Η εκτίμησή μου για το χτύπημα της Χαμάς και για την ακραία βία του (σφαγή στο φεστιβάλ μουσικής, γυναικόπαιδα στο κιμπούτζ)

Διευκρινίζω καταρχάς ότι, σε αυτά που γράφω εδώ, δεν με ενδιαφέρει να μιλήσω για τα αίτια των πράξεων, αλλά για τους τακτικούς και ίσως τους στρατηγικούς στόχους τους, για την στρατιωτικοπολιτική πρακτική λογική τους. 

Βασική προϋπόθεση της εκτίμησής μου είναι ότι η Χαμάς είναι μια οργάνωση με σοβαρή στρατιωτική οργάνωση και εκπαίδευση. Δεν είναι κατσαπλιάδες, δεν χτυπάνε για να ξεθυμάνουν, δεν κινούνται εν θερμώ. 

Με βάση αυτή την προϋπόθεση —και συνεκτιμώντας τον χρόνο της επίθεσης (επερχόμενη συμφωνία μεταξύ Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας, ημερομηνία με βαρείς συμβολισμούς) καθώς και την αστάθεια του διεθνούς περιβάλλοντος (η οποία υποβάλλει σκέψεις και προσδοκίες για ένα ξαναμοίρασμα της τράπουλας, που από το 1948 και μετά φάνηκε σημαδεμένη σε βάρος των Παλαιστινίων)—, θεωρώ ως το πιθανότερο ότι η Χαμάς θέλησε, και θέλει, να φτάσουν τα πράγματα στα άκρα όχι μόνο στην ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση, αλλά σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Θέλησε δηλαδή να ωθήσει τα πράγματα (λογαριάζοντας και στην διαμετρικά ακραία αντίδραση του κράτους του Ισραήλ) σε μια γενικότερη σύρραξη, απευθυνόμενη καταρχάς στη Χεζμπολάχ, εκτιμώντας ότι μόνο έτσι θα γονατίσει το Ισραήλ.

Από καθαρά και ψυχρά στρατιωτικής άποψης, αυτή η σκέψη δεν είναι παράλογη. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να νικήσει ο Δαβίδ τον Γολιάθ αν δεν ανεβάσει το επίπεδο της σύγκρουσης απευθυνόμενος σε ένα ισχυρότερο «όπλο»;

Αν όμως η Χαμάς προσδοκά, τώρα, μια «τελική λύση» του ζητήματος «κράτος του Ισραήλ», άλλο τόσο φαίνεται ότι και το Ισραήλ του Νετανιάχου προσδοκά επίσης μια «τελική λύση» του ζητήματος «Παλαιστίνη»...

... οπότε, ο Θεός να βάλει το χέρι του.