ΜεταΖοβιετικές
δυναμικές. Ριζικές απαντήσεις στη συλλογική ενοχοποίηση. Η κοινωνία δεν
είναι άθροισμα ατόμων. Φιλοσοφία, θεωρία, πρακτική. Δεν μπορείς το ένα χωρίς το
άλλο! Τι είναι και πού στηρίζεται μια δίκαιη κοινωνία. Οι τρεις παράμετροι στην
έρευνα για το δίκαιο του νόμου: για ποιο σκοπό; ποιος; με τι διαδικασία;
Μπορεί να συζητηθεί το δίκαιο πετώντας την έννοια της
αλήθειας; Γιατί έχει δίκιο ο Όργουελ και άδικο ο Ρόουλς, ο Ρόρτυ κι ο
Χάμπερμας;
Γιατί κάθομαι και σας ακουω ενω μου τη σπάτε κάθε φορά?
ΑπάντησηΔιαγραφήσυγγνώμη αλλά....έχε γραφτεί σε αυτό εδώ το ίδιο μπλόγκ :
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντιγράφω από το βιβλίο του Ρίτσαρντ Ρόρτυ με τίτλο Τυχαιότητα Ειρωνεία Αλληλεγγύη.
[Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια σε μετάφραση Κώστα Κουρεμένου
και επιμέλεια του Κώστα Λιβιεράτου]
σ.289 [σημειώσεις]
#2. Ο Νίτσε επέφερε μεγάλη σύγχυση όταν από την θέση "η αλήθεια δεν είναι ζήτημα αντιστοιχίας προς την πραγματικότητα" συνήγαγε ότι "αυτό που ονομάζουμε "αλήθειες" είναι απλώς χρήσιμα ψέματα". Η ίδια σύγχυση συναντάται κατά καιρούς στον Ντεριντά, όταν από την θέση ότι "δεν υπάρχει καμιά πραγματικότητα σαν αυτή που ήλπιζαν να βρουν οι μεταφυσικοί", συνάγεται ότι "αυτό που ονομάζουμε "πραγματικό" δεν είναι πράγματι πραγματικό". Τέτοιες συγχύσεις εκθέτουν τον Νίτσε και τον Ντεριντά στην κατηγορία της αυτοαναφορικής ασυνέπειας - ότι δηλαδή ισχυρίζονται πως γνωρίζουν αυτό που οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι δεν μπορεί να γνωσθεί".....
ρίξτε και μια ματιά εδώ
http://dangerfew.blogspot.gr/2010/06/blog-post.html
@ Ρορτικός, το ζήτημα με τον Ρόρτυ είναι ότι περιστέλλει την αλήθεια στην κοινωνική συμφωνία, στο consensus, με βάση το επιχείρημα ότι «Η αλήθεια δεν βρίσκεται αλλά φτιάχνεται (…) Όπου δεν υπάρχουν προτάσεις, δεν υπάρχει αλήθεια∙ οι προτάσεις είναι στοιχεία των ανθρώπινων γλωσσών και οι ανθρώπινες γλώσσες είναι ανθρώπινα δημιουργήματα (...) Ο κόσμος είναι εκεί έξω αλλά οι περιγραφές του κόσμου δεν είναι∙ και μόνο οι περιγραφές του κόσμου μπορούν να είναι αληθινές ή ψευδείς. (…)» (στο Τυχαιότητα, Ειρωνεία, Αλληλεγγύη, σ. 34). Έτσι οδηγείται να προτείνει ότι «θα υπηρετούσαμε τους σκοπούς μας με τον καλύτερο τρόπο αν σταματούσαμε να αντιμετωπίζουμε την αλήθεια ως ζήτημα βαθιάς διερεύνησης, ως θέμα φιλοσοφικού ενδιαφέροντος, ή το ‘αληθινό’ ως όρο που έρχεται να ανταμείψει την ‘ανάλυση’» (σ. 39, κ.λπ.). Απ’ όπου τα περί «αναπεριγραφής» και κατά της επιχειρηματολογίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναδύεται όμως από όλα αυτά ένα «φιλελεύθερο» πρόταγμα, στο οποίο η συζήτηση είναι ριζικά υποβαθμισμένη∙ αλλά μπορεί να υπάρξει δημοκρατία και δημοκρατικό δίκαιο με υποβαθμισμένη «οντολογικά» τη συζήτηση και την επιχειρηματολογία;
Τελικά, ή μάλλον αρχικά: είναι σωστό ότι η αλήθεια είναι σκέτο θέμα consensus;;
@Χόλοου, δε διακρίνω καμία "περιστολή" της αλήθειας στα γραφόμενα του Ρόρτυ, νομίζω πως τον έχεις στη μπούκα... ασχέτως από τα Ρορτικά, στα οποία αξίζει να επανέλθω, φαίνεται πως γνωρίζεις τι είναι η αλήθεια, που είναι και πώς φανερώνεται η αλήθεια, και αυτό μου δημιουργεί ένα σχετικό θαυμασμό μαζί με κάποια έκπληξη, αλλά και μια προσδοκία για την αποκάλυψη της από μέρους σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ πάλι προφανώς δεν γνωρίζω τίνος θέμα είναι η αλήθεια.
@ Ρορτικέ, η απάντησή σου αυτή αποχαιρετά την επιχειρηματολογία και καταφεύγει στην αναπεριγραφή: η διαφορά των απόψεών μας λοιπόν, οφείλεται στο ότι εσύ είσαι ο ταπεινός και νηφάλιος άνθρωπος που δεν κομπάζει ότι ξέρει την αλήθεια, ενώ εγώ είμαι ο ξιπασμένος οργίλος που καμώνομαι ότι ξέρω την αλήθεια κι έχω στην μπούκα τον ήρωά σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαν πολύ γρήγορα δεν έπεσες από τα επιχειρήματα στα ... ποιήματα;
:-) :-p