Σελίδες

17 Νοεμβρίου 2011

What Keeps Mankind Alive?




You gentlemen who think you have a mission
To purge us of the seven deadly sins
Should first sort out the basic food position
Then start your preaching, that’s where it begins

You lot who preach restraint and watch your waist as well
Should learn, for once, the way the world is run
However much you twist or whatever lies that you tell
Food is the first thing, morals follow on

So first make sure that those who are now starving
Get proper helpings when we all start carving
What keeps mankind alive?

What keeps mankind alive?
The fact that millions are daily tortured
Stifled, punished, silenced and oppressed
Mankind can keep alive thanks to its brilliance
In keeping its humanity repressed
And for once you must try not to shriek the facts
Mankind is kept alive by bestial acts

7 σχόλια:

  1. "Food is the first thing, morals follow on"

    Μα-λα-κί-ες!

    Που αποδείχνουν πως το αστικό πνεύμα έχει ποτίσει - με το κήρυγμά του περί "αναγκών" - ακόμα και ανήσυχα, ή τελοσπάντων όχι τόσο καθωσπρέπει, μυαλά.

    Είπαμε:

    Ο ωφελιμισμός είναι μηδενισμός.

    Και προχωράει με σημαία του τις "ανάγκες" - "ταϊστε πρώτα τον κόσμο κι έπειτα έρχεται το ήθος".

    Όταν το κήρυγμα για την απόλυτη προτεραιότητα των "αναγκών" αντικαταστήσει την ελπίδα και το νόημα, οι άνθρωποι καταντάνε οι υπνωτισμένοι δούλοι που βλέπουμε σήμερα.

    Fuck Burouughs!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχω δύο ερωτήσεις
    1."Νόημα" ή "Σημασία"?
    2.Τι φταίει ο Μπάροουζ?

    Το καλό είναι στο τέλος...

    Mankind is kept alive by bestial acts

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όσο για τη "σημαία των αναγκών" κι εγώ πιστεύω ότι είναι η κυρίαρχη προκατάληψη του καιρού μας....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αλλά και το κήρυγμα περί ήθους εδώ που τα λέμε έχει κι αυτό στον καιρό του αντικαταστήσει μια χαρά "την ελπίδα και το νόημα"....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ιζι,

    το αναγκαιοκρατικό κήρυγμα - και όλα τα παρόμοια κηρύγματα του "πρακτικού λόγου" με τον ένα ή τον άλλο τρόπο - αναποδογυρίζει την πραγματικότητα. Λέει: "Πρώτα να φάμε και μετά το ήθος".

    Η πραγματικότητα είναι η εξής: Όλοι οι έμβιοι οργανισμοί τρώνε για να ζήσουν. Ο άνθρωπος, όμως, για να φάει πρέπει να συμπορευτεί με άλλους ανθρώπους. Κι άλλοι έμβιοι οργανισμοί πρέπει, περισσότερο ή λιγότερο να το κάνουν αυτό. Όμως ο άνθρωπος δεν μπορεί να συμπορευτεί με άλλους ανθρώπους στη βάση απλώς ενός συστήματος κωδίκων, όπως κάνουν άλλοι, αγελαίοι, έμβιοι οργανισμοί. Ο άνθρωπος συμπορεύεται με άλλους ανθρώπους μέσα από κόσμους σημασιών, που δεν είναι απλά συστήματα κωδίκων, και τους οποίους οφείλει να επινοεί.

    Επομένως, για να φάει ο άνθρωπος πρέπει να επινοεί κόσμους σημασιών. Δεδομένου, τώρα, ότι σημασία είναι κάτι που προσδιορίζει το σημαντικό, άρα και το λιγότερο σημαντικό έως το τελείως ασήμαντο, εύκολα συμπεραίνεται πως σημασία είναι πρόσδωση νοήματος.

    Αλλά στον κόσμο των σημασιών, πρόσδωση νοήματος, ήτοι φοράς, κατεύθυνσης, δεν έχει την τεχνική χροιά ενός ηθικά ουδέτερου "εμπρός-πίσω", "πάνω-κάτω, "δεξιά-αριστερά". Πρόσδωση νοήματος στον κόσμο των σημασιών είναι, αξεδιάλυτα, πρόσδωση ήθους: "γνήσιο-κάλπικο", "καλό-κακό".

    Επομένως, για να φάει ο άνθρωπος, πρέπει να επινοεί νόημα, ήτοι ήθος.

    Με άλλα λόγια: ο κόσμος δεν πεινάει σήμερα επειδή δεν υπάρχει φαΐ, αλλά επειδή ο πολιτισμός του - δηλαδή το κυρίαρχο σύστημα σημασιών - διέρχεται κρίση και δεν έχει βρει ακόμα άλλες σημασίες/ήθη συμπόρευσης.

    Πρόσεξε, τέλος, την κρίσιμη διαφορά μεταξύ των δυο κηρυγμάτων. Το κήρυγμα ήθους μπορεί να λέει σαχλαμάρες, να προτείνει παράλογα αυταρχικές σημασίες, κ.λπ. Όμως δεν αναποδογυρίζει την πραγματικότητα, δεν υποκαθιστά τις σημασίες από κάτω έξω από αυτές.

    Απεναντίας, το αναγκαιοκρατικό κήρυγμα (και τα ανάλογα του "πρακτικού λόγου") αναποδογυρίζει την πραγματικότητα, ανάγει τις σημασίες σε κάτι έξω από αυτές (μάσα-μάσα) και εργάζεται για την υποκατάσταση των σημασιών από κάτι έξω από αυτές (μάσα-μάσα). Εργάζεται δηλαδή για την υποκατάσταση του ανθρώπου από το ζώο.

    Τούτη η αντίληψη/υποκατάσταση είναι βέβαια η αντίληψη που είχαν ιστορικά και εξακολουθούν να έχουν οι αφέντες για τους σκλάβους. ΓΙ' ΑΥΤΟ και τα αναγκαιοκρατικά κηρύγματα είναι ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ (των αφεντικών) κηρύγματα και τη δική τους τάξη πραγμάτων υπηρετούν.

    Fuck Brecht!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η σφοδρότητα του "αναγκαιοκρατικού" ωφελιμιστικού κηρύγματος είναι τέτοια που πράγματι οι περισσότεροι άνθρωποι την αποδέχονται απερίσκεπτα.Οι καλλιτέχνες είναι και οι λιγότερο ενδοτικοί στην σχετική προπαγάνδα.
    Ο Μπρεχτ ο καημένος πράγματι ήταν από αυτούς που την πάτησαν ...

    misery is (one of)the river(s) of the world

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κρίμα φίλε HollowSky που δεν προσπαθούν να ανοιχτούν στη σκέψη σου (όχι να σε κατα-λάβουν) και απλά ηθικολογούν ακατάσχετα. Πραγματικά κρίμα...

    Δημήτρης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή