Πως να εξηγήσεις τις εικόνες σε ένα νεκρό λαγό;

Σημειώσεις για την αγάπη, την βία το υποκείμενο και την δυστυχία του στον εν κρίση δυτικό καπιταλισμό.

Μια αγάπη που δεν κάνει διακρίσεις μου φαίνεται ότι χάνει μέρος της αξίας της αδικώντας το αντικείμενό της"*

Ο κυρίαρχος θετικισμός καθιστά αδιανόητη την ιδέα μιας αντικειμενικής ανάλυσης της αγάπης και της ευτυχίας· διατάζει ότι τα γεγονότα είναι αντικειμενικά και κατατάσσει ότι περισσεύει στην ποίηση.

Κατά την κριτική θεωρία όμως, οι έννοιες της αγάπης και της ευτυχίας αποτελούν τμήματα μιας κοινωνικής θεωρίας. Η ατομική αγάπη πρέπει βέβαια να είναι υποκειμενική· αλλά εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Σήμερα είναι αντικειμενική αλλά πλασάρεται ως το αντίθετο· αποτελεί λεία, στη μορφή και στο περιεχόμενο, της κοινωνίας.(...)

Για να φτάσει η υποκειμενικότητα τον εαυτό της, να γίνει υποκειμενική, πρέπει να αποκτήσει αυτοσυνείδηση: επίγνωση της αντικειμενικής πραγματικότητας που στρεβλώνεται από το υποκείμενο. Χωρίς αυτήν της συνείδηση το υποκείμενο είναι ιδεολογικό, ένα εργαλείο μιας καταπιεστικής κοινωνίας. (...)

Μια υποκειμενική ευτυχία που διακηρύσσει άκαμπτα την υποκειμενικότητα της είναι ευτυχία παραίτησης· αποδέχεται την κρατούσα μορφή ευτυχίας ως φυσική κι ανθρώπινη. "Αποδέχεται τις επιθυμίες και τα συμφέροντα, ως απλώς δεδομένα και ως ισχύοντα καθεαυτά. Εντούτοις , οι ίδιες αυτές επιθυμίες και συμφέροντα κι όχι απλά η ικανοποίησή τους, εμπεριέχουν ήδη την εμποδισμένη ανάπτυξη, την καταπίεση και την ανειλικρίνεια, με τις οποίες εξελίσσονται οι άνθρωποι σε μια ταξική κοινωνία"**

Σε αυτήν την κοινωνία,  χαρά και αλήθεια, ευτυχία και ελευθερία των ατόμων αποτελούν διαζεύξεις.

Αυτή η διάζευξη είναι ιστορική όχι φυσική, είναι η μορφή της ευτυχίας και της ελευθερίας  σε μια μη-απελευθερωμένη κοινωνία- μια κοινωνία όπου οι εκφράσεις της ευτυχίας είναι ανελεύθερες και οι εκφράσεις της ελευθερίας δυστυχείς. Σήμερα η μία ανταγωνίζεται την άλλη. Κάθε λύση που προτείνουν αυτές οι εκφράσεις είναι λαθεμένη.

Ράσελ Τζάκομπι, Κοινωνική Αμνησία,

εκδ. Υψιλον σελ. 162-164

*Φρόϋντ, Ο Πολιτισμός Πηγή Δυστυχίας
** Μαρκούζε, Για τον Ηδονισμό