 |
| Simone Weil (1909-1943) |
«Κάνοντας το κακό στον άλλον, κάτι κερδίζουμε. Τι κερδίζουμε
(και θα πρέπει κάποια στιγμή να ξεπληρώσουμε) όταν κάνουμε το κακό; Ψηλώνουμε. Απλωνόμαστε. Γεμίζουμε ένα κενό, μια τρύπα μέσα μας, ανοίγοντάς
την στον άλλον. (...)
Το να μην ασκήσουμε όλη τη δύναμη και όλη την ισχύ που διαθέτουμε,
σημαίνει ότι είμαστε σε θέση να αντέξουμε το κενό. Αυτό είναι αντίθετο σε όλους
τους νόμους της φύσης. Μόνον η Χάρη το μπορεί. Η Χάρη γεμίζει το κενό μας, αλλά
δεν μπορεί να έλθει παρά μόνο εκεί που υπάρχει ένα κενό έτοιμο να τη δεχτεί, να την δεξιωθεί.
Μας είναι αδύνατο να συγχωρήσουμε αυτόν που μας έκανε κακό,
εάν αυτό το κακό μάς ταπεινώνει. Για να τον συγχωρήσουμε, πρέπει να σκεφτούμε
ότι δεν μας ταπείνωσε αλλά ότι αποκάλυψε το πραγματικό επίπεδό μας.
Ένα αγαπημένο πλάσμα, με απογοήτευσε. Του έγραψα. Είναι
αδύνατο να απαντήσει κάτι άλλο από αυτό που θέλω να μου απαντήσει. Οι άνθρωποι μάς
οφείλουν αυτό που φανταζόμαστε ότι θα μας δώσουν. Το να αποδεχτούμε ότι είναι
διαφορετικοί από τα πλάσματα της φαντασίας μας, είναι μίμηση της αυταπάρνησης
του Θεού.
Και εγώ η ίδια είμαι διαφορετική από αυτό που φαντάζομαι πως είμαι. Να το γνωρίζω: αυτό είναι η συγχώρεση.»
Και εγώ η ίδια είμαι διαφορετική από αυτό που φαντάζομαι πως είμαι. Να το γνωρίζω: αυτό είναι η συγχώρεση.»
από την υπέροχη, μεγάλη, μικρή μας Σιμόν Βέιλ, στο Η Βαρύτητα και η Χάρη (1947)
Όλοι, ή σχεδόν, οι βιομηχανικοί εργάτες έχουν κάτι το περίπου αδιόρατο στις κινήσεις, στο βλέμμα, κυρίως δε στο τσάκισμα των χειλιών, πράγμα που εξηγεί πώς τους υποχρεώσαμε να υπολογίζουν τον εαυτό τους ως τιποτένιο....
ΑπάντησηΔιαγραφήSimon Weil: La condition ouvrière
@ βασίλη, πολύ ωραίο! Από το ίδιο βιβλίο της, συμπληρώνω:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Όλα τα συστήματα κοινωνικής μεταρρύθμισης ή κοινωνικού μετασχηματισμού είναι έωλα. Κι αν πραγματώνονταν, πάλι θ' άφηναν άθικτο το κακό. Θέλουν ν' αλλάξουν πολλά και πάρα πολύ λίγα ταυτόχρονα: πάρα πολύ λίγα σε ό,τι αφορά τα αίτια του κακού και πάρα πολλά σε ό,τι αφορά ένα σωρό μικροπεριστάσεις, που είναι άσχετες με αυτό. Ορισμένα από αυτά τα συστήματα διακηρύσσουν μια μείωση (γελοία υπερτονισμένη άλλωστε) του χρόνου εργασίας. Όμως το να κάνεις το λαό μια μάζα άεργων που θα είναι σκλάβοι μόνο δυο ώρες τη μέρα, δεν είναι κάτι το επιθυμητό (ακόμα κι αν ήταν εφικτό), ούτε και ηθικά δυνατό (στην περίπτωση που θα ήταν υλικά εφικτό). Κανείς δεν θα δεχόταν να είναι σκλάβος για δυο μόνο ώρες. Για να γίνει αποδεκτή η σκλαβιά, πρέπει να βαστάει πολλές ώρες κάθε μέρα έτσι ώστε να σπάσει κάτι μέσα στον άνθρωπο".
Μα πόσο πρωτότυπη (το λιγότερο) σκέψη...
ΑπάντησηΔιαγραφήχαιρετώ, Γιάννη