Προεκλογικά μηνύματα 7 | Mind the gap!

«Είναι απίστευτο με πόση ευκολία ένας λαός από τη στιγμή που γίνεται υποτελής, λησμονεί τόσο γρήγορα και τόσο ριζικά την προηγούμενη ανεξαρτησία του ώστε αδυνατεί να κινητοποιηθεί και να την επανακτήσει ∙ στην πραγματικότητα σπεύδουν όλοι τόσο αβίαστα να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, χωρίς να τους το υπαγορεύει κανείς, ώστε θα μπορούσε να λεχθεί ότι εκ πρώτης όψεως δεν έχασαν την ελευθερία τους αλλά κέρδισαν τη σκλαβιά τους. Ενδεχομένως να αληθεύει ότι καταρχάς υπηρετεί κανείς επειδή είναι υποχρεωμένος να το κάνει, διότι εξαναγκάζεται δια της βίας∙ όσοι όμως θα ακολουθήσουν, θα υπηρετούν χωρίς τύψεις και θα επιτελούν με την ελεύθερη βούληση τους αυτό που οι προκάτοχοι τους εξαναγκάστηκαν να κάνουν. Συμβαίνει λοιπόν άνθρωποι που γεννηθήκαν κάτω από ζυγό που μεγάλωσαν σε καθεστώς υποτέλειας να είναι ικανοποιημένοι να ζουν όπως γεννηθήκαν… θεωρώντας φυσική τους κατάσταση τις συνθήκες στις οποίες γεννήθηκαν.»

Φίλος του Μισέλ ντε Μονταίν, ο Ετιεν ντε λα Μποεσί [2] αναφέρεται στο μη αντιληπτό περιβάλλον. Aυτό που δημιουργεί την δυναμική του, είναι η αποσπασματικότητα των φανερώσεών σε συμπληρωματική αντίθεση με την συνέχεια της αφάνειας του. Το περιβάλλον της υποτέλειας, για όσο διάστημα μπορεί να διατηρεί τα χαρακτηριστικά του σταθερά, είναι αδύνατο να γίνει αντιληπτό από τον υποτελή ότι και να του λένε οι "άγριες φυλές". Συνήθως μάλιστα αυτός

Σχετικά με την "κρίση της Αριστεράς"

Ένα παλιό αλλά πάντοτε δροσιστικό σχόλιο, για να περάσουμε, μ’ ένα σύντομο μακροβούτι, από την επιφάνεια στο βάθος των περί «κρίσης», «προδοσίας», «διχασμού», κ.ο.κ. της Αριστεράς:

Στόχος του σοσιαλισμού είναι η αφθονία: ο μεγαλύτερος αριθμός αγαθών στο μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων. Αυτό επιβάλλει στατιστικά τη μεγαλύτερη δυνατή μείωση των εμφανίσεων του απρόβλεπτου. Η αύξηση του αριθμού των αγαθών, μειώνει την αξία καθενός. Κι αυτή η μείωση της αξίας όλων των ανθρώπινων αγαθών μέχρι του σημείου της σχεδόν απόλυτης ουδετερότητας, θα είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας καθαρά επιστημονικής ανάπτυξης του σοσιαλισμού.

Είναι λυπηρό που οι διανοούμενοι δεν ξεπερνούν αυτή την ιδέα της μηχανικής αναπαραγωγής και προετοιμάζουν την προσαρμογή του ανθρώπου σ' αυτό το άχρωμο και συμμετροποιημένο μέλλον. Γι' αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο που οι καλλιτέχνες, όντας ειδικευμένοι στην αναζήτηση του Μοναδικού, στρέφονται ολοένα και περισσότεροι με εχθρότητα κατά του σοσιαλισμού, ενώ την ίδια στιγμή και οι πολιτικοί του σοσιαλισμού συντηρούν από τη μεριά τους την καχυποψία απέναντι σε όλες τις εκδηλώσεις καλλιτεχνικής πρωτοτυπίας ή δύναμης.

από το εξαιρετικό κείμενο του  Άσγκερ Γιόρν 
Οι Καταστασιακοί και η αυτοματοποίηση (1957),

θα το βρείτε τόσο στην ανθολογία Το Ξεπέρασμα της Τέχνης (εκδ. Ύψιλον/βιβλία, α’ 1985, β΄ 1999) όσο και στο Περί Μορφής (εκδ. Νησίδες, 2002)

Ο συνεπής ορίζοντας

Και στο βαθύτερο σκοτάδι,μέσα στο πιο πυκνό δάσος ή στο βυθό της θάλασσας, ακόμη και στην άβυσσο, είμαστε σε θέση να υποστηρίξουμε πως πάντα θα υπάρχει κάπου ο ορίζοντας. Ο ορίζοντας θα είναι εκεί.

Τέχνη τύχη τόλμη, συστατικά της ζωής, και μαζί και η πίστη, και η εξορία (βλ. προηγούμενο) και η συνείδηση και η ανάγκη, και η αποφασιστικότητα και ο αναστοχασμός και το πένθος και ο πόνος και ο θάνατος, και ο λόγος, και η ελευθερία και αυτά όλα που μπορούν να μας κρατήσουν στο φως, εννοούμε να μας κρατήσουν διαυγείς, να μας ανεβάσουν στην επιφάνεια, κι αν προς στιγμήν αυτά χάνονται,  ας μην χάνουμε αυτή την ελάχιστη βεβαιότητα πως ο ορίζοντας, ο ορίζοντας των κινήσεων και των συγκινήσεών μας παραμένει εκεί συνεπής καταφατικός και ξεκάθαρος.

Καλό καλοκαίρι!