Η μπλε γραμμή

Μια συγκλονιστική παράσταση από τη μοναδική ομάδα μιμικής Πλεύσις, "αφιερωμένη σε όσους αγαπήσαμε και δεν είναι πια κοντά μας".

Σε απόλυτα μαύρο φόντο, με λιτό σκηνικό υλικό, ο Αντώνης Κουτρουμπής, η Όλγα Γερογιαννάκη και η Θένια Κουτρουμπή με καθήλωσαν καθώς, χωρίς ν' ακούγονται παρά οι ανάσες μας και η υπέροχη μουσική του Μηνά Εμμανουήλ, μας αφηγήθηκαν το συγκινητικό ταξίδι του ανθρώπου μέσα στις σκιές και το φως της ζωής ... έως την οριστική αναχώρηση.

Μην το χάσετε!

Παίζεται από Πέμπτη έως Κυριακή μέχρι τέλος Μαρτίου στο θεατράκι Φούρνος (με το πολύ ζεστό μπαράκι-στέκι) πλάι στον ηρωικό κινηματογράφο Αλφαβίλ στη Μαυρομιχάλη.

Ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου!

Ίσως νομίζουμε ακόμα πως η κατακυρίευση της ζωής από την τεχνολογία έχει μόνο μια πλευρά, που ξεκινάει από την καλή (λύση προβλημάτων) και φτάνει ίσαμε την χάι (τεχνοεξιτάρισμα).

Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά!

«Τρέχω», «είμαι στην τρεχάλα», «άσε, τρέχουμε» … Λέξεις που αντικατέστησαν πια το (έτσι κι αλλιώς συμβατικό) «καλά» στην απάντηση της ερώτησης «τι κάνεις;».


Είμαι στη μικρή ουρά του σουπερμάρκετ της γειτονιάς και χαζολογώ, όπως συνήθως. Η ταμίας (κάποιος άλλος θα την περιέγραφε, εγώ βαριέμαι και δεν έχω το ταλέντο), η ταμίας λοιπόν ...

...όχι, δεν βγάζει το τεφτέρι, δεν παίρνει το παλιομόλυβο από το αφτί, δεν φτύνει τη μύτη του μολυβιού, δεν γράφει κάτι τεράστιους λοξούς αριθμούς κοιτώντας μια τις ντομάτες, μια το τεφτέρι και μια κάπου εκεί, δεν πιάνει το κουβεντολόι, μήτε και σταματάει για να φωνάξει στην κόρη της που έτσι κι αλλιώς δεν πρέπει να είναι εκεί, αλλά ...

... περνάει τα συσκευασμένα προϊόντα πάνω από το μηχάνημα, μπιπ, η τιμή γράφεται αυτόματα, κλικ, πρόσθεση, τιπ-τιπ αφαίρεση, ντλιν το ποσό και τα ρέστα σας έτοιμα, τυπωμένα … όλα αυτά σε χρόνο dt … 

ενώ την ίδια στιγμή, ασθμαίνοντες οι πελάτες παλεύουν να τα φορτώσουν στις πλαστικές σακούλες και να φύγουν σαν κυνηγημένοι, σε έναν από χέρι χαμένο αγώνα δρόμου με τον σχεδόν μηδενικό χρόνο της αριθμομηχανής.


Πώς να μην τρέχουμε αφού συναγωνιζόμαστε μηχανήματα; Ο αγώνας είναι σικέ κι είμαστε χαμένοι από χέρι όσο περισσότερο κι όσο πιο πολλές δράσεις της ζωής μας τις αναθέτουμε στα μηχανήματα. 


Θα πει κανείς ότι πίσω από αυτό κρύβεται η επιδίωξη υπεραξίας και κέρδους -δηλαδή για λόγους συμφέροντος του κεφαλαίου γίνεται όλο αυτό-, οπότε εκεί βρίσκεται και το πρόβλημα και η λύση του. Πάρα πολύ σωστό, αλλά μόνο εν μέρει. Διότι πίσω και από αυτό βρίσκεται ένα ολόκληρο όραμα και σχέδιο ζωής, που βαστάει άσβεστο και μεταβιβάζει μέσα στο χρόνο τη γενικευμένη εκμηχάνιση του ανθρώπου. 

Είναι το όραμα και το σχέδιο, που ορίζουν σαν πρωταρχικό πρόβλημα του ανθρώπου τη λεγόμενη «φυσική σπάνη» και κατά συνέπεια σαν λύση του τη μέγιστη δυνατή «καθυπόταξη της φύσης» με τη βοήθεια των εργαλείων και των μηχανών, χάρη στις οποίες μάλιστα υποτίθεται ότι θα κερδίζαμε άφθονο «ελεύθερο χρόνο», απαλλαγμένο από τις πιέσεις της «σπάνης»! Και ναι, αυτό το όραμα και σχέδιο συνδέεται στενά με την αστική-κεφαλαιοκρατική τάξη, ωστόσο θα είμαστε εντελώς τυφλοί αν δεν βλέπουμε ότι το συμμερίζονται πολύ πλατύτερα στρώματα του πληθυσμού, ακόμα και μεταξύ των «φύσει» και «θέσει» αντιπάλων της: δείτε απλά πόσοι ωμνύουν στην ιδέα της Οικονομίας uber alles!