Μίζερε μικροαστέ! Πάντα τούτος ο φόβος μη τύχει και πάει κάτι
χαμένο, αυτή η στεναχώρια που νοιώθει ο τσιγκούνης για ό,τι πετιέται.
Μια έμμονη ιδέα, ένα ιδανικό:μια κοινωνία που δε θα πετά τίποτα, που τα αντικείμενά της θα διαρκούν εσαεί και που οι δύο κύριες λειτουργίες της -η παραγωγή και η κατανάλωση- θα επιτελούνται χωρίς να δημιουργούν κατάλοιπα!
Το όνειρο της τέλειας αστικής δυσκοιλιότητας.
Μιλάει ο Αλέξανδρος Συρέν, δανδής των σκουπιδιών, στα Μετεωρολογικά του Μ.Τουρνιέ (σ.80). Ένα βιβλίο που διαβάζεται και ξαναδιαβάζεται. Σοβαρό βοήθημα μνήμης.
Για να μη ξεχνιόμαστε!
Αυτό το ποστ είναι ότι πρέπει....το διάβασα επιστρέφοντας από μια πολυσύχναστη παραλία εκεί κάτω, στις 17 Αυγούστου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμπρέλες ξαπλώστρες ψυγεία τοστιέρες πλυντήρια!
Αηδία. Νοσταλγούμε τo μάυρo θάνατο ή τους βομβαρδισμούς που δε ζήσαμε σε κάτι τέτοιες στιγμές, την οργή του θεού, η κάποιον διαβολικό σωτήρα...
Τουρνιε, τι βιβλία έχει γράψει κι αυτός ο άνθρωπος!