Οι περιπέτειες του υποκειμένου
συνεχίζονται. Η
κατάρρευση του επαναστατικού οράματος και το σημερινό σεληνιακό τοπίο. Συζήτηση
γύρω από ένα κείμενο του Αγκάμπεν για τη Μητρόπολη. Υπάρχει «διττή φύση του
υποκειμένου»; Υπάρχει «υποκειμενοποίηση» που … «από-υποκειμενοποιεί»; Κληρονομημένοι
γρίφοι του Φουκώ. Για να γλυτώσουμε απ’ το «Εγώ» πρέπει τάχα να εξαλείψουμε τον
άνθρωπο; Και τι τελοσπάντων είναι το άτομο;
ακούω....
ΑπάντησηΔιαγραφήCelan, «κανείς δε μαρτυρεί για το μάρτυρα»
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.rebelnet.gr/articles/view/Giorgio-Agamben-Metropolis
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που λέει ο Αγκάμπεν μου φαίνεται απλό:
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν υποκύπτεις σε μια επιθυμία να πας για παράδειγμα με το κάμπριο στη παραλία για καφέ, ταυτόχρονα εξασκείς μια ενέργεια εξατομικευμένη ή εξατομικευτική και ταυτόχρονα είσαι υποτελής της πανταχού παρούσας προστακτικής του "Διασκέδασε!" που εκπέμπει η πόλη σου.
Η πόλη είναι μια μηχανή επιδημίας της επιθυμίας.Θυμίζω τον Girard που στο κείμενο του Agamben διαπιστώνεται φαινομενολογικά.Επίσης οι περισσότεροι επιλέγουν μόνο ανάμεσα σε αυτά που νομίζουν ότι έχουν ως επιλογές. Σε ένα πλαίσιο επιθυμιών που σαφώς κυβερνάται δηλαδή ελέγχεται.Πάμε πάλι στο ερώτημα τι συνιστά το άτομο...
ΑπάντησηΔιαγραφή