Γιατί η Χιλή είναι τόσο κοντά μας...

Ο Ραούλ Σουρίτα γεννήθηκε στο Σαντιάγο της Χιλής το 1950. Σπούδασε στο Σαντιάγο και στο Βαλπαραΐσο. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1973, ημέρα του στρατιωτικού πραξικοπήματος, συλλαμβάνεται στο Πανεπιστήμιο του Βαλπαραΐσο και κλείνεται μαζί με άλλους στο αμπάρι ενός πλοίου. Όπως αφηγείται ο ίδιος σε μια συνέντευξή του, τη στιγμή της σύλληψης είχε στην τσέπη του τα ποιήματα της πρώτης του συλλογής. Όταν κάποιος στρατιωτικός ανακάλυψε τα χειρόγραφα, τα πέρασε για συνθηματικό κώδικα, με αποτέλεσμα να ξυλοκοπηθεί άγρια. Όταν, τελικά, ανακάλυψαν ότι επρόκειτο απλώς για ποιήματα, τα άρπαξαν, τα έσχισαν και τα πέταξαν στη θάλασσα.(….)

 

Το 1989 τιμήθηκε με το Βραβείο Πάμπλο Νερούδα και το 2000 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Χιλής. Ο Σουρίτα υπήρξε μέλος και συνιδρυτής της ριζοσπαστικής καλλιτεχνικής ομάδας CADA, η οποία έδρασε τα χρόνια της δικτατορίας, κάνοντας προκλητικές καλλιτεχνικές δράσεις πολιτικού χαρακτήρα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Σουρίτα νοίκιασε αεροπλάνα για να γράψει αποσπάσματα από το ποίημά του (“La vita nueva”) πάνω από το Μανχάταν και αργότερα σχημάτισε τη φράση Ni Pena Ni Miedo  (Χωρίς πόνο, χωρίς φόβο) στην έρημο Ατακάμα της Χιλής.

 

Τα ποιήματα που μεταφράζονται εδώ, ανήκουν στη συλλογή ΙΝRΙ, που εκδόθηκε το 2003 και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα έργα του. Στο έργο αυτό, ο ποιητής επιχειρεί να μιλήσει για την πληγή και το πένθος. Το ΙΝRΙ είναι ένα μεγάλο έργο, ένα ρέκβιεμ για τους χιλιάδες αγνοούμενους και δολοφονημένους από το αιματοβαμμένο καθεστώς του Πινοσέτ, που βασανίζονταν, δολοφονούνταν, εξαφανίζονταν, και τα κορμιά τους πετάγονταν από ελικόπτερα στα ηφαίστεια και στη θάλασσα της Χιλής.

Εισαγωγή-μετάφραση:  Σταμάτης Πολενάκης

από το δεύτερο τεύχος του περιοδικού [ΦΡΜΚ]