-Η ζωή είναι το σύνολο
των δυνάμεων που αντιστέκονται στον
θάνατο.
-Απόλαυση (και) ο δρόμος προς
τον θάνατο.
-Η κλίση πρός το θάνατο, μια επιστροφή προς το άψυχο έρχεται στο προσκήνιο μέσα από μια εμπειρία του λόγου.
-Η κλίση πρός το θάνατο, μια επιστροφή προς το άψυχο έρχεται στο προσκήνιο μέσα από μια εμπειρία του λόγου.
-Η γνώση συσχετίζεται
άμεσα με την απόλαυση.
Η γνώση είναι αυτό που κάνει τη ζωή να σταματά σε κάποιο ορισμένο όριο προς την απόλαυση.
-Ο δούλος είναι εκείνος, που αποτελεί το στήριγμα της γνώσης.
-Τι δηλώνει η φιλοσοφία στην συνολική της εξέλιξη: την κλοπή, την αρπαγή, την υπεξαίρεση από τη δουλεία της γνώσης μέσω του εγχειρήματος του κυρίου.
-Η φιλοσοφία υπήρξε το υπνωτιστικό εγχείρημα προς όφελος του κυρίου.
Η γνώση είναι αυτό που κάνει τη ζωή να σταματά σε κάποιο ορισμένο όριο προς την απόλαυση.
-Ο δούλος είναι εκείνος, που αποτελεί το στήριγμα της γνώσης.
-Τι δηλώνει η φιλοσοφία στην συνολική της εξέλιξη: την κλοπή, την αρπαγή, την υπεξαίρεση από τη δουλεία της γνώσης μέσω του εγχειρήματος του κυρίου.
-Η φιλοσοφία υπήρξε το υπνωτιστικό εγχείρημα προς όφελος του κυρίου.
Η επιθυμία για γνώση
δεν έχει καμία σχέση με την γνώση. Ριζική
διάκριση που έχει
ανυπολόγιστης σημασίας συνέπειες από παιδαγωγικής απόψεως, η επιθυμία για γνώση δεν είναι κάτι που οδηγεί στη γνώση. Αυτό που οδηγεί στη γνώση είναι ο λόγος της υστερικής.
ανυπολόγιστης σημασίας συνέπειες από παιδαγωγικής απόψεως, η επιθυμία για γνώση δεν είναι κάτι που οδηγεί στη γνώση. Αυτό που οδηγεί στη γνώση είναι ο λόγος της υστερικής.
Τίθεται πράγματι ένα ερώτημα. Ο κύριος που επιχειρέι αυτό το εγχείρημα μετατόπισης , τραπεζικής ιδιοποίησης της γνώσης του δούλου, έχει άραγε όρεξη για γνώση; Έχει την επιθυμία της γνώσης; Ένας πραγματικός κύριος δεν επιθυμεί να γνωρίζει τίποτα απολύτως, αυτό που επιθυμεί είναι τα πράγματα να λειτουργούν. Και γιατί να ήθελε να γνωρίσει; Υπάρχουν πιο διασκεδαστικά πράγματα από αυτό. Πώς ο φιλόσοφος κατάφερε να εμπνεύσει στον κύριο επιθυμία για γνώση;
βλ. και περιοδικό αληthεια τ.7ο άνοιξη 2013,
σελ 145-152
Βλακείες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔίκιο έχει ο Βλακάν... Μπάι δε γουέι, ποιά είναι η υστερική???
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέλτσος
[…]Εάν το γεγονός της ικανότητάς μας να ψευδόμαστε θεωρηθεί ως μια δυνατότητα του ανθρώπου (ο Πλάτων μιλάει, πράγματι, για την διατριβη του σοφιστή), πρέπει να διατηρήσουμε αυτό το χαρακτήρα. Σίγουρα αυτό δεν σημαίνει ότι η απλή, σκέτη διαπίστωση της δυνατότητας να ψευδόμαστε θα πρέπει ξαφνικά και χωρίς συζήτηση να τεθεί ως ένας ορισμός του ανθρώπου, και ότι όλα τα προβλήματα του μη-είναι που προκύπτουν για τον Πλάτωνα θα πρέπει απλά και καθαρά να αναιρεθούν. Αλλά αν πρέπει να διατηρηθούν αυτά τα προβλήματα, δεν είναι ως ερωτήματα σχετικά με το μη ειναι ή το ετερον είναι, το λεγομενον αλλά τον λεγων, τον ίδιο τον άνθρωπο. Το γεγονός του ψευδούς λόγου δεν πρέπει να εκληφθεί ως μιξις της κατηγορίας μη ον με την κατηγορία λογος ή δοξα, αλλά ως ένα σύμπτωμα του μη-είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων, δηλαδή, του «μη-είναι αυτού του συγκεκριμένου κόσμου» ή, θετικά, της ελευθερίας του απέναντι στον κόσμο, η οποία πραγματοποιείται εδώ ως ελευθερία της φασις και της αποφασις [άρνησης]: η πρακτική δύναμη της μετατροπής του κόσμου απορρίπτεται, σχεδόν, στον θεωρητικό τομέα, στον οποίο πραγματοποιείται με τη μορφή του ψέματος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά, το ότι ο ψευδής λόγος [παραπλανητική ομιλία] ή η ψευδής δοξα περιλαμβάνει την άρνηση, δεν βασίζεται, ως εκ τούτου, στο σαφώς διατυπωμένο ψευδες ειναι, αλλά στην ελευθερία του ίδιου του λογου, στην ελευθερία αποδοχής ή άρνησης, επομένως, στο γεγονός ότι ο άνθρωπος είναι ξένος στον κόσμο, και επομένως τίθεται και πρέπει να τίθεται το ερώτημα του είναι. Επειδή μόνο το ερώτημα προκαλεί το διπλό παιχνίδι της φασις και της αποφασις. Η δύναμη να επιβάλει μια άρνηση στο είναι και η ελευθερία να του προσδίδει αυτό ή το άλλο δεν βασίζονται, εν τέλει, στο γεγονός ότι το ψευδος είναι θετικά δυνατό, αλλά στο γεγονός ότι ο άνθρωπος δεν είναι στην διάθεση ενός κόσμου απλά και καθαρά, και ότι, σε γενικές γραμμές, πρεσβεύει μέσα στον κόσμο ένα λογο ή μια δοξα, ο λογος αυτός επιβάλλεται στον κόσμο (ακόμα και όταν είναι αλήθεια), επειδή ο κόσμος δεν μπορεί, ας πούμε, να αρνηθεί να προβληθεί ως το τάδε ή ως το δείνα. Σε αυτό το "ως" βλασταίνει η άρνηση, και η ελευθερία του ανθρώπου απέναντι στο περιεχόμενο αυτού του κόσμου. Το λάθος ή το ψεύδος είναι μόνο η ακραία μορφή και λειτουργία. Οι χάρτες της ελευθερίας αποκαλύφθηκαν, ώστε να τραβήξουν περαιτέρω την προσοχή. "Το σφάλμα είναι κάτι θετικό ως γνώμη που γνωρίζει και λέει για ότι δεν είναι αφ’εαυτό", είπε ο Χέγκελ. Η δύναμη να μεταβάλουμε, να καταστρέψουμε και να δημιουργούμε συνεπάγεται ήδη την άρνηση που ο άνθρωπος, απαλλαγμένος από κάθε προσκόλληση σ’ ένα προσδιορισμένο είναι, επιβάλει στην πραγματικότητα. Η δυνατότητα να μετατρέψει το ον σε μη ον και το μη ον σε ον είναι η συνέπεια αυτής της ελευθερίας.
Günther Stern
Πάντα ενδιαφέρων ο Άντερς, Παναγιώτη! Αν και υποθέτω ότι το σχόλιο αυτό πάει μάλλον στην "περί δουλέματος" ανάρτηση. Σε κάθε περίπτωση, όπως εκεί ξεκαθαρίστηκε, άλλο το δούλεμα και άλλο το ψέμμα (όπως και τελείως άλλο το λάθος). Να παρατηρήσω, πάντως, ότι η ικανότητα διάκρισης μεταξύ αλήθειας και ψεύδους συνιστά θεμέλιο της ελευθερίας. Χωρίς αυτή τη διάκριση, εννοείται, δεν τίθεται καν "ικανότητα να ψευδόμαστε"!
ΑπάντησηΔιαγραφή