Έρως και Πολιτισμός: The Sequel

Η (ξεν)ερωτική Ζυρίχη

Μετά τους Ολλανδούς (Ουτρέχτη) και τους Γερμανούς (Κολωνία, Έσσεν), τώρα και οι φημισμένοι για την ανεκτικότητά τους Ελβετοί, διαπιστώνοντας την αλματώδη αύξηση της πορνείας στους δρόμους της Ζυρίχης (συμβαίνει βλέπετε και στις καλύτερες οικογένειες...), αποφάσισαν να βάλουν σε εφαρμογή το «Sexbox», παραδίνοντάς μας γι' άλλη μια φορά μαθήματα γνήσιας ευταξίας, άμεμπτου ορθολογισμού και φυσικά μιας πολιτισμένης αντιμετώπισης των πολύπλοκων προβλημάτων στο πεδίο των ανθρώπινων σχέσεων.

Τι είναι το Sexbox; 

Όπως βλέπετε στη φωτογραφία, πρόκειται για ένα "κουτί" σε μέγεθος θέσης στάθμευσης (3Χ4 μ.) και ύψους 2,5 μ., στην είσοδο του οποίου θα στήνεται η πόρνη περιμένοντας τον εποχούμενο πελάτη. Τα περί του "πόσο πάει;" μπλαμπλά θα γίνονται μέσα στο κουτί, στο οποίο ο οδηγός θα είναι υποχρεωμένος να μπαίνει παρκάροντας κολλητά στον αριστερο τοίχο, ώστε να μην μπορεί ν' ανοίξει την πόρτα του και να βγει. Έτσι, σε περίπτωση που δεν τηρήσει αυτό τον κανονισμό (προβλέπεται δηλαδή ότι υπάρχουν και ... μη-Ελβετοί στην Ελβετία) ή που επιδείξει βίαιες διαθέσεις, η πόρνη θα προλαβαίνει να πατήσει το κουμπί συναγερμού στο δεξί τοίχο και να φύγει από μια πόρτα ασφαλείας στο μπροστινό τοίχο, της οποίας μόνον αυτή θα έχει το κλειδί.\

Προσκυνώ τα «τυριά»! Έτσι λύνονται τα προβλήματα κύριοι και κυρίες. Ας ξεστραβωθούμε κι ας «κόψουμε δρόμο» κατά ‘κεί, που λέει κι ένας φιλόσοφος-ψυχαναλυτής. 

Να γιατί μερικές χώρες, δεν γίνονται έρμαια ενός ΔΝΤ: είναι αυτές οι ίδιες το ΔΝΤ!

(ευχαριστώ την Αλίκη για το θέμα και τη φωτογραφία)

Υ.Γ. Εκείνο που δεν πρόβλεψαν οι μάγκες, είναι να σκάσει μύτη κανένα εγγλέζικο αμάξι με το τιμόνι δεξιά! Μα τους κεραυνούς της Βρέστης! :-)

Αξιοπρέπεια, Ισότητα, Δημοκρατία

ΓΑΛΛΙΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2010

Εκκρεμεί η επικύρωση του νόμου από το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας, που θ' αποφανθεί εντός ενός μηνός. όπου νά ναι δηλαδή. Η απαγόρευση, που αφορά περίπου 1.900 γυναίκες σε όλη τη Γαλλία, θα ισχύει από την ερχόμενη άνοιξη- δεν θα τις αφήσουν δηλαδή να γλιτώσουν ούτε τις αλλεργίες-έπειτα από μια περίοδο ενημέρωσης και «διαμεσολάβησης»
Κατά την υπουργό Δικαιοσύνης Μ. Αλιό-Μαρί, «το να ζεις στη Δημοκρατία χωρίς καλυμμένο πρόσωπο» είναι ζήτημα «αξιοπρέπειας και ισότητας».

Οι καθολικές καλόγριες επιτρέπονται;

....Γιατί Μαρί;

Κλείνουμε  την ανάρτηση με ένα ποίημα του συγχωριανού της Μαρί, ενός όχι και τόσο πιστού τύπου, του Ζακ Πρεβέρ.

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΥΝΟΙΚΙΑ

Έβαλα το πηλήκιο μου στο κλουβί

και βγήκα με το πουλί στο κεφάλι

Λοιπόν;

δε χαιρετάνε πια;

ρώτησε ο διοικητής

Όχι

δε χαιρετάνε πια

απάντησε το πουλί

Α, καλά

συγχωρείστε με νόμιζα πως χαιρετάνε

είπε ο διοικητής

Συγχωρεμένος κάθε άνθρωπος μπορεί να κάνει λάθος

είπε το πουλί.

μετάφραση: Τάσος Κόρφης

Περι της κριτικής και άλλων τινών

Τις προάλλες βρισκόμουν στο σπίτι του φίλου μου Γ.Σ. ο οποίος αναγγέλλει ότι έχει να μας διαβάσει "μια  φοβερή" μικρή αφήγηση γραμμένη από τον  ποιητή Γιάννη Ρίτσο. Η ανάγνωσή του ήταν από τα πιο ευχάριστα γεγονότα των τελευταίων μηνών και το κείμενο βεβαίως, και ιδού το αντιγράφω (έτρεξα και το πήρα) ως ένα φθινοπωρινό δώρο.  

Τα ποτήρια και άλλα τινά  [*]

Μπαίνω πάντα στο κρεβάτι μου σα να μπαίνω στο λεωφορείο. Δεν ξέρω που θα με βγάλει. Μετράω από πριν τα λεφτά μου μα ξεχνώ να λογαριάσω εισιτήριο επιστροφής. "Η ζωή" λέει ο πλαϊνός μου κύριος- και φοράει ένα μεγάλο δαχτυλίδι στο δείχτη του δεξιού του χεριού, "δεν είναι από μόνη της ζωή. Είναι η αντίσταση στο θάνατο. Εκαί που η αντίσταση πετυχαίνει, ξεχνιέται η αντίσταση, κερδίζεται κάποια νίκη, επιστρέφει η ωραία, η πρώτη ζωή που δεν ξέρει, που ξέχασε την μάχη της". Εγώ ακούω χωρίς να τον κοιτάζω. Δεν απευθήνεται σε μένα. Βλέπω το δαχτυλίδι του. "Κι η τέχνη" λέει ο άλλος κύριος πλάι του, αυτός που φοράει ένα μικρό δαχτυλίδι στο μικρό δάχτυλο του αριστερού χεριού, ¨"η τέχνη είναι η πράξη που αντιστέκεται στην πράξη, δικαιολογώντας την ζωή χωρίς να πρέπει να το ξέρει, μα το ξέρει. Ειδικά η ποίηση είναι η ίδια η αντίσταση που τείνει να καταργήσει την αντίσταση για να υπάρξει σαν ζωή. Είναι η πράξη της αδυναμίας για πράξη". Αυτός μιλάει με ψιλή φωνή μα δυνατή και καθαρή. Φανερό πως θέλει να τον ακούσω κι εγώ. Εγώ κάνω πως δεν ακούω. Δεν κοιτάω ούτε το μικρό δαχτυλίδι. "Η κριτική" λέει τώρα ο ίδιος με προσποιητά επίσημη φωνή " είναι ο φόβος του προσωπικού θανάτου και η αντίσταση στο φόβο ή μάλλον η λήθη και μεταστροφή του φόβου. Εκεί που ο κριτικός λιγότερο φοβάται, πλησιάζει την ποίηση. Εκεί που αντιστέκεται πετυχημένα στο φόβο του εαυτού του, στο φόβο του κρινόμενου έργου που του δείχνει όλο του το φόβο, στο φόβο της δόξας του άλλου, δημιουργεί κριτική. Ζει την λειτουργία του ίδιου του καλλιτέχνη: φθείρεται και χτίζει. Θεμελιώνει την δόξα του στο θάνατο της δικής του προσωπικότητας. Είναι μια τρομερή συναντηση με όλο το θάνατο".

Αυτό το "τρομερή συνάντηση" το 'πε με τόσο αστεία φωνή, που δεν άντεξα. "Κουραφέξαλα κύριοι" λέω. "ποιος θάνατος κύριοι ποια ζωή, ποιος ποιητής, ποιος κριτικός; Όταν πλύνεις τα ποτήρια, τ' αφήνεις ανάποδα στο μάρμαρο του νεροχύτη να στραγγίξουν.Άμα τα σηκώσεις από κεί μένουν στο μάρμαρο κάτι νερένια στεφάνια που καθόλου δεν σημαίνουν πως εκεί βρίσκονταν πριν ανάποδα ποτήρια. Είναι απλώς νερένια στεφάνια. Όμως, στον αέρα, μένει επ'ακριβώς το σχήμα κι η διαφάνειατων ποτηριών. Έτσι μονάχα να σαλέψεις το μικρό σου δάχτυλο (χωρίς δαχτυλίδι) κουδουνίζει ολάκερος ο αέρας. Είναι αυτό που λέμε στο ποίημα "το ακούω" Μα ο κριτικός, κύριοι, που ν'ακούσει; - κι ας έχει στ' αυτί του ένα γυαλιστερό κουμπί και το σύρμα στην τσέπη του γιλέκου του" Έτσι είπα, στην αρχή θυμωμένος, ύστερα οχι. Κατεβαίνω τα τρία σκαλια του κρεβατιού μου, σπρώχνοντας ελαφρά τον κοιμισμένο εισπράκτορα, κι ανεβαίνω στην στέγη. Βλέπω το λεωφορείο να συνεχίζει τον δρόμο του και τους δύο κυρίους με τα δαχτυλίδια να με κοιτάνε σα χαζοί πίσω από τα τζάμια.

[*]Γιάννης Ρίτσος, ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙΟ ΑΝΩΝΥΜΩΝ ΑΓΙΩΝ
1.Αρίοστος ο Προσεχτικός αφηγείται στιγμές του βίου του και του ύπνου του
εκδ. Κεδρος

Στη κρίση τα γωνιακά μαγαζιά περνούν "ζάχαρη"

Βενετία Αυγουστος, 2010

 

"Μετά θάνατον" ζωή ή "Αταξική" κοινωνία.

Καλό μήνα και καλό φθινόπωρο.

Δεν έχουμε κάτι να πούμε  προς το παρόν.

Να προτείνουμε κάποια βιβλία στα γρήγορα.

1. Karl Georg Büchner, Ο Θάνατος του Δαντόν

2. George Steiner, Η νοσταλγία του απόλυτου

[σχετίζεται και με την φωτογραφία μας]

3. Ernst Bloch, Ουτοπία και Επανάσταση

Πολύ καλές ταινίες επίσης εδώ, διαλεγμένες μια προς μία.

Σύντομα κοντά σας με περισσότερες λεπτομέρειες για το τέλος του κόσμου.