Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο Γυναίκας | Μανιφέστα 54
Βομβαρδίζουν βομβαρδίζουν και ξαναβομβαρδίζουν. Τρέχουμε όλοι να σωθούμε....Τρέχω κι εγώ. Ακούω το βογκητό κάποιου: "Βοήθεια...Βοήθεια...". Αλλά τρέχω... Λίγα λεπτά αργότερα συνειδητοποιώ ότι στον ώμο μου κρέμεται η νοσοκομειακή μου τσάντα. Κι επιπλέον νοιώθω ντροπή. Που πήγε ο φόβος; Γυρνάω τρέχοντας πίσω, βογκάει ένας τραυματισμένος στρατιώτης. Αρχίζω αμέσως να του κάνω επίδεση, μετά σε έναν δεύτερο κι έναν τρίτο... Η μάχη τέλειωσε την νύχτα. Και το πρωί έπεσε ένα φρέσκο χιόνι. Από κάτω του έμεναν οι σκοτωμένοι...Πολλών τα χέρια ήταν σηκωμένα...Προς τον ουρανό...Με ρωτάτε να σας πω τι είναι ευτυχία; Θα σας απαντήσω...Να βρεις αναπάντεχα έναν ζωντανό μεταξύ των σκοτωμένων...
Αννα Ιβάνοβνα Μπελιάι
Νοσοκόμα του σοβιετικού στρατού το 1941-45
στο Ο Πόλεμος δεν έχει πρόσωπο Γυναίκας της Σβετλάνα Αλεξίεβιτς
G
M
T
Y
Text-to-speech function is limited to 200 characters
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου