Ο τελευταίος Εβραίος της Βίνιτσα

Η φωτογραφία βρέθηκε στο προσωπικό άλμπουμ στρατιώτη των ειδικών "ομάδων εξόντωσης" (Einsatzgruppe), των SS. Από πίσω, το κάθαρμα είχε σημειώσει : "Ο Τελευταίος Εβραίος της Βίνιτσα"!

Η Βίνιτσα βρίσκεται στην Ουκρανία. Εκεί οι Γερμανοί στρατιώτες (Einsatzgruppe D) συνεργαζόμενοι με ντόπιους προδότες, εκτέλεσαν περίπου 30 χιλιάδες άμαχους.

Κι εδώ ο "τελευταίος", όπως μας πληροφορεί η σημείωση του ναζιστή σε αυτή την διάσημη φωτογραφία.

Αυτά υποθέτω τα γνωρίζετε. [;;;;]

Και μετά; Η Βίνιτσα σήμερα!

Χρώμα, χαμόγελο, καμπύλες.
Πόλη πορνείο.
Αυτό όμως είναι η αλήθεια της απώλειας. Δεν συμβαίνει στην Βίνιτσα, "εκεί μακριά", συμβαίνει δίπλα μας  και μέσα μας.
Οι δύο φωτογραφίες δίπλα δίπλα προκαλούν αηδία.
Δυσάρεστο αλλά ακριβές. Δεν πέρασε ούτε κλάσμα δευτερολέπτου, ούτε μια στιγμή.
Δεν υπάρχει ο Χρόνος εδώ. Είναι φανερό.
Αηδιάζουμε γιατί καταλαβαίνουμε ότι η κοινότητα του αίσχους των δύο ντοκουμέντων είναι η συναίνεση και η ενσωμάτωση. Αυτές πάλι είναι διαδικασίες.
Συμβαίνουν με μια συνέχεια.
Μέσα στην τυπικότητα της καθημερινότητας συμβαίνει η κατασκευή του λάγνου μαλάκα που ερεθίζεται με την απόλυτη υποταγή του άλλου και είναι έτοιμος να την υποστηρίξει για λογαριασμό του ισχυρού.
Το καμουφλάζ του ανθρώπινου πόνου είναι το καθημερινό μέλημα του συστήματος.
Η αποξένωση είναι αποξένωση από τον πόνο.
Ο ναζισμός νίκησε!
Το απάνθρωπο είναι εδώ.
Αυτή η πικρή παραδοχή, η επίγνωση, ίσως σημάνει την απαρχή μιας συνειδητοποίησης.
Την εκκίνηση ενός σχεδίου, μιας ενάντιας σκέψης έστω.

Ελευθερία, λέει ο Λεβινάς, είναι να γνωρίζεις ότι η ελευθερία κινδυνέυει. Αλλά γνωρίζω ή έχω συνείδηση σημαίνει , συνεχίζει, ότι έχω χρόνο να αποφύγω και να προλάβω την στιγμή του απανθρωπισμού.
 Τα προαπαιτούμενα της διηνεκούς αναβολής αυτής της προδοσίας, όπως η ανιδιοτέλεια της καλοσύνης, η επιθυμία του απολύτως Άλλου, η διάσταση της μεταφυσικής υποχωρούν κάθε φορά μπροστά  στον αυτοματισμό της οικονομίας και του τζόγου της. Των υποσχέσεων της. Ο άνθρωπος τις πιστευει τυφλα και δεν χαρίζει δευτερόλεπτο πλέον στον εαυτό του.
Σέρνεται βιαστικά, σπασμωδικά και χωρίς συναίσθηση πίσω από την ουτοπία του χρήματος. Νεκροζώντανος παραδίνεται στην απληστία. Συναινεί στην θραυσματικότητα της ζωής του και στην εξαθλιώση της κάθε του στιγμής.
Όσο δεν κατανοούμε πώς το παρελθόν καθοδηγεί το παρόν μας, θα είμαστε πεσμένοι κάτω και θα νομίζουμε πως πετάμε. Θα ζούμε στην τύχη και στην ψευτοευτυχία του τζογαδόρου.

Μόνο η συγκίνηση διαρκεί

 

Το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι  η συντήρηση του παρελθόντος,

αλλά η εκπλήρωση της παλαιάς ελπίδας...

Όταν η αυγή κοκκίνισε

Adrift! A little boat adrift!
And night is coming down!
Will no one guide a little boat
Unto the nearest town?

So Sailors say—on yesterday—
Just as the dusk was brown
One little boat gave up its strife
And gurgled down and down.

So angels say—on yesterday—
Just as the dawn was red
One little boat—o’erspent with gales—
Retrimmed its masts—redecked its sails—
And shot—exultant on!

--------------------------- 

Στα κύματα! Ένα μικρό σκαρί
Στα κύματα! Κι η νύχτα φτάνει!
Κανείς δεν θα γυρίσει ένα σκαρί
Στο κοντινότερο λιμάνι;

Και λένε οι θαλασσινοί-για χτες-
Όταν το δείλι θάμπωσε
Νικήθηκε ένα μικρό σκαρί
Και μες στα βάθη κύλησε

Και λένε οι άγγελοι -για χτες-
Όταν η αυγή κοκκίνισε
Ένα σκαρί -δαρμένο από το βοριά
Ζωντάνεψε -ξανάβαλε πανιά-
Κι ολόχαρο -τράβηξε μπρος!

Εμιλύ Ντίκινσον, μετ Ερρίκος Σοφράς
εκδ. Ροδακιό

===================================================

Σοσιαλεθναρχομπίζνες | Κρίση 20

Κωνσταντίνος Καραμανλής
(1907-1998)

« (…) Για τη βιομηχανία, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής άσκησε πολιτική κρατικοποιήσεων σε βάρος της εθνικής οικονομίας, θέτοντας υπεράνω αυτής το συμφέρον του κόμματός του και του ιδίου με τη μεγαλομανία να δημιουργήσει για τον εαυτό του εικόνα μεγάλου πολιτικού. 

Προπολεμικά στην Ελλάδα ήταν ιδιωτικές: τράπεζες, ηλεκτρισμός, τηλέφωνο, νερό, αστικές και υπεραστικές συγκοινωνίες, καθαριότητα πόλεων, άλλες υπηρεσίες και όλες οι βιομηχανίες, μέχρι και οι πολεμικές. Και ήταν αναπτυγμένες σε αξιόλογο βαθμό. Στον Πειραιά, εκτός από τις άλλες βιομηχανικές μονάδες, είχε αναπτυχθεί ναυπηγο-επισκευαστική ζώνη. Στην Στερεά Ελλάδα, στη Θεσσαλία, στη Μακεδονία και αλλού εξορύσσονταν μεταλλεύματα ως πρώτη ύλη για την μεταλλουργία που ανέπτυξε ο Μποδοσάκης. Στον Βόλο οι μηχανουργοί Αξελός και Μαλκότσης εφεύραν και κατασκεύασαν, χωρίς κρατική ενίσχυση, την πρώτη στην Ελλάδα μηχανή εσωτερικής καύσης και εφοδίαζαν με τέτοιες μηχανές τα αλιευτικά πλοιάρια. Αλλά αντί η μονάδα τους να προστατευθεί από την πολιτεία για να αναπτυχθεί, οι κυβερνήσεις την εξόντωσαν με την ελεύθερη εισαγωγή φθηνότερων.

Επίσης στο Βόλο, Νάουσα, Αθήνα και άλλες πόλεις λειτουργούσαν μεγάλες βιομηχανίες παραγωγής κασμιριών εφάμιλλων των αγγλικών. Μόνο στο Βόλο απασχολούσαν περισσότερους από 2.500 υφαντουργούς οι βιομηχανίες Παπαγεωργίου και Μορτζούκου. Οι υφαντουργίες Βόλου, Νάουσας, Αθηνών κατασκεύασαν κουβέρτες, στολές, είδη ένδυσης για τους 300 χιλιάδες πολεμιστές το 1940-41. Αρβύλες και ποικίλα άλλα είδη εκστρατείας κατασκεύασαν άλλες μονάδες. Όταν με τον πόλεμο  έβγαλαν από τις αποθήκες τα πεδινά πυροβόλα, βρέθηκαν να μην έχουν κιλλίβαντες να τα σέρνουν. Κατασκευάστηκαν σε καροτσέρικα της Λαμίας με επινοήσεις Ελλήνων αξιωματικών. (…)

Οι σιδηροβιομηχανίες Βόλου Γκλαβάνη και Σταματόπουλου κατασκεύαζαν μαζικά τις οβίδες, τις έστελναν στο πυριτιδοποιείο της Αθήνας για γόμωση και από εκεί στα μέτωπα. Μόνο η βιομηχανία Γκλαβάνη απασχολούσε 400 τορναδόρους και εφαρμοστές, που μαθήτευσαν στη Νυχτερινή Σχολή του Εμπορικού Συλλόγου Βόλου. (…)

Για τη βιομηχανία ο Καραμανλής εφάρμοσε πολιτική αντίθετη προς τις δικές του και τις ιδέες της Δεξιάς, που ανέκαθεν ήταν υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Άρχισε τις κρατικοποιήσεις από τον ηλεκτρισμό. [… και συνέχισε παίρνοντας μπάλα σχεδόν τα πάντα και διαλύοντας όλα τα παραπάνω, όπως δείχνει ο Αρσενίου. -H.S..]

Με την ανατροπή της δικτατορίας του 1974 Αμερικανοί και άρχουσα τάξη έφεραν από το Παρίσι τον Καραμανλή ως νέο πρωθυπουργό, ο οποίος ίδρυσε δικό του κόμμα, τη Νέα Δημοκρατία και γενίκευσε τις κρατικοποιήσεις, σε βαθμό να κατηγορηθεί από βιομηχάνους για ‘σοσιαλμανία’. (…)

Με τις κρατικές βιομηχανίες θεμελιώθηκε η ‘Δυναστεία των Καραμανλήδων’. Τοποθετούνται πρίγκηπες και κόμητες της Δυναστείας ως πρόεδροι και διευθυντές, ενώ προσλαμβάνονται και υπεράριθμοι υπάλληλοι. Άσχετοι κατά κανόνα οι περισσότεροι από αυτούς με το αντικείμενό τους δεν προσφέρουν γνώσεις αλλά υπηρεσία στο κόμμα. (…)

Το αποτέλεσμα της πολιτικής του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν η μεν γεωργική παραγωγή να μην ικανοποιεί πια τις ανάγκες των αγροτών και της χώρας, οπότε καλύπτονταν με αύξηση των εισαγωγών, ενώ οι κρατικοποιημένες βιομηχανίες να παράγουν χρέη. […] Με την πολιτική του κρατισμού, ο Πρωτογενής και ο Δευτερογενής κλάδος της εθνικής οικονομίας επιβάρυναν τον κρατικό προϋπολογισμό. Και η ανάγκη για τη συντήρηση αυτού του πολιτικού συστήματος, που αντί για πλεονάσματα παράγει χρέη, έφερε την ανάγκη δανείων. Και τότε βγήκε στη σκηνή ένας νέος πρωταγωνιστής: ο Ανδρέας Παπανδρέου.»

Λάζαρος Αρσενίου, Η ασκηθείσα στην Ελλάδα πολιτική μεταπολεμικά, 1950-2012,

Σύντομη αναφορά στα πεπραγμένα (εκδ. ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, 2013).

Η (όχι και τόσο) νέα σκηνή της ιστορίας.

"Οι  άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η  παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει  σα  βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών. Και όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται  σαν ν' ασχολούνται ν' ανατρέψουν τους εαυτούς τους  και τα πράγματα και να δημιουργήσουν κάτι που δεν έχει προϋπάρξει, σ' αυτές ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης  επικαλούνται φοβισμένοι τα  πνεύματα του παρελθόντος  στην υπηρεσία τους,  δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματά τους, τις στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή  αυτή, σεβάσμια μεταμφίεση και μ' αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα σκηνή της  παγκόσμιας ιστορίας."

Καρλ Μάρξ, 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, 1852