Βαθιές ανάσες στον Κήπο!

Για δραστικό ψυχοεγκεφαλικό καθαρισμό από τους εκβιασμούς του επίκαιρου και από τις τοξικές επιδράσεις της ακατάπαυστης κυρίαρχης προπαγάνδας, παρακαλώ προχωρήστε στην ανάγνωση των παρακάτω δυο αποσπασμάτων σε συνάρθρωση με την ιστορία που αφηγείται το μεταξύ τους βίντεο. - H.S.

 

 

1

 

«Τα συναισθήματά μας δεν περιορίζονται στη δουλειά μας, στις γνώμες μας ή στην αγάπη της οικογένειάς μας, αλλά απλώνονται σε ένα ανεξερεύνητο σύμπαν, το οποίο μπορεί να είναι χαρμόσυνο ή θλιβερό, εξωτικό σαν τις αναμνήσεις από την Αφρική ή τη Βρετάνη, να πηγάζουν από πραγματικές αναμνήσεις ανακατεμένες με όνειρα, κάνοντάς μας να διακρίνουμε μια διάσταση της ύπαρξης που θα την θέλαμε πραγματική.

Το αίσθημα αυτό δεν είναι μόνο μια ενθύμηση εντυπώσεων.  Είναι η εύθραυστη εκδήλωση μιας διάστασης της ζωής, στην οποία συνήθως αρνούμαστε να εισέλθουμε.  Πέρα από την ορθολογική σκέψη, υπάρχει ένας κόσμος, που δεν εκφράζει ούτε την ιδέα μιας αρχής ούτε την ιδέα ενός τέλους, αλλά αντίθετα μαρτυρά ότι είμαστε οντολογικά ατελείς, το γεγονός ότι μπορούμε να μετέχουμε σε αυτό που δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. (...)

Είτε ξυπνά από συγκινήσεις που βιώσαμε εμείς οι ίδιοι, από συγκινήσεις που βίωσαν άλλοι άνθρωποι και μας τις μετέφεραν ή από συγκινήσεις που απλώς φανταζόμαστε, η νοσταλγία μάς παραπέμπει πάντοτε σε βαθιές συγκινήσεις.  Διότι μόνον οι βαθιές συγκινήσεις μπορούν να παράγουν τόσο λεπτά και σύνθετα συναισθήματα.  Θα ήθελα όλες οι στιγμές της ζωής μου, της ζωής των φίλων μου ή της ζωής ανθρώπων που δεν γνωρίζω, να προκαλούν τέτοιες συγκινήσεις.  Πόσο πλούσια θα ήταν τότε η ζωή μας!»  

Υβ Λε Μανάκ, Ο Κήπος | Η δικαιοσύνη, τα κορίτσια και η αιωνιότητα

2

«Καθώς δεν γνωρίζει από την ίδια του την πείρα περί τίνος πρόκειται  −ιδίως όταν κρίνεται η τύχη του, όποτε οι αντικειμενικοί λόγοι παραποιούν τα γεγονότα−, ο τεχνικός άνθρωπος εξαρτάται ολοένα και περισσότερο από αόρατες δυνάμεις λυτρωτικής φύσεως, που υποτίθεται ότι του αποκαλύπτουν τι κρύβεται πίσω από την όψη των γεγονότων. Κατ’ αυτό τον τρόπο, το υποκατάστατο της εμπειρίας, δηλαδή η πληροφορία “εκ μέρους όσων γνωρίζουν τα πράγματα”, σημαίνει για τον τεχνικό άνθρωπο μετάληψη της ουσίας του κόσμου. (...)

Η τήρηση και η επανάληψη αυτής της τεχνικής παράδοσης έρχονται να συγκαλύπτουν την πνευματική γυμνότητα του σύγχρονου ανθρώπου −συνήθως σαν μια ενδυμασία “από δεύτερο χέρι” φτιαγμένη για την αντιμετώπιση ενός ξένου καιρού, κάποτε όμως και σαν μια ιδεολογική στολή εκστρατείας εναντίον όσων αντιλαμβάνονται τον κόσμο στη βάση άλλων συμφερόντων. (...)

Για να πείσει τον άνθρωπο ότι έχει δίκιο, η πληροφορία στηρίζεται στον αριθμό. Εφόσον δεν υπάρχει εσωτερική σχέση μεταξύ ανθρώπου και θέματος, μόνη αξία ενός συλλογισμού είναι το ότι εκπροσωπεί πολλούς∙μόνη αξία μιας απαίτησης το ότι προβάλλεται από πολλούς∙ και μόνη αξία ενός πράγματος το ότι το αγοράζουν πολλοί.

Έτσι τα ποσά αντικαθιστούν τον αυθεντικό λόγο και τα κοινωνικά περιγράμματα την προσωπική εγγύηση της έκφρασης. Για να εκπληρώσει λοιπόν τα αιτήματα του κοινού βίου, ο σύγχρονος άνθρωπος δεν χρειάζεται να υπερνικήσει την εσωτερική του αντίσταση και να δημιουργήσει το ηθικό του μέγεθος. Αρκεί, είτε να εισχωρήσει σε διάφορους απρόσωπους χώρους αριθμητικής τάξης (όμιλοι, κ.τ.τ.), είτε να συμμεριστεί την απροσωπία των πραγμάτων (ποσοστά, κ.τ.τ.).»

Σπ. Κυριαζόπουλος, Ενώπιον της Τεχνικής (1967)