Το διαμαντένιο κλουβί

Ελληνικό νησί. Καλοκαίρι, πρόπερσι. Καταπλέει τεράστια θαλαμηγός καταμεσής του φυσικού λιμανιού. Τα πλήθη συνωστίζονται ν’ αποθαυμάσουν.

 

«Μεγαλείο, τυχερός ο ζάπλουτος, αχ και ναχαμε κι εμείς τόσα λεφτά», σκούζει η γαλαρία. Τα μάτια γυαλίζουν. Μαζικός πυρετός. Ξάφνου σπεύδουν δυο λιμουζίνες στην προβλήτα. Τις είχε στείλει ο ζάπλουτος με φεριμπότ να τον περιμένουν. Οι οδηγοί φέρνουν προς τον ... Transporter στο πιο βαλκανικό. Εντολές δίνονται με τα τζεημσμποντικά bluetooth κι αμέσως ξεκινούν απ’ τη θαλαμηγό δυο κατάμαυρα ταχύπλοα. Τα πλήθη βαριανασαίνουν από πόθο. «Πωπωπώ, δυο πεντακοσάρες το καθένα!» και τα παρόμοια εμετικά. Φτάνουν στην προβλήτα, βγαίνουν πρώτα τα κουστουμάτα βιορομπότ τύπου bodyguard-XT17, ακροβολίζονται κι έπειτα χώνουν με γρήγορες κινήσεις τον ζάπλουτο με την παρέα του στις λιμουζίνες, που φεύγουν μουγκρίζοντας. 

 

Ο πόθος της μάζας χτυπάει κόκκινο. Σε δύο λεπτά ακριβώς, οι λιμουζίνες αδειάζουν την παρέα σ’ ένα στιλάτο εστιατόριο, κλεισμένο ολόκληρο από πριν και προσεκτικά αποστειρωμένο από κάθε παρουσία λαϊκών στοιχείων, ντόπιων και ξένων. Αυτό δα έλειπε. Η παρέα τρώει και μ’ ένα γρήγορο rewind επιστρέφει στη θαλαμηγό, που σηκώνει άγκυρες και σαλπάρει. Τα πλήθη σε έκσταση τραβάνε φωτογραφίες και βιντεάκια για να θυμούνται το χειμώνα τις μεγαλειώδες στιγμές. 

 

Τι διάολε ζήλεψαν από το ζάπλουτο και την παρέα του; Από έναν άνθρωπο κλεισμένο μόνιμα σ’ ένα διαμαντένιο κλουβί, απ’ όπου δεν ξεμυτάει ούτε καν για να περπατήσει σ’ ένα νησί και να φάει σε μια ταβέρνα; Από έναν άνθρωπο που, για να μπορεί να ζει αυτή την αξιοθρήνητη ζωή, επιβάλλει σ’ ένα σωρό ανθρώπους γύρω του να τον υπηρετούν; 

 

Ο Υβ Λε Μανάκ το έχει πει εξαιρετικά: «Η αθλιότητα της κοινωνίας μας φαίνεται από την αξιολύπητη, αποστειρωμένη, εγκλωβισμένη στις ‘‘ανέσεις’’ ζωή που κάνουν οι κυρίαρχοί της». Τέτοια ζωή θα ήθελαν να ζουν οι κυριαρχούμενοι αν ήταν ελεύθεροι να ζήσουν όποια ζωή θέλουν;

 

Χρειάζεται επειγόντως να επαναπροσδιορίσουμε τι εννοούμε όταν λέμε πλούτος στη ζωή.