32. Οι απλοί άνθρωποι, άνθρωποι που δεν
υπάρχουν, προτιμούν πράγματα που δεν υπάρχουν, απλά πράγματα. «Καλό» και
«κακό» είναι απλά πράγματα. Με βομβαρδίζεις = «κακό». Σε βομβαρδίζω =
«καλό». Οι απλοί άνθρωποι (που, ειρήσθω εν παρόδω, διευθύνουν αυτό τον
λεγόμενο κόσμο) το γνωρίζουν (γνωρίζουν τα πάντα) ενώ οι σύνθετοι
άνθρωποι —άνθρωποι που νιώθουν κάτι— είναι εντελώς, μα εντελώς ανίδεοι
και δεν γνωρίζουν απολύτως τίποτα. Το τίποτα, για τους απλούς ανθρώπους
που γνωρίζουν, είναι πιο επικίνδυνο από την άγνοια. Γιατί; Επειδή το να
αισθάνεσαι σημαίνει να είσαι ζωντανός.
Ο «πόλεμος» και η «ειρήνη» δεν είναι κάτι το επικίνδυνο ή ζωντανό: όχι, απεναντίας. Η «ειρήνη» είναι η αναποτελεσματικότητα της επιστήμης. Ο «πόλεμος» είναι η επιστήμη της αναποτελεσματικότητας. Και επιστήμη σημαίνει γνωρίζω και γνωρίζω σημαίνει υπολογίζω. Οι ανίδεοι πρέπει να εκπαιδευτούν, δηλαδή πρέπει να σταματήσουν να αισθάνονται κάτι και να εξαναγκαστούν να γνωρίσουν ή να υπολογίσουν τα πάντα. Τότε (και μόνο τότε) δεν θα απειλούν την ίδια την ανυπαρξία αυτού που οι απλοί άνθρωποι ονομάζουν πολιτισμό. Ευτυχώς για σένα και για μένα, ο απολίτιστος ήλιος λάμπει και πάνω στο «καλό» και πάνω το «κακό». Είναι καλλιτέχνης. Και η τέχνη είναι μυστήριο. Και το μυστήριο είναι κάτι που δεν υπολογίζεται. Στον βαθμό που κάθε παιδί και γυναίκα και άνδρας είναι ανυπολόγιστος, η τέχνη είναι το μυστήριο κάθε άνδρα και γυναίκας και παιδιού. Στον βαθμό που έναν άνθρωπος είναι καλλιτέχνης, οι ουρανοί και τα βουνά και οι ωκεανοί και οι αστραπές και οι πεταλούδες είναι ανυπολόγιστα και η τέχνη είναι το κάθε μυστήριο της φύσης. Ό,τι μπορεί να υπολογιστεί δεν είναι ζωντανό. Ό,τι δεν είναι ζωντανό δεν μπορεί να είναι τέχνη. Ό,τι δεν μπορεί να είναι τέχνη δεν είναι αληθινό: και ό,τι δεν είναι αληθινό μπορεί να πάει στο διάβολο… | ||||||
Edward Estlin Cummings, 33x3x33 Ποιήματα, δοκίμια, θραύσματα Μεταφραση Χάρης Βλαβιανός,
εκδόσεις Νεφέλη |
Σελίδες
▼
Αυτή η ταύτιση τέχνης-μυστηρίου μοιάζει με την άποψη του Camatte για τον συσχετισμό-συνέχεια μαγείας-ποίησης. Το παρακάτω απόσπασμα είναι από ένα γράμμα του Guigou προς τον Camatte μιας αλληλογραφίας μεταξύ τους για την ποίηση:
ΑπάντησηΔιαγραφή[…]Η διαδικασία της γνώσης αρχικά βασίζεται στην αναλογία και στον μιμητισμό, στη συνέχεια στην συμβίωση με τα ζώα, η μαγεία διαμορφώθηκε ως λειτουργός (opérateur) πάνω στον κόσμο, αυξάνει τη δύναμη παρέμβασης των προ-sapiens. Για να διατηρηθεί η αποτελεσματικότητά της και να ενεργοποιηθεί, καθώς η κοινότητα την χρειάζεται, η μαγεία γίνεται τελετουργική, καθώς οργανώνονται σε τελετές, επομένως, αυτονομείται από την άμεση ζωή. Υπό την έννοια αυτή δεν είναι αμεσότητα, καθώς πραγματοποιεί μια εσωτερική διαμεσολάβηση μέσα στην κοινότητα. Αυτό δεν έρχεται σε αντίθεση με την άλλη διάσταση που αποδίδεις στην μαγεία, αυτή της άρνησης του διαχωρισμού από τη φύση. Αυτό τοποθετεί τις πρακτικές της μαγείας σε μια διπλή συμμετοχή: συμμετοχή τόσο στην άμεση ζωή των ανθρώπινων κοινοτήτων, όσο και στην διαμεσολαβούμενη ζωή των πρώτων εκπολιτισμένων κοινωνιών.
Ωστόσο, αυτή η διπλή φύση της μαγείας δεν συμπίπτει με τους χαρακτήρες του ποιήματος. Έκφραση της ανθρώπινης σκέψης και εκδήλωση της αισθητής γνώσης του κόσμου, η ποίηση δεν είναι κατά κύριο λόγο παρέμβαση, αλλά κυρίως τραγούδι για την απόλαυση της ζωής, και τραγούδι άμεσο αυτής της απόλαυσης.
[…]
Για να προχωρήσει σε άγνωστα εδάφη, σε αναζήτηση τροφής και στέγης, η κοινότητα των ανθρώπων αναμορφώνεται εκ των προτέρων, συσχετίζεται, σε επαφή δέρμα με δέρμα. Αυτή η προωθητική-μάζα έχει ένα φυσικό ρυθμό, ένα κυματισμό που απελευθερώνει τους ήχους από τα στήθη, ένα βλέμμα που συνοδεύει τις κραυγές. Αυτός ο ενθουσιασμός θερμαίνεται από την κοινή πορεία γίνεται χορός ταυτόχρονα γραμμικός και λαμπερός, οδηγούμενος από την αισθητή συνείδηση ενός κοινού σώματος, μια φυσική και πνευματική δύναμη (μια εγρήγορση). Επαναλαμβανόμενες λέξεις, συλλαβισμός, αυτό το τραγούδι δεν είναι ένας λόγος, αλλά μια κραυγή ικανοποίησης, του να βαδίζουν μαζί στη γη και να ακολουθούν την πορεία του ήλιου. Είμαστε εδώ σε αυτή την συναισθηματική γλώσσα που προηγήθηκε της λεκτικής γλώσσας, γλώσσα της οποίας ο Τσάτγουιν συνέλεξε τα τελευταία ίχνη στους Αβοριγίνες της Αυστραλίας και την ονόμασε "το τραγούδι των διαδρομών."
Δεν κάνω ένα σκίτσο μιας θεωρίας για την προέλευση της γλώσσας, προσπαθώ να αντιληφθώ αυτό που θα μπορούσε να είναι η ανάδειξη της ποίησης στο ανθρώπινο μέλλον.
"Όταν το σώμα μιλάει είναι ένας καταρράκτης συλλαβών που αδειάζει πάνω στο δέρμα του ομιλητή," έγραψε ο Tomatis στο το αυτί και η γλώσσα . Όταν η κοινότητα διάβαινε, το τραγούδι της πλημμύριζε με ποίηση την άμεση ζωή της.
Παναγιώτη είσαι σε τρελές φόρμες βλέπω!
ΑπάντησηΔιαγραφή