Η Αρχή της Συλλογικής Ευθύνης

Ζάμοτς, Ανώγεια, Πάτεν, Λίντιτσε, Μαρτσαμπότο, σε ολόκληρο τον 20ο αιώνα ακούγεται ο οδυρμός χωριών που τιμωρήθηκαν ομαδικά, κι έπειτα από την εμπειρία της Σρεμπρένιτσα ξέρουμε ότι τα πράματα μπορούν να γίνουν ακόμη χειρότερα. 

Αλλά με το Οραντούρ σιρ-Γκλάν συμβαίνει και κάτι άλλο. Συμβολίζει το διχασμό και την ανημποριά της ίδιας της Γαλλίας. Το απόγευμα εκείνης της 10ης Ιουνίου στρατιώτες της μεραρχίας των SS  Ντας Ράϊχ, περικύκλωσαν το ειρηνικό χωριό έβγαλαν τα παιδιά από τις τάξεις συγκέντρωσαν όλους τους κατοίκους και ξαφνικά άρχισαν να πυροβολούν. Γύρω στα μεσάνυχτα είχαν αφάνισει σχεδόν ολόκληρο τον πληθυσμό του χωριού: 191 άντρες, 245 γυναίκες, 140 μαθητές, 67 μωρά, νήπια και μικρά παιδιά. Οι άντρες τουφεκίστηκαν, οι γυναίκες και τα παιδιά οδηγήθηκαν στην εκκλησία κλειδώθηκαν στο κτήριο και κάηκαν ζωντανοί. Η μεγαλύτερη ήταν η Μαργκερίτ Φουσά, ενενήντα χρόνων, και ο μικρότερος ο Μόρις Βίλατ, τριών μηνών. Το γιατί αυτής της σφαγής κανείς δεν το γνωρίζει ακόμη. Τώρα εικάζουμε ότι τα ss έκαναν λάθος: σαράντα χιλιόμετρα παρακάτω υπήρχε το δραστήριο αντιστασιακό χωριό Οραντούρ σιρ-Βερ. 

Κατά τη δίκη των δραστών το Φεβρουάριο του 1953, οι συσχετισμοί έγιναν οδυνηρά σαφείς· από τους είκοσι κατηγορούμενους οι δεκατέσσερις αποδείχτηκε ότι προέρχονταν από την ίδια τη Γαλλία, από την Αλσατία. Είχαν στρατολογηθεί από τον Γερμανικό στρατό, είπαν, και είχαν απλώς ενεργήσει κατόπιν εντολής. Μετά την ετυμηγορία -δύο θανατικές καταδίκες, οι υπόλοιποι τιμωρήθηκαν με ποινές εργασίας- ακούστηκαν τόσες πολλές διαμαρτυρίες από την Αλσατία που τελικά η γαλλική κυβέρνηση έδωσε αμνηστία σε όλους τους δολοφόνους. Εξοργισμένοι οι ελάχιστοι επιζώντες του Οραντούρ σιρ-Γκλάν επέστρεψαν τον πολεμικό σταυρό και τη Λεγεώνα τιμής τους μη θέλοντας καμία σχέση με το γαλλικό κράτος.

Μετά το  Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο διεξήχθησαν μερικές πολύ επιτυχημένες καμπάνιες δημόσιων σχέσεων. Ως εκ θαύματος οι Αυστριακοί κατάφεραν να μετατρέψουν τον εαυτό τους από ενθουσιώδεις συνεργούς σε θύματα. Οι προσεχτικοί Ολλανδοί έγιναν αίφνης ρωμαλέοι ήρωες της αντίστασης που όλοι τους είχαν κρύψει στην σοφίτα τους  κι από μια Άννα Φρανκ. Αλλά αυτό που κατόρθωσαν οι Γάλλοι είναι σχεδόν απίστευτο. Όταν μιλούσαν στη Γαλλία για τον πόλεμο , μιλούσαν μόνο για δόξα και θρίαμβο, λες και δεν υπήρχε ήττα, χάος, πείνα, κατήφεια και δωσιλογισμός.]

από το βιβλίο του Χεϊρτ Μακ με τίτλο

Στην Ευρώπη, ταξίδια στον 20ο αιώνα

Υγ. Izi.

• "Αρχή της συλλογικής ευθύνης" οι Γερμανοί κατακτητές ονόμαζαν την μεθόδευση των αντιποίνων για την κατά τόπους αντίσταση. Οι σφαγές αμάχων στην βαλκανική από συνεργάτες των γερμανικών, ιταλικών και βουλγαρικών στρατευμάτων  υπό τις διαταγές και την κάλυψη τους δεν έχουν τέλος.
• Στην Ελλάδα δεν είχε καμπάνιες δημοσίων σχέσεων. Οι δωσίλογοι δεν αμφισβητήθηκαν λεπτό. Παρέμειναν στην κυβέρνηση του τόπου, στην οποία συμμετείχαν και πριν με τους κατακτητές. Τουλάχιστον χρειάστηκε και να πολεμήσουν γι αυτό.
• Η ελληνική αντίσταση ήταν η ισχυρότερη της Ευρώπης. Δέσμευε τον κατακτητή στο να οπλίζει και να συντηρεί, σχεδόν επί τεσσερα χρόνια  160.000 στρατιώτες Έλληνες, Βούλγαρους, Γερμανούς και Ιταλούς και μάλιστα στο τέλος τους νίκησε.
  Στην Ελλάδα η γερμανική γκεστάπο απασχολούσε τον πενταπλάσιο αριθμό καθαρμάτων από ότι σε ολόκληρη την Γαλλία. 
• Τα τρία τέταρτα των Εβραίων στην Γαλλία συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στο χαμό τους από Γάλλους αστυνομικούς που έκαναν σωστά τη δουλειά τους.