Ζούμε στον "κόσμο των απόψεων" και το χειρότερο είναι πως οι περισσότερες από αυτές προέρχονται από άτομα που φέρουν την βαθύτατη πίστη πως οι απόψεις τους είναι αδιαμεσολάβητα γεννήματα της ευφυούς διάνοιας τους! Αυτό όμως είναι το αστείο μέρος της υπόθεσης.
Δυστυχώς βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία εξουσιαστική ταχυδακτυλουργία και το νέο εξουσιαστικό παράδειγμα.
Αντίθετα με την πειθαρχική εξουσία όπου η σχέση μεταξύ εξουσίας και ατόμου παρέμενε στατική και η πειθαρχική εισβολή τηςεξουσίας ήταν ανάλογη με την αντίσταση του ατόμου, το νέο εξουσιαστικό μοντέλο περιλαμβάνει στον μηχανισμό του ολόκληρο το κοινωνικό σώμα.
Αυτό με λίγα λόγια σημαίνει πως κάθε κοινωνικά αναγνωρισμένο άτομο, τόσο το στέλεχος της αριστεράς, ο εργατοπατέρας, ο αστυνομικός, ο δημοσιογράφος της "Καθημερινής", ο πολιτευτής στον Πύργο Ηλίας, το λαμόγιο του Κολωνακίου, και ο ακροδεξιός της Πλ. Αττικής, που εκ των πραγμάτων αναλαμβάνουν τον ρόλο των επιτηρητών/συντηρητών όσο και ο συνδικαλιστής, ο βουλευτής της "αντιπολίτευσης", το απλό κομματικό μέλος, ο "επαναστατημένος" φοιτητής, ο εργαζόμενος που "παλεύει για τα κεκτημένα" και ο "μπαχαλάκιας" των Εξαρχείων, συμβάλουν με την κάθε τους δράση στις δυναμικές που αναπτύσσει η κοινωνία του ελέγχου. Συγκροτούν μάλιστα τα υποσυστήματα ενός κεντρικού ελεγκτικού συστήματος που πλέον είναι πολύπλοκα τόσο, ώστε δεν αφήνουν περιθώριο σε κανέναν αυθορμητισμό, καθιστούν το κοινωνικό σύνολο αφηρημένο, στο βαθμό που ενώ ο οποιοσδήποτε μπορεί να υιοθετεί τις πλέον παράδοξες συμπεριφορές, να λέει την γνώμη του, να "αντιστέκεται" , να "εναντιώνεται", να συγκρούεται, δεν αμφισβητεί στην ουσία απολύτως τίποτα στο εσωτερικό του συστήματος. (βλ.σχετικά, Το Τεχνικό Σύστημα, του Jacques Ellul)
Έχουμε να κάνουμε με "μαγική εικόνα" η οποία πριν από όλα χρειάζεται επόπτευση και ανίχνευση.
Το σύστημα μας υποδεικνύει την οργανωμένη δράση,την "ταξική" εναντίωση, την μισαλλοδοξία, την διεκδίκηση, το κυνήγι και την καταδίκη του ενόχου! Ακολουθώντας μια τέτοια οδό ίσως και να βρεθούμε να διαπραγματευόμαστε-εκτός από τα φραγκοδίφραγκα που διαπραγματευόμαστε ήδη- την ισχύ· και ν' ανακαθορίσουμε τα πλαίσια μιας περιπετειώδους ζωής χωρίς περιπέτεια, όπου το "περιπετειώδες" περιορίζεται στις κλιμακώσεις του κομφορμισμού που πριν απ' όλα επιβάλει ο τεχνικός πολιτισμός και οι κατηγορίες του. Αλλά ως εκεί.
Η παρατήρηση η ψύχραιμη ερμηνεία και η προσπέλαση του συνολικού μηχανισμού θα μας δώσουν τους τρόπους που μπορούν να μετασχηματίσουν και τελικά να κατατροπώσουν αυτή την θλιβερή εσωτερίκευση πεποιθήσεων αξιών και συμπεριφορών, που μας κάνουν προβλέψιμους και αναλώσιμους.
Η περιπέτεια είναι μπροστά μας.
"Η βιοεξουσία είναι μια μορφή εξουσίας που ρυθμίζει τον κοινωνικό βίο εκ των έσω, παρακολουθώντας τον, ερμηνεύοντάς τον, απορροφώντας τον και αναδιαρθρώνοντας τον. Η εξουσία μπορεί να επιτύχει την αποτελεσματική διοίκηση ολόκληρου του βίου του πληθυσμού μόνον όταν καθίσταται μια αναπόσπαστη , ζωτική λειτουργία την οποία κάθε άτομο ενστερνίζεται και επανενεργοποιεί εκουσίως. "Η ζωή έχει γίνει πλέον αντικείμενο της εξουσίας"
Η υψηλότερη λειτουργία αυτής της εξουσίας είναι να επενδύσει την ζωή σε όλες τις εκφάνσεις, και πρωταρχικό μέλημα έχει να διευθύνει την ζωή. Η βιοεξουσία αναφέρεται συνεπώς σε μια κατάσταση κατά την οποία το άμεσο ζητούμενο της εξουσίας είναιη παραγωγή και αναπαραγωγή της ίδιας της ζωής" (βλ. Αυτοκρατορία, των Hardt και Negri)
Αντίθετα με την πειθαρχική εξουσία όπου η σχέση μεταξύ εξουσίας και ατόμου παρέμενε στατική και η πειθαρχική εισβολή τηςεξουσίας ήταν ανάλογη με την αντίσταση του ατόμου, το νέο εξουσιαστικό μοντέλο περιλαμβάνει στον μηχανισμό του ολόκληρο το κοινωνικό σώμα.
Αυτό με λίγα λόγια σημαίνει πως κάθε κοινωνικά αναγνωρισμένο άτομο, τόσο το στέλεχος της αριστεράς, ο εργατοπατέρας, ο αστυνομικός, ο δημοσιογράφος της "Καθημερινής", ο πολιτευτής στον Πύργο Ηλίας, το λαμόγιο του Κολωνακίου, και ο ακροδεξιός της Πλ. Αττικής, που εκ των πραγμάτων αναλαμβάνουν τον ρόλο των επιτηρητών/συντηρητών όσο και ο συνδικαλιστής, ο βουλευτής της "αντιπολίτευσης", το απλό κομματικό μέλος, ο "επαναστατημένος" φοιτητής, ο εργαζόμενος που "παλεύει για τα κεκτημένα" και ο "μπαχαλάκιας" των Εξαρχείων, συμβάλουν με την κάθε τους δράση στις δυναμικές που αναπτύσσει η κοινωνία του ελέγχου. Συγκροτούν μάλιστα τα υποσυστήματα ενός κεντρικού ελεγκτικού συστήματος που πλέον είναι πολύπλοκα τόσο, ώστε δεν αφήνουν περιθώριο σε κανέναν αυθορμητισμό, καθιστούν το κοινωνικό σύνολο αφηρημένο, στο βαθμό που ενώ ο οποιοσδήποτε μπορεί να υιοθετεί τις πλέον παράδοξες συμπεριφορές, να λέει την γνώμη του, να "αντιστέκεται" , να "εναντιώνεται", να συγκρούεται, δεν αμφισβητεί στην ουσία απολύτως τίποτα στο εσωτερικό του συστήματος. (βλ.σχετικά, Το Τεχνικό Σύστημα, του Jacques Ellul)
Έχουμε να κάνουμε με "μαγική εικόνα" η οποία πριν από όλα χρειάζεται επόπτευση και ανίχνευση.
Το σύστημα μας υποδεικνύει την οργανωμένη δράση,την "ταξική" εναντίωση, την μισαλλοδοξία, την διεκδίκηση, το κυνήγι και την καταδίκη του ενόχου! Ακολουθώντας μια τέτοια οδό ίσως και να βρεθούμε να διαπραγματευόμαστε-εκτός από τα φραγκοδίφραγκα που διαπραγματευόμαστε ήδη- την ισχύ· και ν' ανακαθορίσουμε τα πλαίσια μιας περιπετειώδους ζωής χωρίς περιπέτεια, όπου το "περιπετειώδες" περιορίζεται στις κλιμακώσεις του κομφορμισμού που πριν απ' όλα επιβάλει ο τεχνικός πολιτισμός και οι κατηγορίες του. Αλλά ως εκεί.
Η παρατήρηση η ψύχραιμη ερμηνεία και η προσπέλαση του συνολικού μηχανισμού θα μας δώσουν τους τρόπους που μπορούν να μετασχηματίσουν και τελικά να κατατροπώσουν αυτή την θλιβερή εσωτερίκευση πεποιθήσεων αξιών και συμπεριφορών, που μας κάνουν προβλέψιμους και αναλώσιμους.
Η περιπέτεια είναι μπροστά μας.
Το σύστημα όμως επιβάλει πάντα την ερώτηση, "και μετά την ερμηνεία και την προσπέλαση τι?"
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τότε να πάλι ο διεφθαρμένος συνδικαλισμός, ξανά κομματικές διαπλοκές...κι αυτό γιατί το παιχνίδι είναι στημένο ώστε η απάντηση είναι πάντα "το κόμμα" "το συνδικάτο" κτλ.
"εύπεπτα"
Η απαξίωση των σημερινών αξιών και των δομών, η εισβολή της αταξίας, η περιπλάνηση η (Σωκρατική)αλητεία, το άσκοπο,μια εφήμερη ηθική και η εκ νέου νοηματοδότηση της καθημερινότητας, πολλά από όσα προβάλαν και διαχειρίστηκαν πρόσωπα και συσπειρώσεις των αρχών του 20ου και τα οποία αφομοιώθηκαν και εκφυλίστηκαν από την μεταπολεμική κοινωνία της κατανάλωσης είναι ξανά σήμερα ριγμένα σε ένα τραπέζι και οφείλουμε να συζητήσουμε και πάλι σε σχέση με τα (ελάχιστα)νέα δεδομένα.
Όλη αυτή η απανθρωπιά που περιγράφεις, καταρρέει τη στιγμή που ο καθένας μας, συναντά όποιον νιώθει σαν αντίπαλό του, τον αγκαλιάζει, του δίνει δυό φιλιά στα μάγουλα και μετά, κάθεται μαζί του, συζητά και τα βρίσκουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν τα βρουν δύο μόνο, τότε είναι μικρό το καλό. Αν τα βρούν όλοι με όλους, τότε, είναι μεγάλο το καλό.