Υπομονή δεν σημαίνει παθητικότητα...
(...) Υπομονή. Ακούγεται συνήθως ως ενός άλλου είδους ηρεμιστικό. Ως υποχρεωτική αποδοχή μιας κατάστασης που δεν μπορεί ν’ αλλάξει. Ως έκφραση που αντιστοιχεί να λέγεται σε καταστάσεις αποτυχίας, έντασης, πένθους.
Η υπομονή γίνεται τότε παθητική, απωθητική στάση παραίτησης, που αντιστοιχεί σε αδύναμους, ανήμπορους και ηττοπαθείς. Αντιπροσωπεύει μια γεροντική στάση απόσυρσης σε περίοδο προχωρημένης ανημπόριας. Στην καλύτερη περίπτωση, αντιστοιχεί σε μια αίθουσα αναμονής που ο χρόνος γίνεται βασανιστικός. (...)
Η διαστρέβλωση της υπομονής σε ανοχή, σε παθητικότητα, σε απουσία δράσης, σε παράδοση στο μοιραίο, αφαιρεί τη δύναμή της και την καθιστά μια σχηματική νεκρή έκφραση κάποιου που δεν αντέχει να ακούει δυσάρεστα γεγονότα.
... αλλά επεξεργασία των δεδομένων ...
Όμως η υπομονή είναι ο ευλογημένος χρόνος κατά τη διάρκεια του οποίου δεν υφίσταται αντίδραση, αφού συντελείται επεξεργασία των δεδομένων. Γίνεται αναζήτηση, κάτω από την ταραγμένη επιφάνεια, των βαθύτερων στοιχείων που θα προσφέρουν την κατανόηση όλων όσα έμοιαζαν ανεξήγητα.
Όμως η υπομονή είναι ο ευλογημένος χρόνος κατά τη διάρκεια του οποίου δεν υφίσταται αντίδραση, αφού συντελείται επεξεργασία των δεδομένων. Γίνεται αναζήτηση, κάτω από την ταραγμένη επιφάνεια, των βαθύτερων στοιχείων που θα προσφέρουν την κατανόηση όλων όσα έμοιαζαν ανεξήγητα.
Είναι ο ευλογημένος χρόνος που απαιτείται για την αποφυγή της παρορμητικής αντίδρασης, η οποία συνεπάγεται μια μίζερη επανάληψη ατελέσφορων συμπεριφορών. Είναι ο ευλογημένος χρόνος που αρνείται να καταναλωθεί από την αδηφάγο ανάγκη, γιατί αναζητά την ελευθερία της υπέρβασης.
Υπομονή είναι το χειμερινό τοπίο του κάμπου, όπου δε φαίνεται τίποτα να συμβαίνει. Κάτω από την επιφάνεια όμως, μέσα στη γη, συντελείται η μαγική μετάλλαξη του σπόρου σε φυτό.(...)
... ώστε να απαντήσουμε στο πρόβλημα δημιουργικά και όχι αντιδραστικά.
Επομένως η υπομονή δεν σημαίνει τη μη-αντίδραση, αλλά την επεξεργασμένη στάση, που αποφεύγει την παρορμητική αντίδραση. (...)
Επομένως η υπομονή δεν σημαίνει τη μη-αντίδραση, αλλά την επεξεργασμένη στάση, που αποφεύγει την παρορμητική αντίδραση. (...)
Η άσκηση της υπομονής, συνεπώς, δεν αναφέρεται σε ένα απλό ξεπέρασμα της δύσκολης στιγμής, αλλά σε μια δυναμική άσκησης, ενδυνάμωσης και ελευθερίας. Η υπομονή δηλαδή αναπαριστάται με την κοπιαστική άνοδο σε μια κορυφή, που προσφέρει μια πανοραμική θέαση.
Υπομονή δεν σημαίνει την αποδοχή του κλουβιού που αφαιρεί την ελευθερία του πετάγματος, αλλά τη μακρόχρονη και απαιτητική επεξεργασία των όρων που επιτρέπουν την πτήση. […]
Η υπομονή είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των ανθρώπων που είναι σίγουροι για τις επιλογές τους. Που δεν παρασύρονται από εύκολους ενθουσιασμούς και γι’ αυτό δεν απογοητεύονται και εύκολα.
Η υπομονή δηλαδή είναι η σιγουριά που επιτρέπει τη διάρκεια και την αποτελεσματικότητα, την στιγμή που οι ανυπόμονοι θα έχουν χάσει τον ενθουσιασμό τους και θα έχουν εγκαταλείψει τον αγώνα.
Η υπομονή δηλαδή είναι η σιγουριά που επιτρέπει τη διάρκεια και την αποτελεσματικότητα, την στιγμή που οι ανυπόμονοι θα έχουν χάσει τον ενθουσιασμό τους και θα έχουν εγκαταλείψει τον αγώνα.
Η δυναμική της υπέρβασης του μοιραίου,
από το βιβλίο του Δημήτρη Φ. Καραγιάννη Ρωγμές και Αγγίγματα (2005)
Τον ειδα πριν μερικες μέρες στην εκπομπ΄της Φλέσα. Πολύ καλός!
ΑπάντησηΔιαγραφή…υπομονή ή μια στρατηγική μικρών βημάτων;
ΑπάντησηΔιαγραφή…Η στάση απέναντι στις κοινωνικές και πολιτικές αντιπαραθέσεις του σήμερα και η τοποθέτηση στην σχέση ανάμεσα στην θεωρία και την πρακτική δεν είναι εύκολη υπόθεση.
…Οι προκλήσεις για την κριτική σκέψη είναι τεράστιες (η φύση της κρίσης, οι προσπάθειες ρύθμισης, τα χαρακτηριστικά, η δυναμική και οι προοπτικές των κινημάτων που αναπτύσσονται κλπ.). Πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους που οδηγούν την αγανάκτηση στην αντίσταση, την αντίσταση στην εξέγερση, την εξέγερση σε πειραματισμό και δράση για νέες μορφές συλλογικής ζωής. Να κατανοήσουμε και να καταπολεμήσουμε τις αυταπάτες για το χαρακτήρα του κράτους.
…Οι περίοδοι αναταραχής ευνοούν την ανταλλαγή ιδεών αλλά ταυτόχρονα και των πιο αποπροσανατολιστικών.
…Πρέπει να δούμε την κριτική ως συλλογική υπόθεση, μια προσπάθεια να εμβαθύνουμε από κοινού στην αποκρυπτογράφηση της πραγματικότητας μέσα από τους αγώνες που εξελίσσονται.
…Το κυρίαρχο μοντέλο της κοινωνίας επιβάλλει τις μορφές συμπεριφοράς, ακόμη και στους αντιπάλους του: τον ανταγωνισμό, την απομόνωση, τη σύγχυση τον σκεπτικισμό και την σεκταριστική σκλήρυνση της σκέψης. Υπάρχουν πολλές πρωτοβουλίες, ομάδες αλληλεγγύης, χώροι ζωής και δημιουργίας, αλλά με μικρή ανταλλαγή μεταξύ τους και μικρή προσπάθεια για να λειτουργήσουν από κοινού.
…Το χάσμα που υπάρχει σήμερα μεταξύ θεωρίας και πράξης είναι η επίδραση της ασάφειας των ίδιων των εννοιών της θεωρίας και της πράξης. Το ζήτημα μας δεν είναι να το γεμίσουμε με τεχνητό τρόπο. αντ’ αυτού, να ακολουθήσουμε μια στρατηγική μικρών βημάτων…
(αποσπάσματα από την συζήτηση σε μια συνάντηση στην Λυών 17/3/11)
Παναγιώτη,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ένα δεν αναιρεί το άλλο - έτερον εκάτερον.
Έτσι όπως το ξεφούρνισες νόμισα ότι την ψώνισες (χαρακτηριστικό γνώρισμα των ανθρώπων που είναι σίγουροι για τις επιλογές τους), ότι προς το παρόν πετάς σαν πεταλούδα και όταν εμείς οι ανυπόμονοι εγκαταλείψουμε θα χτυπήσεις με την σιγουριά της κόμπρας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαναγιώτη,
ΑπάντησηΔιαγραφήχαχαχαχα! :-) :-))))))