Το πέρασμα του χρόνου | 2006-2007

Το πέρασμα του χρόνου γεννάει μελαγχολία και φυσικά, μαζί, κι ελπίδες. Κάποιος θα το έλεγε, ίσως, κάπως έτσι: 

Κοιτάς προς τη μια μεριά και βλέπεις ερωτήματα·

στρέφεσαι προς την άλλη και διαβλέπεις απαντήσεις.

Καθώς λοιπόν, σαν τυπικοί θνητοί, έχουμε την πολυτέλεια να βρισκόμαστε πού και πού ανάμεσα στα δυο, πιάσαμε κουβεντούλα με το Χρόνο. Ή μάλλον με κάποιον, που τον είχε συναντήσει. Τον είχε λοιπόν ρωτήσει, λέει, το Χρόνο: Πώς γεννιέσαι μέσα μας; Πώς μας συμβαίνει αυτή η «αίσθηση του χρόνου»;

Κι εκείνος του απάντησε:

«Γεννιέμαι μέσα σας όποτε νιώθετε πως κάτι σας ξεγλίστρησε, σας ξέφυγε, κινήθηκε πιο σβέλτα από εσάς και … σας την έφερε, είτε ωραία είτε άσχημα».

Μεμιάς στο νου μας παρέλασαν κλέφτες, απατεώνες, εξυπνάκηδες, ταχυδακτυλουργοί, εξαίσιοι άνθρωποι που μας έχουν ξαφνιάσει όμορφα, ή άθλια υποκείμενα που μας ξάφνιασαν άσχημα, χειρονομίες αυθόρμητης αγάπης, σοφοί που μας άφησαν εκστατικούς, καθάρματα που μας άφησαν άφωνους…

Ωραία μας τα είπε ο φίλος μας. Όπως και να ‘χει, συμπεράναμε εμείς, μόνο δυο τύποι είναι πιο σβέλτοι από όλους μας ανεξαιρέτως: ο Θεός και ο Διάβολος. Κι ευτυχώς, όπως μας διαβεβαίωσαν οι γνώστες, ο πρώτος είναι πιο σβέλτος απ’ το δεύτερο! Εμείς;