Ποτέ δίχως τα γυαλιά σου!

“Κι όταν φέρνουμε στο νου μας εκείνη την άλλη θεωρία των φιλοσόφων της Φυσικής, πως κάθε άλλο γήινο χρώμα -κάθε επιβλητικό η εξαίσιο χρώμα, οι γλυκιές αποχρώσεις των ουρανών και των δασών την ώρα που βασιλεύει ο ήλιος· αν πως ναι, ναι, ως και τα χρυσαφένια βελούδινα φτερά των πεταλούδων και τα λαμπερά μάγουλα των κοριτσιών, πως όλα αυτά δεν είναι παρά έξυπνες απάτες, ιδιότητες που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα μέσα στα όντα, αλλά προέρχονται απλώς απ΄ έξω, με αποτέλεσμα όλη η θεοποιημένη Φύση να φτιασιδώνεται κυριολεκτικά σαν εταίρα και τα φτιασίδια της να μην σκεπάζουν παρά το οστεοφυλάκιο που κρύβει από μέσα· κι όταν προχωρήσουμε περισσότερο θα δούμε πως το κρυφό καλλυντικό που δημιουργεί όλες αυτές τις αποχρώσεις της, εκείνη η μεγάλη πηγή, το φως είναι αυτό καθαυτό άσπρο ή άχρωμο πάντα· και πως, αν ενεργούσε πάνω στην ύλη δίχως να περνάει μέσα από κάτι ενδιάμεσο, θα έδινε σε όλα τα αντικείμενα ακόμη και στις τουλίπες και στα τριαντάφυλλα τη δική του άσπρη απόχρωση· έχοντας αυτά στο μυαλό μας, βλέπουμε ένα παράλυτο σύμπαν να ξαπλώνει μπροστά μας ένα λεπρό· και σαν τους ξεροκέφαλους περιηγητές στην Λαπωνία που αρνούνται να φορέσουν χρωματιστά γυαλιά, γυαλιά που να δίνουν στα πράγματα ένα κάποιο χρώμα, έτσι ακριβώς ο δυστυχής εκείνος που δεν πιστεύει σε τίποτα , ατενίζει τυφλός κι αυτός το τεράστιο άσπρο σάβανο που τυλίγει τα πάντα γύρω του.”

ΥΓ Izi. Αυτά σημειώνει ο ναύτης Ισμαήλ που φτάνει πάνω στο κατάστρωμα του φαλαινοθηρικού Πίκουοντ να νοσταλγήσει τον καιρό που ο κόσμος ανήκε στην φάλαινα... Ο Ισμαήλ είναι που αφηγείται το μεγάλο κυνήγι, το κυνήγι του Μόμπυ Ντικ. Μια αφήγηση για τις στενωπούς της ανθρώπινης ψυχής, για την αλήθεια και την απόφαση, τα περίπλοκα όρια του καλού και του κακού, μαζί όμως και μια προφητεία για την ίδια την ανθρωπότητα. Η τρέλα, ο τρόμος για το άγνωστο, το καταστροφικό πείσμα, η σκληρότητα, η απεραντοσύνη, ο εγωισμός, η μοναξιά, η απληστία, η μνησικακία είναι σε ετοιμότητα σε τούτο το κατάστρωμα.

Το βιβλίο του Χέρμαν Μέλβιλ, Μόμπυ Ντικ ή Η Φάλαινα εκδόθηκε το 1851. Αποτελεί μεταξύ άλλων και ένα ναυάγιο για την κριτική του καιρού του η οποία στάθηκε αρνητική σε ένα από τα θεμέλια της σύγχρονης λογοτεχνίας. Στα ελληνικά κυκλοφορεί σε μετάφραση Α. Κ. Χριστοδούλου.