Ο Τζακ και ο Μάρρεϋ φίλοι, καθηγητές και οι δύο, κάνουν ένα περίπατο στις άκρες της πανεπιστημιούπολης συζητώντας, ο Τζακ ιδρυτής και πρόεδρος του τμήματος "χιτλερικών σπουδών" αφηγείται:
Είπα στο Μάρρεϋ πως ο Αλμπερτ Σπέερ ήθελε να χτίσει κτήρια που θα παρήκμαζαν με επιβλητικό τρόπο, εντυπωσιακά, σαν ρωμαικά ερείπια. Όχι να σκουριάζουν σαν παροπλισμένα πλοία η κακοσούλουπα φτωχόσπιτα από σιδερένιο σκελετό. Ήξερε πως ο Χίτλερ θα ευνοούσε οτιδήποτε θα μπορούσε να καταπλήξει τις ερχόμενες γενιές. Έκανε σχέδια για ένα κτήριο του Ράιχ, το οποίο θα κτίζονταν με ειδικά υλικά που θα του επέτρεπαν να καταρρεύσει με ρομαντικό τρόπο- ένα σχέδιο γκρεμισμένων τειχών, μισές κολώνες τυλιγμένες σε περικοκλάδες. Το ερείπιο είναι μέρος της δημιουργίας, είπα, που δείχνει μια τάση νοσταλγίας πίσω από την αρχή της ισχύος, μια τάση να οργανώσει αυτή την επιθυμία για τις γενιές του μέλλοντος.
- Δεν έχω εμπιστοσύνη στην νοσταλγία κανενός εκτός από την δική μου, είπε ο Μάρρεϋ. Η νοσταλγία είναι προϊόν της μη ικανοποίησης και της οργής. Είναι η τακτοποίηση διαφορών ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Όσο πιο δυνατή η νοσταλγία τόσο πιο κοντά έρχεται η βία. Ο πόλεμος είναι η μορφή που παίρνει η νοσταλγία, όταν οι άνθρωποι πιέζονται να πουν κάτι καλό για την πατρίδα τους.
από τον "Λευκό Θόρυβο", του Ντον Ντελίλο
και από το νοσταλγικό 1983
και από το νοσταλγικό 1983
ΥΓ Izi. Σχετικά με τα ερείπια μιας εποχής.... Η "χιπστερική" μελαγχολία της θεωρίας, η αναπόληση ενός εξιδανικευμένου παρελθόντος, τα θετικά παραδείγματα και οι "στρογγυλεμένες" αφηγήσεις και οι αναπαραστάσεις μιας ολωσδιόλου αλλοτριωμένης καθημερινότητας είναι ο δείκτης της δυστυχίας μας.
Οι στήλες της φτηνής δημοσιογραφίας, τα μέτρια διηγήματα, οι ρετρό ακαδημαϊκοί, τα γλυκούλια αρχεία των μουσείων, τα "χάπενινκς", τα "ιβέντς" και τα "αφιερώματα", αλλά, και κυρίως, οι κινηματογραφικές ταινίες της θεαματικής βιομηχανίας, τα διεθνή μπεστ σέλλερς τα παγκόσμια σουξέ, και οι σχεδιαστικές τάσεις της αυτοκινητοβιομηχανίας, αν ισχύουν όσα επισημαίνει ο Μάρρεϋ, δεν μας αφήνουν και πολλές ελπίδες...
Έχουμε πόλεμο!
Έχουμε πόλεμο!
...έχουμε πόλεμο ή μήπως έχουν πόλεμο;
ΑπάντησηΔιαγραφή...Όμως ήρθε ο χρόνος που Εκείνος
θα χωρίσει και θα σφάξει τα θεριά.
Στους πιστούς σε δίσκο θα τα δώσει προσφορά.
Και αυτοί θα δουν ότι δεν εγκαταλείφθηκε ο Ισραήλ
και θ' αναφωνήσουν:
"Ευλογητός ο ακλόνητος,
ό,τι στο παρελθόν είχε ορίσει,
το πραγματώνει τώρα, στο τέλος του χρόνου".
Ελεάζαρ Μπεν Κιλίρ (Παλαιστίνη, περ. 7ος αι.), Η πάλη του Βεεμώθ με τον Λεβιάθαν
http://www.jewishvirtuallibrary.org/jsource/judaica/ejud_0002_0011_0_10643.html
υ.γ. καμία σχέση το σημερινό κράτος του Ισραήλ με τον Ισραήλ του ποιήματος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι άνθρωποι που ζουν εκεί δεν δικαιούνται μερίδα από τα θεριά...
Ωστόσο φίλοι μου ο σημερινός πόλεμος με τη πιο αποτροπαια μορφή του, δηλαδή η εισβολή του διεθνούς κεφάλαιου, η διάλυση της κοινωνίας και το ποδοπάτημα κάθε ίχνους ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ΔΕΝ ΔΕΝ ΔΕΝ γίνεται με την αναμόχλευση της νοσταλγίας, ΟΥΤΕ ΟΥΤΕ ΟΥΤΕ μέσω μιας πίεσης να πουν οι άνθρωποι κάτι καλό για την πατρίδα τους, ΑΛΛΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ γίνεται με την επίκληση της προόδου, του εκσυγχρονισμού και με τη συστηματική προπαγάνδα υπέρ της αποτίναξης κάθε αισθήματος νοσταλγίας και της απώθησης κάθε καλού λόγου για την πατρίδα και γενικά για κάθε είδους παρελθόν. Λέξεις όπως πατρίδα, αγάπη για τη πατρίδα, παρελθόν, νοσταλγία, είναι Χ για τη σημερινή δημοσιογραφία όπως και για τα διεθνή μπεστ σέλερ ή τα θεατροκινηματογραφικά γκαλά και τις διάφορες μπιενάλε, τριενάλε, καρναβάλε, όπου συχνάζει κάθε καλός εκσυχγρονιστής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒουλευτής ΝΔ προς αντιπολίτευση
ΑπάντησηΔιαγραφήστησημερινή συζήτηση για το πολυνομοσχέδιο-μνημόνιο:
"Εσείς νοσταλγείτε το παρελθόν, νοσταλγείτε την εποχή που το κράτος έδινε αβέρτα δουλειές, νοσταλγείτε το μπαρμπαγιάννη κανατά κι εγώ δε ξέρω τι άλλο. Εμείς πάμε μπροστά. Αλλάζουμε την Ελλάδα. Σβήνουμε το παρελθόν".
ΑπάντησηΔιαγραφήανώνυμε νοσταλγέ και γα-βρι-ελ κάτι σας διαφεύγει. Και κατ αρχήν είναι προφανής η άγνοια σας γύρω από τα θέματα που θέτουν τα διεθνή πανηγύρια της τέχνης και το σύγχρονο θέαμα, δεν πειράζει, κάπου το ακούσατε και το είπατε...
Είναι λοιπόν σαφές ότι το ποδοπάτημα κάθε ίχνους ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ με την αναμόχλευση της νοσταλγίας και μέσω μιας πίεσης να πουν-να πουν-να πουν οι άνθρωποι κάτι καλό για την πατρίδα τους ταυτόχρονα με την επίκληση της προόδου, του εκσυγχρονισμού κτλ.
Λέξεις όπως πατρίδα, αγάπη για τη πατρίδα, παρελθόν, νοσταλγία, είναι τα όπλα του σημερινού κυρίαρχου προπαγανδιστή που τα εναλλάσσει με την ανάπτυξη την πρόοδο τον εκσυχρονισμό κτλ.
Τα παραδείγματα είναι τόσα που βαριέμαι και θα ένοιωθα και κάπως αμήχανα να παραθέσω.
Η "θεωρία" που παρουσιάζει την όλη ωφελιμιστική ρητορία ως την κυρίαρχη επί της συναισθηματικής σούπας των ταυτοτήτων των τοπικοτήτων των πατρίδων (που είναι συνήθως χαμένες) και του άξιου "παρελθόντος" δεν είναι μια αθώα παρανόηση αλλά ένσκοπος αποπροσανατολισμός που υπηρετεί τα ίδια συγκεκριμένα συμφέροντα. (τα γνωστα ξεκάθαρα συμφέροντα)
Οι βλέψεις της πατριωτικής αριστεράς και της δεξιας εθνικοφροσύνης, μαζί κι η "ψύχραιμη αναψηλάφηση της ιστορίας" και το πνεύμα του τόπου, συγκλίνουν ΠΑΝΤΑ την κρίσιμη στιγμή με αυτές του "ορθολογιστή" τεχνοκράτη και του σοφιστή του εκσυγχρονισμού και της "προόδου".
Οπότε, αστε το και δε τσιμπάμε...
πήξαμε στους Ραμφογιανναράδες και τους Σαμαροζουράρηδες.