"Νους ορά και νους ακούει". Αυτό που διάβασα στα Προλεγόμενα, μού ενίσχυσε ακόμα περισσότερο την πεποίθηση που έχω ότι όλα είναι αντανακλάσεις εμάς των ίδιων. Δηλαδή τα πάντα, όλα τα ερεθίσματα που δεχόμαστε, φιλτράρονται από τον νου μας και κατόπιν μάς προβάλλονται σαν εξωτερικά, ουδέτερα δήθεν, ερεθίσματα. Η ... αντικειμενική πραγματικότητα είναι φάρσα ή, έστω, (αναγκαία) συνθήκη. Όλα είναι εγώ. Γι' αυτό οφείλουμε να ζούμε όπως σκεπτόμαστε και όχι αντιστρόφως.
Καλημέρα.Λίγο επισφαλές μου φαίνεται καθότι και ο τρόπος που φιλτράρει ο νους τα ερεθίσματα διαμορφώνεται από την πραγματικότητα, δηλαδή το πολιτισμικό περιβάλλον μας.Κοντολογίς διδασκόμαστε τον τρόπο που επεξεργαζόμαστε. Ετσι μου φαίνεται πιο ασφαλές το συναίσθημα. Να ζούμε δηλαδή όπως αισθανόμαστε και όχι όπως σκεπτόμαστε.
Dianathenes, έτσι είναι, όπως το λες, σχετικά με τη διδασκαλία ακόμα και του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί ο επεξεργαστής μας. Όμως εγώ χθες δεν έγραψα αξιολογικά αλλά περιγραφικά: Εννοείται ότι υπάρχουν και πιο ασφαλείς τρόποι επεξεργασίας των ερεθισμάτων που εισπράττουν οι κεραίες μας, όπως η ενόραση στην οποία πιστεύω. Τα χθεσινά είχαν να κάνουν με την άποψη ότι η πραγματικότητα είναι μια προβολή του πνεύματός μας (Πλάτων)- άποψη που δεν με βρίσκει απαραιτήτως αντίπαλό της. Το σίγουρο πάντως είναι ότι απέναντι στον διαφωτιστικό εξορθολογισμό που υφιστάμεθα, ή που υφίσταται, εδώ και 300-350 χρόνια, οι χθεσινές μου κουβέντες με φέρνουν πιο κοντά στη... φύση μου. Και πάλι, όμως, δεν μιλάω αξιολογικά: Δεν λέω πιο είναι το γνησιότερο, η γνησιότερη επεξεργασία των δεδομένων, απλώς διαπιστώνω τι (μου) συμβαίνει.
Εμένα πάλι μου συνέβη κάτι άλλο. Αναλογιζόμενος τη (2χρονη) κόρη μου είχα την αίσθηση ότι αυτό που μας συμβαίνει είναι ότι τροφοδοτούμαστε με γνώση (κάθε είδους και από όλες τις πιθανές πηγές τροφοδοσίας) για να τη μετασχηματίσουμε στη συνέχεια μέσα από μια δική μας επεξεργασία σε κάτι άλλο, μιαν άλλη γνώση τελικά, την οποία θα διοχετεύσουμε έμμεσα ή άμεσα στους άλλους, που θα τη μετασχηματίσουν με τη σειρά τους κλπ. κλπ.
Berlin, αυτό είναι το φλέγον ζήτημα: Η επεξεργασία και ο μετασχηματισμός που μεταβάλλουν, απ' ό,τι φαίνεται, τα πάντα, μετατρέποντας το ερέθισμα σε είδωλό μας.
"Όλα είναι ΕΓΩ", σκέφτηκα ... αλλά δεν πρόσεξα την κολώνα μπροστά μου. Τράκαρα και δυο περαστικοί με έτρεχαν για ιώδια και οξυζενέ στο πλησιέστερο φαρμακείο. Ευτυχώς που υπήρχαν κι ΑΥΤΟΙ, γιατί ΕΓΩ ήμουνα μισολυπόθυμος και θα έμενα ολονυχτίς φαρδύς-πλατύς κάτω απ' την κολώνα. Όταν συνήλθα, σκέφτηκα να τους ευχαριστήσω αλλά - καθώς ήμουν και πάλι γερός και δυνατός, ήγουν αυτάρκης -, είπα: γιατί να τους ευχαριστήσω αφού δεν είναι παρά είδωλά μου; Κι έφυγα για το πουθενά.
Εεεεεξαιρετικό ομολογουμένως... χώσιμο αλλά μάλλον ηθελημένα παρερμηνεύοντας τα πράγματα. Είναι σαφές ότι δεν αναφέρομαι στην αντιμετώπιση του άλλου εκ μέρους μου αλλά στον τρόπο επεξεργασίας των εξωτερικών ερεθισμάτων. Αν δηλαδή η αντίληψη είναι όντως μια κατασκευαστική διαδικασία, τότε η εξωτερική "πραγματικότητα" είναι όντως εγώ, εσύ, αυτός και τίποτα περισσότερο. P.S.- Εξαιρετικό πάντως το σχόλιο, με ιδιαίτερα πετυχημένη τη ρύθμιση των "ΑΥΤΟΙ, ΕΓΩ, αυτάρκης, είδωλά μου,έφυγα για το πουθενά".
Καλημέρα.Λίγο επισφαλές μου φαίνεται καθότι και ο τρόπος που φιλτράρει ο νους τα ερεθίσματα διαμορφώνεται από την πραγματικότητα, δηλαδή το πολιτισμικό περιβάλλον μας.Κοντολογίς διδασκόμαστε τον τρόπο που επεξεργαζόμαστε. Ετσι μου φαίνεται πιο ασφαλές το συναίσθημα. Να ζούμε δηλαδή όπως αισθανόμαστε και όχι όπως σκεπτόμαστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήDianathenes, έτσι είναι, όπως το λες, σχετικά με τη διδασκαλία ακόμα και του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί ο επεξεργαστής μας. Όμως εγώ χθες δεν έγραψα αξιολογικά αλλά περιγραφικά: Εννοείται ότι υπάρχουν και πιο ασφαλείς τρόποι επεξεργασίας των ερεθισμάτων που εισπράττουν οι κεραίες μας, όπως η ενόραση στην οποία πιστεύω. Τα χθεσινά είχαν να κάνουν με την άποψη ότι η πραγματικότητα είναι μια προβολή του πνεύματός μας (Πλάτων)- άποψη που δεν με βρίσκει απαραιτήτως αντίπαλό της. Το σίγουρο πάντως είναι ότι απέναντι στον διαφωτιστικό εξορθολογισμό που υφιστάμεθα, ή που υφίσταται, εδώ και 300-350 χρόνια, οι χθεσινές μου κουβέντες με φέρνουν πιο κοντά στη... φύση μου. Και πάλι, όμως, δεν μιλάω αξιολογικά: Δεν λέω πιο είναι το γνησιότερο, η γνησιότερη επεξεργασία των δεδομένων, απλώς διαπιστώνω τι (μου) συμβαίνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα πάλι μου συνέβη κάτι άλλο. Αναλογιζόμενος τη (2χρονη) κόρη μου είχα την αίσθηση ότι αυτό που μας συμβαίνει είναι ότι τροφοδοτούμαστε με γνώση (κάθε είδους και από όλες τις πιθανές πηγές τροφοδοσίας) για να τη μετασχηματίσουμε στη συνέχεια μέσα από μια δική μας επεξεργασία σε κάτι άλλο, μιαν άλλη γνώση τελικά, την οποία θα διοχετεύσουμε έμμεσα ή άμεσα στους άλλους, που θα τη μετασχηματίσουν με τη σειρά τους κλπ. κλπ.
ΑπάντησηΔιαγραφήBerlin, αυτό είναι το φλέγον ζήτημα: Η επεξεργασία και ο μετασχηματισμός που μεταβάλλουν, απ' ό,τι φαίνεται, τα πάντα, μετατρέποντας το ερέθισμα σε είδωλό μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Όλα είναι ΕΓΩ", σκέφτηκα ... αλλά δεν πρόσεξα την κολώνα μπροστά μου. Τράκαρα και δυο περαστικοί με έτρεχαν για ιώδια και οξυζενέ στο πλησιέστερο φαρμακείο. Ευτυχώς που υπήρχαν κι ΑΥΤΟΙ, γιατί ΕΓΩ ήμουνα μισολυπόθυμος και θα έμενα ολονυχτίς φαρδύς-πλατύς κάτω απ' την κολώνα. Όταν συνήλθα, σκέφτηκα να τους ευχαριστήσω αλλά - καθώς ήμουν και πάλι γερός και δυνατός, ήγουν αυτάρκης -, είπα: γιατί να τους ευχαριστήσω αφού δεν είναι παρά είδωλά μου; Κι έφυγα για το πουθενά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕεεεεξαιρετικό ομολογουμένως... χώσιμο αλλά μάλλον ηθελημένα παρερμηνεύοντας τα πράγματα. Είναι σαφές ότι δεν αναφέρομαι στην αντιμετώπιση του άλλου εκ μέρους μου αλλά στον τρόπο επεξεργασίας των εξωτερικών ερεθισμάτων. Αν δηλαδή η αντίληψη είναι όντως μια κατασκευαστική διαδικασία, τότε η εξωτερική "πραγματικότητα" είναι όντως εγώ, εσύ, αυτός και τίποτα περισσότερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήP.S.- Εξαιρετικό πάντως το σχόλιο, με ιδιαίτερα πετυχημένη τη ρύθμιση των "ΑΥΤΟΙ, ΕΓΩ, αυτάρκης, είδωλά μου,έφυγα για το πουθενά".