Εκπομπή #43 | Καθώς ο κόσμος καίγεται

Μια πα-ρα-λη-ρη-μα-τι-κή εκπομπή με 43^ο C υπό ανεμιστήρα κλείνει τον Δ’ κύκλο των εκπομπών μας στο RadioBubble! Πώς κάποιοι λύνουν στο άψε-σβήσε το πολύπλοκο ερώτημα περί της «ταυτότητος», που επί αιώνες ταλαιπώρησε τους σοφούς. Αλυσοδεμένοι στο σπήλαιο ενώ η ελευθερία μάς καίει την ψυχή! Οι δομές, τα συμβολικά συστήματα, οι ΙΜΚ και το χρυσό κλουβί του στρουκτουραλισμένου «υποκειμένου». Σύντομο ιστορικό: πώς φτάσαμε από τη σιγουριά πως όταν κάνουμε κάτι, το κάνουμε εμείς αυτοπροσώπως, στην υποψία ότι αντί για εμάς το κάνουν κάτι ξώφαλτσα lapsus απωθημένων ενορμήσεων και από εκεί, κατρακυλώντας, στη βεβαιότητα ότι το υποκείμενο απλά «δεν υπάρχει». Τι λέτε ρεεεεε!!! Φως στο κελί: οι «μεταστρουκτουραλιστικές» ανάσες. Εμείς όμως το πάμε ακόμα παρακάτω! Και με μουσική που σπάει τον καύσωνα κομματάκια!

Γκάνταλφ...*

*με το «κάποιοι πιστεύουν ότι…», εννοούσε τον Σάρουμαν

πριν αυτός περάσει με τη μεριά του Κακού

Η συνείδηση είναι το τελευταίο καταφύγιο των ρομαντικών (και τους έχουμε περικυκλώσει!)

Με μια σύντομη ταινία του Κριστόφ Κισλόφσκι, κι ένα ποίημα του Ρέϋμοντ Κάρβερ

ΤΙ  ΕΙΠΕ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ

Είπε  δεν δείχνει καλά
Είπε  δείχνει άσκημα, στην πραγματικότητα πολύ άσκημα
είπε  μέτρησα τριάντα δύο από αυτούς στον ένα πνεύμονα πριν
εγώ σταματώ να τους μετρώ
είπα  χαίρομαι δεν θα ήθελα  να ξέρω
πως υπάρχουν εκεί περισσότεροι από τόσους
είπε  είσαι θρησκευόμενος  άνθρωπος γονατίζεις
στα δάση και αφήνεις  τον εαυτό σου  να ζητήσει βοήθεια
όταν  φτάνεις σε κάποιο καταρράκτη
με  την ομίχλη να φυσά στο πρόσωπο και στην αγκαλιά σου
σταματάς  και ζητάς κατανόηση  εκείνες τις στιγμές
είπα  όχι ακόμα σκοπεύω  όμως να ξεκινήσω σήμερα
είπε  λυπάμαι πραγματικά είπε
μακάρι  να είχα κάποια άλλα νέα να σου πω
είπα  Αμήν και είπε κάτι άλλο
δεν τό’πιασα και μη ξέροντας τι άλλο να κάνω
κι  επειδή δεν ήθελα  να υποχρεωθεί να το επαναλάβει
κι  εγώ να πρέπει να το χωνέψω εντελώς
απλώς τον κοίταξα
για ένα λεπτό και  με κοίταξε κι εκείνος  και ήταν τότε
που πετάχτηκα πάνω και  έσφιξα τα χέρια με αυτόν τον άνθρωπο  που μόλις μου είχε δώσει
κάτι  που κανείς άλλος  στη γη δεν μου  είχε δώσει ποτέ
μπορεί  να τον ευχαρίστησα  κιόλας—η συνήθεια είναι πολύ δυνατή

Raymond Carver, 1987
μτφ. Μαρία Φακίνου, περιοδικό  Ποίηση τεύχος 30

Γιατί η Χιλή είναι τόσο κοντά μας...

Ο Ραούλ Σουρίτα γεννήθηκε στο Σαντιάγο της Χιλής το 1950. Σπούδασε στο Σαντιάγο και στο Βαλπαραΐσο. Στις 11 Σεπτεμβρίου 1973, ημέρα του στρατιωτικού πραξικοπήματος, συλλαμβάνεται στο Πανεπιστήμιο του Βαλπαραΐσο και κλείνεται μαζί με άλλους στο αμπάρι ενός πλοίου. Όπως αφηγείται ο ίδιος σε μια συνέντευξή του, τη στιγμή της σύλληψης είχε στην τσέπη του τα ποιήματα της πρώτης του συλλογής. Όταν κάποιος στρατιωτικός ανακάλυψε τα χειρόγραφα, τα πέρασε για συνθηματικό κώδικα, με αποτέλεσμα να ξυλοκοπηθεί άγρια. Όταν, τελικά, ανακάλυψαν ότι επρόκειτο απλώς για ποιήματα, τα άρπαξαν, τα έσχισαν και τα πέταξαν στη θάλασσα.(….)

 

Το 1989 τιμήθηκε με το Βραβείο Πάμπλο Νερούδα και το 2000 με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης της Χιλής. Ο Σουρίτα υπήρξε μέλος και συνιδρυτής της ριζοσπαστικής καλλιτεχνικής ομάδας CADA, η οποία έδρασε τα χρόνια της δικτατορίας, κάνοντας προκλητικές καλλιτεχνικές δράσεις πολιτικού χαρακτήρα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο Σουρίτα νοίκιασε αεροπλάνα για να γράψει αποσπάσματα από το ποίημά του (“La vita nueva”) πάνω από το Μανχάταν και αργότερα σχημάτισε τη φράση Ni Pena Ni Miedo  (Χωρίς πόνο, χωρίς φόβο) στην έρημο Ατακάμα της Χιλής.

 

Τα ποιήματα που μεταφράζονται εδώ, ανήκουν στη συλλογή ΙΝRΙ, που εκδόθηκε το 2003 και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα έργα του. Στο έργο αυτό, ο ποιητής επιχειρεί να μιλήσει για την πληγή και το πένθος. Το ΙΝRΙ είναι ένα μεγάλο έργο, ένα ρέκβιεμ για τους χιλιάδες αγνοούμενους και δολοφονημένους από το αιματοβαμμένο καθεστώς του Πινοσέτ, που βασανίζονταν, δολοφονούνταν, εξαφανίζονταν, και τα κορμιά τους πετάγονταν από ελικόπτερα στα ηφαίστεια και στη θάλασσα της Χιλής.

Εισαγωγή-μετάφραση:  Σταμάτης Πολενάκης

από το δεύτερο τεύχος του περιοδικού [ΦΡΜΚ]

Εκπομπή #42 | Η κοινωνία ως «σύστημα πίστης»

Από το «ανεπικοινώνητο» των συναισθημάτων στην οντολογία της επικοινωνίας. Το καλοκαίρι δεν έρχεται για όλους. Δεν είμαστε αθάνατοι, αλλά δε γίνεται να πεθαίνουμε με το βούρδουλα στην πλάτη. Σύνοψη των εκπομπών 40 και 41. Τα θεμελιακά χαρακτηριστικά της (επι)κοινωνίας. Το συλλογικό υποκείμενο ως «σύστημα αλληλοαναγνώρισης». Όχι, δεν πρόκειται για γιγάντιο άτομο, ούτε και για άθροισμα ατόμων. Επιλογή από τα καλύτερα μουσικά κομμάτια μας. Δεν κάνουμε πίσω!