Ιστορία και Ρητορεία. Αφηγήσεις του χτες για το αύριο. Μια εκπομπή στο σπήλαιο
μεταξύ τριών πρωτόγονων. Κουβεντιάζοντας μ’ ένα Πειρατή για το τέλος και την
αρχή. Ρητορείες Δύναμης και Ανωτερότητας: έτσι εξηγείται τάχατες πώς φτάσαμε
έως εδώ και άρα πώς πρέπει να κινηθούμε για να πάμε παραπέρα; Από τον
Νεάντερταλ στον Sapiens και πάλι πίσω: οι αφηγήσεις για τις καταβολές
μας είναι αφηγήσεις γι’ αυτό που είμαστε τώρα… και πρέπει μάλλον
να τις ξανακοιτάξουμε, γιατί έχει πέσει πολύ ιδεολογική ομίχλη. Συναρπαστικές
αποκαλύψεις, μια συζήτηση με τον Νίκο Buccanier Gambit Κούρκουλο, που παίζει στα ίσια με την τρο-με-ρή μουσική μας!
Πήγατε να μας το πείτε αλά δεν μας το είπατε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά (ιζι) είστε υπέρ της ιδέας της προσαρμοστικότητας;
Η προσαρμοστικότητα ως ιδιότητα δεν αποδέχεται το τυχαίο;
Και το άλλο που όλο απέξω απέξω το πήγατε (πειρατή), τελικά η επιστήμη
αν το δούμε σε μια σούμα, στον πυρήνα της, εμπεριέχει τον αποκλεισμό και την διάκριση, δηλαδή συμπίπτει με την ιδεολογία;
Ανώνυμε, ναι σε όλα όσα ρωτάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ προσαρμοστικότητα είναι ο πιο σοβαρός παράγοντας αν επιμένουμε να βλέπουμε τη φύση και τον κόσμο με όρους επιβίωσης.
Αν αρνούνταν το τυχαίο τι προσαρμοστικότητα θα ήταν;
Για την άρρηκτη σύνδεση επιστήμης και ιδεολογίας μίλησε αρκετά κι ο Χόλοου.
Το αναφέρουμε πολύ συχνά σε αναρτήσεις μας!
Καλημέρα dangerfew!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε για τις εκπομπές-έκπληξη!
Μάλλον δεν είναι τόσο σχετικό με το κύριο θέμα της εκπομπής, αλλά αναρωτιέμαι αν μπορουμε να δούμε την “υποκειμενικότητα της φύσης” ως ενός είδους αυτονομίας και ανεξαρτησίας που απέδιδαν στον κόσμο και στο σύμπαν οι αρχαίοι. Κυκλικού χρόνου ίσως αλλά που έδινε το πλέγμα μέσα στο οποίο οι ίδιοι όφειλαν να κινούνται (αλλίώς ύβρις). Εξού και η «ανάγκη που αισθανόταν η αρχαία κοσμολογική σκέψη να ενσωματώσει τα ανθρώπινα έργα στον κοσμο, απο τον οποίο δεν μπορούσαν ούτε και έπρεπε να αποσπαστούν. Μόνο η ιουδαιοχριστιανική παράδοση προσπάθησε να (...) δείξει μέσα στην ιστορία την αποκάλυψη και την υλοποίηση μιας αλληλουχίας στόχων που υπερβαίνουν εκέινους της φύσης και του κοσμου. (...) η ιστορική συνείδηση εμφανίζεται για πρώτη φορά στους Εβραίους προφήτες και στην εβραική πνευματικότητα που βλέπει στον Ιεχωβά τον Θεό της ιστορίας (...) αυτός ο Θεός δεν είναι σαν τον αριστοτελικό Θεό (...) ο οποίος ενατενίζει έναν αιώνιο κόσμο που υπάρχει ανεξάρτητα απο αυτόν. Είναι ένας Θεός δημιουργός, που έβγαλε τον κόσμο απο το μηδέν και τον διατηρεί στην ύπαρξη με μια πράξη θέλησης (καποιος που έχει δημιουργήσει τη φύση και της έχει δώσε ένα σκοπό, όπως είπε ο HS στην εκπομπή) (...) Οι Έλληνες αναξητούσαν τη «σωτηρία» στη γνώση και την ενατένιση ενός κόσμου ο οποίος ήταν ολόκληρος αρμονία, μέρος του οποίου αποτελούσε και ο ίδιος ο Θεός. (...) Παράλληλα με αυτή την εσχατολογική υποτίμηση του κόσμου, μια άλλη αντίληψη εμφανίζεται, η οποία τοποθετεί την ψυχή πάνω στον κόσμο και της αποδίδει ένα προνομιακό καθεστώς σε σχέση με το σύνολο της δημιουργίας. Το Πνεύμα και ο κόσμος που μέχρι τότε βάδιζαν μαζί χωρίζονται. Το υποκείμενο διαχωρίζεται από τον κόσμο, στον οποίο δεν βλέπει πλέον ένα είναι, αλλά μονάχα μια πρόσκαιρη κατάσταση». (Κώστας Παπαιωάννου, Η Αποθέωση της Ιστορίας, Εναλλακτικές Εκδόσεις).
Θέλω να πώ ότι ίσως η ύπαρξη του υποκείμενου να αναγνωρίζεται από το ότι θέτει έναν ιστορικό σκοπό μόνο απο τη στιγμή που υπάρχει διαχωρισμός υποκειμένου και αντικειμένου.
Μερσί!
Φίλε Παπαδόπουλε, βάζεις σοβαρό και ωραίο θέμα, και δυστυχώς δεν έχω τώρα χρόνο να σου απαντήσω. Ελπίζω αργότερα. Η εκπομπή-έκπληξη θα συνεχιστεί. Σ' ευχαριστώ για την ανταπόκριση.
ΑπάντησηΔιαγραφή