Το 2007 το μουσείο του Oλοκαυτώματος (ushmm.org) δημοσίευσε ένα άλμπουμ φωτογραφιών.
Aνήκε στον Karl Höcker, υπασπιστή του διοικητή του στρατοπέδου του Άουσβιτς Richard Baer. Το
άλμπουμ το δώρισε στο μουσείο ανώνυμα βετεράνος αξιωματικός του αμερικανικού
στρατού και περιλαμβάνει φωτογραφίες από τις δραστηριότητες του
προσωπικού του στρατοπέδου συγκέντρωσης στο εξοχικό κατάλυμα που υπήρχε για αυτό, σε μια απόσταση 20χλμ. από το στρατόπεδο. (βλ. Solahutte)
Ο
Καρλ, εδώ, βρίσκεται στο κέντρο της φωτογραφίας. Στο άλμπουμ του είχε
σημειωμένο, κάτω από αυτές τις φωτογραφίες, τίτλο που ελεύθερα θα μπορούσαμε να τον μεταφράσουμε
"απροσδόκητα" (στα γερμανικά γράφει "βροχή εν αιθρία")
Οι ημερομηνίες των φωτογραφιών συμπίπτουν με τους φονικότερους μήνες
λειτουργίας του στρατοπέδου, όπου και εκτελέστηκαν μεθοδικά πάνω από ένα
εκατομμύριο άνθρωποι.
Ας ρίξουμε μια ματιά στα πρόσωπα, στο γέλιο τους,
στην χαρά μέσα στην κίνηση τους που έχει αποτυπώσει τόσο ωραία ο φακός.
Ακόμα ένα φθινόπωρο, λοιπόν, θα ασχοληθούμε με τα "συστήματα του απροσδόκητου" και τις ιδεολογίες τους, με συντρόφους στοχαστές και ποιητές όπως η Άρεντ, ο Στάϊνερ, ο Μπένγιαμιν, ο Μαγιακόφσκι, η Τσβετάγιεβα, ο Μαν, ο Μάμφορντ.
Κι αυτό θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, γιατί μας είναι φανερό πως η σκέψη γίνεται και πάλι, μεθοδικά, στόχος της "ακαταμάχητης δύναμης της λογικής" και της προπαγάνδας της .
Καλό μήνα!
Και μια διευκρίνηση προς αποφυγήν παρεξηγήσεων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι πολιτικοί φορείς που μετά το 1945 υποστηρίζουν ανοικτά ή με μισόλογα, τα ολοκληρωτικά συστήματα έχουν την ελάχιστη ευθύνη απέναντι στο γεγονός του διαρκούς εκφασισμού της λεγόμενης δυτικής κοινωνίας.
Σε αυτή την διαδικασία έχουν τον ρόλο του καταλύτη που συσπειρώνει τους πραγματικούς φορείς αυτού του εκφασισμού.
Στην τοπική μας περίπτωσή, την αλητήρια ρητορεία της ΔΗΜΑΡ, τον ΠΑΣΟΚΙΚΟ κυνισμό, τις τυχοδιωκτικές κορώνες για ανάπτυξη και αποτελεσματικότητα της ΝΔ, και τις γλυκερές εξαγγελίες αρνησικυρίας του ΣΥΡΙΖΑ.
μιας κι ανέφερες το Μαγιακόφσκυ με αφορμή το σεπτέμβρη και με τη σκέψη των ανακατατάξεων που ο καθείς έχει στο νου να πράξει, σε ντουλάπες πχ, κλπ κλπ, θυμήθηκα το ποίμα "περί σκουπιδιών"
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλό φτηνό-πορο
[…]Το Άουσβιτς αποτελεί απόδειξη ότι η λογική μπορεί να χρησιμοποιηθεί σύμφωνα με τον πιο βάναυσο ανορθολογισμό, ανορθολογισμό που, σε αντίθεση με ότι θεώρησε ο Λούκατς ένα δεν είναι το προϊόν του γερμανικού ανορθολογισμού αλλά περισσότερο της «αστικής ψυχρότητας" η οποία εμφανίζεται στη νεωτερική επιστημονική σκέψη και την αδιαφορία της για τα αποτελέσματα. Αλλά το Άουσβιτς, ακριβώς, είναι ένα αποτέλεσμα. Αναγνωρίζοντας αυτό, αναγνωρίζεται επίσης ότι η «αστική ψυχρότητα" δεν είναι ειδικά εθνική και ότι η Γερμανία δεν μπορεί να είναι το μοναδικό ή προτιμώμενο έδαφος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που είναι το ειδικό στο Άουσβιτς σε σύγκριση με άλλες καταστροφές πληθυσμών του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, είναι αυτός ο ιδιαίτερος δεσμός μεταξύ ορθολογισμού και ανορθολογισμού, και είναι αυτή η σύνδεση που κρύβουν ή αρνούνται οι κλασικοί ιστορικοί και οι «ρεβιζιονιστές».
Για τους περισσότερους ιστορικούς, το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς είναι εντελώς ανορθολογικό. Δεν είναι καν, αυστηρά μιλώντας, ένα πολιτικό καθεστώς σε αντίθεση με το "ολοκληρωτικό" σταλινικό καθεστώς αλλά περισσότερο ένα τερατώδες, εγκληματικό σύστημα του οποίου τα εγκλήματα δεν μπορούν να υποτιμηθούν από μια οποιαδήποτε σύγκριση. Δεν έχουν, ως εκ τούτου, στο όριο, καμία εξήγηση να δώσουν. Απλά μπορεί να βρουν τις αιτίες (π.χ. κοινωνικές) της εμφάνισής του, τα κίνητρα που ενέπνευσαν τις πρακτικές του, αλλά ποτέ δεν εξηγούν γιατί διάφοροι παράγοντες συγχωνεύεται στην εν λόγω ημερομηνία, σε στο εν λόγω μέρος για να γεννήσουν τον εθνικοσοσιαλισμό. Αυτοί οι ιστορικοί και ιδιαίτερα τα μέσα ενημέρωσης ευχαριστιούνται επομένως να δείχνουν τα πρακτικά αποτελέσματα τα πιο διαφωτιστικά (εικόνες, στοιχεία, μαρτυρίες) και να κάνουν με τον τρόπο της επανάληψης, την υπενθύμιση πιο σημαντική από την κατανόηση![…]
[…]Έχουν συχνά έχει επικριθεί όσοι προβάλλουν τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του Άουσβιτς, ότι θέλουν να κρύψουν τις άλλες φρικαλεότητες του καπιταλισμού (πόλεμοι, αποικισμός, Χιροσίμα ...) ή να κάνουν τους θαλάμους αερίων σύμβολο της γερμανικής σκληρότητας. Αυτή η κριτική δεν μπορεί να αφορά τον Αντόρνο, που δεν κάνει το Άουσβιτς ένα τελικό στάδιο, αλλά ένα θεμελιώδες βήμα για την κυριαρχία του καπιταλιστικού συστήματος. Θα ωθήσει το παράδοξο μέχρι το σημείο να δει στο "Άουσβιτς τη μόνη αιτία των μετά το Άουσβιτς."«Μεταφράζοντας», αυτό σημαίνει ότι το χρονικό διάστημα από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι σήμερα, γιορτάζει τον θρίαμβο της «αστικής ψυχρότητα", ακόμη και αν ο επιθετικός προσδιορισμός μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση: αυτό που θριαμβεύει, είναι περισσότερο η ψυχρότητα του αυτόματου υποκειμένου του κεφαλαίου παρά μια συγκεκριμένη τάξη.
Είναι αυτή η συνέχεια που η δημοκρατική κοινωνία επιδιώκει να αρνηθεί κάνοντας το Άουσβιτς το απόλυτο κακό. […]
Jacques Wajnsztejn