25 Μαρτίου 2010
20 Μαρτίου 2010
Τα τρία ξι
Η κρίση θέλει:
- Ξεψάρωμα - από τον αδιάκοπο βομβαρδισμό ημιορατών ημιαόρατων απειλών
- Ξεθόλωμα - από την ομίχλη την οποία σπέρνει το σερβίρισμα αυτών των απειλών με ένα ακαταλαβίστικο τεχνικό λεξιλόγιο (swaps, cds, hedge funds, spreads, κ.ο.κ.) και με συνταγογραφήσεις τόσο ... καθαρογραμμένες κι ευανάγνωστες όσο και της συντεχνίας των γιατρών
- Ξεβόλεμα - από τον καναπέ.
- Ξεθάρρεμα - από τη λιποψυχία, που εντόπισε ο Βασίλης Καραποστόλης στη συνέντευξή του στο "Έψιλον" την προπερασμένη Κυριακή, συνδέοντάς την εύστοχα με τη μοντέρνα απαξίωση του κόπου.
13 Μαρτίου 2010
Ζωτική σημασία της "Βιομηχανικής Δημοκρατίας"

"Ήδη από την αρχή του 20ού αιώνα ο Max Weber , στον οποίο χρωστάμε την καλύτερη ως τώρα ανάλυση του γραφειοκρατικού φαινομένου , είχε δείξει μέσα στην μοντέρνα οικονομική και πολιτική γραφειοκρατία την παρουσία μιας γενικής τάσης της κοινωνικής εξέλιξης που η ολοκληρωτική της πραγματοποίηση επρόκειτο να σημάνει την στείρωση της δημόσιας ζωής, την εξουδετέρωση κάθε αυθόρμητης κοινωνικής δραστηριότητας κι ένα σημαντικό περιορισμό της ατομικής ελευθερίας. Για τον M.Weber , η αποξένωση των παραγωγών από τα παραγωγικά μέσα - που για τον Μαρξ είναι το κύριο χαρακτηριστικό της μοντέρνας κοινωνίας -είναι απλώς μια ειδική περίπτωση αυτής της γενικής αποξένωσης του ανθρώπου από τα μέσα της κοινωνικής του ζωής και ανάπτυξης που απορρέει από την προϊούσα γραφειοκρατικοποίηση της σύγχρονης εποχής. Ήδη από το 1905, ο Weber προέβλεπε πως στην περίπτωση μιας κατάρρευσης του τσαρισμού κατά την διάρκεια ενός ευρωπαϊκού πολέμου, η μαζική επανάσταση δε θα κανε παρά να φέρει μια ολοκληρωτική "ανήκουστη" γραφειοκρατικοποίηση όλης της οργάνωσης της ρωσικής κοινωνίας και δήλωνε ότι η άμεση ιστορική εξέλιξη επρόκειτο να πραγματοποιήσει "όχι την δικτατορία του Προλεταριάτου αλλά τη Δικτατορία των υπαλλήλων", ένα ανώνυμο καθεστώς μες στο οποίο η εξαφάνιση της πολιτικής ζωής και η αχρήστευση της γενικής καλλιέργιας θα φέρει στην επιφάνεια ένα νέο τύπο ανθρώπου τεχνικοποιημένου, επαγγελματικά ειδικευμένου και προσανατολισμένου προς την εκτέλεση μιας ειδικής λειτουργίας, μέσα στην προσχεδιασμένη από την γραφειοκρατική μηχανή οικονομία."
Κώστας Παπαιωάννου, Ο άνθρωπος και ο ίσκιος του (1951)
Εναλλακτικές εκδόσεις. σελ.73-74
Ετικέτες
ανθρωποποίηση,
Καρλ Μαρξ/Karl Marx,
Κώστας Παπαϊωάννου,
Μαξ Βέμπερ/Max Weber,
τεχνολογικός μεσσιανισμός
04 Μαρτίου 2010
Υπόγεια ομιλία του HS για την Τεχνική | Με οδηγό τον Ζακ Ελλύλ
[…] Τώρα πια η τεχνική δυνατότητα δεν δεσμεύεται από κανέναν υπέρτερο, εξωτεχνικό σκοπό. Γίνεται η ίδια αυτοσκοπός. Τα τεχνικά μέσα δεν κατασκευάζονται πια για να εξυπηρετήσουν ανάγκες, επιθυμίες, σκοπούς εξωτερικούς προς την ίδια την Τεχνική. Τώρα κατασκευάζονται επειδή και μόνο υπάρχει η τεχνική δυνατότητα να κατασκευαστούν, και στη συνέχεια έρχεται ο άνθρωπος να «προσθέσει» σε αυτά κάποιο σκοπό.
[…] Το γεγονός αυτό σημαίνει κάτι ακόμα πιο κρίσιμο για την ανθρώπινη ελευθερία. Σημαίνει, ότι η πραγμάτωση της τεχνικής δυνατότητας, και επομένως η τεχνική αποτελεσματικότητα δεν αποτελεί πλέον επιλογή αλλά μονόδρομο για όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες.
[…] Το γεγονός αυτό σημαίνει κάτι ακόμα πιο κρίσιμο για την ανθρώπινη ελευθερία. Σημαίνει, ότι η πραγμάτωση της τεχνικής δυνατότητας, και επομένως η τεχνική αποτελεσματικότητα δεν αποτελεί πλέον επιλογή αλλά μονόδρομο για όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες.
[…] Η Τεχνική, καθώς παρουσιάζεται σαν αδιαμφισβήτητη αναγκαιότητα, μετασχηματίζει όλα εκείνα με τα οποία έρχεται σε επαφή, χωρίς η ίδια να μετασχηματίζεται από αυτά. Η σύγχρονη Τεχνική επιβάλλει τους δικούς της νόμους στις ανθρώπινες δραστηριότητες· όχι το ανάποδο.
[…] Ο σύγχρονος κόσμος μας δεν περιτριγυρίζεται απλώς από τεχνικά (ή εκτεχνικευμένα) αντικείμενα, αλλά από τεχνικά αντικείμενα τα οποία συνδέονται μεταξύ τους σε μια συστηματική ολότητα, που μας περιβάλλει σαν τον αέρα που αναπνέουμε. Η Τεχνική έχει πλέον καταστεί «περιβάλλον». Γι’ αυτό και η κυριαρχία της περνάει απαρατήρητη ως κυριαρχία.
[…] Η Τεχνική πολλαπλασιάζει τις επιλογές αλλά δεν μπορεί ποτέ να γεννήσει την ανθρώπινη ελευθερία. Η ίδια η δράση της Τεχνικής είναι το αντίθετο της ελευθερίας, καθώς είναι μια δράση αιτιοκρατίας και αναγκαιότητας. Η Τεχνική είναι ένα σύνολο ορθολογικών, αποδοτικών και αποτελεσματικών μεθόδων, πρακτικών και μηχανισμών. Η σφαίρα του ανορθόδοξου, του τυχαίου και του αυθόρμητου δεν μπορεί να εισχωρήσει σε αυτήν. Έτσι, όσο περισσότερο αυξάνονται στην κοινωνία οι τεχνικές δράσεις, τόσο περισσότερο μειώνεται η ανθρώπινη πρωτοβουλία. Όσο περισσότερο αναγκαζόμαστε να ζούμε σ’ ένα κόσμο τεχνικών απαιτήσεων, τόσο περισσότερο χάνουμε κάθε δυνατότητα ελεύθερης επιλογής και ατομικότητας στη δράση. Κι αυτή η ριζική ανελευθερία πολλαπλασιάζεται στη νιοστή από τη στιγμή που, επιπλέον, η Τεχνική μάς παρουσιάζεται σαν κάτι το εντελώς αναγκαίο και αναπόφευκτο.
[…] Είναι ένα κλασικό σφάλμα η ιδέα, ότι η Τεχνική είναι κάτι το ουδέτερο, δηλαδή ότι μπορούμε με κάθε άνεση να επιλέξουμε την καλή ή την κακή χρήση της. Συναφές με αυτό, είναι και το δεύτερο κλασικό σφάλμα, ότι η «κακή χρήση» της Τεχνικής οφείλεται ουσιαστικά και μόνο στους εκμεταλλευτές/εξουσιαστές και ότι η ανατροπή τους θα επιτρέψει στην ανθρωπότητα την καλή της χρήση.
[…] Διότι η ιεροποίηση της Τεχνικής ήταν (και σε μεγάλο βαθμό εξακολουθεί να είναι) κοινή στο στρατόπεδο τόσο των εκμεταλλευτών/εξουσιαστών όσο και των αντιπάλων τους. Το ιστορικό ρεύμα που αντιπαρατέθηκε, σ’ ένα κοινωνικό πεδίο, στην εκμετάλλευση και την εξουσία, ορκιζόταν πράγματι και αυτό στο όνομα της αγίας Τεχνικής πιστεύοντας πως, χάρη σε αυτήν, η ανθρωπότητα θα πετύχαινε μια υλική αφθονία τέτοια, ώστε θα έληγαν οι κοινωνικές διαιρέσεις και η επιβολή εξουσιών. Ας μην ξεχνάμε ακόμα, ότι οι Ουτοπίες που οραματίστηκαν (και οραματίζονται ακόμη), δεν είναι ουσιαστικά, μέσα από την «τελειότητα» που τις εμπνέει, παρά αποκυήματα του τεχνικού πνεύματος στο πεδίο της ιδεολογίας ― π.χ. η αντίληψη ότι στην μελλοντική αυτή κοινωνία «δεν θα υπάρχει ανάγκη πολιτικής», ή ότι η ανατροπή έρχεται μέσα από μια «ριζική απελευθέρωση της επιθυμίας», κ.λπ.
[…] Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα, ούτε δυνατότητα (ούτε και λόγος) επιστροφής σε προ-τεχνικές μορφές κοινωνίας. Ό,τι έγινε, έγινε και πρέπει να σταθούμε σε αυτό που έχουμε τώρα μπροστά στα μάτια μας, χωρίς αδιέξοδες νοσταλγίες κάποιου υποθετικού «χρυσού Αιώνα» του παρελθόντος. Πτήσεις σε χώρες ονείρων δεν μας σώζουν.
[…] Στο βαθμό που η κυριαρχία του Τεχνικού Συστήματος προήλθε μέσα από την ιεροποίηση της Τεχνικής, οφείλουμε να προβούμε στην από-ιεροποίησή της. Ίσως μέσα από όλη αυτή τη διαδρομή διακρίνουμε τη «διανοητική, ηθική και πνευματική αναφορά, από την οποία θα μπορούσαμε αποτιμήσουμε την Τεχνική και να της ασκήσουμε ουσιαστικά λυτρωτική κριτική».
[…] Ο σύγχρονος κόσμος μας δεν περιτριγυρίζεται απλώς από τεχνικά (ή εκτεχνικευμένα) αντικείμενα, αλλά από τεχνικά αντικείμενα τα οποία συνδέονται μεταξύ τους σε μια συστηματική ολότητα, που μας περιβάλλει σαν τον αέρα που αναπνέουμε. Η Τεχνική έχει πλέον καταστεί «περιβάλλον». Γι’ αυτό και η κυριαρχία της περνάει απαρατήρητη ως κυριαρχία.
[…] Η Τεχνική πολλαπλασιάζει τις επιλογές αλλά δεν μπορεί ποτέ να γεννήσει την ανθρώπινη ελευθερία. Η ίδια η δράση της Τεχνικής είναι το αντίθετο της ελευθερίας, καθώς είναι μια δράση αιτιοκρατίας και αναγκαιότητας. Η Τεχνική είναι ένα σύνολο ορθολογικών, αποδοτικών και αποτελεσματικών μεθόδων, πρακτικών και μηχανισμών. Η σφαίρα του ανορθόδοξου, του τυχαίου και του αυθόρμητου δεν μπορεί να εισχωρήσει σε αυτήν. Έτσι, όσο περισσότερο αυξάνονται στην κοινωνία οι τεχνικές δράσεις, τόσο περισσότερο μειώνεται η ανθρώπινη πρωτοβουλία. Όσο περισσότερο αναγκαζόμαστε να ζούμε σ’ ένα κόσμο τεχνικών απαιτήσεων, τόσο περισσότερο χάνουμε κάθε δυνατότητα ελεύθερης επιλογής και ατομικότητας στη δράση. Κι αυτή η ριζική ανελευθερία πολλαπλασιάζεται στη νιοστή από τη στιγμή που, επιπλέον, η Τεχνική μάς παρουσιάζεται σαν κάτι το εντελώς αναγκαίο και αναπόφευκτο.
[…] Είναι ένα κλασικό σφάλμα η ιδέα, ότι η Τεχνική είναι κάτι το ουδέτερο, δηλαδή ότι μπορούμε με κάθε άνεση να επιλέξουμε την καλή ή την κακή χρήση της. Συναφές με αυτό, είναι και το δεύτερο κλασικό σφάλμα, ότι η «κακή χρήση» της Τεχνικής οφείλεται ουσιαστικά και μόνο στους εκμεταλλευτές/εξουσιαστές και ότι η ανατροπή τους θα επιτρέψει στην ανθρωπότητα την καλή της χρήση.
[…] Διότι η ιεροποίηση της Τεχνικής ήταν (και σε μεγάλο βαθμό εξακολουθεί να είναι) κοινή στο στρατόπεδο τόσο των εκμεταλλευτών/εξουσιαστών όσο και των αντιπάλων τους. Το ιστορικό ρεύμα που αντιπαρατέθηκε, σ’ ένα κοινωνικό πεδίο, στην εκμετάλλευση και την εξουσία, ορκιζόταν πράγματι και αυτό στο όνομα της αγίας Τεχνικής πιστεύοντας πως, χάρη σε αυτήν, η ανθρωπότητα θα πετύχαινε μια υλική αφθονία τέτοια, ώστε θα έληγαν οι κοινωνικές διαιρέσεις και η επιβολή εξουσιών. Ας μην ξεχνάμε ακόμα, ότι οι Ουτοπίες που οραματίστηκαν (και οραματίζονται ακόμη), δεν είναι ουσιαστικά, μέσα από την «τελειότητα» που τις εμπνέει, παρά αποκυήματα του τεχνικού πνεύματος στο πεδίο της ιδεολογίας ― π.χ. η αντίληψη ότι στην μελλοντική αυτή κοινωνία «δεν θα υπάρχει ανάγκη πολιτικής», ή ότι η ανατροπή έρχεται μέσα από μια «ριζική απελευθέρωση της επιθυμίας», κ.λπ.
[…] Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα, ούτε δυνατότητα (ούτε και λόγος) επιστροφής σε προ-τεχνικές μορφές κοινωνίας. Ό,τι έγινε, έγινε και πρέπει να σταθούμε σε αυτό που έχουμε τώρα μπροστά στα μάτια μας, χωρίς αδιέξοδες νοσταλγίες κάποιου υποθετικού «χρυσού Αιώνα» του παρελθόντος. Πτήσεις σε χώρες ονείρων δεν μας σώζουν.
[…] Στο βαθμό που η κυριαρχία του Τεχνικού Συστήματος προήλθε μέσα από την ιεροποίηση της Τεχνικής, οφείλουμε να προβούμε στην από-ιεροποίησή της. Ίσως μέσα από όλη αυτή τη διαδρομή διακρίνουμε τη «διανοητική, ηθική και πνευματική αναφορά, από την οποία θα μπορούσαμε αποτιμήσουμε την Τεχνική και να της ασκήσουμε ουσιαστικά λυτρωτική κριτική».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Ταγοί (ήτοι οδηγοί, αγγλ. tags)
1000 ρέγγες
1789
1864
190cm
1917
1929
1940
1955
1957
1965
1968
1980
2008
2013
2014
3/45
Ά. Γιάπε/A.Jappe
Α. Καγιέ/A. Caillé
Α. Καμύ/A. Camus
Α. Κοζέβ/A. Kojève
Α. Σοπενχάουερ/A. Schopenhauer
Ά. Σπέερ/A. Speer
Ά. Τιούρινγκ/A. Turing
αγάπη
Αισχύλος
Άκης Πάνου
Αλ. Μπέρκμαν/Al. Berkman
Αλ. Σμέμαν/Al. Schmeman
Αλέκα Παπαρήγα
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Αλέξανδρος Τομπάζης
Αλεξάντερ Τρόκκι/Alexander Trocchi
Αλέξης Ασλάνογλου
αλήθεια
Αληthεια
αλλοτρίωση
Άλμπερτ Φίνεϊ/Albert Finney
Αλταμίρα
αμνησία
Αναξίμανδρος
αναρχισμός
Ανδρέας Εμπειρίκος
Ανδρέας Παπανδρέου
ανθρώπινα πιράνχας
ανθρωποποίηση
Άννα Άρεντ/Hannah Arendt
Άννα Κρούγκερ/Ann Krueger
Ανρί Λεφέβρ/Henri Lefebre
Ανρί Μισώ/Henry Michaux
Ανρί Ντεμπριγιώ/Henry Debrillaut
Άνταμ Κέρτις/A. Curtis
Άνταμ Σμιθ/Adam Smith
Αντίνοος
Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ
Αντρέ Κερτέζ/André Kertész
Αντρέ Ορλεάν/André Orléan
Άντυ Γουώρχολ.Andy Warhol
Άντυ Γουώρχολ/Andy Warhol
Αντώνης Κουτρουμπής
Αποκάλυψη Ιωάννου
Απόστολος Παύλος
Άρβο Περτ/Arvo Pärt
Αργυριάδης
Άρης Κωνσταντινίδης
Άρθουρ Λένινγκ/Arthur Lehning
Άρθουρ Τζένσεν/Arthur Jensen
Αριστερά
Αριστοτέλης
Αρμαγεδώνας
Άσγκερ Γιόρν/Asger Jorn
Ασφαλιστικό
Άυν Ραντ/Ayn Rand
Β. Γκ. Ζέμπαλντ/W.G. Sebald
Βαβυλώνα
Βαγγέλης Αρτέμης
Βαλεντίν Βολόσινοφ/Valentin Voloshinov
Βάλτερ Μπένγιαμιν/Walter Benjamin
Βανς Πάκαρντ/Vance Packard
Βασίλης Ηλιακόπουλος
Βασίλης Καραποστόλης
Βενσάν Ντεκόμπ/Vincent Descombes
Βέρνερ Χέρτσογκ/Werner Herzog
Βερολίνο
βία
Βιετνάμ
Βίκτορ Μπούλλα/Victor Bulla
Βικτόρ Σερζ/Victor Serge
Βίκτορ Σκλόφκσι/Victor Chklovski
Βίκτορ Φρανκλ/Victor Frankl
Βίκτωρ Ουγκώ/Vicror Hugo
Βίλεμ Φλούσερ/Vilem Flusser
Βίνσεντ Μπράουν/Vincent Browne
βιοτεχνολογία
βοηθήματα μνήμης
Βολταίρος
Βομβάη
Βόρειοι
Γ. Γκ. Φίχτε/ J. G. Fichte
Γ. Τζέης/W. James
Γαλαρίες
Γένεσις
Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος
Γιάννης Γρηγοριάδης
Γιάννης Ισιδώρου
Γιάννης Κάτρης
Γιάννης Πεδιώτης
Γιάννης Ρίτσος
Γιάννης Σκαρίμπας
Γιάννης Τσέγκος
Γιεβγκένι Ζαμιάτιν/Yevgeny Zamyatin
Γιόζεφ Ντίτζγκεν/Josef Dietzgen
γιορτή
Γιούργκεν Χάμπερμας/Jurgen Habermas
Γιόχαν Γκριμονπρέ/Johan Grimonprez
Γιόχαν Χάιζινχα/Johan Huizinga
Γιώργος Γαϊτάνος
Γιώργος Δάβος
Γιώργος Μακρής
Γιώργος Νικολαΐδης
Γιώργος Σεφέρης
Γιώργος Χαντζής
Γκ. Κ. Τσέστερτον/G.K. Chesterton
Γκ. Λούκατς/G. Lukacs
Γκέοργκ Βύχνερ/Georg Büchner
Γκεοργκ Ζίμελ/Georg Simmel
Γκεόρκι Λούκατς/Georgy LuKacs
Γκετζ Άλυ/Gotz Aly
Γκι Αμπέιγ/Guy Abeille
Γκιόργκι Λίγκετι/György Ligeti
Γκυ Ντεμπόρ/Guy Debord
Γκύντερ Άντερς/Günther Anders
γλώσσα
Γουάλας Στήβενς/Wallace Stevens
Γουδή
Γουίλιαμ Ήγγλετον/William Eggleton
Γουίλιαμ Μπάροους/William Burroughs
Γουίλιαμ Σαίξπηρ/William Shakespear
Γούντι Άλλεν/Woody Allen
Γρηγόρης Βαλτινός
Δανία του Βορρά
Δανία του Νότου
Δαρβίνος/Darwin
δάσκαλοι
Δελφοί
Δημήτρης Δημητριάδης
Δημήτρης Καραγιάννης
Δημήτρις Βεργέτης
δημιουργικότητα
δικαιοσύνη
ΔΝΤΟΟΣΑΤΡΟϊΚΑΘΕΣΜΟΙ
δόγμα Τρούμαν
δοκιμασίες
Δουβλίνο
Ε. Βιλ/E. Will
Ε.Ε. Κάμινγκς/E.E. Cummings
Ε.Χ. Γονατάς
εγωπαθείς διανοούμενοι
εικονική δημόσια σφαίρα
εικονογραφημένα κείμενα
εκλογές
εκπομπές
Έλεν Κέλλερ/Helen Keller
Ελένη Μπέλλου
Ελευθερία
Ελευθεριακός
Ελίας Κανέττι/Elias Canetti
Ελίζαμπεθ Άνσκομπ/E. Anscombe
Εμίλ Ντυρκέμ/Emile Durkheim
Εμίλ Σιοράν/Emil Cioran
Έμιλυ Ντίκινσον/Emily Dickinson
Εμμανουήλ Ζάχος Παπαζαχαρίου
Εμμανουήλ Λεβινάς/Emmanuel Levinas
Εμμανουήλ Μουνιέ/Emmanuel Mounier
Έντγκαρ Λη Μάστερς / Edgar Lee Masters
εξατομίκευση
εξέγερση
εξελικτισμός
εξουσία
επανάσταση
επαναστατικός χαρτοπολτός
Επενδυτικό περιβάλλον
επιβίωση
επιστήμη
Έρασμος
εργασία
ερείπια
Έρικ Χομπσμπάουμ/Eric Hobsbawm
Έρνεστ Γκέλνερ/Ernest Gellner
Ερνστ Γιούνγκερ/Ernst Junger
Ερνστ Κασσίρερ/Ernst Cassirer
Έρνστ Μπλοχ/Ernst Bloch
Ερυθρογράφος
Ετιέν ντε λα Μποεσί/E. de la Boetie
Ευγένιος Αρανίτσης
Ευγένιος Ενρικέζ/Eugène Enriquez
ευθύνη
ευρωπαϊκή προοπτική
ευτυχία
Ζ. Νταβί/G. Davy
Ζ.Π. Βερνάν/J.P. Vernant
Ζακ Ελλύλ/Jacques Ellul
Ζακ Λακάν/Jacques Lacan
Ζακ Μπουβερές/Jacques Bouveresse
Ζακ Ντεριντά/Jacques Derrida
Ζακ Πρεβέρ/Jacques Prévert
Ζακ Σαπίρ/Jacques Sapir
Ζαν Ιτάρ/Jean Itard
Ζαν Λυκ Γκοντάρ/Jean Luc Godard
Ζαν Μορώ/Jeanne Moreau
Ζαν-Ζακ Ρουσσό/Jean-Jacques Rousseau
Ζαν-Πιερ Βουαγιέ/Jean-Pierre Voyer
Ζάχα Χαντίντ/Zaha Hadid
Ζερμαίν Γκρηρ/Germaine Greer
Ζήσης Κοτιώνης
Ζήσης Σαρίκας
Ζίγκμουντ Μπάουμαν/Zygmunt Bauman
Ζιλ Ντελέζ/Gilles Deleuze
Ζιλ Ντωβέ/Gilles Dauvé
Ζορ Βον/Zohr Vaughan
Ζορζ Μπατάιγ/Georges Bataille
ζωή
Η Διεθνής
ηθική
Θ. Ρόσζακ/Th. Roszak
Θανάσης Σβώλος
Θάτσερ/Ρήγκαν
θέαμα
Θένια Κουτρουμπή
Θεός
Θεοφάνης Μελάς
Θίοντορ Αντόρνο/Theodor Adorno
θλίψη
Θόδωρος Ζιάκας
Θουκυδίδης
Ίαν Χάκινγκ/Ian Hacking
Ιβάν Παβλόφ/Ivan Pavlov
Ιβάν Τοθργκένιεφ/I. Tourgueniev
Ίγγα Κρεστενσεν/Inger Christensen
Ιγνάτιος Λογιόλα
ιδεολογία
ιδρύματα τέχνης
ικέτες και ξένιοι
Ιράν
Ισαάκ Μπ. Σίνγκερ/Isaac B. Singer
Ισπαχάν
ιστορία
ισχύς
Ιχάμπ Χασσάν/Ihab Hassan
Ιωάννα Τσιβάκου
Κ.Π. Καβάφης
Κ.Σ. Λιούις/C.S. Lewis
Καβαλκάντι/Cavalcanti
Κάθλην Ρέιν/Kathleen Raine
Καλκούτα
καλλιτέχνες
Καλοκαίρι
Καλούμενος
Καντ
κάπο
Καραμανλής
Κάρελ Φουνκ/Karel Funk
Κάρεν Κίλιμνικ/Karen Kilimnik
Καρλ Κορς/Karl Korsch
Καρλ Κράους/Karl Kraus
Καρλ Μαρξ/Karl Marx
Καρλ Πολάνυι/Karl Polanyi
Καρλ Χέκερ/Karl Hocker
Καρλομάγνος
Καρτέσιος/Descartes
καταναλωτικοπαραγωγισμός
καταστασιακοί/situationnistes
καταστροφή
Κατερίνα Ηλιοπούλου
Κέβιν Κέλι/Kevin Kelly
Κένεθ Γκέργκεν/Kenneth Gergen
κενό
Κιουσόπουλος
Κλάους Κάρστενσον/Claus Carstensen
Κλοντ Λεβί Στρώς/Claude Levy Strauss
κοινωνιοποίηση
Κομμούνα
κομμουνισμός
Κονγκό
Κόνσταντ/Constant Niewenhuys
Κορέα
Κορνήλιος Καστοριάδης
Κορνήλιος/Corneille
κορπορατισμός
Κουρτ Βάιλ/Kurt Weil
Κουρτ Σβίττερς/Kurt Schwitters
κράτος
κρίσεις πανικού
κρίση
κρισολογία
Κριστιάν Ντελακαμπάιν/Christiane Delacampaigne
Κριστίν Λαγκάρντ
Κρίστοφερ Λας/Ch. Lash
Κροστάνδη
κυριαρχία
Κωνσταντίνος Ματσούκας
Κωνσταντίνος Μίχος
Κώστας Βάρναλης
Κώστας Δεσποινιάδης
Κώστας Κολημένος
Κώστας Παπαϊωάννου
Κωστής Βελόνης
Κωστής Παπαγιώργης
Λ. Βαλράς/L. Walras
Λα Μετρί/ La Mettrie
λαβύρινθος
Λάζαρος Αρσενίου
Λάκι Λουτσιάνο/Lucky Luciano
Λάμπρος Κωνσταντάρας
Λάο Τσε
Λένιν
Λεόν Βαλράς/Léon Walras
Λέον Τρότσκι
Λέσχη της Ρώμης
Λέσχη Φιλελεύθερης Ανάγνωσης
Λέων Σεστώφ/Lev Shestov
Λίντον Τζόνσον/Lyndon Johnson
Λιούις Μάμφορντ/Lewis Mumford
Λισιέν Μαλζόν/Lucien Malson
λογική
λογοκρισία
Λόγος
λογοτεχνία
Λονδίνο
Λόρδος Μπάϋρον/Lord Byron
Λουί Αλτουσέρ/Louis Althusser
Λουί Ντυμόν/Louis Dumont
Λουίς Μπουνιουέλ/Louis Bunuel
Λούντβιχ Βιτγκενστάιν/Ludwig Wittgenstein
Λουσίντα και Ντέιβις Μάτλοκ
Λυγκέας
Λωτρεαμόν
Μ. Ντριούρι/M. Drury
Μ. Μπένετ/M. Bennet
Μαγιακόφκι/Mayakovski
μαγιονέζα
μαθητές
Μάικ Κέλυ/Mike Kelley
Μάικλ Χάρντ/Michael Hardt
Μάιλς Ντέιβις/Miles Davis
Μάκης Μηλάτος
Μάλκολμ Λόουρι/Malcolm Lowry
Μάλκολμ Χ
μανιφέστα
Μανόλης Λαμπρίδης
Μανώλης Αναγνωστάκης
Μαξ Βέμπερ/Max Weber
Μαξ Ήστμαν/Max Eastman
Μάπετς
Μάρθα Γκέλχορν/Martha Gellhorn
Μαρί ντε Ενζέλ/Marie de Hennezel
Μαρίνα Τσβετάγιεβα/Marina Tsvetaeva
μαρξιστές-λενινιστές
Μαρσαλ Σάλινς/Marshall Sahlins
Μαρσέλ Μαριέν/Marcel Mariën
Μαρσέλ Μως/Marcel Mauss
Μαρσέλ Ντυσάν/Marcel Duchamp
Μάρτζορυ Πέρλοφ/Marjorie Perloff
Μάρτιν Μπούμπερ/Martin Buber
Μάρτιν Χάϊντεγγερ/Martin Heidegger
μελαγχολία
Μεσαίωνας
μεταμοντέρνο
μεταμορφωτική δύναμη
μετανάστευση
μηδέν
μηδενισμός
Μηνάς Εμμανουήλ
Μίκαελ Λέβι/Michael Loewy
Μικελάντζελο Αντονιόνι/Michelangelo Antonioni
μικροαστισμός
Μίλτον Φρίντμαν/Milton Friedmann
Μίλτος Σαχτούρης
Μιράντα Τερζοπούλου
μισαλλοδοξία
Μισέλ Αλιετά/Michel Aglietta
Μισέλ Ουελμπέκ/Michel Houellebecq
Μισέλ Σερ/Michel Serres
Μισέλ Τουρνιέ/Michel Tournier
Μισέλ Φουκώ/Michel Foucault
μισθωτοί σκλάβοι
Μιχαήλ Μπακούνιν/Michail Bakunin
Μιχαήλ Μπαχτίν/Mikhael Bachtine
ΜΜΕ
Μόμπυ Ντικ
Μουσείο Ακρόπολης
μουσική
Μπ. Μάντεβιλ/B. Mandeville
Μπάρυ Άνσγουωρθ/Barry Unsworth
Μπάτσης
Μπέλα Ταρ/Bela Tarr
Μπερνάρντο Σοάρες/Bernardo Soares
Μπέρτολντ Μπρεχτ/Bertold Brecht
Μπιενάλε
Μπίφο Μπεράρντι/Bifo Berardi
Μπουκανιέρος
Μπραντ Μπγιόρκ/Brant Bjork
Μπρέτον Γουντς
Μπρους Σπρίνγκστιν/Bruce Springsteen
Μωρίς Μερλώ-Ποντύ/Maurice Merleau-Ponty
Ν.Γ. Πεντζίκης
ναζιστοφασισμός
Νασρεντίν Χότζας
ναυαγοί
νεοφιλελευθερισμός
Νικ Κέιβ/Nick Cave
Νικολό Μακιαβέλλι
Νίκος Εγγονόπουλος
Νίκος Ζαχαριάδης
Νίκος Καρούζος
Νίκος Μπελογιάννης
Νίκος Σκοπλάκης
Νίκος Buccanier Κούρκουλος
Νόαμ Τσόμσκι/Noam Chomsky
Νόρμπερτ Ελίας/Norbert Elias
Νούτσιο Όρντινε/Nuccio Ordine
Νταβός
νταντά
Ντέιβιντ Λυντς/David Lynch
Ντέιβιντ Μπομ/David Bohm
Ντέιβιντ Ρικάρντο/David Ricardo
Ντέιβιντ Χιούμ/David Hume
Ντιμίτρι Πρίγκοφ
Ντιτρόιτ
Ντον Ντελίλο/Don Delillo
Ντόναλντ Γουίνικοτ/Donald Winnicott
Ντονέλα Μήντοους/Donella Meadows
Ξενοδοχείο των Ξένων
Ξενοφών
ξεψάρωμα
Ο κήπος
Ο Μικρός Πρίγκηπας
Οδύσσεια
οικονομία
Οκτάβιο Πας/Octavio Paz
Όλγα Γερογιαννάκη
ολιγαρχία
ολοκληρωτισμός
ομιλίες
Ορφέας Απέργης
Όσκαρ Ουάιλντ/Oskar Wilde
Ουίσταν Ώντεν/Wystan Auden
Π. Κονδύλης
Π.Μ.Σ. Χάκερ/P.M.S. Hacker
παιδεία
παιχνίδι
Παναγιώτης Κονδύλης
πανοπτικόν
πανσέληνος
Παπάγος
παράδοση
παραλήρημα
παραπληροφόρηση
Πασκάλ Ενγέλ/Pascal Engel
Πάσχος Μανδραβέλης
Πέδρο Ματέρο
πένθος
Πέπη Ρηγοπούλου
Πέτρος Αρτάνης
Πέτρος Παπαθανασίου
Πήτερ Γκητς/P.T. Geach
Πήτερ Μπρουκ/Peter Brook
Πήτερ Ουότκινς/Peter Watkins
Πιέρ Κλαστρ/Pierre Clastres
Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν/P.J. Proudhon
πίστη
Πίτερ Κρήφτ/Peter Kreeft
Πλαστήρας
Πλάτωνας
Πλεύσις
πλουραλισμός
ποίηση
Πολ Ρικέρ/Paul Ricoeur
πολεμικά κείμενα
πόλεμος
πόλη
πολιτική
Ποτάμι
προλεταριάτο
Προμηθέας Δεσμώτης
πρόοδος
προπαγάνδα
Πωλ Βαλερύ/Paul Valery
Πωλ Βιριλιό/Paul Virilio
Πωλ Ζοριόν/Paul Jorion
Πωλ Ζωγραφάκης
Πωλ Λαφάργκ/Paul Lafargue
Ρ. Τζακομπι/R. Jacobi
Ραούλ Βανεγκέμ/Raoul Vaneigem
Ρέι Μπράντμπερι/Ray Bradbury
Ρενέ Ζιράρ/René Girard
Ρίνγκο Σταρ/Ringo Star
Ρίτα Γκαβέρα
Ρίτσαρντ Κόμπντεν/Richard Cobden
Ρίτσαρντ Ρόρτι/Richard Rorty
Ροβεσπιέρος
Ροβινσώνας Κρούσος
Ροζα Λουξεμπουργκ
Ρόζα Λούξεμπουργκ/Rosa Luxembourg
Ροκ
ρομαντισμός
Ρομπέρ Αντέλμ/Robert Antelme
Ρόμπερτ ΜακΝαμάρα/Robert MacNamara
Ρομπερτ Οπενχάϊμερ/Robert Oppenheimer
Ρόμπερτ Φρανκ/Robert Frank
Ρόμπερτ Χας/Robert Hass
Ρούντι
Σαιν Ζυστ/Saint Juste
Σαρλ Μπωντλερ/Charles Baudeilaire
Σαρλ Πεγκι/Charles Péguy
Σαρλ Φουριέ/Ch. Fourier
Σελίν/Céline
Σεμπάστιαν Χάφνερ
Σέρεν Κίρκεγκωρ/Soren Kierkegaard
σθένος
Σίγκμουντ Φρόιντ/Sigmund Freud
Σιμόν Βέιλ/Simone Weil
Σιμόν Λέις/Simon Leys
σινεμά
ΣΙΣΒ/SICV
Σίσυφος
σκεπτικισμός
Σκιπίων ο Αφρικανός
σκουπιδοντενεκέδες
Σλαβόι Ζίζεκ/Slavoj Zizek
Σοκούροφ/Sokurov
σολιψισμός
Σομαλία
Σόνια
σοσιαλδημοκρατία
Σουδάν
Σουν Τζου
σουρεαλισμός
σοφία
σοφιστές
Σπιναλόγκα
Σπινόζα/Spinoza
Σπύρος Κυριαζόπουλος
Στάλιν
σταλινισμός
Στάνλεϊ Καβέλ/Stanley Cavell
Στάντις Λώουντερ/Standish Lawder
Στέλιος Κούλογλου
Στέλιος Ράμφος
Στεφάν Λιαβινιότ/Stéphane Lavignotte
Στέφανος Λουπάσκο/Stephan Lupasco
Στέφανoς Ροζάνης
Στήβεν Πίνκερ/Steven Pinker
στρατόπεδα εργασίας
Συλβαίν Πιρόν/Sylvain Piron
Σύλβια Πλαθ/Sylvia Plath
Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου
συμβολικό πεδίο
συμβολισμός
Σύναψις
συνείδηση
Συνταγή για μαγιονέζα
Σύνταγμα
συνωμοσιολογία
Σφαγεία
σχέδιο Μάρσαλ
σχετικισμός
Σωκράτης
σώμα
Τ. Ρ. Μιλλς/C. W. Mills
Τ.Κ.Παπατσώνης
Τ.Σ. Έλλιοτ/T.S. Elliot
τα κορδόνια σου!
Τάκης Μίχας
Τάσος Λάγγης
τεστ
τέχνη
τεχνικό σύστημα
τεχνοεπιστήμη
τεχνοκρατία
τεχνολογικός μεσσιανισμός
τεχνοσάχλα
Τζ. Α. Γκόλντστοουν/J.A. Goldstone/Τζ.
Τζ. Μ. Κούτσι/J.M..Coetzee
Τζ. Ρ. Σάουλ/J.R. Saul
Τζ.Μ. Κούτσι/J.M. Coetzee
Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν/J.R.R. Tolkien
Τζακάρτα
Τζέημς Μπάλντουιν/James Baldwin
Τζέιμς Φρέιζερ/James Frazer
Τζέρεμι Μπένθαμ/Jeremy Bentham
Τζέφρεϊ Χερφ/Jeffrey Herf
Τζιανφράνκο Σανγκουινέτι/Gianfranco Sanguinetti
Τζιόρτζιο Αγκάμπεν/Giorgio Agamben
Τζο Στράμερ/Joe Strummer
Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ/J.K. Galbraith
Τζον Ρωλς/John Rawls
Τζον Σερλ/John Searle
Τζον Στάινμπεκ/John Steinbeck
Τζον Χιούστον/John Houston
Τζόρτζ Όργουελ/George Orwell
Τζορτζ Στάινερ/George Steiner
Τζούλια Κρίστεβα/Julia Cristeva
Τζων Λοκ/John Locke
Τζων Φόουλς/John Fowles
Το καταραμένο απόθεμα
Το Ξεπέρασμα της Τέχνης
Τοκβίλ/Tocqueville
Τόμας Μαν/Tomas Mann
Τόμας Πίντσον/ Thomas Pynchon
Τόμας Ράιντ/Thomas Reid
Τόνι Νέγκρι/Toni Negri
Τόνι Σουάρτζ/Tony Schwartz
τραγωδία
τριλεκτική
Τσ. Σ. Περς/Ch. S. Peirce
Τσαρλς Μπουκόφσκι/Charles Bukowski
Τσαρλς Ντέιβενπορτ/Charles Davenport
Τσαρλς Τέιλορ/Charles Taylor
Τσαρλς Φορτ/Charles Fort
τυραννία
τύψεις
Υβ Λε Μανάκ/Yves Le Manach
υλισμός
υπαρξισμός
ύπνος
υποκείμενο
υποκρισία
υπομονή
Φ. Β. Μουρνάου/F.W. Murnau
Φ. Γιάκομπι/F. Jacobi
Φ. Ε. Ρεϊνάλ/F. E. Reynal
Φαινομενολογία
Φερνάντο Αρρραμπάλ/F. Arrabal
Φερνάντο Πεσσόα/Fernando Pessoa
Φίγκαρω
Φιλανθρωπία
φιλία
Φίλιπ Λάρκιν/Philip Larkin
Φιλοσοφία
Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι/Fyodor Dostoevsky
Φλαν Ο' Μπράϊαν/Flann O' Brien
Φουκουσίμα
Φρ. Έμπερτ/Fr. Ebert
Φρ. Καραντέκ/F. Caradec
Φρ. Φουρκέ/Fr. Fourquet
Φρ. Χάγιεκ/Fr. Hayek
Φρανκ Ζάπα/Frank Zappa
Φράνσις Μπέικον/Francis Bacon
Φρανσουά Λυοτάρ/François Lyotard
Φρανσουά Σιμιάν/François Simiand
Φραντς Κάφκα/Frantz Kafka
Φρέντερικ Τέιλορ/Frederick Taylor
Φρεντερικ Τζεϊμσον/Frederick Jameson
Φρίντριχ Ένγκελς/Friedrich Engels
Φρίντριχ Νίτσε/Friedrich Nietsche
Φριτς Λάιστ/Fritz Leist
φρμκ
Φύση
Φώτης Τερζάκης
Χ. Τζ. Θορώ/H.J. Thoreau
Χ.Λ. Μπόρχες/J.L. Borges
Χ.Μ Ενζενσμπέργκερ
χαρά
Χάρι Φράνκφουρτ/Harry Frankfurt
Χέγκελ/Hegel
Χειρτ Μακ/Geert Mak
Χέρμαν Μέλβιλ/Herman Melville
Χέρμπερτ Μαρκούζε/Herbert Marcuse
Χίλαρι Κλίντον
χιούμορ
χίπστερ
Χιροσίμα
Χλόη Κολλύρη
Χομπς/Hobbes
χοντρό δούλεμα
Χουάν Βίβες/Juan Vives
χρεοκοπία
χρήμα
Χρήμα και Μαγεία
Χρήστος Βακαλόπουλος
χριστιανισμός
χρόνια πολλά
χρόνος
ψέμματα
ψυχή
Ψυχρή Ιδεολογία
ωφελιμισμός
AP
auld lang syne
beton7
Bob Dylan
Bob Marley
Bodies
Christopher
Cinemarian
CoBrA
D-503
dangerfew
David Bowie
DOCUMENTA
Einsatzgruppe D
European Media Art Festival
F. C. Stanley
Frank Zappa
gosplan
Grafton
Happyfew
Hildegoesasger
Hollowsky
Iggy Pop
Il Consigliere
Internationale Lettriste/Λεττριστική Διεθνής
Internationale Situationniste/Καταστασιακή Διεθνής
intothepill
izi
Jeffrey Lee Pierce
Jimmy Cliff
Joe Strummer
Johnny Cash
Keith Moon
Keith Richards
Krzysztof Kieslowski/Κριστόφ Κισλόφσκι
La Commune
Les Levres Nues
Les Lèvres Nues
Malaguena
Melanie Pain
memento mori
mofferism/μοφερισμός
Monty Python
Necrology
Nosotros
RadioBubble
Raul Zurita/Ραούλ Σουρίτα
Raymond Carver/ Ρέϋμοντ Κάρβερ
remap 2
Renty
Roberto Juarroz
RSA
Salon De Vortex
sexbox
Sunrise
Tales from the Crypt
The Adicts
The Beatles
The Crass
The Great Society
The Gun Club
The Juniors
The Meteors
The Morlocks
The Please
The Rolling Stones
The Ruts
The Sonic Youth
The Stooges
The Stranglers
The Three Johns
The UK Subs
The War
TwixtLab
Vince Taylor
Wall Street Journal
Walt Whitman/Γουόλτ Γουΐτμαν
WIRED
wobblies
Zabriskie Point
Zoviets
