Μανιφέστο 42 | Η πόλη όταν σηκώνεις τα μάτια

«Η ενιαία πολεοδομία αντιτίθεται στην καθήλωση των πόλεων μέσα στο χρόνο και κηρύσσει το διαρκή μετασχηματισμό τους, μια επιταχυνόμενη κίνηση εγκατάλειψης και ανοικοδόμησης της πόλης μέσα στο χρόνο και (όταν δίνεται η ευκαιρία) μέσα στο χώρο. (…) 

Οι καινούργιες συνοικίες μιας τέτοιας πόλης θα κατασκευάζονται [π.χ.] προς τα δυτικά εκχερσώνοντας το δάσος, ενώ παράλληλα ένα ανάλογο κομμάτι της ανατολικής πλευράς της πόλης θα εγκαταλείπεται στην τροπική βλάστηση, η οποία θα δημιουργεί από μόνη τα στρώματα βαθμιαίου περάσματος από την καινούργια πόλη προς την άγρια φύση. Αυτή η κυνηγημένη από το δάσος πόλη, εκτός από την απαράμιλλη “ζώνη πειραματικής περιπλάνησης” που θ’ αφήνει στο διάβα της και πέρα από ένα πάντρεμα με τη Φύση πολύ τολμηρότερο από τις απόπειρες του Φρανκ Λόιντ Ράιτ, θα έχει και το πλεονέκτημα μιας σκηνικής παρουσίασης της ροής του χρόνου σε ένα κοινωνικό χώρο καταδικασμένο στη δημιουργική ανανέωση».

«Η Ενιαία Πολεοδομία στα τέλη της δεκαετίας του 1950», 

 Internationale Situationniste, τχ. 3, Δεκέμβριος 1959, 

βλ. Το Ξεπέρασμα της Τέχνης, ανθολογία κειμένων της Καταστασιακής Διεθνούς, 
επιλογή-εισαγωγή-μετάφραση Γ.Δ. Ιωαννίδης 

(Ύψιλον/βιβλία, α’ εκδ. 1985, β’ εκδ. 1999)