Unicef Εκπτώσεις και Αντιηλιακά

Και ελπίζουμε μαζί με την "φιλανθρωπία" να λάβει τέλος και ο ιδεολογικός αφοπλισμός των τελευταίων εβδομήντα ετών.
Πράγμα πολύ πιθανό...

Τα τρία ξι

Η κρίση θέλει:

• Ξεψάρωμα - από τον αδιάκοπο βομβαρδισμό ημιορατών ημιαόρατων απειλών
• Ξεθόλωμα - από την ομίχλη την οποία σπέρνει το σερβίρισμα αυτών των απειλών με ένα ακαταλαβίστικο τεχνικό λεξιλόγιο (swaps, cds, hedge funds, spreads, κ.ο.κ.) και με συνταγογραφήσεις τόσο ... καθαρογραμμένες κι ευανάγνωστες όσο και της συντεχνίας των γιατρών
• Ξεβόλεμα - από τον καναπέ.

Κι επειδή οι τρεις σωματοφύλακες είναι, ως γνωστόν, πάντοτε ... τέσσερεις:

• Ξεθάρρεμα - από τη λιποψυχία, που εντόπισε ο Βασίλης Καραποστόλης στη συνέντευξή του στο "Έψιλον" την προπερασμένη Κυριακή, συνδέοντάς την εύστοχα με τη μοντέρνα απαξίωση του κόπου.

Ζωτική σημασία της "Βιομηχανικής Δημοκρατίας"

"Ήδη από την αρχή του 20ού αιώνα ο Max Weber , στον οποίο χρωστάμε την καλύτερη ως τώρα ανάλυση του γραφειοκρατικού φαινομένου , είχε δείξει μέσα στην μοντέρνα οικονομική και πολιτική γραφειοκρατία την παρουσία μιας γενικής τάσης της κοινωνικής εξέλιξης που η ολοκληρωτική της πραγματοποίηση επρόκειτο να σημάνει την στείρωση της δημόσιας ζωής, την εξουδετέρωση κάθε αυθόρμητης κοινωνικής δραστηριότητας κι ένα σημαντικό περιορισμό της ατομικής ελευθερίας. Για τον M.Weber , η αποξένωση των παραγωγών από τα παραγωγικά μέσα - που για τον Μαρξ είναι το κύριο χαρακτηριστικό της μοντέρνας κοινωνίας -είναι απλώς μια ειδική περίπτωση αυτής της γενικής αποξένωσης του ανθρώπου από τα μέσα της κοινωνικής του ζωής και ανάπτυξης που απορρέει από την προϊούσα γραφειοκρατικοποίηση της σύγχρονης εποχής. Ήδη από το 1905, ο Weber προέβλεπε πως στην περίπτωση μιας κατάρρευσης του τσαρισμού κατά την διάρκεια ενός ευρωπαϊκού πολέμου, η μαζική επανάσταση δε θα κανε παρά να φέρει μια ολοκληρωτική "ανήκουστη" γραφειοκρατικοποίηση όλης της οργάνωσης της ρωσικής κοινωνίας και δήλωνε ότι η άμεση ιστορική εξέλιξη επρόκειτο να πραγματοποιήσει "όχι την δικτατορία του Προλεταριάτου αλλά τη Δικτατορία των υπαλλήλων", ένα ανώνυμο καθεστώς μες στο οποίο η εξαφάνιση της πολιτικής ζωής και η αχρήστευση της γενικής καλλιέργιας θα φέρει στην επιφάνεια ένα νέο τύπο ανθρώπου τεχνικοποιημένου, επαγγελματικά ειδικευμένου και προσανατολισμένου προς την εκτέλεση μιας ειδικής λειτουργίας, μέσα στην προσχεδιασμένη από την γραφειοκρατική μηχανή οικονομία."

Κώστας Παπαιωάννου, Ο άνθρωπος και ο ίσκιος του (1951) 

Εναλλακτικές εκδόσεις. σελ.73-74

Υπόγεια ομιλία του HS για την Τεχνική | Με οδηγό τον Ζακ Ελλύλ

(αποσπάσματα)

[…] Τώρα πια η τεχνική δυνατότητα δεν δεσμεύεται από κανέναν υπέρτερο, εξωτεχνικό σκοπό. Γίνεται η ίδια αυτοσκοπός. Τα τεχνικά μέσα δεν κατασκευάζονται πια για να εξυπηρετήσουν ανάγκες, επιθυμίες, σκοπούς εξωτερικούς προς την ίδια την Τεχνική. Τώρα κατασκευάζονται επειδή και μόνο υπάρχει η τεχνική δυνατότητα να κατασκευαστούν, και στη συνέχεια έρχεται ο άνθρωπος να «προσθέσει» σε αυτά κάποιο σκοπό.

[…] Το γεγονός αυτό σημαίνει κάτι ακόμα πιο κρίσιμο για την ανθρώπινη ελευθερία. Σημαίνει, ότι η πραγμάτωση της τεχνικής δυνατότητας, και επομένως η τεχνική αποτελεσματικότητα δεν αποτελεί πλέον επιλογή αλλά μονόδρομο για όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες.

[…] Η Τεχνική, καθώς παρουσιάζεται σαν αδιαμφισβήτητη αναγκαιότητα, μετασχηματίζει όλα εκείνα με τα οποία έρχεται σε επαφή, χωρίς η ίδια να μετασχηματίζεται από αυτά. Η σύγχρονη Τεχνική επιβάλλει τους δικούς της νόμους στις ανθρώπινες δραστηριότητες· όχι το ανάποδο.

[…] Ο σύγχρονος κόσμος μας δεν περιτριγυρίζεται απλώς από τεχνικά (ή εκτεχνικευμένα) αντικείμενα, αλλά από τεχνικά αντικείμενα τα οποία συνδέονται μεταξύ τους σε μια συστηματική ολότητα, που μας περιβάλλει σαν τον αέρα που αναπνέουμε. Η Τεχνική έχει πλέον καταστεί «περιβάλλον». Γι’ αυτό και η κυριαρχία της περνάει απαρατήρητη ως κυριαρχία.

[…] Η Τεχνική πολλαπλασιάζει τις επιλογές αλλά δεν μπορεί ποτέ να γεννήσει την ανθρώπινη ελευθερία. Η ίδια η δράση της Τεχνικής είναι το αντίθετο της ελευθερίας, καθώς είναι μια δράση αιτιοκρατίας και αναγκαιότητας. Η Τεχνική είναι ένα σύνολο ορθολογικών, αποδοτικών και αποτελεσματικών μεθόδων, πρακτικών και μηχανισμών. Η σφαίρα του ανορθόδοξου, του τυχαίου και του αυθόρμητου δεν μπορεί να εισχωρήσει σε αυτήν. Έτσι, όσο περισσότερο αυξάνονται στην κοινωνία οι τεχνικές δράσεις, τόσο περισσότερο μειώνεται η ανθρώπινη πρωτοβουλία. Όσο περισσότερο αναγκαζόμαστε να ζούμε σ’ ένα κόσμο τεχνικών απαιτήσεων, τόσο περισσότερο χάνουμε κάθε δυνατότητα ελεύθερης επιλογής και ατομικότητας στη δράση. Κι αυτή η ριζική ανελευθερία πολλαπλασιάζεται στη νιοστή από τη στιγμή που, επιπλέον, η Τεχνική μάς παρουσιάζεται σαν κάτι το εντελώς αναγκαίο και αναπόφευκτο.

[…] Είναι ένα κλασικό σφάλμα η ιδέα, ότι η Τεχνική είναι κάτι το ουδέτερο, δηλαδή ότι μπορούμε με κάθε άνεση να επιλέξουμε την καλή ή την κακή χρήση της. Συναφές με αυτό, είναι και το δεύτερο κλασικό σφάλμα, ότι η «κακή χρήση» της Τεχνικής οφείλεται ουσιαστικά και μόνο στους εκμεταλλευτές/εξουσιαστές και ότι η ανατροπή τους θα επιτρέψει στην ανθρωπότητα την καλή της χρήση.

[…] Διότι η ιεροποίηση της Τεχνικής ήταν (και σε μεγάλο βαθμό εξακολουθεί να είναι) κοινή στο στρατόπεδο τόσο των εκμεταλλευτών/εξουσιαστών όσο και των αντιπάλων τους. Το ιστορικό ρεύμα που αντιπαρατέθηκε, σ’ ένα κοινωνικό πεδίο, στην εκμετάλλευση και την εξουσία, ορκιζόταν πράγματι και αυτό στο όνομα της αγίας Τεχνικής πιστεύοντας πως, χάρη σε αυτήν, η ανθρωπότητα θα πετύχαινε μια υλική αφθονία τέτοια, ώστε θα έληγαν οι κοινωνικές διαιρέσεις και η επιβολή εξουσιών. Ας μην ξεχνάμε ακόμα, ότι οι Ουτοπίες που οραματίστηκαν (και οραματίζονται ακόμη), δεν είναι ουσιαστικά, μέσα από την «τελειότητα» που τις εμπνέει, παρά αποκυήματα του τεχνικού πνεύματος στο πεδίο της ιδεολογίας ― π.χ. η αντίληψη ότι στην μελλοντική αυτή κοινωνία «δεν θα υπάρχει ανάγκη πολιτικής», ή ότι η ανατροπή έρχεται μέσα από μια «ριζική απελευθέρωση της επιθυμίας», κ.λπ.

[…] Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα, ούτε δυνατότητα (ούτε και λόγος) επιστροφής σε προ-τεχνικές μορφές κοινωνίας. Ό,τι έγινε, έγινε και πρέπει να σταθούμε σε αυτό που έχουμε τώρα μπροστά στα μάτια μας, χωρίς αδιέξοδες νοσταλγίες κάποιου υποθετικού «χρυσού Αιώνα» του παρελθόντος. Πτήσεις σε χώρες ονείρων δεν μας σώζουν.

[…] Στο βαθμό που η κυριαρχία του Τεχνικού Συστήματος προήλθε μέσα από την ιεροποίηση της Τεχνικής, οφείλουμε να προβούμε στην από-ιεροποίησή της. Ίσως μέσα από όλη αυτή τη διαδρομή διακρίνουμε τη «διανοητική, ηθική και πνευματική αναφορά, από την οποία θα μπορούσαμε αποτιμήσουμε την Τεχνική και να της ασκήσουμε ουσιαστικά λυτρωτική κριτική».