Σχετικά με την "κρίση της Αριστεράς"

Ένα παλιό αλλά πάντοτε δροσιστικό σχόλιο, για να περάσουμε, μ’ ένα σύντομο μακροβούτι, από την επιφάνεια στο βάθος των περί «κρίσης», «προδοσίας», «διχασμού», κ.ο.κ. της Αριστεράς:

Στόχος του σοσιαλισμού είναι η αφθονία: ο μεγαλύτερος αριθμός αγαθών στο μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων. Αυτό επιβάλλει στατιστικά τη μεγαλύτερη δυνατή μείωση των εμφανίσεων του απρόβλεπτου. Η αύξηση του αριθμού των αγαθών, μειώνει την αξία καθενός. Κι αυτή η μείωση της αξίας όλων των ανθρώπινων αγαθών μέχρι του σημείου της σχεδόν απόλυτης ουδετερότητας, θα είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας καθαρά επιστημονικής ανάπτυξης του σοσιαλισμού.

Είναι λυπηρό που οι διανοούμενοι δεν ξεπερνούν αυτή την ιδέα της μηχανικής αναπαραγωγής και προετοιμάζουν την προσαρμογή του ανθρώπου σ' αυτό το άχρωμο και συμμετροποιημένο μέλλον. Γι' αυτό δεν είναι καθόλου περίεργο που οι καλλιτέχνες, όντας ειδικευμένοι στην αναζήτηση του Μοναδικού, στρέφονται ολοένα και περισσότεροι με εχθρότητα κατά του σοσιαλισμού, ενώ την ίδια στιγμή και οι πολιτικοί του σοσιαλισμού συντηρούν από τη μεριά τους την καχυποψία απέναντι σε όλες τις εκδηλώσεις καλλιτεχνικής πρωτοτυπίας ή δύναμης.

από το εξαιρετικό κείμενο του  Άσγκερ Γιόρν 
Οι Καταστασιακοί και η αυτοματοποίηση (1957),

θα το βρείτε τόσο στην ανθολογία Το Ξεπέρασμα της Τέχνης (εκδ. Ύψιλον/βιβλία, α’ 1985, β΄ 1999) όσο και στο Περί Μορφής (εκδ. Νησίδες, 2002)