Η πτώχευση των φαντασμάτων

Ο Αμερικανός ποιητής  Wallace Stevens υποστήριζε ότι το ενδιαφέρον της ζωής βιώνεται με την συμμετοχή και την κοινωνία, όχι με την παρατήρηση και την σκέψη, και πως τελικά ένας πλασματικός κόσμος δεν έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον.

Το να βρίσκεσαι στο τέλος της πραγματικότητας έλεγε, δεν ισοδυναμεί με το να βρίσκεσαι στην αρχή της φαντασίας αλλά στο τέλος και των δύο.

Θεωρούσε πως η ποίηση είναι η ανανέωση της εμπειρίας.

βλ. wallace stevens, δεκατρείς τρόποι να κοιτάς ένα κοτσύφι, από τις εκδόσεις αγρα

Το βάρος των άλλων και η φιλελεύθερη ευγονική

"Ο πρώτος νόμος για την στείρωση των κατώτερων κοινωνικών στοιχείων εκδόθηκε το 1907 στις Ηνωμένες πολιτείες. Επέτρεπε να στειρωθούν οι σκληροί εγκληματίες και οι διανοητικά άρρωστοι και το 1914 προστέθηκαν στην λίστα και οι υπότροποι εγκληματίες και οι αλκοολικοί όπως και το 1923 στο Μισούρι οι μαύροι και οι Ινδιάνοι κλεφτοκοτάδες μιας και οι λευκοί κλεφτοκοτάδες μπορούσαν εύκολα να επανέλθουν στους κόλπους της κοινωνίας δουλεύοντας για το κοινό καλό. Το 1929 υιοθετήθηκε νόμος για την στείρωση και στην Ελβετία και την Δανία, ενώ το 1934 στην Νορβηγία και το 1935 στη Φινλανδία και στην Σουηδία όπου έμεινε εν ισχύ ως το 1975 και 13.820 Σουηδοί και 48.955 Σουηδές στειρώθηκαν με δικαστική απόφαση [...]

Το 1910, οι Αμερικανοί δημιούργησαν το Γραφείο στατιστικών δεδομένων της ευγονικής (Eugenics Record Office) και το 1922 ο διευθυντής αυτού του Γραφείου έστειλε στην κυβέρνηση έναν κατάλογο των κοινωνικά απροσάρμοστων που έπρεπε να στειρωθούν προς όφελος της διατήρησης μιας ισορροπημένης κοινωνίας. Ο κατάλογος ήταν χωρισμένος σε δέκα ενότητες που ανταποκρίνονταν σε κοινωνικά και ιατρικά κριτήρια και περιελάμβανε τους αλήτες τους τρελούς τους ψυχοπαθείς τους εγκληματίες τις πόρνες τους ομοφυλόφιλους τους συφιλιδικούς τους τοξικομανείς τους αλκοολικούς όπως και αυτούς στους οποίους προσφέρονταν κοινωνική υποστήριξη δηλαδή τους πολίτες που δεν διέθεταν κατοικία ή αυτούς που έπαιρναν ανεπαρκή μισθό καθώς και τους πολίτες που είχαν κάποια σοβαρή αναπηρία όρασης ή ακοής και τέλος τους φυματικούς ή τους επιληπτικού. (...)

Πολλοί βιολόγοι γενετιστές ψυχίατροι και ανθρωπολόγοι σκέφτονταν ότι μαζί με τον ηλεκτρισμό η ευγονική αποτελούσε τη μεγαλύτερη συνεισφορά της σύγχρονης επιστήμης στην ανθρωπότητα και ότι ακριβώς όπως ο ηλεκτρισμός είχε μεταβάλει τις υλικές συνθήκες της ζωής και είχε επιτρέψει στον κόσμο να μπει σε μια νέα εποχή, έτσι και η ευγονική θα μεταμόρφωνε ριζικά την βιολογική βάση της κοινωνίας και θα επέτρεπε στον κόσμο να μπει σε μια νέα εποχή. Μερικοί ευγονιστές όμως έλεγαν πως οι στειρώσεις δεν θα έφερναν κανένα αποτέλεσμα και υπολόγιζαν ότι θα χρειάζονταν είκοσι δύο γενεές ακόμη για να μειωθεί το ποσοστό των τρελών και ψυχοπαθών κατά 0,9% και ενενήντα γενιές ακόμη για να σταθεροποιηθεί η αναλογία των τρελών και ψυχοπαθών στην κοινωνία στο 1%. Κι έλεγαν πως έπρεπε να βρεθεί ένας πιο γρήγορος τρόπος για να εξυγιανθεί η ανθρωπότητα."

ΥΓ Izi. Σε αυτά τα απόσπάσματα από  το ποιητικά απαισιόδοξο μικρό βιβλίο με τίτλο Europeana του Τσέχου συγγραφέα Patrik Ourednik, μπορούμε να πάρουμε μια ακόμη γεύση των φιλελευθέρων καινοτομιών. Το γραφείο της ευγονικής στην Αμερική χρηματοδότησε αρχικά η χήρα του Edward Henry "Ned" Harriman, βαρόνου των αμερικάνικων σιδηροδρόμων. Την χρηματοδότησή του συνέχισαν πρώτα η γνωστή οικογένεια Rockefeller και αργότερα οι επιχειρηματίες του ιδρύματος Garnegie. Ιδρυτής υπήρξε ο διαβόητος Charles Davenport οι θεωρίες του οποίου ενέπνευσαν το ολοκαύτωμα που ακολούθησε στην Ευρώπη, και ισόβιος διευθυντής του ένα απίστευτο κάθαρμα, ο Harry Hamilton Laughlin εμπνευστής της νομοθετικής ρύθμισης για την υποχρεωτική στείρωση.

Κατακάθια της φιλελευθερης ιδεολογίας, η οποία εφαρμόζοντας την "κοινή λογική" της αποικιοκρατίας, μέσα στις ίδιες της τις βάσεις, έθρεψε τον εθνικισμό τον ολοκληρωτισμό και την μαζική δημοκρατία, καταδικάζοντας μέχρι σήμερα, και σήμερα περισσότερο από ποτέ, δισεκατομμύρια ανθρώπους στην γενική εξαθλίωση.

Η τεχνική πρόοδος, η οικονομική ανάπτυξη, η αποτελεσματικότητα και η καινοτομία, καλά συνδιασμένες μέσα σε μόλις εκατό χρόνια καταφέρνουν να ρίξουν στα δεσμά της "εθελοντικής" σκλαβιάς σχεδόν το σύνολο των ανθρώπων του πλανήτη και, για καλό και για κακό, είναι σε θέση σε μια μόνο πολεμική επίθεση να εξαφανίσουν 29 εκ. άτομα και να τραυματίσουν σοβαρά άλλα 7 εκ. (με εκτιμήσεις του 1980!)

• Black, Edwin (2003). War Against the Weak: Eugenics and America's Campaign to Creat a Master Race. New York / London: Four Walls Eight Windows
• Clarence J. Karier, "Testing for Order and Control in the Corporate Liberal State,"
  
• Liberalism: A Counter-History by Domenico Losurdo
• Daniel J. Kevles, In the Name of Eugenics: Genetics and the Uses of Human Heredity (Cambridge, Mass.: Harvard University Press, 2001).

Δημιουργία σημείου επαναφοράς

Η Επαναφορά Πολιτικού Συστήματος βοηθά να επανέλθουν τα αρχεία συστήματος σε ένα παλαιότερο χρονικό σημείο. Είναι ένας τρόπος να αναιρεθούν αλλαγές του συστήματος χωρίς να επηρεαστούν τα δομικά αρχεία.

Η Επαναφορά Πολιτικού Συστήματος χρησιμοποιεί μια δυνατότητα που ονομάζεται Προστασία Συστήματος για την τακτική δημιουργία και αποθήκευση σημείων επαναφοράς.

Τα σημεία επαναφοράς περιέχουν πληροφορίες σχετικά με ρυθμίσεις μητρώου και άλλες πληροφορίες συστήματος*.

Σημεία επαναφοράς δημιουργούνται και με μη αυτόματο τρόπο.

Το σημείο επαναφοράς αντιπροσωπεύει μια αποθηκευμένη κατάσταση των αρχείων του συστήματος. Τα σημεία επαναφοράς δημιουργούνται αυτόματα από την Επαναφορά Συστήματος κάθε εβδομάδα και σε κάθε περίπτωση που η Επαναφορά Συστήματος εντοπίσει την έναρξη αλλαγής.

Τα αντίγραφα ασφαλείας ειδώλου συστήματος που είναι αποθηκευμένα σε σκληρούς δίσκους μπορούν να χρησιμοποιηθούν για Επαναφορά Συστήματος, όπως ακριβώς τα σημεία επαναφοράς δημιουργήθηκαν από την προστασία του συστήματος.

* Εν προκειμένω, η κυψέλη ΔΗΜΑΡ αντικατέστησε την κυψέλη ΛΑΟΣ ώστε να αυξηθεί η σταθερότητα του Συστήματος στην κεντροαριστερή είσοδό του.

Προς ναυαγούς | Κρίση 18

Απομεινάρια του Grafton το 1888

«Ο γιατρός Αλαίν Μπομπάρ, γνωστός για το αξιοθαύμαστο θαλάσσιο εγχείρημά του (το 1952 διέσχισε με μια μικρή φουσκωτή σχεδία τον Ατλαντικό από τα Κανάρια έως τις Αντίλλες μέσα σε 65 μέρες τρεφόμενος αποκλειστικά από ό,τι είχε να του δώσει η ίδια η θάλασσα), έχει συνοψίσει πολύ εύστοχα το βασικό πρόβλημα του ναυαγού: χωρίς φαγητό μπορούμε να επιβιώσουμε 30 μέρες∙ χωρίς νερό μπορούμε να ζήσουμε 10 μέρες∙ αλλά η απελπισία μπορεί να μας σκοτώσει μέσα σε λίγες ώρες. (...)

[1864. Νότια της Νέας Ζηλανδίας.] Ακινητοποιημένο από έναν ξαφνικό και βίαιο ανεμοστρόβιλο στο μυχό ενός φιόρδ, το Grafton ναυαγεί. Σε αυτό το άγριο νησί με το απάνθρωπο κλίμα, το πρώτο πρόβλημα των ναυαγών είναι το εντελώς στοιχειώδες: πώς θα καταφέρουν να επιβιώσουν; Με το πέρασμα των εβδομάδων και των μηνών, ένα δεύτερο πρόβλημα έρχεται στην επιφάνεια: πώς θα καταφέρουν να αποδράσουν από αυτή την φρικτή φυσική φυλακή; (...)

Σε αυτή την κατάσταση ακραίας ένδειας (αφού δεν είχαν κατορθώσει να περισώσουν και πολλά πράγματα από το ναυάγιο), έχουν πρώτα πρώτα να αντιμετωπίσουν υλικά προβλήματα που τους φαίνονται τεράστια. Όμως πολύ γρήγορα το καταπληκτικό απόθεμα εμπειρικών γνώσεων, που είχε αποκομίσει κατά την περιπετειώδη ζωή του ο Ρεϊνάλ, κάνει πραγματικά θαύματα. Καθοδηγεί τη μικρή κοινότητα στο πρώτο μεγάλο έργο της, που είναι η κατασκευή μιας μεγάλης ξύλινης καλύβας γερά στερεωμένης στο έδαφος για να τους προστατεύει από τους τυφώνες που έρχονταν από την Ανταρκτική. Χάρη στις γνώσεις εφαρμοσμένης χημείας που είχε, καταφέρνει να φτιάξει τσιμένο για να συγκολλήσει τις πέτρες της καμινάδας, και δεψικό οξύ για να συντηρεί σε άριστη κατάσταση τα δέρματα φώκιας που σύντομα αντικατέστησαν τα κουρελιασμένα ρούχα τους και από τα οποία έφτιαξαν καινούργιες μπότες. Εφηύρε μάλιστα και μια μέθοδο για να φτιάχνει εξαιρετικής ποιότητας σαπούνι! (...)

Ωστόσο, καμιά από αυτές τις προσπάθειες επιβίωσης δεν θα μπορούσε να ευοδωθεί αν η μικρή κοινότητα δεν είχε συνοχή. Και σε αυτό το πολιτικό, ψυχολογικό και ηθικό πεδίο, ο Ρεϊνάλ αποδείχτηκε ιδιοφυής. Όσο το πλοίο ταξιδεύει κανονικά, οι πάντες αναγνωρίζουν ως υπέρτατη αρχή τον καπετάνιο. Όμως όταν το πλοίο ναυαγήσει, η αρχή αυτή διαλύεται: ο καπετάνιος είναι κι αυτός ένας ναυαγός όπως όλοι και η αρχηγία του δεν στηρίζεται πουθενά. Από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες μετά το ναυάγιο, ο κάπταιν Μάσγκρεϊβ σημειώνει με ανησυχία στο Ημερολόγιό του την αλλαγή στάσης που παρατηρεί, αν και όχι τόσο ξεκάθαρα, στους τρεις ναύτες του. Δεν ξέρει όμως με ποιο τρόπο να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα. (...)

Ο Ρεϊνάλ ωστόσο το αντιλήφθηκε πάρα πολύ γρήγορα. Μόλις ολοκληρώθηκε η κατασκευή της καλύβας, αναλύει με μεγάλη διαύγεια την κατάσταση:

“Όμως δεν έφτανε να φροντίσουμε μόνο την υλική όψη της ζωής. Η ηθική πλευρά απαιτούσε εξίσου την προσοχή μας. Βέβαια, από τη στιγμή που ναυαγήσαμε και μετά, ζούσαμε ενωμένοι και με ομόνοια∙ θα έλεγα ακόμη και με γνήσια αδερφοσύνη μεταξύ μας. Παρολαυτά, σιγά σιγά αρχίσαμε, πότε ο ένας και πότε ο άλλος, να παρασυρόμαστε από τις διαθέσεις της στιγμής, να μας ξεφεύγουν προσβλητικά λόγια που φυσικά προκαλούσαν εξίσου έντονη αντίδραση από τον άλλον, ή πάλι να γινόμαστε στριφνοί και πικρόχολοι αναμεταξύ μας, δηλαδή να πέφτουμε σε συμπεριφορές που θα είχαν ολέθριες επιπτώσεις. Είχαμε τόση ανάγκη ο ένας τον άλλον! (…) Ήταν ολοφάνερο, ότι η μόνη μας δύναμη ήταν η ενότητά μας και πως η διχόνοια και η διαίρεση θα μας οδηγούσαν στο χαμό. Μα ο άνθρωπος είναι τόσο αδύναμος, που ούτε η λογική, ούτε η αγωνία να μη χάσει τον αυτοσεβασμό του, ούτε ακόμα και η ψυχρή αποτίμηση του συμφέροντός του δεν είναι πάντοτε ικανά να τον βαστήξουν σταθερό σε αυτό που πρέπει να κάνει”.

Και από όλα αυτά συμπεραίνει :

“Ο άνθρωπος χρειάζεται έναν εξωτερικό κανόνα, μια πειθαρχία, να τον προστατεύει από την αποθάρρυνση της θέλησής του”. 

Έτσι, ο Ρεϊνάλ προτείνει στους συντρόφους του να εκλέξουν ανάμεσά τους, “όχι έναν αφέντη, ούτε κάποιον ανώτερό τους, μα έναν αρχηγό οικογένειας” − ή, καλύτερα ακόμη, “ένα πρωτότοκο αδελφό”. Καθήκον του θα είναι να βαστάει την πειθαρχία και την ομόνοια στην κοινότητα, να λύνει τις ενδεχόμενες συγκρούσεις, και να διευθύνει και να καταμερίζει τις καθημερινές δουλειές. Όμως στα σοβαρά ζητήματα, δεν θα μπορεί να αποφασίζει χωρίς τη συγκατάθεση της πλειοψηφίας. Και αν έκανε κατάχρηση της εξουσίας του, τότε η κοινότητα είχε το δικαίωμα να τον παύσει και να βάλει άλλον στη θέση του. 

 

Αυτό το Σύνταγμα έγινε ομόφωνα δεκτό, το ανέγραψαν στο εσώφυλλο μιας Βίβλου, που είχαν σώσει απ’ το ναυάγιο, και “κάθε Κυριακή, πριν από την προσευχή, έπρεπε να το διαβάζουμε και να ορκιζόμαστε, ακουμπώντας τα χέρια μας στο ιερό βιβλίο, πίστη και σεβασμό στο Σύνταγμά μας”. (...)

Η ελπίδα που επέτρεψε στους ναυαγούς των νήσων Ώκλαντ να επιβιώσουν, και στη συνέχεια να θριαμβεύσουν, ήταν καμωμένη από ιδιοφυΐα, θάρρος και θέληση. (...)

Στο βιβλίο που έγραψε αργότερα ο Ρεϊνάλ,  αναφέρεται  σε πολλά σημεία στη θεία Πρόνοια και στον Παντοδύναμο. Αυτά τα κομμάτια είναι γραμμένα σε ένα ύφος μάλλον θρήσκο, διδακτικό και συμβατικό, κάτι που με έκανε να θεωρήσω αρχικά ότι απλώς αναμασούσε τα κλισέ της εποχής του. Όμως, τώρα πια πιστεύω πως έκανα λάθος. Χρησιμοποιούσε τα κλισέ διότι δεν είχε άλλες λέξεις για να εκφράσει μια γνήσια αλήθεια της εμπειρίας του. Αν κατάφερε να επιβιώσει, το κατόρθωσε και χάρη στην πίστη του.»

Simon Leys, Les naufragés des Auckland

 από το βιβλίο του Le Studio de l’ inutilité (Απρίλιος 2012, εκδ. Flammarion)

Σημ. H.S. Το κείμενο αναφέρεται στο ναυάγιο της σκούνας Grafton το Γενάρη του 1864 στη νήσο Ώκλαντ, το μεγαλύτερο νησί (40 χλμ μήκος) του ομώνυμου αρχιπελάγους νότια της Νέας Ζηλανδίας − μια ιστορία, από την οποία φαίνεται να εμπνεύστηκε ο Ιούλιος Βέρν το μυθιστόρημά του Η μυστηριώδης νήσος. Η περιπέτεια ξεκίνησε όταν ο μόλις 30 ετών πολύπλαγκτος και πολύτροπος François Edouard Reynal ναύλωσε τη σκούνα και προσέλαβε τον σχεδόν συνομήλικό του Αμερικανό καπετάνιο Thomas Musgrave, τον 20χρονο Άγγλο George Harris και τον 28χρονο Νορβηγό Alexander McLaren για ναύτες, και τον 23χρονο Πορτογάλο μάγειρα Henry Forgès, πιστεύοντας ότι θα πετύχαινε κυνηγώντας φώκιες στο ακατοίκητο νησί Κάμπελ, κοντά στην Ανταρκτική. Το ταξίδι τους αποδείχτηκε άκαρπο και στην επιστροφή ναυάγησαν στη νήσο Ώκλαντ, όπου έμειναν για 18 μήνες με την ελπίδα, αρχικά, ότι κάποιο πλοίο θα περνούσε και θα τους έσωζε. Μα οι ελπίδες τους αυτές αποδείχτηκαν φρούδες∙ κι έτσι, έπειτα από πολλούς αγώνες, σκάρωσαν σιγά-σιγά μια μικρή βάρκα με πανιά, στην οποία επιβιβάστηκαν 3 από τους 5 (δεν τους χωρούσε όλους), έφτασαν στην ασφαλή νήσο Στιούαρτ από όπου έστειλαν ένα πλοίο για να σώσει και τους δυο εναπομείναντες στην Ώκλαντ. 

Τόσο ο Ρεϊνάλ όσο και ο Μάσγκρεϊβ έγραψαν σε βιβλίο την περιπέτειά τους. Το βιβλίο του πρώτου, με τίτλο Les naufragés des Auckland, κυκλοφόρησε το 1870 κι είχε τεράστια επιτυχία. Οι τρεις τόμεις της Μυστηριώδους Νήσου κυκλοφόρησαν μεταξύ 1874-1875.

Αξίζει να σας μεταφέρω και μια παράλληλη, αλλά τραγική ιστορία, που εκτυλίχθηκε την ίδια εποχή στο ίδιο νησί και αναφέρει ο Leys. Μόλις δυο μήνες μετά το ναυάγιο του Grafton, στην άλλη άκρη του νησιού ναυαγεί το σκωτσέζικο τρικάταρτο Invercauld με 25 επιβαίνοντες. Από αυτούς, οι 6 πνίγηκαν επιτόπου και οι υπόλοιποι 19 κατάφεραν να βγουν στο νησί. Εννοείται ότι οι ναυαγοί των δυο πλοίων δεν συναντήθηκαν ποτέ, αφού τους χώριζαν 40 χλμ γκρεμών και κακοτράχαλων βράχων.  Δυστυχώς, σύντομα ξέσπασαν έριδες ανάμεσα στους ναυαγούς του Invercauld και η ομάδα σκόρπισε. Όταν έπειτα από ένα χρόνο έφτασε εκεί ένα πορτογαλέζικο μπρίκι, που είδε καπνό να υψώνεται απ’ το βορειοδυτικό άκρο του νησιού, δεν είχαν απομείνει ζωντανοί παρά μονάχα τρεις άντρες από τους δεκαεννιά!  

Δυό λόγια για τον συγγραφέα του κειμένου. Simon Leys είναι το ψευδώνυμο που υιοθέτησε ο Βέλγος συγγραφέας, δοκιμιογράφος, μεταφραστής και σινολόγος Pierre Ryckmans (1935-2014) όταν το 1971 δημοσίευσε από τις τότε περίφημες φιλοκαταστασιακές εκδόσεις Champ Libre το βιβλίο, Les habits neufs du président Mάο (Τα καινούργια ρούχα του προέδρου Μάο, κατά το γνωστό παραμύθι «Τα κανούργια ρούχα του βασιλιά»), με θέμα την κινέζικη «πολιτιστική επανάσταση». 

Ο λόγος για το ψευδώνυμο; Έτσι που τα έψελνε στον μεγάλο τιμονιέρη, δεν θα ξανάβλεπε την αγαπημένη του Κίνα αν υπέγραφε με το πραγματικό του όνομα. Από τότε έχει συγγράψει κάμποσα, αξιόλογα όπως φαίνεται, βιβλία με τελευταίο αυτό από όπου και το απόσπασμά μας. 

Υ.Γ. Αγαπητέ Λ. Π. σε ευχαριστώ θερμά!

Ο μέγας Άσγκερ

Μήπως είμαι τεχνοφοβικός;

Διαβάζω σε ένα λεξικό: 

 

Τεχνοφοβία. Έννοια που επισημαίνει τη συγκυρία κατά την οποία ο αποξενωμένος κόσμος των τεχνικών χειρισμών και αντικειμένων εκλαμβάνεται από τον άνθρωπο ως απειλή της ύπαρξης του. Είναι η απαισιόδοξη και δαιμονολογική εκδοχή του "τεχνολογικού ντετερμινισμού" (αντιτεχνικισμός), η οποία επικρίνει τον αλλοτριωτικό ρόλο και τα παραπροϊόντα της τεχνικής, προτάσσοντας τα ανθρωπιστικά ιδεώδη και (είτε) ρομαντικές ουτοπίες. Χαρακτηρίζει αρκετούς εκπροσώπους του οικολογικού κινήματος, του νεομαρξισμού, αλλά και του νεοσυντηρητισμού (J. Ellul, Αντόρνο, Μαρκούζε κ.α.).

 

υγ Ιζι. Το βρήκα εδώ και σκέφτηκα, λες να είμαι κι εγώ τεχνοφοβικός όπως ο Αντόρνο; Μετά έψαξα για τον "νεομαρξισμό", είπα μέσα μου, για κοίταξε το μπας και είσαι τεχνοφοβικός νεο- μαρξιστής, αλλά δεν βρήκα τίποτα στο συγκεκριμένο λεξικό. Από την άλλη μπορεί να είμαι και οικολόγος ή νεοσυντηρητικός.  Σίγουρα πάντως είμαι ουτοπιστής με ανθρωπιστικά ιδεώδη..... Kάτι δε πάει καλά εδώ στο dangerfew

Οι Φιλόσοφοι μάς παρακολουθούν!

...μου φαίνεται πως παγκοσμίου φήμης φιλόσοφοι παρακολουθούν τους dangerfew!

Τώρα το τι ακριβώς καταλαβαίνουν, είναι άλλη ιστορία :-))

Wobblies