Μας γίνεται οικείο το Σκοτάδι

Έμιλι Ντίκινσον
(1830-1886)

Μάς γίνεται οικείο το Σκοτάδι –

Καθώς χάνεται γύρω μας το Φως –

Όπως κρατά η γειτόνισσα φανάρι

Σαν στέκουμε γι’ Αποχαιρετισμό –

Για μια Στιγμή – αβέβαιοι πατούμε

Η νύχτα καθώς είν’ πρωτόγνωρη –

Η Ματιά – έπειτα – μαθαίνει στο Σκοτάδι –

Και παίρνουμε το δρόμο – σθεναροί –

Κι έτσι από ακόμη πιο μεγάλα – Σκότη –

Εκείνα του μυαλού τ’ απόβραδα –

Π’ ούτε Φεγγάρι να σταθεί σημάδι –

Ούτε Άστρα – να προβάλλουν – μέσα μας –

Οι πιο Γενναίοι – λίγο ψηλαφίζουν –

Χτυπούν και σ’ ένα δέντρο κάποτε

Στα ίσα πάνω με το μέτωπό τους –

Μα όπως μαθαίνουν πια να βλέπουνε

Ή αλλάζει τη μορφή του το Σκοτάδι –

Ή κάτι στη δική τους της ματιά

με τα μεσάνυχτα πια συνταιριάζει –

Και ίσια η Ζωή σχεδόν τραβά.

Έμιλυ Ντίκινσον (1862)

από το βιβλίο

Emily Dickinson, Επειδή δεν άντεχα να ζήσω φωναχτά

(εκδ. Gutenberg, 2013)