«Η φαντασία δεν γεννάει τρέλα. Αυτό που γεννάει τρέλα είναι ακριβώς η λογική. Οι ποιητές δεν τρελαίνονται. Οι σκακιστές τρελαίνονται… Η ποίηση είναι υγιής επειδή επιπλέει σε μια άπειρη θάλασσα. Η λογική ψάχνει να διασχίσει την άπειρη θάλασσα και έτσι να την κάνει πεπερασμένη. Το αποτέλεσμα είναι ψυχική εξάντληση… Ο ποιητής ζητάει μόνο να βάλει το κεφάλι του μέσα στα ουράνια. Ο ορθολογιστής ζητάει να βάλει τα ουράνια μέσα στο κεφάλι του. Κι έτσι το κεφάλι του σκάει… Τρελός δεν είναι ο άνθρωπος που έχει χάσει τη λογική του. Τρελός είναι ο άνθρωπος που έχει χάσει τα πάντα εκτός από τη λογική του… Ο σώφρων άνθρωπος γνωρίζει ότι το σύμπαν είναι πολύπλευρο και μάλιστα πολυποίκιλο, όπως γνωρίζει ότι και ο ίδιος είναι πολύπλοκος. Ο σώφρων άνθρωπος γνωρίζει ότι έχει μέσα του μια δόση από κτήνος, μια δόση από διάβολο, μια δόση από άγιο, μια δόση από πολίτη. Να το πω καλύτερα: ο πραγματικά σώφρων άνθρωπος γνωρίζει ότι έχει μια δόση τρέλας. Όμως ο κόσμος του ορθολογιστή υλιστή δεν είναι πολύπλοκος, είναι εντελώς απλός και στέρεος, όπως ακριβώς κι ο τρελός πιστεύει πως είναι στα καλά του. Οι υλιστές και οι τρελοί δεν έχουν ποτέ αμφιβολίες… Όσο έχεις το μυστήριο μαζί σου, έχεις την υγειά σου. Όταν καταστρέφεις το μυστήριο, δημιουργείς νοσηρότητα.»
Γκ.Κ Τσέστερτον, «Ορθή δόξα» (1908)
