Καλοκαίρι του 2012 στο Λονδίνο!

***

Μια επίσκεψη στο ολυμπιακό Λονδίνο του φετινού καλοκαιριού ήταν οπωσδήποτε αποκαλυπτική εκ νέου.
Το Λονδίνο εκτός από το "πορτοφόλι", είναι και το παρηκμασμένο πάρκο του σκότους, η καρδιά του οποίου συνεχίζει να χτυπά κουρασμένα στο Κονγκό (και αλλού).


***
Τι γυρεύουν όλοι αυτοί εδώ; μπορεί να αναρωτηθείς , αναφερόμενος στους  καλλιτέχνες που συγκεντρώνει η μεγαλούπολη της ευτυχισμένης γνώσης, συγκροτώντας ένα από τα κέντρα της "δημιουργικής τάξης".

Την γαλήνη που επικρατεί στο μάτι του κυκλώνα;
Τα χρήματα και την διασημότητα ;

Την κάθαρση μέσω της αυτογελοιοποίησης;

Τον θόρυβο και την παραζάλη των επιλογών;
Το ..."κέντρο των εξελίξεων";
Τον χαρούμενο μηδενισμό της μαζικότητας;
Την εξαφάνιση και την παραλλαγή μέσα στο πλήθος;
Ή μήπως την καλλιτεχνική διεύθυνση του δυστοπικού πάρκου;

***
Στο πάρκο υπάρχουν πίστες όπως στα ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Υπάρχουν πίστες για βάνδαλους "street artists" που κάνουν εξαιρετικά γκραφίτι!
Υπάρχουν πίστες για παρκούρ και σκειτμπορντ όπου οι έφηβοι αυτοδαμάζονται σπάζοντας κόκαλα.
Πίστες για "city hackers",για επαναστατημένους αρχιτέκτονες, για πανκ φιλάνθρωπους αλλά και για ανατρεπτικούς χορτοφάγους διανοούμενους, για φεμινίστριες χορεύτριες του στριπτιζ και ομοφυλόφιλους παίκτες του ράγκμπι.
Πίστες για φιλότεχνους, για πότες αλλά και για πλάνητες αλήτες.
Πίστες για τα πάντα, σε ένα τελικό συνονθύλευμα ολοένα και πιο δυσδιάκριτων πεδίων δραστηριότητας.
.

***
Κάθε ένας μας μπορεί να χει το "cause" του στην δική του πίστα.
Και o καθένας καταλήγει cause του εαυτού του.

***
Στο πάρκο ζούνε τα έμμισθα κατοικίδια περιορισμένα από ένα σύστημα που τα ταΐζει με καριέρες, τα ζαλίζει με κενή δημοσιότητα, ενώ φροντίζει να μην τους γίνει ποτέ αντιληπτός ο περιορισμός τους.
Η δυστυχία, μονίμως προ των πυλών, παραβιάζει το άσυλο του πάρκου σε κάθε ευκαιρία μπουκάροντας ως ταύρος μαινόμενος.
Το αλκοόλ και η αντικαταθλιπτικές αγωγές δεν αρκούν. Οι γελωτοποιοί και οι παλιάτσοι του πάρκου αναλαμβάνουν άμεσα δράση!

Αμφισβήτηση και επαναστατικά καρναβάλια. Σκληρή Κριτική. Νεανικά κινήματα, φοιτητές. Νησίδες ελευθερίας. Πλήθος εν δράσει.

Επιτέλους Δημοκρατία...
Το παιχνίδι αποκτά ενδιαφέρον εκ νέου.

Το έμμισθο πλήθος αρχικά συμμετέχει, αναλαμβάνει πρωτοβουλίες αλλά τα χάνει και πάλι, θέλει να "μπουν τα πράγματα στην θέση τους", δεν αντέχει το "χάος" και λίγα μέτρα μετά την είσοδό του στο τούνελ της ανακατωσούρας πανικοβάλλεται και οπισθοχωρεί.
Το κόλπο πιάνει ξανά και ξανά. Νέα προϊόντα. Νέες ανάγκες. Αποκατάσταση.

Αν η βία και η αδικία μπορούσαν να εξαλειφθούν από την κοινωνία μας με σκληρή θεωρητική έρευνα και ιδεολογικές αναλύσεις, με ψύχραιμη ρητορεία και με νηφάλια συλλαλητήρια στους δρόμους, με οργάνωση μεγαλύτερων συνδικάτων και ομάδων πιέσεως, ή περίπλοκων συνασπισμών, με οδοφράγματα βόμβες και σφαίρες....τότε θα ζούσαμε από καιρό στην Νέα Ιερουσαλήμ!

***
Στο κέντρο αυτής της πόλης άσυλο, αναπτύσσεται, με τον επιθετικότερο τρόπο, μαζί με την χυδαία ηθικιστική της τάξη, αυτό που λέγεται "αγορά" .
Ο ατομισμός θριαμβεύει υπέρ μιας σκληροπυρηνικής τεχνοκρατίας και στηλιτεύει κάθε ανθρώπινο δεσμό στηρίζοντας τον αδιάλλακτο μηδενισμό της.
Ο μεσοαστικός κοσμικός ουμανισμός προσφέρει ανακουφιστικές βεβαιότητες στο κάθε μας βήμα.
Η διοίκηση είναι "το μη χείρον", και πάνω από όλα είναι ειδικευμένη. Αυτή ξέρει πως θα πάμε μπροστά, πως θα προοδεύσουμε.
Οι "τοποθετήσεις"  της "διανόησης" δίνουν και παίρνουν επ' αυτού (τι γνωρίζει το "κατεστημένο"?) βομβαρδίζοντάς το ναρκωμένο κατοικίδιο με εκατοντάδες λεπτομέρειες σχετικά με την διαχείριση του πάρκου τις δυνατότητες και την βελτίωση του.
Αυτό όμως που δεν υπάρχει στο (κάθε) Λονδίνο, είναι η σημασία όλων των παραπάνω.
Τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία και τίποτα δεν μπορεί να σημασιοδοτηθεί κατά την διάρκεια μιας εν ευδαιμονία πτώσης προς το, φτιαγμένο από χάλυβα γυαλί και megabytes, κράσπεδο της απάθειας.

***
Το υποκείμενο της μητρόπολης διαχωρίζεται δια παντός από το γεγονός της.
Γίνεται ένα πιστωτικό δεδομένο.
Ignorance is bliss!

***
Σε ένα κόσμο που τα πάντα αναπτύσσονται και προχωρούν, αυτό που πτωχεύει και ερημώνεται είναι η ίδια η ύπαρξη.
Οι αισθήσεις παραδίδονται στην ψυχρότητα του ανταγωνισμού και οδηγούνται από την οδό της ανταγωνιστικότητας στην στρέβλωση και την ακύρωση τους. Η λογική και η συναίσθηση βυθίζονται στο βούρκο του ασθμαίνοντος ωφελιμισμού.
Παραδομένο στην υπνωτική δύναμη της οικονομικής φρίκης το, δήθεν ανεξάρτητο, άτομο επιχειρεί, αναγνωρίζεται, δημιουργεί, αυτοπροσδιορίζεται και τελικά αφανίζεται σε μια αέναη επανάληψη την δίνη της οποίας δεν είναι σε θέση να κατανοήσει.

Τα επίπεδα των σημασιών συγχωνεύονται στο ελάχιστο γύρω από ανόητες επιτεύξεις, σκοπούς, διαγωνιστικές πράξεις και επικοινωνιακές τακτικές. Αυτό που παραμένει άγρυπνο δίπλα μας είναι ένας καλόβολος εαυτός που μας χαϊδεύει τρυφερά και μας καθησυχάζει χτυπώντας μας στην πλάτη, ψιθυρίζοντας μας πως την κουρτίνα την κούνησε ο αέρας, και πως η σκιά που πήρε το μάτι μας ήταν ...απλά η ιδέα μας.
Η μαύρη τρύπα που θα μας ξεβράζει, έξω από την μητρόπολη, στην κενή απεραντοσύνη του μη-νοήματος και τον εφιάλτη μιας τυπικής γλώσσας συστήνεται τώρα και πάλι.

Το καλοκαίρι του 2012 στο Λονδίνο!