Μια πα-ρα-λη-ρη-μα-τι-κή εκπομπή με 43ο C υπό ανεμιστήρα κλείνει τον Δ’ κύκλο των εκπομπών μας στο RadioBubble! Πώς κάποιοι λύνουν στο άψε-σβήσε το πολύπλοκο ερώτημα περί της «ταυτότητος», που επί αιώνες ταλαιπώρησε τους σοφούς. Αλυσοδεμένοι στο σπήλαιο ενώ η ελευθερία μάς καίει την ψυχή! Οι δομές, τα συμβολικά συστήματα, οι ΙΜΚ και το χρυσό κλουβί του στρουκτουραλισμένου «υποκειμένου». Σύντομο ιστορικό: πώς φτάσαμε από τη σιγουριά πως όταν κάνουμε κάτι, το κάνουμε εμείς αυτοπροσώπως, στην υποψία ότι αντί για εμάς το κάνουν κάτι ξώφαλτσα lapsus απωθημένων ενορμήσεων και από εκεί, κατρακυλώντας, στη βεβαιότητα ότι το υποκείμενο απλά «δεν υπάρχει». Τι λέτε ρεεεεε!!! Φως στο κελί: οι «μεταστρουκτουραλιστικές» ανάσες. Εμείς όμως το πάμε ακόμα παρακάτω! Και με μουσική που σπάει τον καύσωνα κομματάκια!
Σελίδες
▼
29 Ιουνίου 2017
Εκπομπή #43 | Καθώς ο κόσμος καίγεται
Μια πα-ρα-λη-ρη-μα-τι-κή εκπομπή με 43ο C υπό ανεμιστήρα κλείνει τον Δ’ κύκλο των εκπομπών μας στο RadioBubble! Πώς κάποιοι λύνουν στο άψε-σβήσε το πολύπλοκο ερώτημα περί της «ταυτότητος», που επί αιώνες ταλαιπώρησε τους σοφούς. Αλυσοδεμένοι στο σπήλαιο ενώ η ελευθερία μάς καίει την ψυχή! Οι δομές, τα συμβολικά συστήματα, οι ΙΜΚ και το χρυσό κλουβί του στρουκτουραλισμένου «υποκειμένου». Σύντομο ιστορικό: πώς φτάσαμε από τη σιγουριά πως όταν κάνουμε κάτι, το κάνουμε εμείς αυτοπροσώπως, στην υποψία ότι αντί για εμάς το κάνουν κάτι ξώφαλτσα lapsus απωθημένων ενορμήσεων και από εκεί, κατρακυλώντας, στη βεβαιότητα ότι το υποκείμενο απλά «δεν υπάρχει». Τι λέτε ρεεεεε!!! Φως στο κελί: οι «μεταστρουκτουραλιστικές» ανάσες. Εμείς όμως το πάμε ακόμα παρακάτω! Και με μουσική που σπάει τον καύσωνα κομματάκια!
Μα καλά καθόσασταν υπό τον ανεμιστήρα? Μπροστά του κάθεσαι για να δροσιστεις μπρε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ εύστοχα πάντως αυτά για τους μεταστρουχτουρ. Να πείτε και ένα καλό λόγο για Ντελεζ. Και Γκουσταρι.
Noise, έπρεπε να διαλέξουμε: τον ανεμιστήρα καταπάνω μας ή καταπάνω στα μηχανήματα; Το δίλημμα βαρύ. Ή εμείς θα παραληρούσαμε, ή αυτά. Τελικά θυσιαστήκαμε για να δουλέψουν τα μηχανήματα. Έτσι αποδείξαμε την ανωτερότητα του ανθρώπου ως προς τις μηχανές: αυτές ποτέ δεν θα θυσιάζονταν για εμάς! :-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ δυνατή εκπομπή αν και παράξενη, χειμαρρώδης. Καλό καλοκαίρι και σας περιμένουμε και την ελευθερία επόμενη σεζόν.
ΑπάντησηΔιαγραφήeiste clown!
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Anonymous, efxaristoume, timi mas!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταπληκτική εκμπομπή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως υπάρχει κάποιος λόγος που θεωρείτε ότι η αναλυτική φιλοσοφία είναι ο καλύτερος δρόμος για να προσεγγίσουμε το υποκέιμενο κλπ; Το πρόταγμα του καστοριάδη ή η όλη θεωρία της Πράξης, οι καταστασιακοι στις καλύτερες στιγμές τους κλπ. δεν παίρνουν ήδη σαν δεδομένη την ύπαρξη μιας εμπρόθετης δράστηριότητας;
Δεν είμαι εξπέρ σε τίποτα απο αυτά (δυστυχώς δεν έχω διαβάσει ακόμα karel kosik :)), απλώς κάνω μια ερώτηση.
Αγαπητέ φίλε Παπαδόπουλε,
ΑπάντησηΔιαγραφήχαιρόμαστε ιδιαίτερα που σου άρεσε η κάπως περίεργη αυτή εκπομπή και σ' ευχαριστούμε για την εκτίμηση! Η αναλυτική φιλοσοφία είναι, κατά τη γνώμη μου, ένας πολύ καλός δρόμος σε ό,τι αφορά το συγκεκριμένο θέμα, στο βαθμό που εστιάζει στην πράξη, τον πρακτικό συλλογισμό και την προθετικότητα (intention, όρος που σκέφτομαι ότι ίσως θα μπορούσε να αποδοθεί καλύτερα ως προαίρεση) με το δικό της τρόπο, που έχει να κάνει με το πώς λέμε τα πράγματα στη συνηθισμένη γλώσσα. Κατά κάποιον τρόπο, θα έλεγα ότι την εμπιστεύομαι, επίσης, διότι βαστάει μια "σφιχτή" αλλά συχνά καταιγιστική (για το μυαλό μου) προσέγγιση, αποφεύγοντας τους πολλούς αυτοσχεδιασμούς, που μπορεί να δίνουν εμπνεύσεις αλλά συχνά καταντούν βερμπαλισμοί. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μου αρέσει κι ο Καστοριάδης με αυτά που λέει για το πρόταγμα. Απεναντίας, βρίσκω ότι μπορεί να υπάρχει αλληλοβοήθεια εδώ, καθώς ο Καστοριάδης δίνει σαφέστερα την πολιτική διάσταση της προβληματικής του υποκειμένου εισάγοντας μάλιστα το θέμα της θέσμισης. Κάρελ Κόσικ ούτε κι εγώ έχω διαβάσει, όμως σε ό,τι αφορά τους Καταστασιακούς νομίζω ότι δεν ήταν τόσο συστηματικοί στο θέμα (βασικά δύο φαίνεται ήταν τα πιο φιλόσοφα μυαλά σε αυτούς, ο Γιόρν κυρίως και ο Βανεγκέμ κατά δεύτερο λόγο, κι έχω αντλήσει με ... το μπουρί της σόμπας κι από τους δύο).
αγαπητέ HollowSky,
ΑπάντησηΔιαγραφήχαχαχα, ναι η αλήθεια είναι ότι πρέπει να αποφεύγουμε τα πολλά μπλά-μπλά γιατι ο πολύς βερμπαλισμός οδηγεί σε κονφουζιονισμό..
Επίσης, ξέρω ότι οι αναρτήσεις σας και οι προσεγγίσεις σας είναι αποτέλεσμα πολλών χρόνων μελέτης (δεν υπονοώ κάτι για την ηλικία σου εδώ.. :)). Η αλήθεια είναι ότι η μόνη μου επαφή με την αναλυτική φιλοσοφία είναι από μερικές δικές σας αναρτήσεις. Και πραγματικά εντυπωσιάστηκα με τον Ντεκόμπ που, όταν συζητάει τις σχέσεις θεωρίας και πράξης, μιλάει για αριστοτελική-αναλυτική προσέγγιση. Όπως το καταλαβαίνω η Πρακτική φιλοσοφία του Αριστοτέλη είναι ακριβώς η ηθική/πολιτική σε αντίθεση με την τεχνική δραστηριότητα, και η προτεραιότητα της πρώτης δηλώνει ακριβώς την προτεραιότητα ενός αξιακού προτάγματος ή προθετικότητας σε σχέση με την τεχνική γνώση. Ετσι καταλαβαίνω και τη φιλοσοφία της Πραξης. Όπότε καταλαβαίνω ότι υπάρχει συνάφεια.
Για τους καταστασιακούς, στο μυαλό μου είχα την κριτική τους στους σουρεαλιστές, στην "απεριόριστη δημιουργικότητα του ασυνείδητου" κλπ. και στην επιμονή τους για συνειδητή δραστηριότητα, που καταλαβαίνω ως εμπρόθετη. Η συνείδηση προυποθετει κάποιου είδους υποκείμενο. φυσικά, σε πιστεύω όταν λες ότι δεν ήταν τόσο συστηματικοί στο θέμα.
Α ναι, φίλε Παπ., έχεις πολύ δίκιο για την κριτική των καταστασιακών στους σουρεαλιστές και σ' ευχαριστώ που μου τη θύμισες. Τώρα, ο Ντεκόμπ ήταν και για μένα μια τρομερά ευχάριστη έκπληξη όταν τον ανακάλυψα μέσα από ένα άρθρο του (L' equivoque du symbolique > https://www.cairn.info/revue-du-mauss-2009-2-page-438.htm). Συνεχίζει τρομερά δημιουργικά τον ... αριστοτελικό βιγκενσταϊνισμό (χαχαχα!) της "θωμίστριας" Άνσκομπ σε μια πιο ριζοσπαστική πολιτικά κατεύθυνση. Κυρίως: ο άνρθωπος γράφει με σαφήνεια και τα θέματα που θίγει, σε βοηθάει να τα καταλάβεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ πολύ για το άρθρό! Το έχω υπόψη μου, αλλά θα πρέπει να το μελετήσω πιο προσεκτικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πάρα πολύ ενδιαφέρον θέμα το μη-αναγώγιμο μεταξύ της ιερής και της αλγεβρικής ποιότητας του συμβολικου, αλλά μου φαίνεται αρκετά δύσκολο. Πιστέυω όμως ότι από εκεί ξεκινάει μια πάρα πολύ δυνατή κριτική στον στρουκτουραλισμό και στον τρόπο που χρησιμοποιείται το συμβολικό εκεί.
Στο άρθρο ο Ντεκομπ αναφέρεται στο Le Discours et le Symbol του Edmond Ortigues στο οποίο γράφει και τον πρόλογο (της επανέκδοσης του 2007). Ο Ortigues μαλλον έχει ένα αρκετα μεγάλο κοινό έδαφος με τον στρουκτουραλισμό, αλλά στο βιβλίο πρέπει να δείχνει τα εσωτερικά του όρια, σαν να λέμε εμμενής κριτική.. Το έχω αρχίσει δύο-τρεις φορές, αλλά τα γαλλικά μου και οι φιλοσοφικές μου γνώσεις με έχουν κάνει να το εγκαταλείψω επειτα από μερικές δεκάδες σελίδες. Ελπίζω μετά το άρθρο του Νεκόμπ να το ξαναπιάσω. Ευχαριστώ!