Arbeit macht frei ... μερικές δεκαετίες μετά

 

Στο κείμενό του Η θεωρία της περιπλάνησης, που δημοσιεύτηκε το 1958 στο 2o τεύχος της Internationale Situationniste, ο Γκυ Ντεμπόρ σημείωνε μεταξύ άλλων ότι …

 

«Στη μελέτη του για το Παρίσι, Paris et l’ agglomération parisienne (P.U.F., 1952), ο Chombart de Lauwe σημειώνει ότι “η συνοικία μιας πόλης δεν καθορίζεται μόνον από τους οικονομικούς και τους γεωγραφικούς παράγοντες, αλλά κι από την παράσταση που έχουν γι’ αυτήν οι κάτοικοί της και οι κάτοικοι άλλων συνοικιών”. Θέλοντας μάλιστα να δείξει, ότι “το πραγματικό Παρίσι, στο οποίο ζει κάθε άτομο, είναι τόσο περιορισμένο [ώστε αποτελεί] γεωγραφικά ένα πλαίσιο εξαιρετικά μικρής ακτίνας”, παρουσιάζει στο ίδιο βιβλίο ένα χάρτη με όλες τις διαδρομές που διένυσε μέσα σε ένα έτος μια φοιτήτρια του 16ou  διαμερίσματος: πρόκειται για ένα τρίγωνο μικρών διαστάσεων και χωρίς παρεκκλίσεις, που οι τρεις κορυφές του ορίζονται από τη Σχολή Πολιτικών Επιστημών, το σπίτι της φοιτήτριας και το σπίτι του καθηγητή της στο πιάνο.»

… σπεύδοντας να παρατηρήσει, πως τέτοιου είδους σχήματα μπορούν να ξεσηκώσουν έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις και συγκεκριμένα, σε ό,τι αφορά το σχήμα των μετακινήσεων εκείνης της ταλαίπωρης φοιτήτριας …

«την αγανάκτηση με τη σκέψη, πώς είναι δυνατόν να ζει κάποιος έτσι!».

Σήμερα, 

που δεν υπάρχουν πια συνοικίες και που ευρύτερες και κάπως απροσδιόριστες διαδρομές στην πόλη κόβουν κατά βάση οι πλανόδιοι οργανοπαίκτες, οι συλλέκτες παλιοσίδερων, οι ερευνητές των κάδων απορριμάτων, οι εποχούμενοι παλιατζήδες και οι μηχανοκίνητες ομάδες της αστυνομίας, 

η ολοκληρωτική πλέον Τεχνική φροντίζει να μετατρέπει το τρίγωνο της φοιτήτριας σε απλό ευθύγραμμο τμήμα: «Σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι»∙ 

και να πανηγυρίζει μάλιστα που καταφέρνει να κάνει το χώρο της δουλειάς, τόσο ολιστικό − ολοκληρωτικό − ώστε να μη χρειάζεται, ή ακόμα χειρότερα: να μην πολυθέλει, ο εργαζόμενος δούλος ούτε καν να βγει από εκεί μέσα. 

Πώς, διάολε, είναι δυνατόν να ζει κάποιος έτσι!