Οι Εχθροί

[1900]

Τον Ύπατο τρεις σοφισταί ήλθαν να χαιρετήσουν.

Ό Ύπατος τούς έβαλλε κοντά του να καθίσουν.

Ευγενικά τούς μίλησε. Κ’ έπειτα, να φροντίσουν,

τους είπε, χωρατεύωντας. «Ή φήμη φθονερούς

κάμνει. Συγγράφουν οι αντίζηλοι. Εχετ’ εχθρούς».

Απήντησ’ ένας απ’ τους τρεις με λόγους σοβαρούς.

«Οι τωρινοί μας οι εχθροί δεν θα μάς βλάψουνε ποτέ. 

Κατόπι θάλθουν οι εχθροί μας, οι καινούριοι σοφισταί. 

Όταν ημείς, υπέργηροι, θα κείμεθα ελεεινά

και μερικοί θα μπήκαμε στόν Άδη. Τά σημερινά

τα λόγια και τα έργα μας αλλόκοτα (καί κωμικά

ίσως) θα φαίνωνται, γιατί θ’ αλλάξουν τα σοφιστικά,

το ύφος και τας τάσεις οι εχθροί. Όμοια σαν κ’ έμενα,

και σαν κι’ αυτούς, που τόσο μεταπλάσαμε τα περασμένα. 

Όσα ημείς επαραστήσαμεν ωραία και σωστά

θα τ’ αποδείξουν οι εχθροί ανόητα και περιττά

τα ίδια ξαναλέγωντας αλλοιώς (χωρίς μεγάλον κόπο).

Καθώς κ’ εμείς τα λόγια τα παληά είπαμε μ’ άλλον τρόπο».

Από τα Κρυμμένα ποιήματα, 1877;-1923 (εκδ. ΙΚΑΡΟΣ, 1993) και από την ανθολογία Poèmes Inédits, 1882-1923, δίγλωσση έκδοση, ανθολογία, μετάφραση και εισαγωγή Ange S. Vlachos (εκδ. ΥΨΙΛΟΝ/βιβλία, 1994)