tag:blogger.com,1999:blog-27929612.post2027158578886676787..comments2023-09-20T16:59:33.091+03:00Comments on dangerfew!!!: Τι μου [ξε]μαθε ο Άσγκερ Γιόρνdangerfewhttp://www.blogger.com/profile/05070541130227611215noreply@blogger.comBlogger17125tag:blogger.com,1999:blog-27929612.post-39692547594241721852016-09-30T09:16:54.478+03:002016-09-30T09:16:54.478+03:00τζόνι, δες πχ τις απόψεις για την αρχιτεκτονική στ...τζόνι, δες πχ τις απόψεις για την αρχιτεκτονική στις οποίες εναντιώθηκε ο Γιόρν<br />https://eclass.upatras.gr/modules/document/file.php/ARCH391/%CE%98%CE%95%CE%A9%CE%A1%CE%99%CE%91%20%CE%91%CE%A1%CE%A7%CE%99%CE%A4%202%20_%2003_Mies.pdf βανέσαHellnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27929612.post-8347097962636525382016-09-29T15:20:21.005+03:002016-09-29T15:20:21.005+03:00Καλησπερα,
επειδη ειμαι ασχετος-πανασχετος απο αρχ...Καλησπερα,<br />επειδη ειμαι ασχετος-πανασχετος απο αρχιτεκτονικη θα προτεινατε κανενα βιβλιο/α πριν το Γιορν?τζόνιDepthnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27929612.post-21364857987847823092016-04-05T19:24:11.664+03:002016-04-05T19:24:11.664+03:00@ Ανώνυμε, σ΄ευχαριστούμε για το σχόλιο. Θίγεις πο...@ Ανώνυμε, σ΄ευχαριστούμε για το σχόλιο. Θίγεις πολύ σημαντικά ζητήματα, που μας απασχολούν κι εμάς. Στην ΑΥΡΙΑΝΗ ΕΚΠΟΜΠΗ θα επιχειρήσουμε ν' απαντήσουμε. Οπότε σ' ευχαριστούμε και για την "πάσα"! :-)HollowSkyhttps://www.blogger.com/profile/07113989026004531441noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27929612.post-58160084022535677512016-04-03T11:45:00.405+03:002016-04-03T11:45:00.405+03:00Καλή σας μέρα και μ' όλο το θάρρος: ποιον αφορ...Καλή σας μέρα και μ' όλο το θάρρος: ποιον αφορά, άραγε, αυτή η συζήτηση; τον καλλιτέχνη; την κοινωνία; ή το είδωλο του καλλιτέχνη που κοιμάται στα βάθη του χάους;<br /><br />Όλα αυτά μου θύμισαν το ποίημα του Σκαρίμπα:<br /><br />"<i>Νάναι σά νά μάς σπρώχνει ένας αέρας μαζί<br />πρός έναν δρόμο φιδωτό πού σβεί στά χάη,<br />καί σένα τού καπέλου σου πλατειά καί φανταιζί<br />κάποια κορδέλα του, τρελά νά χαιρετάει.<br />Και νάν' σάν κάτι νά μού λές, κάτι ωραίο κοντά<br />γι' άστρα, τή ζώνη πού πηδάν των νύχτιων φόντων,<br />κι αύτός ο άνεμος τρελά-τρελά νά μάς σκουντά<br />όλο πρός τή γραμμή των οριζόντων.<br />Κι όλο νά λές, νά λές, στά βάθη τής νυκτός<br />γιά ένα – μέ γυάλινα πανιά – πλοίο πού πάει<br />Όλο βαθιά, όλο βαθιά, όσο πού πέφτει εκτός:<br />έξω απ' τόν κύκλο των νερών – στά χάη.<br /><br />Κι όλο νά πνέει, νά μάς ωθεί αύτός ο άνεμος μαζί<br />πέρ' από τόπους καί καιρούς, έως ότου – φως μου –<br />(καθώς τρελά θά χαιρετάει κείν' η κορδέλα η φανταιζί)<br />βγούμε απ' τήν τρικυμία αύτού τού κόσμου . . .</i>"<br /><br /><br />Επί του προκειμένου, γράφει ο Jorn:<br />"<i>Δεν μπορεί να υπάρξει καμία πρόοδος δίχως τραγικές συνέπειες</i>".<br /><br />Δεν διάβασα ποιες μπορεί να είναι αυτές οι συνέπειες και γιατί πρέπει να είναι τραγικές. Άραγε, αυτές είναι το ζητούμενο; ο καλλιτέχνης είναι ο Οιδίποδας που κινάει να βρει τη μοίρα του;<br /><br />Ακόμα:<br /><br />"<i>Εποπτεύει το χώρο, εκτιμά το ρίσκο, εξασφαλίζει τη διαφυγή, δουλεύει γρήγορα, ελαχιστοποιεί την παραμονή, τινάζει τα πάντα στον αέρα</i>".<br /><br />Εσείς θα θεωρούσατε δυνατή μια τέτοια πράξη χωρίς να τιναχτεί στον αέρα, μαζί με τα πάντα, κι ο καλλιτέχνης μαζί; Ή είναι άλλες οι συνέπειες για την κοινωνία, κι άλλες για τον καλλιτέχνη; ο τελευταίος δεν συμπεριλαμβάνεται στα πάντα;<br /><br />Συνεχίζω:<br /><br />"<i>Όποιος σήμερα επιλέγει να δημιουργεί ελεύθερα, ή ακολουθεί το κάλεσμα για μία ελεύθερη δημιουργία, πρέπει να προετοιμαστεί εκ των προτέρων για έναν διωγμό μέχρι τέλους, για ύβρεις, πιέσεις, και σε περίπτωση που αυτές δεν πιάνουν, και για καταδίκες</i>".<br /><br />Υφίσταται προετοιμασία για την πυρά; δηλαδή τι πρέπει να κάνουμε; να φορέσουμε τα καλά μας; και για να το θέσω αλλιώς: τι νόημα έχει η επισήμανση του Jorn; πού αποσκοπεί; μήπως στην πίστη ότι η μοίρα του καλλιτέχνη είναι, πάλι και πάλι και πάλι, η μοναξιά;<br /><br />"<i>Η μοναξιά παραμονεύει τον καλλιτέχνη</i>".<br /><br />"<i>Η τέχνη είναι το ασυνεχές μέσα στην συνέχεια της αφήγησης του κόσμου. Είναι ένα σύστημα εγκοπών και τρόπων που έχουν ως ορίζοντα την αυτονομία και την ελευθερία του ατόμου και πεδίο ανάπτυξής τους το κοινωνικό γίγνεσθαι</i>".<br /><br />Εγώ πιστεύω ότι η μοναξιά παραμονεύει την κοινωνία - και μάλιστα, στο πρόσωπο του καλλιτέχνη. Ότι η ασυνέχεια είναι το σώμα του καλλιτέχνη κι ότι αυτό το σώμα είναι η μόνη δημιουργία του. Αλλιώς δεν θα τον απέρριπτε η κοινωνία: δεν θα κοιτούσε με τρόμο τις δικές της εγκοπές στο κορμί του. Μπορεί ν' αντιληφθεί το σώμα της μόνο μέσα απ' το σώμα του: ο καλλιτέχνης δίνει μορφή στην κοινωνία μέσα απ' το σώμα του - κι αυτή η μορφή είναι το αποτέλεσμα ενός αγώνα: να καταστήσει δηλαδή την κοινωνία υπαρκτή. Γιατί το σκοτάδι, για τον καλλιτέχνη, δεν έπεται -ως μοίρα ή τραγική συνέπεια- αλλά προηγείται. Αλλιώς, κρυβόμαστε πίσω απ' το δάχτυλό μας: τραγικές συνέπειες, μοναξιά, ηρωισμοί, διωγμοί... σαχλαμάρες - ξανά, μ' όλο το θάρρος.<br /><br />Από τις θέσεις που παραθέσατε, εγώ αυτά καταλαβαίνω. Και πίσω απ'αυτά, το γεγονός ότι ο Jorn σαγηνεύτηκε απ' την ιδέα της τραγικότητας - για να πάει να την κρύψει στην ανεκδιήγητη και υπερβατική μοναξιά του καλλιτέχνη.<br /><br />Αν έτσι έχουν τα πράγματα, κάποιος θα 'πρεπε να συντάξει ένα κείμενο με θέσεις για το μετά (εκτός κι αν νομίζουμε ότι το γνωρίζουμε). Το περιμένουμε!<br /><br />Χαίρεστε και υγιαίνετε.Anonymousnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27929612.post-7202796829472584962016-03-10T10:09:57.872+02:002016-03-10T10:09:57.872+02:00Λούσια Κλειστή αφήγηση θεωρώ αυτό που είναι με αρχ...Λούσια Κλειστή αφήγηση θεωρώ αυτό που είναι με αρχη και τέλος και μπορεί να επαναληφθεί με δυνατότητα άπειρων παραλλαγων.<br />Απεραντωσυνη θεωρώ αυτό που δεν τελειώνει.<br />Υπάρχει σχέση (αντίθεσης) μεταξύ παιχνιδιού και πραγματικότητας οι εντάσεις της οποίας μπορεί να είναι εξαιρετικά γόνιμες αλλά είναι και καταστροφικές.<br />Αυτα που λες δασκαλίστικα τα αρχισα γιατί ήθελα να εξηγηθώ εκτιμώντας πως η αναγνωσή σου είναι μετατοπισμένη. Μπατάρει. Θεωρώ την υπονόμευση του υπάρχοντος, την άρνηση της αναγκαιότητας και τη δημιουργία αλλαγών κλειστές αφηγήσεις που περιλαμβάνονται στο Πραγματικό, το οτι επαναλαμβάνονται αέναα δεν τις καθιστά απέραντες αντιθέτως είναι παρατηρήσιμες και χειροπιαστές... (πάλι αρχίζω τα δασκαλίστικα...ασε κρατιέμαι).<br />izihttps://www.blogger.com/profile/06828903150426542907noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27929612.post-9051020274116086952016-03-09T11:12:46.737+02:002016-03-09T11:12:46.737+02:00@ Παναγιώτη, συμφωνώ και επαυξάνω ότι η χομπσιανή ...@ Παναγιώτη, συμφωνώ και επαυξάνω ότι η χομπσιανή αντίληψη της κοινωνίας, που την συνοψίζεις πάρα πολύ καλά, είναι για τα μπάζα. Συμφωνώ επίσης ότι πρέπει να συλλάβουμε αλλιώς το τι εστί "κοινωνία". Τα θέματα που βάζεις στη συνέχεια (διερεύνηση της ιστορικότητας του ατόμου) είναι αυτά που μας απασχολούν και μπορώ πω ότι συμπλέω με την κατηγοριοποίηση που προτείνεις (τα λέμε και, κάπως στα πεταχτά βέβαια, στις εκπομπές). Σ' ευχαριστώ. HollowSkyhttps://www.blogger.com/profile/07113989026004531441noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27929612.post-22481940120822322622016-03-08T21:21:41.594+02:002016-03-08T21:21:41.594+02:00izi το κείμενο υποστηρίζει μια απόλυτη αντίθεση α...izi το κείμενο υποστηρίζει μια απόλυτη αντίθεση ανάμεσα στο "παιχνίδι" ("κλειστή αφήγηση" λέει) και την "απεραντοσύνη της πραγματικότητας". Λέω απροσδόκητα, γιατί σε άλλο σημείο το ίδιο κείμενο συνταυτίζει το παιχνίδι με την υπονόμευση του υπάρχοντος, την άρνηση της αναγκαιότητας και τη δημιουργία αλλαγών, δηλαδή με οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που είναι μια "κλειστή αφήγηση"!!!<br />Για μένα αυτή η αντίθεση είναι αδιανόητη, το παιχνίδι δεν είναι "κλειστή αφήγηση", το παιχνίδι είναι ανοιχτό όπως και η πραγματικότητα. Γι' αυτό σου είπα (χρησιμοποιώντας το δικό σου όρο) ότι "το παιχνίδι ΕΙΝΑΙ η απεραντοσύνη του πραγματικού", νομίζοντας ότι σαν "απεραντοσύνη" εννοείς κάτι ανάλογο με το "ανοιχτότητα". Όμως από την απάντησή σου κατάλαβα ότι κάτι άλλο πρέπει να εννοείς σαν "απεραντοσύνη". Τι, δεν το κατάλαβα. Για αντί να το εξηγήσεις, έπιασες κάτι δασκαλίστικα, πως "όποιοι μπερδεύουν το παιχνίδι με την απεραντοσύνη απλά χάνονται" γιατί "πιστεύουν πως είναι πάντα εκεί και έτσι χάνουν την κατεύθυνση προς τα εκεί" (δηλαδή προς την "απεραντοσύνη") και το έληξες λέγοντας πως "αυτή η έλλειψη προσανατολισμού, και αυτή η ακινητοποίηση που εκφράζεται με ένα αίσθημα πληρότητας" κλπ. <br />Αφού το παιξες δάσκαλος, το παιξα κι εγώ μαθητής και σου λέω: Εντάξει κύριε, άμα μας κατακεραυνώνεις λέγοντας πως όσοι δεν καταλαβαίνουμε την αντίθεση του παιχνιδιού με την "απεραντοσύνη του πραγματικού", παγιδευόμαστε σε μια "ακινητοποίηση που εκφράζεται με το αίσθημα πληρότητας", τότε πάρε να δεις ότι αυτά πρεσβεύουν όσοι κηρύσσουν την "απεραντοσύνη"!!!<br />Επιμένεις τελοσπάντων ότι υπάρχει αντίθεση ανάμεσα στο παιχνίδι και την "απεραντοσύνη του πραγματικού" κι ότι το παιχνίδι είναι "κλειστή αφήγηση";;;<br /><br /><br /><br /><br />Λούσιαςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27929612.post-26072240275971566012016-03-08T16:04:14.748+02:002016-03-08T16:04:14.748+02:00Λούσια ξεκίνησες την κουβέντα δηλώνοντας ότι "...Λούσια ξεκίνησες την κουβέντα δηλώνοντας ότι "παιχνίδι ΕΙΝΑΙ η "απεραντοσύνη του πραγματικού"!".<br />και στο τελευταίο σχόλιο σου γράφεις "συγγνώμη αλλα..." κι όμως δεν καταλαβαίνω παρακάτω που κολλάει αυτό το "αλλά".<br /><br />Παναγιώτη συμφωνω με την ιδέα της συνύπαρξης.<br /> Το κείμενο είναι ένα κολάζ συμπερασμάτων του Γιόρν συν κάποιες δικές μου παρεμβολές, και αναβιώνει ταυτόχρονα μια στρατευμένη ρητορία δίχως απαραίτητα να συμφωνώ με αυτήν. Είναι ένα κείμενο επιτελεστικό, με μια συγκεκριμένη λειτουργία θα λέγαμε.<br />Επίσης γράφεις "νέα οπτική αλα Λαϊμπνιτς" και κάτι δε μου πάει καλά.<br />Η απεραντοσύνη περιέχει τους χώρους με τα όρια τους; κι έπειτα αυτοι οι ορισμένοι χώροι μπορούν να υπάρξουν έξω από την απεραντοσύνη η είναι συστατικά της στοιχεία;izihttps://www.blogger.com/profile/06828903150426542907noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27929612.post-31913948142833085142016-03-08T15:40:21.035+02:002016-03-08T15:40:21.035+02:00Izi, Holowsky, Λούσια,
πιστεύω ότι μπορούσαμε να φ...Izi, Holowsky, Λούσια,<br />πιστεύω ότι μπορούσαμε να φωτίσουμε περισσότερο το ζήτημα αν ξεφύγουμε από την επικρατούσα εφαρμογή της νευτώνιας μεταφοράς στην κοινωνία και στην σχέση ατόμου κοινωνίας. Δηλαδή την χομπσιανή αντίληψη της κοινωνίας ως ένα απέραντο κενό χώρο όπου κινούνται αδιαφοροποίητα άτομα με τυχαίο τρόπο και παράγουν μακροσκοπικά μια ισορροπία (π.χ. την τομή της καμπύλης προσφοράς – ζήτησης).<br />Θα μπορούσαμε να πειραματιστούμε με μια νέα οπτική του χώρου αλά Λάιμπνιτς, ενός χώρου που ορίζεται από τα άτομα και τις σχέσεις τους και όπου η φράση «κενός χώρος» είναι σχήμα οξύμωρο. Υπό αυτό το φως η σχέση ορίων-απεραντοσύνης «γειώνεται», αποκτά μια λιγότερο δυιστική μορφή γίνεται ίσως μια gestalt όπου τα όρια και η απεραντοσύνη συνυπάρχουν αξεδιάλυτα. Μιλάω βέβαια για μια μεταφορά ως εργαλείο που θα μπορούσε να βοηθήσει την σκέψη μας, να μας βοηθήσει να αντιληφθούμε και να αναλύσουμε χωρίς να σημαίνει ότι μπορεί να παράγει κάποια νομοτέλεια ή ουσιοκρατία. Με το εργαλειακό σκεπτικό της πολύ-διαλεκτικής των Jorn και Bloch και όχι με τις ακρότητες του σκεπτικού του ιστορικού υλισμού.<br />Έχει ενδιαφέρον με αυτό το σκεπτικό να διερευνήσουμε την ιστορικότητα του ατόμου. Για αρχή θα πρότεινα μια κατηγοριοποίηση ξεκινώντας από το ασθενές άτομο της προκαπιταλιστικής περιόδου, το άτομο αστό, το άτομο προλετάριο κυρίως της περιόδου της τυπικής κυριαρχίας του κεφαλαίου και το σημερινό άτομο σωματίδιο του κεφαλαίου, το εμπορευματοποιημένο άτομο. <br />panagiotishttps://www.blogger.com/profile/11587054521513940281noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27929612.post-68495933487521636242016-03-08T00:26:19.130+02:002016-03-08T00:26:19.130+02:00Λούσια, απεραντοσύνη σημαίνει απουσία πέρατος, χωρ...Λούσια, απεραντοσύνη σημαίνει απουσία πέρατος, χωρίς τέλος. Από 'κει και πέρα, άλλοι την ταυτίζουν μ' αυτό που λες "αίσθημα πληρότητας", κι άλλοι με το "χωρίς όρια". Επομένως, αν για κάποιον "απεραντοσύνη" σημαίνει "χωρίς τέλος, χωρίς όρια", και παιχνίδι κάτι που "έχει αρχή και τέλος", είναι κατανοητό να διαχωρίζει την "απεραντοσύνη του πραγματικού" απ' το "παιχνίδι". HollowSkyhttps://www.blogger.com/profile/07113989026004531441noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27929612.post-74985031692504368852016-03-07T17:16:43.774+02:002016-03-07T17:16:43.774+02:00Συγγνώμη αλλά αν μια λέξη είναι περισσότερο συνδεδ...Συγγνώμη αλλά αν μια λέξη είναι περισσότερο συνδεδεμένη με το "αίσθημα πληρότητας", την "έλλειψη προσανατολισμού" και την "ακινητοποίηση", αυτή είναι η λέξη "απεραντοσύνη"!!! "Θεός" πχ. Hello!!! <br />Προσωπικά δεν μπερδεύω το παιχνίδι με την απεραντοσύνη. Η απεραντοσύνη δεν με αφορά, τη βρίσκω ultra-μεταφυσική σαν έννοια. Σε τελική ανάλυση έχω παίξει και παίζω, αλλά απέραντος δεν έχω νιώσει ή υπάρξει ποτέ. <br />Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί το παιχνίδι είναι "κλειστή αφήγηση" και πρέπει να το διαχωρίσουμε απ' το πραγματικό με κριτήριο την "απεραντοσύνη". Λούσιαςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27929612.post-11417408622415304912016-03-07T16:48:43.734+02:002016-03-07T16:48:43.734+02:00Γεια σου Λουσια
Συμπεραίνεις: άρα βάζει το παιχνίδ...Γεια σου Λουσια<br />Συμπεραίνεις: άρα βάζει το παιχνίδι σαν ένα κλειδί που υπονομεύει το υπάρχον και αντιτίθεται στην "εγκαθίδρυση ενός πεδίου στη βάση της αρχής της αναγκαιότητας". Και ξανα-συμπεραίνεις: Δηλαδή σαν αυτό που μας ανοίγει το δρόμο προς την απεραντοσύνη,<br />/ Δηλαδή λες πως μετά το πεδίο της αναγκαιότητας απλώνεται μπροστά μας η απεραντοσύνη του πραγματικού;<br />Διαφωνώ.<br />Είναι σημαντικό να ξεχωρίσουμε την απεραντοσύνη του πραγματικού και το παιχνίδι.<br />Το ότι μας ανοίγει δρόμο προς την απεραντοσύνη-αν μας ανοίγει- δεν σημαίνει πως ΕΙΝΑΙ η απεραντοσύνη (του πραγματικού).<br />Προσοχή πρόκειται για κλασσικό λάθος...<br />Αυτοί που μπερδεύουν το παιχνίδι με την απεραντοσύνη απλά χάνονται.<br />Πιστεύουν πως είναι πάντα εκεί και έτσι χάνουν την κατεύθυνση προς τα εκεί.<br />Αυτή η έλλειψη προσανατολισμού, και αυτή η ακινητοποίηση που εκφράζεται με ένα "αίσθημα πληρότητας" είναι από τα χαρακτηριστικότερα στην ναρκισσιστική και ατομικιστική κουλτούρα<br />Υπάρχουν και συνέπειες σε προσωπικό επίπεδο για το χαμένο.izihttps://www.blogger.com/profile/06828903150426542907noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27929612.post-56300532434340854582016-03-07T15:50:20.643+02:002016-03-07T15:50:20.643+02:00Λέει: Το «παιχνίδι» είναι μια κλειστή αφήγηση. Σε ...Λέει: Το «παιχνίδι» είναι μια κλειστή αφήγηση. Σε αντίθεση με την απεραντοσύνη του πραγματικού, αρχίζει, τελειώνει, έχει κανόνες.<br /><br />Δηλαδή: το πραγματικό δεν είναι "κλειστό", είναι "απέραντο", σε αντίθετη με το παιχνίδι. <br /><br />Άρα βάζει πραγματικότητα vs παιχνίδι.<br /><br />Παραπάνω όμως λέει: Φαντασία, παιχνίδι, συναίσθηση, τυχαιότητα, υπονόμευση του υπάρχοντος. Η δημιουργία αλλαγών είναι αυτό που ονομάζεται παιχνίδι ή παραλλαγή. Η εγκαθίδρυση ενός πεδίου στη βάση της αρχής της αναγκαιότητας, ισοδυναμεί με την κατάργηση της δυνατότητας παιχνιδιού, ή παραλλαγών εντός αυτού. <br /><br />Άρα βάζει το παιχνίδι σαν ένα κλειδί που υπονομεύει το υπάρχον και αντιτίθεται στην "εγκαθίδρυση ενός πεδίου στη βάση της αρχής της αναγκαιότητας". Δηλαδή σαν αυτό που μας ανοίγει το δρόμο προς την απεραντοσύνη.<br /><br />????<br /><br /><br />Λούσιαςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27929612.post-59310558582540247192016-03-07T15:43:15.189+02:002016-03-07T15:43:15.189+02:00Πίκινε επανέρχομαι.
Το θέμα είναι αυτό που ήδη σημ...Πίκινε επανέρχομαι.<br />Το θέμα είναι αυτό που ήδη σημαίνει η ποίηση και η τέχνη ως πράξη.<br />Και σημαίνει ακόμη πολλά παρα τα φαινόμενα.<br />izihttps://www.blogger.com/profile/06828903150426542907noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27929612.post-86084810309943684442016-03-07T15:36:57.267+02:002016-03-07T15:36:57.267+02:00Πίκινε θα συνεχίσουμε όμως να το παλεύουμε...
Λούσ...Πίκινε θα συνεχίσουμε όμως να το παλεύουμε...<br />Λούσια ο διαχωρισμός παιχνιδιού και πραγματικότητας είναι καίριος.<br />Είναι θα λέγαμε ένας αγώνας ενηλικίωσης. <br />Μετα βλέπουμε...izihttps://www.blogger.com/profile/06828903150426542907noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27929612.post-66020647868854403502016-03-07T11:16:27.998+02:002016-03-07T11:16:27.998+02:00"Κλειστή αφήγηση" το παιχνίδι; Μα παιχνί..."Κλειστή αφήγηση" το παιχνίδι; Μα παιχνίδι ΕΙΝΑΙ η "απεραντοσύνη του πραγματικού"! Λούσιαςnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-27929612.post-89084268542897948042016-03-06T13:06:00.326+02:002016-03-06T13:06:00.326+02:00Χα χα, και τι θέσεων!
Σε βλέπω στο χαράκωμα.
Υπερσ...Χα χα, και τι θέσεων!<br />Σε βλέπω στο χαράκωμα.<br />Υπερστρατευμένο με ένα τρόπο<br />αναβιώνει τη ρητορία μιας εποχής.<br />Παν αυτά περάσαν ιζι...<br />και ο σοσιαλισμός,η κοινωνία,η πολιτική κτλ. δυστυχώς<br />μέχρι στιγμής νικανε<br />Εσείς σα καλλιτέχνες, λυπάμαι, <br />αλλά δν έχετε και πολλά να κάνετε.πίκινοςnoreply@blogger.com