Σελίδες

09 Ιουλίου 2010

Κάτι δεν πάει καλά, κάποια παράσιτα....

(…) Όσο περισσότερο το σύστημα καταστρέφει τις ανθρώπινες σχέσεις, τόσο περισσότερο ο άνθρωπος χρειάζεται να δηλώνει αλτρουιστής. Μόλις αυτός ο αλτρουισμός προχωρήσει πέρα από το καθαρά λεκτικό επίπεδο, θα θεσμοποιηθεί και πάρα πολύ γρήγορα θα εκτεχνικευτεί. 

Επομένως, δεν πρέπει να βλέπουμε το τεχνικό σύστημα σαν κατασκευαστή ανθρώπινων ρομπότ. Αντίθετα, αναπτύσσει όλα αυτά που θεωρούμε βαθιά ανθρώπινα (τον πλουραλισμό, τον αλτρουισμό, την αντισυμβατικότητα) αλλά εντελώς αφομοιωμένα μέσα στο ίδιο το σύστημα ―δηλαδή: λειτουργούν προς όφελος του συστήματος, τού προσφέρουν καινούργια καύσιμα και πραγματώνονται χάρη σε αυτά που έχει να προσφέρει το σύστημα. 

Έτσι το σύστημα αφομοιώνει π.χ. την ανάγκη του παιχνιδιού, που είναι τόσο ουσιαστική για το ανθρώπινο ον. Ο άνθρωπος θα μπορεί θαυμάσια να παίζει με όλες τις μηχανές, που βάζει στη διάθεσή του το τεχνικό σύστημα, και αυτό το παιχνίδι θα είναι τρομερά συναρπαστικό και θα ανανεώνεται ασταμάτητα, ακριβώς χάρη στην Τεχνική. Παρόμοια, το τεχνικό σύστημα μάς επέτρεψε να ανακαλύψουμε και πάλι τις εκλεπτυσμένες τεχνικές του σεξουαλικού παιχνιδιού, που όμως δεν είναι παρά τεχνικές. 

Ξέρω πολύ καλά τι θα πείτε: Μα, εάν ο άνθρωπος μπορεί να αναπτύξει όλες τις δυνατότητές του χάρη στην Τεχνική, τότε τι παραπάνω ζητάς; Είναι πολύ δύσκολο να απαντήσω. 

Πώς να πω, ότι η υπερεκτεχνικευμένη σεξουαλικότητα δεν είναι έρωτας; Ότι το παιχνίδι με διάφορες πολύπλοκες και συναρπαστικές συσκευές δεν μπορεί να συναγωνιστεί το κρυφτό και το κυνηγητό; Ότι η φύση που ανασυνθέτει η Τεχνική, δεν είναι Φύση; Ότι η λειτουργική αντισυμβατικότητα δεν είναι υπαρκτική αντισυμβατικότητα; Με άλλα λόγια, ότι όλα αυτά μας κάνουν να ζούμε μέσα σε ένα τεχνητό σύμπαν ψευδαισθήσεων και αντικατοπτρισμών;

Ζακ Ελλυλ, Το Τεχνικό Σύστημα (εκδ. Αλήστου Μνήμης, σελ.148) 


2 σχόλια:

  1. "...τόσο περισσότερο ο άνθρωπος χρειάζεται να δηλώνει αλτρουιστής. Μόλις αυτός ο αλτρουισμός προχωρήσει πέρα από το καθαρά λεκτικό επίπεδο, θα θεσμοποιηθεί και πάρα πολύ γρήγορα θα εκτεχνικευτεί"

    ...είναι το αιώνιο "δράμα" του αλτρουισμού/των αλτρουιστών:

    1. αλτρουισμός χωρίς αίσθηση εσωτερικής ευχαρίστησης δεν είναι αλτρουισμός, είναι καταναγκασμός (π.χ. άλλο εθελοντής σε δασοπροστασία κι άλλο να σε σέρνουν με το όπλο στην πλάτη να φυλάς τα δάση). "Αλτρουϊσμός χωρίς υπαρξιακή πλήρωση, δηλαδή συνοδευόμενος από αποστροφή, δεν είναι παρά εξαναγκασμός του εγώ, άρα όχι αλτρουϊσμός"

    2. πρέπει να δοθεί απάντηση στο ερώτημα αν ο αλτρουισμός είναι ή πρέπει να είναι πρακτικώς χρήσιμος ή αν (πρέπει να) είναι πρακτικώς άχρηστος. Αν η καλοσύνη ή η ηθική του αλτρουισμού (πρέπει να) είναι πρακτικώς χρήσιμη, τότε εμμέσως ως στόχος του ατόμου τίθεται όχι η καλοσύνη ως το όντως αγαθό, αλλά η πρακτική ωφέλεια. Αλλά τότε ορισμένοι άνθρωποι μπορούν να ισχυριστούν ότι βρήκαν έναν άλλον δρόμο για την πρακτική ωφέλεια, διαφορετικό και αντίθετο από αυτόν της ηθικής ή της καλοσύνης. Αν η καλοσύνη ή η ηθική δεν (πρέπει να) είναι πρακτικώς χρήσιμη ή, πιο συγκεκριμένα, οφείλει να αδιαφορεί για την πρακτική χρησιμότητα, τότε είτε ενυπάρχει στην καλοσύνη κάποια κρυφή, αντιληπτή μόνον από τον αλτρουιστή, χρησιμότητα και ψυχική ωφέλεια η οποία επισκιάζει το γεγονός ότι ο καλός είναι καταδικασμένος να δυστυχεί κοινωνικά, είτε δεν υπάρχει καμμία πραγματική εσωτερική-κρυφή ψυχική υπέρτερη ωφέλεια και η επιλογή υπέρ της καλοσύνης οδηγεί αποκλειστικά στην κοινωνική υποταγή/δυστυχία κοκ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πρωτίστως θα έπρεπε να ορισθεί εννοιολογικά η λέξη αλτρουισμός. Να πούμε ότι η λέξη δεν είναι Ελληνική και αν ανατρέξουμε στα λόγια του Ludwig Wittgenstein "Τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του μυαλού μου.Οι γνώσεις μου περιορίζονται σε ότι μπορώ να αποτυπώσω λεκτικά"
    Μπορεί λοιπόν να γίνει κατανοητό ότι η λεκτική δυσκολία (η δυσκολία κατανόησης) των νοηματικών σχημάτων της λέξης και των αρχών της το πρώτο που προκαλεί είναι το ερώτημα, παρά μια θετική ανταπόκριση.Τη στιγμή της πράξης του αλτρουισμού δεν προσλαμβάνεται το θετικό της πράξης σαν το αποτέλεσμα αυτής που από μόνη της θα έπρεπε να είναι επαρκής αλλά μπαίνει το ερώτημα: Γιατί το κάνατε αυτό; Η μόνη λογική απάντηση της στιγμής είναι ¨" Η ΑΝΑΓΚΗ"
    Και από εδώ και πέρα βέβαια προκύπτουν ερωτήματα.Η αντικειμενική ανάγκη, ή η υποκειμενική ανάγκη;
    Παράδειγμα: Καίγεται το σπίτι κάποιου. Κάποιος εκεί στο δρόμο βλέπει τον ιδιοκτήτη να χτυπιέται και με κίνδυνο της ζωής του παρεμβαίνει και σβήνει την φωτιά.Ποιοι είναι οι λόγοι που έκαναν το άνθρωπο να βάλει σε κίνδυνο την ίδια του την ζωή; Η δική του ανάγκη για επιβράβευση,η ανάγκη του για προβολή,η ΑΝΑΓΚΗ,οι εντολές που δίνει ο εγκέφαλος και που έχει να κάνει με την ενεργοποίηση τμήματος του εγκεφάλου.
    " Η περιοχή αυτή λέγεται οπίσθιος άνω κροταφικός φλοιός" λέει ο δρ Χούτελ " Αποτελεί τμήμα του βρεγματικού λοβού του εγκεφάλου και ως φαίνεται σχετίζεται με το να καταλαβαίνουμε πιο είναι το νόημα για ότι βλέπουμε.Εάν λ.χ δούμε μια πέτρα να κινείται επειδή κάποιος την σηκώνει,
    θα καταλάβουμε ότι την σηκώνει για κάποιο λόγο,και θα ενεργοποιηθεί η συγκεκριμένη περιοχή.
    Άραγε είναι η περιοχή αυτή το ίδιο ανεπτυγμένη σε όλα τα άτομα ή μήπως έχει να κάνει με το είδος της κοινωνίας στην οποία το άτομο έχει εκπαιδευτεί και το είδος της εκπαίδευση που του έχει παρασχεθεί.
    Να τονίσουμε εδώ ότι ο αλτρουισμός σαν έννοια δεν εμπεριέχει κανενός είδους εξωτερικό εξαναγκασμό.Σωστά το επισημαίνει ο φίλος Γιάννης και επειδή βάζει το ερώτημα αν ο αλτρουισμός πρέπει να είναι πρακτικώς χρήσιμος ή μήπως άχρηστος,θα ήθελα να προσθέσω στο παραπάνω παράδειγμα του καιγόμενου σπιτιού που ο δικός μας αλτρουιστής έσβησε με κίνδυνο της ίδιας του της ζωή ότι την φωτιά την είχε βάλει ο ιδιοκτήτης για να εισπράξει τα υψηλά ασφάλιστρα.(ε να γελάσουμε και λιγάκι) Η πρακτική ωφέλεια προκύπτει από μόνη της, στην πράξη του αλτρουισμού, ο οποίος είναι τέτοιος, μόνον γιατί προκύπτει από την "ΑΝΑΓΚΗ" της παρέμβασης.Οι άλλες μορφές "καλοσύνης" που γίνονται κατ΄επιλογή, δεν είναι παρά φιλανθρωπικές, φιλοζωικές ή ότι άλλο φιλό....αλλά όχι αλτρουιστικές.
    Θα μπορούσε κανείς να λέει πολλά πάνω στο θέμα,αλλά και πολύ απλά θα μπορούσε να καταλήξει ότι αφού ο ανθρώπινος εγκέφαλος εκπαιδεύεται να αντιδρά έτσι ή αλλιώς και το ζήτημα της πράξης του αλτρουισμού, δεν μπορεί παρά τον όποιον "οπίσθιο άνω κροταφικό φλοιό του Δρ.Χούτελ" να εκπαιδεύεται έτσι ώστε πάντα και τα πάντα να ελέγχονται και να τίθενται στην υπηρεσία της εκάστοτε εξουσίας.
    Άλλωστε "Τα πάντα και όχι μόνον η γη, αλλά η εργασία,η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η αγάπη, η τέχνη, η επιστήμη,....γίνονται όλα αντικείμενο αγοραπωλησίας, όσο διατηρείται η εξουσία του κεφαλαίου." Β.Ι.Λ

    ΑπάντησηΔιαγραφή