Σε
συνέχεια των προβληματισμών που κατατέθηκαν εδώ και εδώ, η
σημερινή ανάρτηση έρχεται να φωτίσει, καλύτερα ελπίζουμε, το τοπίο από τη δική μας πλευρά.
Είναι
ξεκάθαρο ότι η κρίση αποτελεί συνάμα μια στιγμή απώλειας Ισχύος όσο σε
επίπεδο
κοινωνίας όσο και σε ατομικό επίπεδο. Καταρρέουν δεδομένες κοινωνικές
δομές και κοινωνικά status με τα οποία ζούσαμε μέχρι τώρα. Κι αυτό
γίνεται αισθητό τόσο μέσα
από τα αισθήματα αδυναμίας και κατάθλιψης που τείνουν να στερεωθούν, όσο
και
μέσα από την οξεία συναίσθηση της αναξιοπιστίας των «δεδομένων»
απαντήσεων και
της απουσίας «γνωστών» λύσεων.
Επομένως, η στιγμή που ζούμε είναι μια στιγμή «ανοικτή» στην ανάδειξη και την καλλιέργεια του Σθένους, και πάλι σε κοινωνικό και ατομικό επίπεδο. Πάνω σε αυτό το έδαφος θα ανθίσουν οι προσπάθειες υπέρβασης, που ήδη δοκιμάζονται εδώ κι εκεί. Αλλιώς, δεν γίνεται. Ό,τι μας βοηθάει να το συνειδητοποιήσουμε, λοιπόν, να το φιλοξενήσουμε εντός μας και να χαρτογραφήσουμε την πολυδαίδαλη χώρα του, είναι πολύτιμο.
Με την ευκαιρία, δείτε και αυτό εδώ. - Σημ. H.S.
*
Σθένος είναι αυτό που παραμένει όταν χαθεί η Ισχύς.(...)
Όσον αφορά στη διαδικασία του σχετίζεσθαι, αυτή καθίσταται περισσότερο ενδιαφέρουσα όταν περιλαμβάνει ευκαιρίες για επικοινωνία και σχέσεις διαφόρων συμβολικών επιπέδων (με ‘ενηλίκους’, ‘συνομηλίκους’ και ‘ανηλίκους’), παράγοντες οι οποίοι καθιστούν τη διαδικασία πιο ανάγλυφη, ζωηρόχρωμη και προπαντός σθεναροποιητική, καθώς παρέχονται ευκαιρίες για την απομυθοποίηση της Ισχύος (Εξουσίας, Power), διαφοροποιώντας την από το Σθένος (Strenght). […]
Μια άλλη σθεναροποιητική
διαδικασία είναι η ικανότητα της διακρίσεως μεταξύ του καθοδηγείν (leading)
και του συντονίζειν (co-ordinating), καθώς επίσης και μεταξύ της
Θέσεως (ή βαθμού, status)
και Ρόλου, και κατά συνέπειαν η δυνατότητα διακρίσεως μεταξύ των εννοιών του
Αυταρχικού (Authoritarian)
και του Αυθεντικού (Authoritative).
Το Σθένος δεν χρειάζεται να
δημιουργήσει αισθήματα ενοχής με σκοπό να διατηρήσει μια σχέση. Όσον αφορά στην
Ισχύ, αυτή μπορεί να ασκείται επίσης μέσω
και της ανάληψης των ρόλων του αδυνάτου (ασθενής, σπουδαστής, ή απρόθυμος γενικά,
κ.τλ.). Γενικώς η Ισχύς (Εξουσία) τρέφεται και διαιωνίζεται με τη δημιουργία
ενοχών στους εξουσιαζομένους, αφού αυτού του είδους οι σχέσεις μπορούν να
διατηρηθούν μέσω μιας διαρκούς ενοχοποιήσεως, η οποία καλλιεργείται εν ονόματι
του ενδιαφέροντος και του αλτρουϊσμού.(...)
Προσωπείο-Persona-«Ρόλος»
(Προσωποποίηση-Αλλοτρίωση)
|
Πρόσωπο
(Προσέγγιση Εαυτού,
Ανάδειξη της Αυθεντικότητας)
|
Κοινοτικοί παράγοντες αποσκοπούντες στη
διάκριση της Ισχύος από το Σθένος
|
|
Άτομο
|
Πρόσωπο ή Υποκείμενο
Ελευθερία εν
Υπευθυνότητι
|
Πολίτης
|
|
Παλινδρόμηση
|
Πρόοδος, Προδρόμηση
|
Έκθεση σε κοινή θέα
|
|
Επίγνωση
(Εναισθησία)
Εαυτοαποκάλυψη
|
Σχέση,
Διϋποκειμενική εμπειρία
Θέαση και Παρουσία
|
Ενδιαφέρον
|
|
Αναγωγική (As if)
Αναλυτική προσέγγιση της σχέσης (Reductio)
|
Πραγματική
αναδημιουρική προσέγγιση (μέσω σχέσεων)
|
Σχέσεις σε:
- ενήλικο επίπεδο
- συνομήλικο επίπεδο
- ανήλικο επίπεδο
|
|
Ιδεολογικοποίηση
των μεταβιβαστικών στοιχείων
|
Ενοποίηση του Εαυτού
δι’ ενσωματώσεως της ομάδας και της κοινότητας
|
Εξοικείωση με το «άρχειν και άρχεσθαι»
|
|
Νοησιαρχική
οικογενειακή αναθέσπιση
|
Φαντασιακή
αναθέσπιση της οικογένειας καθώς και των μεταγενέστερων ομαδικών
|
Κοινοτική
αναθέσπιση
|
|
Ατομική ουδετερότητα
Ιδεολογικοποίηση
της Αδυναμίας και της Παντοδυναμίας
|
Προσωπική ετερότης
Αποφενακισμός
της Αδυναμίας και της Παντοδυναμίας
|
Διάκριση μεταξύ:
Άρχειν-Συντονίζειν
Ιδιότητος-Ρόλου
Αυθεντικού-Απολυταρχικού
|
|
Ισχύς (Εξουσία)
Ιδεολογικοποίηση των ενοχών
Ιδεολογικοποίηση της λύπης
|
Σθένος
Απενοχοποίηση της
ντροπής και της χαράς
Αποδοχή και επιδοκιμασία του Χιούμορ και της Ευστροφίας
|
Ρεαλιστική ανταποδοτική συμμετοχή σε πρακτικές δραστηριότητες περί «των αναγκαίων και των
συμφερόντων» (Αριστοτέλους, Πολιτικά,
Α1254a)
|
Καλλιέργεια του Φόβου
και των ενοχών
«Αποχή» (επιβολή δια του εκφοβισμού)
↓
Ευσεβιστικές οργανώσεις
Ολοκληρωτικά κόμματα
Ψυχανάλυση
|
Αυθεντικός και
αμοιβαίος σεβασμός
και καταπίεση παντός είδους καταπιεστικού υλικού
|
Συμμετοχή σε Εορτασμούς
Σημασιοδότηση-αξιοποίηση του Τελετουργικού
Κοινωνικός προσανατολισμός
|
(...) Έχει μεγάλη σημασία να
υπογραμμίσουμε τη διαφορά μεταξύ των εννοιών ‘πρόσωπον’ (person) και ‘άτομο’ (individual), διότι το ‘άτομο’ εξυπονοεί
μια οντότητα, η οποία δεν μπορεί να διαιρεθεί περαιτέρω και η οποία εμφανίζεται
είτε ως προσωπείο είτε ως person.
Με άλλα λόγια, κάποιες στιγμές αυτός ή αυτή θεωρείται ως άτομο και κάποιες
άλλες υιοθετεί ένα προσωπείο (ρόλο), ή εμφανίζεται ως ένα πραγματικό person (π.χ. ο εαυτός
του/της). […]
Οι εξουσίες, γενικώς, προτιμούν
το προσωπείο ή ρόλο […]
Η χρήση των διαφόρων ρόλων είναι βεβαίως ‘νόμιμη’ και αναγκαία όταν επιβάλλεται από τις περιστάσεις και δεν αποτελεί μόνιμη κατάσταση. Οι άνθρωποι δεν αλληλεπιδρούν και δεν επικοινωνούν ολοκληρωμένα με τους άλλους, σε ισότιμο δηλαδή επίπεδο, όταν είναι προσκολλημένοι σε έναν ρόλο και σε ενός είδους συμπεριφορά, παραμένοντας διαρκώς αμετάβλητοι.
Η χρήση των διαφόρων ρόλων είναι βεβαίως ‘νόμιμη’ και αναγκαία όταν επιβάλλεται από τις περιστάσεις και δεν αποτελεί μόνιμη κατάσταση. Οι άνθρωποι δεν αλληλεπιδρούν και δεν επικοινωνούν ολοκληρωμένα με τους άλλους, σε ισότιμο δηλαδή επίπεδο, όταν είναι προσκολλημένοι σε έναν ρόλο και σε ενός είδους συμπεριφορά, παραμένοντας διαρκώς αμετάβλητοι.
Η έννοια του προσώπου προϋποθέτει
την παρουσία των άλλων και εμπεριέχει μία πραγματική συνάντηση δυο ή
περισσότερων ανθρώπων χωρίς
σημασιολογικές ενοχοποιήσεις ή παραπλανητικούς υπαινιγμούς ρόλων. Το
πρόσωπον χρησιμοποιεί κριτικούς, διανοητικούς και αφηρημένους τρόπους έκφρασης
του εαυτού του, και ιδιαιτέρως διαίσθηση καθώς και συναισθηματική αλλά και
αισθητηριακή έκφραση (...)».
Ι. Κ. Τσέγκος, Οι μεταμφιέσεις του ψυχοθεραπευτού
(2002, εκδ. ΣΤΙΓΜΗ)
Σημ. H.S. Σε
συνέχεια, ας πούμε, προβληματισμών που κατατέθηκαν εδώ κι εδώ, αυτή η
ανάρτηση έρχεται να φωτίσει, καλύτερα ελπίζουμε, το τοπίο από τη δική μας πλευρά.
Είναι
ξεκάθαρο ότι η κρίση αποτελεί συνάμα μια στιγμή απώλειας Ισχύος όσο σε επίπεδο
κοινωνίας όσο και σε ατομικό επίπεδο. Καταρρέουν δεδομένες κοινωνικές δομές και κοινωνικά status με τα οποία ζούσαμε μέχρι τώρα. Κι αυτό γίνεται αισθητό τόσο μέσα
από τα αισθήματα αδυναμίας και κατάθλιψης που τείνουν να στερεωθούν, όσο και
μέσα από την οξεία συναίσθηση της αναξιοπιστίας των «δεδομένων» απαντήσεων και
της απουσίας «γνωστών» λύσεων.
Επομένως, η στιγμή που ζούμε είναι μια στιγμή «ανοικτή» στην ανάδειξη και την καλλιέργεια του Σθένους, και πάλι σε κοινωνικό και ατομικό επίπεδο. Πάνω σε αυτό το έδαφος θα ανθίσουν οι προσπάθειες υπέρβασης, που ήδη δοκιμάζονται εδώ κι εκεί. Αλλιώς, δεν γίνεται. Ό,τι μας βοηθάει να το συνειδητοποιήσουμε, λοιπόν, να το φιλοξενήσουμε εντός μας και να χαρτογραφήσουμε την πολυδαίδαλη χώρα του, είναι πολύτιμο.
Με την ευκαιρία, δείτε και αυτό εδώ, προς γνώση κι επιμόρφωση...
"Ό,τι μας βοηθάει..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δε βρίσκω και πολλή βοήθεια εδώ, ξέρουμε, διάβολε, ποιος είναι ο Τσέγκος: αυτός που μεταξύ άλλων ανακάλυψε ότι το μονοτονικό προκαλεί πιτιρίδα, δυσκοιλιότητα, δυσλεξία, ή όλ' αυτά μαζί, δε θυμάμαι ακριβώς...
Βιβλιογραφία:
http://www.biblionet.gr/author/51550/%CE%99%CF%89%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%9A._%CE%A4%CF%83%CE%AD%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CF%82
Πωπωπω! Τι λες βρε συ Bucaner! Καλά που μας άνοιξες τα μάτια φίλε! Γιατί άμα υποστηρίζει τέτοις σάχλες για το μονοτονικό αυτός ο Τσέγκος, σίγουρα σαχλαμάρες ειναι κι αυτά που λέει για το σθένος και την ισχύ, που πήγε να μας σερβίρει ο Holosky. Και πάνω που μου χανε φανεί ενδιαφέροντα, να πάρει! Πολύ ξεπεσμός ρε σεις Dangerfew. Βάζετε και κανα βιογραφικό τουλάχιστον να ξέρουμε τι μέρος του λόγου είναι ο καθένας που ποστάρετε, μη μας πιάνετε στον ύπνο. Καλά που αφύριξε το πενάλτι ο Bucaner ειδαλιώς ακόμα θα κοιμόμασταν. Τσέγκος, αποβάλεσαι! Holosky, κίτρινη προς το παρόν. Άκου λέει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μονοτονικό προκαλεί πυτιρίδα και δυσκοιλιότητα λέει; Ο άνθρωπος πρέπει ναναι θεόμουρλος! Οπότε μουρλά είναι κι αυτά για το σθένος που είναι λέει ότι ξεμένει άμα φύγει η ισχύς, και άλλες τέτοιες αηδίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο buccaneer's gambit που τον ξεμπρόστιασες!
Hollowsky εσύ δεν το ξερες; Η έχεις αρχίσει να μουρλαίνεσαι κι εσύ;
Όποιος θεωρεί πως τον βοηθάει αυτή η ανάρτηση καλά θα κάνει να ψαχτεί μήπως δεν στέκει στα καλά του. Ο/Η buccaneer's gambit έχει δίκιο. Ψυχικά υγιείς άνθρωποι δε μπορεί να βρίσκουν βοήθεια σ' αυτή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓειά σου Buccaneer! Ρε Hollowsky το Τσέγκο πήγeς να μας πασάρεις πρωινιάτικα Κυριακή; Το Τσέγκο; Τις ανοησίες του για άτομο και πρόσωπο, σθένος και ισχύ; Αυτό τον απηνή εχθρό της ψυχανάλυσης που τη βάζει, άκου λέει, μαζί με τις 'ευσεβιστικές οργανώσεις' (Ζωή-Σωτήρα δηλαδή!) και τα 'ολοκληρωτικά κόμματα'; Δεν πας καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητοί κ.κ. Ανώνυμοι, Γιούχα, Πέναλτι και Buccaneer's gambit, σας ευχαριστώ για τον ωραίο και ουσιαστικό διάλογο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε συ hollow, φαίνεται ο άνθρωπος οτι είναι ψώνιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήπου τον ξετρύπωσες;
Στην ιερά σύνοδο;
"Σθένος είναι αυτό που παραμένει όταν χαθεί η Ισχύς."
Καλά είναι δυνατόν! Μα μπορεί να πεις και ακριβώς το αντίθετο όπως συμβαίνει με τις περισότερες αποφθεγματολογικές παπαριές...
Και όλο έτσι πάει...
Και αυτό το "Ελευθερία εν Υπευθυνότητι" τητιτητιιιιιι βάρεσε ο συναγερμός
Καλή πλακα στήσατε ρε παίδες...άντε βοήθειά μας...
Ενοποίηση του Εαυτού
δι’ ενσωματώσεως της ομάδας και της κοινότητας...πολύ καλό κι αυτό....
σουπερ σεσιον μιλάμε!
Βρήκες διαμαντάκι χόλοου
(μήπως στο έστειλε ο άλλος ορκισμένος εχθρός της ψυχανάλυσης ο μπολσεβίκος εριουτζένα;)
@ Ωχωχ μας πιάσανε,
ΑπάντησηΔιαγραφήεξαιρετικά τα επιχειρήματά σου, συναγωνίζονται σε οξυδέρκεια και μεστότητα τα των προηγούμενων κυρίων/κυριών. Τις ευχαριστίες μου.
Συναγωνίζονται πάντως και του ίδιου του Τσέγκου, Χόλοου
ΑπάντησηΔιαγραφήΌ,τι πείτε. Έχει και πανσέληνο και δεν είναι να πονοκεφαλιάζουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή... Ή μάλλον ας πω κάτι, κι ας έχει λόγω πανσελήνου λυκάνθρωπους τριγύρω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ προβληματική που καταθέτει σε αυτά τα αποσπάσματα ο Τσέγκος έχει ασφαλώς συζητήσιμα σημεία και όψεις που μπορεί κανείς να μην δέχεται, πλην όμως έχει πολύ πολύ ψωμί μιας και αναδεικνύει την ενδιάμεση περιοχή ενός ιδιαίτερου τύπου υποκειμένου, του "προσώπου", που διαφέρει τόσο από το "άτομο" όσο και από το "μέλος" ...
... όπου ως "άτομο" νοείται ο τύπος υποκειμένου (και η "περιοχή" εκείνη της προσωπικότητάς μας) που προσδιορίζεται μέσα από ό,τι μας διαφοροποιεί από τους άλλους ως συλλογικότητα, ενώ ως "μέλος" νοείται ο τύπος υποκειμένου που προσδιορίζεται μέσα από ό,τι μας συνενώνει με τους άλλους σε μια συλλογικότητα.
Η ανάδειξη αυτής της ενδιάμεσης περιοχής, της περιοχής του "προσώπου", είναι εξαιρετικά δύσκολη επειδή σκεφτόμαστε με τους όρους του Νεωτερικού πολιτισμού μας, στον οποίον θέση υποκειμένου έχει μόνο το "άτομο" στην εναντίωσή του, μάλιστα, προς το κολλεκτιβιστικό "μέλος". Σκεφτόμαστε δηλαδή μέσα στο δίπολο "άτομο"-"μέλος" και δεν μπορούμε να διανοηθούμε το "πρόσωπο" ως διακριτή και από τα δύο ενδιάμεση περιοχή - γι' αυτό η έννοια του προσώπου μάς είναι πολύ θολή και συνηθίζουμε να μπερδεύουμε το πρόσωπο με το άτομο.
Το σημαντικό είναι οι πολιτικο-κοινωνικές εκφράσεις καθένος από αυτούς τους 3 τύπους υποκειμένου.
Τώρα βέβαια, τίποτα από αυτά δεν μπορεί να γαργαλήσει τη σκέψη αν παθαίνει κανείς ντελίριο ακούγοντας το όνομα Τσέγκος, ή τη λέξη πρόσωπο, ή τον όρο άτομο τοποθετημένο διαφορετικά από ό,τι έχουμε συνηθίσει στον πολιτισμό που το λατρεύει...
Το ενδιάμεσο σταδιο βρίσκεται μεταξύ Ατομισμού και Κοινοτισμού(όχι μεταξύ ατόμικού και κοινοτικού)και είναι το προς το παρόν ακυρωμένο περιθωριοποιημένο πεδίο όπου τα άτομα και η κοινότητα συνυπάρχουν. Δεν είναι το πρόσωπόΝ αλλά το υποκείμενον. Το ατομικό και το κοινοτικό δεν μπορούν να υπάρξουν μόνα του παρα μόνον μαζί.Οι ιδεολογικές τους παγιώσεις ναι μπορεί να επιβληθούν και επιβάλονται ξεχωριστά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που κάνει ο Τσέγκος και οι λοιποι "καθαρευουσιάνοι" -και δεν έχω εξιχνιάσει ακόμη γιατί αν και υποψιάζομαι-είναι 1ον ότι ταυτίζει το άτομο με τον ατομισμό, δηλαδή το άτομο (το οποίο προκρίνοντας την διαφορά προφανώς και προυποθέτει τον άλλο και την άλλη και τους άλλους γενικά)με την ιδεολογία του ατόμου ή τον τροπισμό του ή μια παγιωμένη αφαίρεση και 2ον ότι ταυτίζει το πρόσωπο με το υποκείμενο.
Αυτό ακολούθως ακυρώνει κάθε ουσία υπέρ της...χμμμ ασε να το αφήσουμε παρακάτω όταν θα μπούμε σε οντολογικότερα βάθη....
(Υποκείμενο πάντως είναι το άτομο-μέλος, αν θες να το πεις "προσωποΝ" για να σου βγει το μέτρο πές το)
Το θέμα λοιπόν είναι ότι ο πολιτισμός μας δεν λατρεύει το άτομο σε καμία περίπτωση-αυτό δα έλειπε-αλλά την ιδεολογία του ατόμου. Όπως λατρέυει και την ιδεολογία του υποκειμένου τον υποκειμενισμό δηλαδή του Τσέγκου.Όπως λατρεύει και την ιδεολογία του μέλους τον κορπορατισμό τον κοινοτισμό ....
Το άτομο, το μέλος,το υποκείμενο δεν είναι προς λατρεία.
Οι παραπάνω ανώνυμοι και ψευδώνυμοι χαβαλέδες είναι για πλάκα, και να πάνε-ειδικά οι ποινικολόγοι- την βόλτα τους να δώσουν κοκκινες και κίτρινες κάρτες αλλού.
Για να συνεχίζει ο άνθρωπος την καταστρεπτική του τακτική σε αυτόν τον πλανήτη επινόησε και επιστρατευσε ΚΑΙ το "πρόσωπον".
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόνον αυτός μπορεί, λέει ο κάθε Τσέγκος που κάθε τόσο τσαμπουνάει και μια φιλοσοφία του υποκειμένου, να είναι,λέει, πρόσωπον.
Τα 150 δις ζώων που εκτρέφονται για να οδηγηθούν στην σφαγή ετησίως δεν έχουν πρόσωπον. Δεν είναι πρόσωπον. Τα δέντρα δεν είναι πρόσωπον, ούτε το ποτάμι, το βουνό, ο ωκεανός...ούτε κι εγώ το γουρούνι δεν είμαι...
Μόνον ο Τσέγκος και τα ομοειδή του είναι δυνατόν να είναι πρόσωπαν.
Και όταν, λέει ο Τσέγκος και τα ομοειδή του, αυτά δεν είναι συνειδητά υποκείμενα, υποστάσεις,πρόσωπα κτλ. σκοτώνονται και αναμεταξύ τους ως άτομα που υπερασπίζονται την αλήθεια τους, λέει (πάνω κάτω) ο Τσέγκος.
Μέχρι οι αλήθειες να φανερωθούν εν τω μεταξύ υπάρχουν οι φάρμες η εύφορη γή και η χημεία....
Μπα σε καλό σας όρε υποκείμενα.
Θα είναι εδώ για πάντα και από πάντα ο Τσέγκος και τα ομοειδή του.
Αυτό πιστεύουν. Αιωνιότητα.
Η αιωνιότητα είναι δύναμη άνθρωποι.
Μπράβο. Καλό το κόλπο.
Εμείς, που κολυμπάμε στο άχρονο την έχουμε πατήσει....
Εμείς δεν έχουμε αιωνιότητα
...και τα δέντρα και τα ποτάμια και τα βουνά η θάλασσα.
Άστα.
Τσέγκο νίκησες.
Και όσο σου έγραφα αυτά έσφαξες ως πρόσωπον άτομον μέλος ή ότι στο διάολο είσαι:
801,584 marine animals
408,763 chickens
20,146 ducks
11,080 pigs
7,633 rabbits
6,154 turkeys
4,747 geese
4,587 sheep
3,073 goats
2,601 cows and calves
579 rodents
561 pigeons and other birds
205 buffaloes
143 dogs
36 cats
36 horses
27 donkeys and mules
18 camels and other camelids
Ίζι,
ΑπάντησηΔιαγραφήνα ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα, γιατί βλέπω πολλή ομίχλη όταν κοπάζουν τα ντελίρια.
Υποκείμενο είναι και το άτομο, και το μέλος, και το πρόσωπο! Είναι, πιο συγκεκριμένα, τρεις διακριτοί τύποι υποκειμένου. Για να το καταλάβεις, πρέπει να πάρεις υπόψη σου ότι ο άνθρωπος ΓΙΝΕΤΑΙ υποκείμενο ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ, μέσα από μια υποκειμενοποιητική διαδικασία, διαφορετική σε διαφορετικούς τύπους πολιτισμού.
Αν π.χ. ο πολιτισμός προκρίνει ως παραδειγματική αξία του τη Συλλογικότητα, τότε η υποκειμενοποιητική διαδικασία σε αυτόν θα διαπλάθει τους ανθρώπους με άξονα τη συμμόρφωση στη Συλλογικότητα - δλδ θα προκρίνει ως τύπο υποκειμένου το "μέλος", αφήνοντας σε ατροφική κατάσταση, ή περιορίζοντας στον ιδιωτικό χώρο, ή και καταπνίγοντας όλες τις εκδηλώσεις που αξιώνουν τη διαφοροποίηση από το συλλογικό είναι, δλδ τις ροπές προς την ατομικότητα.
Και πάει λέγοντας για κάθε τύπο υποκειμένου. Διότι εννοείται ότι η υποκειμενοποιητική διαδικασία, ως διαδικασία Παιδείας (όχι απλώς εκπαίδευσης), λαμβάνει πάντοτε χώρα με άξονα ένα πρότυπο, ή τύπο, δλδ μια πολιτισμική κατασκευή (και όχι κάποιο φυσικό δεδομένο). Δεν γίνεται αλλιώς κι ούτε μπορεί αλλιώς να υπάρξει πολιτισμός και ανθρωπότητα.
Και εννοείται ότι όταν μιλάμε για τύπο, μιλάμε για "ιδανικό τύπο", όπως πάντοτε συμβαίνει με τις πολιτισμικές κατασκευές - αφού αυτό που τις κάνει "κατασκευές", και όχι πλίνθους και κέραμους ατάκτως εριμμένους, είναι ακριβώς το ότι συνθέτουν πλίνθους και κέραμους, κάτι που δεν μπορεί ποτέ να γίνει άνευ προσανατολισμού, άρα ιδανικού τύπου αναφοράς.
Τώρα, κάθε τύπος υποκειμένου αντιστοιχεί σε διαφορετικό τύπο κοινωνίας. Το άτομο λ.χ. αντιστοιχεί σε ατομοκεντρική κοινωνία. Μπορεί να συσταθεί κοινωνία αν θέτει ως ιδανικό τύπο το άτομο, δλδ ό,τι διαφοροποιεί τον καθένα; Φυσικά μπορεί! Ορίζοντας το κοινωνικό ως μια περιοχή στην οποία τα άτομα συνάπτουν μεταξύ τους συμβόλαια υποβασταζόμενα από την αμοιβαία ανεκτικότητα. "Η ελευθερία μου τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου". Σού θυμίζει τίποτα;
(Προσπάθησε να δεις την ψυχική κατάσταση εκείνου που συλλαμβάνει το κοινωνικό ως συμβόλαιο υποβασταζόμενο από την αμοιβαία ανεκτικότητα. Και φαντάσου με ποιο τρόπο διαπλάθεται και συντηρείται αυτή.)
Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν, φράσεις όπως "Το ατομικό και το κοινοτικό δεν μπορούν να υπάρξουν μόνα του παρα μόνον μαζί", ή "Υποκείμενο πάντως είναι το άτομο-μέλος¨, δεν λένε κάτι.
Ίσως χρειάζεται να δει κανείς πιο καθαρά τι εστί άτομο και τι μέλος, ώστε ν' αρχίσει μετά να διακρίνει το πρόσωπο.
@ A Pig,
ΑπάντησηΔιαγραφήπιστεύεις ότι με την εμπάθεια μπορείς να πολεμήσεις την εμπάθεια;
Holllow δεν είναι θέμα εμπάθειας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ δεν μπορώ να έχω εμπάθεια είμαι ένα γουρούνι.
Είμαι σφαχτό! ; Άτομο, το πολύ μέλος.
Τι εμπάθεια να έχω;
Εμπάθεια έχουν τα πρόσωπα.
@ A Pig,
ΑπάντησηΔιαγραφήα, καλά...
Οφείλω να ομολογήσω ότι ο Τσέγκος κάνει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω διαβάσει τίποτα δικό του, άρα περιοριζόμενος στα αποσπάσματα που παραθέτετε κάποιες παρατηρήσεις, κατανοώντας απολύτως το γεγονός ότι και οι "few" την ψάχνετε.
Τι νόημα έχουν αυτές οι ταξινομήσεις; Οι διαφορές ατόμου / προσώπου / μέλους, προφανώς δεν είναι διαφορές απόψεων των φορέων του.
Απ' τα λίγα που κατάλαβα είναι διαφορές Σθένους [ας το πούμε και προσωπική (εσωτερική) δύναμη].
Επειδή είμαι πρακτικός άνθρωπος, θα θέσω το εξής ερώτημα [και δεν ζητάω, βέβαια, ένα... συνταγολόγιο "do it yourself"]:
Με ποιες διαδικασίες / διεργασίες μπορεί ένα άτομο ή ένα μέλος να γίνει πρόσωπο;
"Σθένος", ναι. Αλλά πού το βρίσκει κανένας; Πώς γίνεται κανείς Πρόσωπο [αν αυτό, βέβαια, είναι το ζητούμενο...]
Διότι από ταξινομήσεις μάλλον χορτάτοι είμαστε...
Με κάθε καλή διάθεση.
Καλημέρα σε όλους.
@ αγαπητέ Ράκος,
ΑπάντησηΔιαγραφήη περί ατόμου/μέλους/προσώπου προβληματική με απασχολεί από πολύ παλιά (βλ. στο Happyfew ένα σχετικό κείμενό μου του 2001, "Η Δύση ως 'συμπαιγνία'...", όπου πρωτοπροτείνω τον όρο "μέλος" ως τύπο υποκειμένου) σαν θεωρητική συμπύκνωση εμπειρικών διαπιστώσεών μου από την επί δεκαετίες μετοχή μου σε διάφορες συλλογικές προσπάθειες. Πολύ χοντρικά, έβλεπα εκεί άλλους να ενδιαφέρονται κυρίως για την ανάδειξη των πιο ατομικών τους όψεων (ιδιαιτερότητα, πρωτοτυπία, κ.ο.κ.), άλλους να νοιάζονται πιο πολύ για ό,τι προωθούσε συμφωνίες και την συλλογικότητα καθεαυτή και άλλους να κινούνται με εντυπωσιακή ελευθερία κάπου ανάμεσα στα δυο προηγούμενα, αλλά όχι "τυχοδιωκτικά" (μια το ένα και μια το άλλο καταπώς συμφέρει η στιγμή). Μού φάνηκε ότι διέκρινα τρεις βασικές στάσεις στο κοινωνικό πεδίο, τρεις βασιούς τύπους υποκειμένου. Κάποια στιγμή, ξαναμελετώντας την "τριλεκτική" του Άσγκερ Γιόρν, το γλυκό μού έδεσε! Βέβαια ο Γιόρν δεν μιλάει για τύπους υποκειμένου, πλην όμως η τριλεκτική μέθοδός του μού έριξε κάμποσο φως στο ζήτημα.
Τα λέω αυτά, γιατί νομίζω ότι πριν κανείς περάσει στα περί 'προσώπου' χρειάζεται να δει πιο καθαρά τα περί ατόμου και μέλους ως τύπους υποκειμένου (και όψεις του εαυτού μας). Διότι το πρόσωπο "φυτρώνει" πάνω σε ένα έδαφος που διαφέρει από το έδαφος τόσο του ατόμου (η διαφορετικότητά μας) όσο και του μέλους (η ομοιότητά μας, ας πούμε), το οποίο είναι σχεδόν "φευγαλέο", δύσκολο να το ξεχωρίσουμε, ιδίως αφού έχουμε μάθει (πολιτισμικά) να προσδιοριζόμαστε μέσα από το δίπολο άτομο-μέλος.
(συνέχεια από κάτω)
(συνέχεια του αποπάνω)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο έδαφος του προσώπου είναι η ενδιάμεση περιοχή μεταξύ της ατομικής ετερότητας και της συλλογικής ομοιογένειας, μεταξύ (ας πούμε) απόκλισης και σύγκλισης, μεταξύ διαφωνίας και συμφωνίας, μεταξύ του χάνω τον άλλον και του χάνω τον εαυτό μου.
Για να γίνει κανείς 'πρόσωπο', πρέπει λοιπόν να αναγνωρίσει την ύπαρξη αυτής της διακριτής περιοχής και να προσπαθήσει να παραμένει όσο περισσότερο μπορεί σε αυτήν.
Πώς όμως αναγνωρίζει κανείς αυτή την περιοχή; Σε αυτό βοηθούν πολύ, θεωρώ, οι παρατηρήσεις του Τσέγκου (σε κονσέρβα στη 2η στήλη).
Πώς την στήνει; Εδώ βοηθάνε οι παράτηρήσεις του σε κονσέρβα στη 3η στήλη.
Δεν ξέρω αν σου απάντησα, ή αν σε μπέρδεψα.
@ HollowSky
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ! Όχι δεν με μπέρδεψες καθόλου, και σ' ευχαριστώ [διπλά] που μπήκες στον κόπο να κάνεις και μια αναδρομή στην "θεωρητική σου συμπύκνωση".
Οι δικές μου εμπειρικές διαπιστώσεις παρόμοιες ήταν [φυσικά όχι ακριβώς ίδιες], πιο λειψές σίγουρα απ' τις δικές σου, όσον αφορά τις συλλογικότητες [πέρασα πολλά χρόνια "στο ψηλό κάστρο" - και δεν ήταν ότι το διάλεξα]. Άρα προσέγγισα το ζήτημα του "υποκειμένου" μάλλον στην κατά περίπτωση... υποκειμενικότητα του καθενός.
Οι παρατηρήσεις του Τσέγκου για το Πρόσωπο δεν με ξενίζουν καθόλου, και παρουσιάζουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Αλλά χωρίς να 'χω διαβάσει το βιβλίο δεν...
Μια μικρή παρατήρηση / ερωτησούλα μόνον [ρητορική περισσότερο] σ' όσα γράφεις. Η αναγνώριση αυτής της διακριτής περιοχής και η παραμονή σ' αυτήν πώς επιτυγχάνεται; Ποιο σθένος [:-)] ακριβώς κρύβει μέσα της η παρατήρηση/αναγνώριση;
Είχα θέσει κι εγώ διάφορα ερωτήματα παλιότερα, για το πώς ένας ενήλιξ αλλάζει χαρακτήρα [για να το θέσω απλά]. Πολύπλοκα θεματάκια [μέσα στην απλότητά τους :-) ]. Τι να κάνουμε; Είμαστε πρακτικοί άνθρωποι, γυρεύουμε απαντήσεις σε πρακτικά ερωτήματα!
Σ' ευχαριστώ και πάλι. Καλό βράδυ.
Γουρούνι εγώ πάντως είμαι χορτοφάγος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που σε αγανακτεί με το "πρόσωπο" είναι ότι εσύ ποτέ δε θα σαι "πρόσωπο" όσο υπάρχουν "πρόσωπα"-"ζώα"-"πράγματα", (και όπου στο τέλος νικούν δυστυχώς και για εμάς τα πράγματα).
Κάνε το κορόιδο ως την σφαγή και μη μασάς, κι εμείς τα πρόσωπα νεκροί επ'αδεία είμαστε.
Hollow, σε αυτό που ονομάζεις,που μάλιστα έχει προκριθεί όπως λες, ως παραδειγματική αξία, κεντρικό κοινοτικό τύπο ή κυρίαρχη κατασκευή, εγώ βλέπω την ιδεολογία.
Όταν πχ. το άτομο προκρίνεται ως παραδειγματική αξία, γίνεται κυρίαρχος τύπος ή κατασκευή, παύεται ακυρώνεται ως άτομο και δίνει τόπο στον ατομισμό τον ατομοκεντρισμό... και πάει λέγοντας και για ένοιες όπως ο ίδιος ο άνθρωπος, η κοινότητα, η ιστορία η ύλη η ιδέα κτλ..
'Ετσι η ατομοκεντρική κοινωνία δεν βασίζεται στην έννοια του ατόμου το οποίο προϋποθέτει τον άλλο και διαφοροποιήται έναντί του, αλλά στην ιδεολογία γύρω από το άτομο τον ατομισμό ο οποίος και ακυρώνει τα άτομα,τα δέχεται ως απομονωμένες και απομακρυσμένες μοναδικότητες που τις αντιπαραθέτει στο συνολο.
Και μετά, το οτι δεν μπορεί αλλιώς να υπάρξει πολιτισμός και ανθρωπότητα το βρίσκω λιγάκι κάθετο ρε παιδί μου.
Τι θα γίνει θα εξαφανιστούμε;....
Μα αν έχουμε κινδυνέψει και
κινδυνεύουμε να εξαφανιστούμε είναι μάλλον εξ αιτίας κάποιου(-ων) κεντρικών κοινωνικών τυπων...άσε που, όπως είπα και στο γουρούνι, έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα εξαφανιστούμε...και ούτε γάτα ούτε ζημιά βεβαια
**όταν μιλάω για το υποκείμενο, εννοώ αυτό της ανθρώπινης ιστορίας, και γι αυτό δεν εννοώ πως μπορεί να υπάρχει μόνο του το άτομο-υποκείμενο (εκτός του Μπάτμαν κ.τ. λοιπών σουπερ ηρώων) ούτε μόνο του το μέλος-υποκείμενο.
Γι αυτό "το προλεταριάτο κι από κοντά η πρωτοπορία" του κτλ κτλ......:-))
Ράκο, συμμερίζομαι κι εγώ (και)τις απορίες σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήIzi καλά κάνεις ότι και να σαι,
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ πάλι τρώω τα πάντα.
Ότι και να σαι όμως μιλάς εκ του ασφαλούς και αυτά για τους νεκρούς επ αδεία να τα πεις στα πρόσωπα που συνομιλείς.
Στέλνω -επειδή ο χολοου σκαι με χαρακτήρησε εμπαθή, ένα τρίλεπτο βίντεο όπου ένα πρόσωπο, μέλος ή άτομο, αυτό θα το αποφασίσει η φιλοσοφία ή οι υλιστικές αναλύσεις ή η οντολογία του υποκειμενου, γράπωσε σε μια παγίδα δυό μακρινούς ξαδέλφους μου μετανάστες εκεί στο αμέρικα και τους εκτέλεσε εν ψυχρώ σχολιάζοντας την αποτελεσματικότητα της "ρετρό" καραμπίνας του.
Δείτε το με κλικ στο όνομά μου.
Μη φοβού. Δεν έχει καμία βία, ούτε σταγόνα αίμα. Clean Shot που λένε και εκεί. Τι μέθοδος ε! Τι ευφυία.Τι καμάρι! Τι ήθος!
Αυτά κάνετε ρε λαμπρά άτομα και μας σκλαβώνετε μέχρι θανάτου.
Είστε ικανοί για το καλύτερο...
Καλό θα ήταν πριν συνεχίσετε τις έρευνές σας γύρω από το υποκείμενο, να ρίξετε μια ματιά στο you tube, στα σφαγεία, στους ήρωες του κυνηγιού σας και του ψαρέματος σας στις ευφυέστατες παγίδες σας και στα εργαλεία σας...υπάρχουν πια χιλιάδες με τα κατορθωματά σας.
Αλεπούδες ξιφίες τόνοι λιοντάρια πέρδικες κογιοτ αετοί δελφίνια τίγρεις βόδια ελάφια ότι λατρέψατε και αφηγηθήκατε κάποτε.
υγ.
Μη μου στεναχωριέστε ρε πρόσωπα,
έχει ο θεός!(σας)
απλά παρεμβαίνω μονο και μόνο για να σημειώσω ότι το παραμύθι σας και ο περί υποκειμένου λόγος σας ζέχνει περισσότερο κι από μένα...και το γνωρίζετε αιώνες τώρα.
Θα είμαι τριγύρω!
Είπε κι ο "Μπολσεβίκος" να πεί κάτι...Και δεν θέλω απάντηση απο "αντι-μπολσεβίκους", απλά γιατί καλό θα ήταν να αντ-απαντήσει ένας αληθινός μπολσεβίκος..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που είχε ενδιαφέρον σε αυτή την συζήτηση ήταν ο ακαθόριστος χαρακτήρας της και η ακατανόητη επιχειρηματολογία της γύρω απο τα "αντικείμενά" της. Δεν σας κρύβω ότι αρχικά διασκέδασα με το πινακάκι του Κυρίου ψυχοθεραπευτού, και ειδικά με τον υπερβατισμό του που μου θύμισε λίγο υπερβατισμό Γυμνασιάρχου, όπου από τη μιά μεριά είναι οι κακοί "λάτρεις" της ισχύος και της ενοχής και άλλων ιδιοτήτων και από την άλλη οι περσοναλιστές μη αυταρχικοί (και λοιπά)χλεχλέδες (εγώ έτσι το είδα)...Να το σκεφτώ είπα, απέναντί σου πλησιάζει ένα τεράστιο κύμα βίας πολέμου και συγκρούσεων, και συ (ο καλός Γυμνασιάρχης) υπερ-βαίνεις (Γυμνασιαρχικά) όλα αυτά και μετέχεις στην ανώτερη οντότητα του Προσώπου. Ας πούμε όμως κάποια γρήγορα:Το Πρόσωπο είναι μια υπόθεση χριστανική-μεταχριστιανική και αφορά μάλλον αρχικά μια μεταβατική μορφή πρός το υποκείμενο και τώρα τελευταία μια αναδίπλωση σε ένα νεο-χριστιανισμό που παραδέρνει μεταξύ κοινοτισμού και ατομικισμού, φιλελευθέρων και κολλεκτιβιστικών "μπολσεβίκικων" ιδεολογιών, όλα αυτά σε μια αναζήτηση μάταιη ενός υποκειμενου που δεν είναι άτομο και άλλα βαρετά πράγματα. Φυσικά υπάρχουν και κάποια ενδιαφέροντα πράγματα εδώ, αλλά ο τρόπος έκθεσης και το κλίμα που μεταφέρει ο κύριος Γυμνασιάρχης τα ψιλογαμεί...θα έλεγα. Εν πάσει περιπτώσει, παραλλήλως ακούγεται και το αλύχτισμα μιας νιτσεικής αντι-υποκειμενικής (τα λέω χασάπικα) "αντι-ανθρωπιστικής" σκέψης, που είναι πραγματικά πολύ πιό ενδιαφέρουσα και κρύβει πόνο, και εντελώς κατανοητά (δι εμέ)παθαίνει μια φρίκη όταν βλέπει το ΠΡΟΣΩΠΟΝ να βγαίνει ξανά μέσα απο την ομίχλη, και μάλιστα με την μορφή μιας πολύ περίεργης νέας γλώσσας (Γιανναράς μου μυρίζει εδώ και καν-άγιος Λουδοβίκος κλπ)...Πολύ κλάμμα
Εγω να σας πω την αλήθεια πολύ γουστάρω την τοποθέτησή μου στο κακό μέρος του πίνακα: Ισχύς-Δεσποτισμός-Αυταρχισμός...πως το πε μωρε...δε θυμάμαι, εκεί που ξανακυλάς....εγω στον μπολσεβικισμό, δηλαδή σε μια μορφή αριστερού μακκιαβελισμού...αγκρρρ
Να κάνουμε και λίγο πλάκα.
Η δικτατορία του προλεταριάτου δεν γουστάρει όμως την ψυχανάλυση στο ίδιο τμήμα...έλεος δηλαδή..στο μέρος (του πινακα) με τους χλεχλέδες παρακαλώ κύριε Γυμνασιάρχη....
Eriugena, -ασχετο-κάτι γίνεται και βάζει τα σχόλια σου σαν σπαμ, αλλά τα "ξεσπαμάρω"...δεν ξέρω τι παίζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά στο λέω να ξέρεις αν ανεβαίνουν με καθυστέρηση. Νομίζω πως αν ξεσπαμάρω ένα δυο δε θα ξαναγινει
Χόλοου, Μεταξύ της ατομικής ετερότητας και της συλλογικής ομοιογένειας αναζητάς ένα έδαφος και δεν βλέπεις το συρματόπλεγμα που καλύπτει το ΚΟΙΝΟ και κακοτράχαλο έτσι κι αλλιώς έδαφος συλλογικότητας και ετερότητας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως το υποκείμενο είναι ταυτόχρονα άτομο και μέλος. Η ιδεολογία και οι αξιώσεις της είναι που έρχεται να το κάνει σχιζοφρενικό και να το αποξενώσει.
Αν για κάποιο λόγο τον ενσυνείδητο άνθρωπο θες να το πεις με μια λέξη "πρόσωπο" υπάρχει ένα θέματάκι
Κι αυτό γιατί ψάχνοντας λίγο, ελάχιστα, βλέπουμε ότι ο όρος, όπως και τόσοι άλλοι, δυστυχώς είναι "πιασμένος" και "καμένος" από διάφορους τζουτζέδες, μυστικοσύμβουλους, κομπογιαννίτες και λογής λογής καντηλανάφτες που άλλοτε μας πρότειναν να ψηφίσουμε Σαμαρά για να μην πνιγούμε στο αίμα, κι άλλοτε μας προέτρεψαν να πάρουμε την Πόλη. Αστα φίλε μου άστα.
Eriugena....ναι, εδώ που τα λέμε....
Pig, σχετικά με αυτό που λες κάτι θα ανεβάσω όταν το βρω----. (Από τον "φίλο" σου τον Κλόντ Λ.Σ. Πάλι;-)
μεγάλο κάθαρμα ο τύπος στο βίντεο πάντως.
http://roides.wordpress.com/2009/01/30/30jan09/
ΑπάντησηΔιαγραφήμόνο κάθαρμα...άθλιο υποκείμενο!-)
ΑπάντησηΔιαγραφή@ "Μπολσεβίκε",
ΑπάντησηΔιαγραφήτο λογίδριό σου θα ήταν κατά 80% περιττό αν απλώς είχες διαβάσει στην ανάρτηση μια σειρά φράσεων όπως:
- "Οι εξουσίες, γενικώς, προτιμούν το προσωπείο ή ρόλο […] Η χρήση των διαφόρων ρόλων είναι βεβαίως ‘νόμιμη’ και αναγκαία όταν επιβάλλεται από τις περιστάσεις και δεν αποτελεί μόνιμη κατάσταση",
- "Μια άλλη σθεναροποιητική διαδικασία είναι η ικανότητα της διακρίσεως μεταξύ του καθοδηγείν (leading) και του συντονίζειν (co-ordinating)"
- "Εξοικείωση με το «άρχειν και άρχεσθαι"
και επομένως καταλάβει ότι δεν έθεσε κανένα θέμα χλεχλέδικης άρνησης της ισχύος γενικά κι αόριστα.
Το υπόλοιπο 20% του λογιδρίου σου
θα είχε ενδιαφέρον αν δεν γλυστρούσε τόσο πολύ σε αυτή την κατάσταση που αναφέρει η ανάρτησή μας για τις "1000 ρέγγες"
>>> http://dangerfew.blogspot.gr/2009/06/1000.html
:-))
@ Ράκος,
ΑπάντησηΔιαγραφήπώς επιτυγχάνεται η αναγνώριση της διακριτης περιοχής; Εδώ βοηθάει η χαρτογράφηση του Τσέγκου:
"Αποφενακισμός της Αδυναμίας και της Παντοδυναμίας /
Απενοχοποίηση της ντροπής και της χαράς / Αποδοχή και επιδοκιμασία του Χιούμορ και της Ευστροφίας"
Φυσικά η χαρτογράφηση άγνωστων, παρθένων ή χαμένων ηπείρων είναι δύσκολη και οι πρώτοι χάρτες είναι πάντα πολύ χοντροειδείς και με πολλές ανακρίβειες. Όμως δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε γι' αυτό, ούτε και να τους πετάξουμε μιας και δεν έχουμε, αλλά πάμε να σχεδιάσουμε εξερευνώντας, καλύτερους.
Πώς επιτυγχάνεται η παραμονή εκεί; Όταν ο κυρίαρχος πολιτισμός δεν την αναγνωρίζει, αυτό είναι πολύ δύσκολο, διότι έχεις να παλέψεις με ισχυρά κόντρα ρεύματα έξωθεν και έσωθεν.
Δεν απαντάω, το ξέρω.
@ ίζι,
ΑπάντησηΔιαγραφήενσυνείδητος είναι και ο άνθρωπος-άτομο και ο άνθρωπος-μέλος. Δεν ισχυρίζομαι ότι είναι μόνο το πρόσωπο, δηλαδή. Όταν μιλάμε για 3 τύπους υποκειμένου, μιλάμε και για 3 τύπους αυτοσυνείδησης. Όλοι οι όροι, πάντως, είναι "καμμένοι", φορτωμένοι από τα ανθρώπινα εγκλήματα. Αν κολλήσουμε σε αυτό, τότε θα πέσουμε στην αλαλία ή την α-λογία.
1. αν όλοι οι όροι, πάντως, είναι "καμμένοι", φορτωμένοι από τα ανθρώπινα εγκλήματα δεν πέφτουμε στην αλαλία αλλά βρίσκουμε άλλους ή τους χρησιμοποιούμε αφου επαναπλαισιώσουμε. Αν δεν βρίσκουμε άλλους ή είμαστε ανίκανοι να μετασχηματίσυμε τα πλαισια κάποιο πρόβλημα έχουμε σύντροφε:-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ δε όρος "προσωπον" στην πολιτική φιλοσοφία ειδικότερα με το "ν" καπέλο στο τέλος χμμμ
...ας το δούμε σε άλλη στιγμή που και πως χρησιμοποιείται
2. εγώ δεν μίλησα για τρεις τυπους υποκειμένου σε καμία φάση της κουβέντας, ωρα υποστηριζω ότι το υποκείμενο είναι ο ενσυνείδητος άνθρωπος. Αυτός που αντιλαμβάνεται την διαφορετικότητα του και ταυτόχρονα αναγνωρίζει την κοινότητα.
Το άτομο-μέλος.
Ατομο-Μελος=Υποκείμενο
Δεν υποστηρίζω ότι υπάρχει υποκείμενο-ατομο υποκείμενο- μέλος και υποκείμενο-πρόσωπο.Αυτό το λες εσύ.
Με λίγα λόγια αυτό που εσύ (και δεν ξέρω ποιος άλλος)λες "πρόσωπο" εγώ το λέω υποκείμενο. Οι "τύποι" του υποκειμένου στους οποίους ανεφέρεσαι είναι τύποι αναπαραστάσεων του υποκειμένου.
Και αυτή είναι και η διαφωνία μας.
Απο την αρχή σημείωσα ότι άτομο ή μέλος ΝΕΤΟ ΣΚΕΤΟ δεν είναι υποκείμενα αλλά υπνοκείμενα....
είδες το ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον;
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Hollow Sky
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ σύντροφε! ;-)
@ Ιζι,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ξέρω ότι εγώ, και όχι εσύ, είπα για 3 τύπους υποκειμένου ... και συνείδησης - θα σε παραπέμψω και στον "τριδιαλεκτικό" Στέφανο Λουπάσκο. Αυτό είναι που θέλω να βάλεις στο λογαριασμό.
Για τους "καμμένους" όρους, δεν ξέρω αν μπορούμε να βρούμε άλλους, υπάρχουν θεμελιακοί όροι, σχετικοί με θεμελιακές περιοχές όπως είναι λόγου χάρη αυτή του ατόμου, της συλλογικότητας και της σχέσης τους.
Θα έλεγα έτσι ότι το θέμα, σε σχέση με αυτού του είδους τους όρους, μπαίνει ως εξής:
Το ότι κάναμε σκατοζωγραφιές χρησιμοποιώντας τα 3 βασικά χρώματα, δεν σημαίνει πως πρέπει να βρούμε άλλα βασικά χρώματα αλλά να παίξουμε μαζί τους καλύτερα, πλουσιότερα, εξυπνότερα, ομορφότερα.
@ Ράκος,
ΑπάντησηΔιαγραφήκι εγώ σ' ευχαριστώ!
Τι να πεί και ένας Μπολσεβίκος; Λογίδρια και δεκάρικους λέει ο κακόμοιρος, ειδικά αν έχει επιστρέψει απο τον Ανακριτή και είναι λίγο ταραγμένος απο την παγερή του μορφή (αν και γυναικεία) ακούει τις διακρίσεις καθοδήγησης και συντονισμού ως κάτι που του θυμιζει ένα υπερβατικό λιβάνισμα μιας αναπόφευκτης διαρκούς και ισχυρής εξουσίας (άντε να μη πω αστικής και παρεξηγηθώ πιά...). Είναι προφανές, ο δύσμοιρος ο Μπολσεβίκος, πως φαντάζεται να ανιπαρατάξει σε αυτή την εξουσία όχι τον "συντονισμό" αλλά μια άλλη ανάκριση, προλεταριακή ούτως ειπείν...Νομίζω ότι τότε και τους ήδη υφιστάμενους ανακριτάς αλλά και τους Τσέγκους θα τους κλαίνε οι ρέγγες. Αν και όλα αυτά είναι λογίδρια και φαντασίες. Σίγουρα η αστική ανάκριση δεν θα επιλέξει να γίνει ωμά κυριαρχική, αλλά θα έχει πάντα την αγία της μεταβατικότητα, έως να εμφανιστεί ξανά ο μπολσεβίκος ανακριτής. Τότε το ΠΡΟΣΩΠΟΝ της γλυκερής ομίχλης της αστικής ανάκρισης θα επανέλθει στην ουσιαστική του μορφή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό το παράδειγμα με τα χρώματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλα λοιπόν είναι τα βασικά χρώματα στην ζωγραφική,άλλα στην τυπογραφία αλλα στην φωτογραφία.
Να θυμάσαι RGB και CMYK.
Τσέκαρέ το!
Θα εξηγηθώ αν χρειαστεί αλλα γενικά ισχύει και το ότι αλλάζουμε και τα βασικά χρώματα.
Και δες σχετικά με τις αναπαραστάσεις του υποκειμένου,
μάλλον με τους τύπους της αναπαράστασης του υποκείμένου τους οποίους αναφερεις ως τύπους υποκειμένου
...........
Ρε παιδες ξεχασα και τα ζωγραφικά βασικά>>>>>> RYB.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην κάνουμε τέτοια...!
@ "Μπολσεβίκε Ανακριτή",
ΑπάντησηΔιαγραφήνα ξέρεις πάντως ότι η τελευταία επιθυμία μου πριν με στείλεις στο γκουλάγκ, είναι να γράψω ένα γράμμα στη Ναντέζντα. Την Κρούπκσκαγια, φυσικά. Υποθέτω ότι θα μου το επιτρέψεις. Ποντάρω σε αυτό, για να πω την αλήθεια.
:-|
Φίλε izi,
ΑπάντησηΔιαγραφήέχεις δει πολλά χαρούμενα υποκείμενα;
Κάποια χαρούμενα πρόσωπα, ευτυχώς, ακόμη συναντάμε...
Μικρή παρένθεση πάνω στο διάλογο περί όρων: καλό είναι να συμβουλευόμαστε και την καθ-όμιλουμένη για να ελέγξουμε την εγκυρότητα πολλών όρων. Η βαρύτητά τους δεν είναι συνέπεια του καψίματος που έχουν φάει από διάφορους παραχαράκτες καλοθελητές.
Φοβάσαι τους όρους; αν άρχισουμε να αραδιάζουμε κι άλλους θα πρέπει σε λίγο να συνεννοηθούμε με σχεδιάκια στην άμμο ή με τίποτα κραυγές...
το πρόσωπο ως απόλυτη ετερότητα, διαφοροποιείτε απο οτιδήποτε συλλαμβάνεται με τη νόηση ως ον καθεαυτο, ως κοινότητα γνωρισμάτων. γι'αυτό και ο τρόπος υπάρξεως του κάθε προσώπου ειναι αντικειμενικα απροσδιόριστος,μοναδικός,ανόμοιος και ανεπανάληπτος, αφου κάθε προσδιορισμός και καθε κατηγόρημα,αντιπροσωπεύει οπωσδήποτε μια κοινότητα γνωρισμάτων.Το του προσώπου,η ετεροτητα του,δεν ειναι δυνατον να προσδιορισθεί,αλλα μονο να βιωθεί ως γεγονός,δλδ ως μοναδική,ανόμοια και ανεπανάληπτη σχεση. Η ετερότητα ειναι εξ ορισμού αναφορική,προσδιορίζεται πάντοτε και η απόλυτη ετερότητα μονο ως μοναδικη,ανόμοια και ανεπαναληπτη σχεση μπορει να βιωθεί. Αυτο σημαινει οτι στην περίπτωση του προσώπου η αναφορα ή σχεση δεν είναι απλώς συγκριτική, δεν ειναι απλώς ενας τρόπος να κατανοηθει η ετεροτητα ως διαφοροποίηση οντικων ατομικοτήτων, αλλά είναι εκείνος ο τρόπος της υπάρξεως που πραγματοποιείτε ως σχέση και οχι απλώς φανερώνεται ως σχέση.Το πρόσωπο είναι μονο ως δυναμική αναφορα, μονο <>, μόνο ως μοναδική ανόμοια και ανεπανάληπτη σχέση.
ΑπάντησηΔιαγραφήμοναδική,ανόμοια και ανεπανάληπτη σχεση...
ΑπάντησηΔιαγραφήένας έρωτας ας πούμε ε ανώνυμε;
Ρε προσωπα, η αλαζονία σας δεν έχει όρια!
Περί λοβ-οτομής, δηλαδή, Eriugena!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα σε όλους
Για του όρους είπα, ότι τους χρησιμοποιούμε αφού επαναπλαισιώσουμε. αυτό θα πρεπε να σε καλύπτει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά έφερα το παράδειγμα επαναπλαισίωσης με παράδειγμα που έφερε ο Χόλοου περι χρωμάτων, ότι δηλαδή αν δεν μας κάνει η χειρογραφία, τυπώνουμε αν δεν μας κάνει η τυπογραφία φωτογραφίζουμε αν δεν μας κάνει η φωτογραφία ξαναζωγραφίζουμε ή τραβάμε βίντεο...Σε κάθε περίπτωση τα βασικά χρώματα αλλάζουν. Μάλλον η αλλαγή των βασικών χρωμάτων είναι προϋπόθεση της εφαρμογής κάθε μεθόδου-πλαισίου μας.
Στην ερώτηση αν έχω δει χαρούμενα υποκείμενα απαντώ πως όχι.
Η χρήση της λέξης "πρόσωπο" έχει μεγαλύτερο εύρος αλλά αυτό πραγματικά δεν σημαίνει εδώ τίποτα.
Η χαρά επίσης είναι μια έννοια που δύσκολα θα μπορούσαμε να περιλάβουμε σε μια στοχαστική γύρω από το υποκείμενο. Ευτυχώς!
(ίσως τώρα που το σκέφτομαι να στέκει το "χαζοχαρούμενα υποκείμενα")
Επίσης-μόνο για τα πρακτικά- τα πρόσωπα που συναντάω στις βόλτες μου στην πόλη δεν είναι καθόλου χαρούμενα.
Έχω αποδείξεις. Χαρούμενα πρόσωπα βλέπω παγωμένα στις διαφημιστικές γιγαντοαφίσες (ίσως αυτά να εννοεί η "καθ'ομιλουμένη")
Ο Νικητής των εκλογών!
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://youtu.be/RD-79qseZOY
^ ^
ΑπάντησηΔιαγραφή^ ^
^ ^
lol
Ακολουθεί ωραίο ποίημα από τον Ν.Καρούζο που απαντά εν μέρη στο δίλημμα του Ανώνυμου σχετικά με τα σχεδιάκια στην άμμο και τις κραυγές έναντι του λόγου "του γυμνασιάρχου"
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην ολοκαίνουριά μας ανάρτηση σε λίγο.
Μια ιδέα του Βαγγέλη Αρτέμη
απαγγέλει ο ίδιος.
Tο βιντεοσκοπήσα (RGB) το 2007
Πάντως Χόλοου, για να δικιολογήσω και τον Μπουκανιερ , δεν καταλαβαίνω πώς και δεν κάνεις τον συσχετισμό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή δεν σημαίνει τίποτα το υπόλοιπο του Τσέκου;
ρε γρούν, για πες γιατι αλαζονία; εξηγησε το..και μοναδικη ανομοια κ ανεπαναληπτη ειναι μονο η ερωτικη σχεση; μεχρι και ο ΛΕΠΑ το εχει πει ανεπαναληπτος-ανεπαναληπτος θα ειμαι εγω για σενα!δικο σας..
ΑπάντησηΔιαγραφήΔανέ,
ΑπάντησηΔιαγραφήπες μου εσύ το συσχετισμό που κάνεις! Θα εκπλαγώ αν πεις κάτι σοβαρό και όχι κάτι τεχνητό και τραβηγμένο από τα μαλλιά.
Έως τότε: εκείνο που κατά τη γνώμη μου φανέρωσε εκτυφλωτικά η παρούσα κρίση, είναι η ΑΤΡΟΦΙΑ ή ακόμα και ΕΛΛΕΙΨΗ ΣΘΕΝΟΥΣ της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς την υποτονική (ναι, υποτονική, μη γελιόμαστε) αντίδρασή της στη λαίλαπα που τη σαρώνει.
Μόλις χάθηκαν τα γνωστά "κόζια" (οι θέσεις και οι ρόλοι ισχύος), στη μεγάλη πλειοψηφία της φανερώθηκε ασθενέστατη.
Έστω και μόνο γι' αυτό, θεώρησα - και θεωρώ - σημαντικό να δούμε τι έχει να μας πει επί του θέματος "ισχύς και σθένος" ο Τσέγκος, μιας και το έχει πιάσει συστηματικά.