Ο Νόμος των Ερειπίων και οι Μεταμορφώσεις της Μητέρας

Ο Τζακ και ο Μάρρεϋ φίλοι, καθηγητές και οι δύο, κάνουν ένα περίπατο στις άκρες της πανεπιστημιούπολης συζητώντας, ο Τζακ ιδρυτής και πρόεδρος του τμήματος "χιτλερικών σπουδών" αφηγείται:

 

Είπα στο Μάρρεϋ πως ο Αλμπερτ Σπέερ ήθελε να χτίσει κτήρια που θα παρήκμαζαν με επιβλητικό τρόπο, εντυπωσιακά, σαν ρωμαικά ερείπια. Όχι να σκουριάζουν σαν παροπλισμένα πλοία η κακοσούλουπα φτωχόσπιτα από σιδερένιο σκελετό. Ήξερε πως ο Χίτλερ θα ευνοούσε οτιδήποτε θα μπορούσε να καταπλήξει τις ερχόμενες γενιές. Έκανε σχέδια για ένα κτήριο του Ράιχ, το οποίο θα κτίζονταν με ειδικά υλικά που θα του επέτρεπαν να καταρρεύσει με ρομαντικό τρόπο- ένα σχέδιο γκρεμισμένων τειχών, μισές κολώνες τυλιγμένες σε περικοκλάδες. Το ερείπιο είναι μέρος της δημιουργίας, είπα, που δείχνει μια τάση νοσταλγίας πίσω από την αρχή της ισχύος, μια τάση να οργανώσει αυτή την επιθυμία για τις γενιές του μέλλοντος.

- Δεν έχω εμπιστοσύνη στην νοσταλγία κανενός εκτός από την δική μου, είπε ο Μάρρεϋ. Η νοσταλγία είναι προϊόν της μη ικανοποίησης και της οργής. Είναι η τακτοποίηση διαφορών ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Όσο πιο δυνατή η νοσταλγία τόσο πιο κοντά έρχεται η βία. Ο πόλεμος είναι η μορφή που παίρνει η νοσταλγία, όταν οι άνθρωποι πιέζονται να πουν κάτι καλό για την πατρίδα τους.

από τον "Λευκό Θόρυβο",  του Ντον Ντελίλο 
και από το νοσταλγικό 1983

ΥΓ Izi. Σχετικά με τα ερείπια μιας εποχής.... Η "χιπστερική" μελαγχολία της θεωρίας, η αναπόληση ενός εξιδανικευμένου παρελθόντος, τα θετικά παραδείγματα και οι "στρογγυλεμένες" αφηγήσεις και οι αναπαραστάσεις μιας ολωσδιόλου αλλοτριωμένης καθημερινότητας είναι ο δείκτης της δυστυχίας μας.
 

Οι στήλες της φτηνής δημοσιογραφίας, τα μέτρια διηγήματα, οι ρετρό ακαδημαϊκοί, τα γλυκούλια αρχεία των μουσείων, τα "χάπενινκς", τα "ιβέντς" και τα "αφιερώματα", αλλά, και κυρίως, οι κινηματογραφικές ταινίες της θεαματικής βιομηχανίας, τα διεθνή μπεστ σέλλερς  τα παγκόσμια σουξέ, και οι σχεδιαστικές τάσεις της αυτοκινητοβιομηχανίας, αν  ισχύουν όσα επισημαίνει ο Μάρρεϋ, δεν μας αφήνουν και πολλές ελπίδες...

Έχουμε πόλεμο!

Εκπομπές HS στο Beton 7 | #11

Γ. Β. Μάρτιν, Ρ. Βανεγκέμ, Γκ, Ντεμπόρ
1962

Αφιερωμένη στο Βαμπίρ της Μπορινάζ,

σε ορισμένες 

βασικές κοινοτοπίες 

σχετικές με τη μετάβαση από το ιερό στο θέαμα 

και στο σαβουάρ-βιβρ των νέων γενεών!

Καλεσμένη μας η αναλύτρια Χλόη Κολύρη

Πέμπτη 27/3, 5-7 μμ., Beton7 ArtRadio

Το έλλειμμα ως κοινωνική κατασκευή | Κρίση 23

Ίαν Χάκινγκ

Στο πάρα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του The Social Construction of What?, ο Καναδός φιλόσοφος Ίαν Χάκινγκ (τρομερό επίθετο… και παίζει και ο επίσης δυνατός φιλόσοφος, περίπου συνομήλικός του, Πήτερ Χάκερ!) συζητάει διεξοδικά και σε πολλά πεδία την έννοια της «κοινωνικής κατασκευής» και των πολλών καταχρήσεών της, προσπαθώντας να αποκαταστήσει τη λογική των πραγμάτων και να οριοθετήσει τη χρήση από την κατάχρηση. Μεταξύ άλλων, αναφέρεται στην πολύκροτη, εκείνα τα χρόνια αλλά και μετάπειτα, υπόθεση Sokal και, σοβαρότερα, στη συναρπαστική διαμάχη μεταξύ του αγαπητού μας Μάρσαλ Σάλινς και του Gananath Obeyskere. 

 

Το θέμα είναι καυτό και θα επανέλθουμε κάποια στιγμή, διότι πολύς κόσμος έχει καταπιεί αμάσητες τις καταχρήσεις «κονστρουκτιβισμού», θεωρώντας ότι πρόκειται για επαναστατικές προτάσεις. Όπως θα καταλάβετε από το απόσπασμα που μετέφρασα εδώ, για εμάς η σκέψη του επί του θέματος έχει διπλό ενδιαφέρον. Σε ό,τι αφορά το ένα από τα δυο λοιπόν, πράγματι βρίσκουμε εντυπωσιακό το πόσο ισχνή εξακολουθεί να είναι −ακόμα και στους ριζοσπαστικούς κύκλους!− η κριτική της ίδιας της ιδέας της Οικονομίας και από εκεί της ιδέας του Ελλείμματος.

 

Οπωσδήποτε δεν μας διαφεύγει το γεγονός ότι πρόκειται για μια κεντρική ιδέα στον άξονα των κυρίαρχων ιδεών, μια ιδέα από την οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η απρόσκοπτη κυριαρχία τους. Ούτε μας διαφεύγει το γεγονός, ότι η ριζοσπαστική αντιπολίτευση σε αυτές τις ιδέες παρέμεινε εξαρχής «μαγεμένη» από την ψευτο-επιστημοσύνη της ιδέας της Οικονομίας, αφού ως γνωστόν αυτή η αντιπολίτευση συμφωνούσε με τους κυρίαρχους στον θεμελιακό ισχυρισμό της Οικονομίας, ότι αυτό που καθορίζει τον άνθρωπο και την κοινωνία είναι το πνεύμα της «αυτοσυντήρησης» και η συναφής με αυτό «ικανοποίηση των υλικών αναγκών». 

Γιατί τότε εντυπωσιαζόμαστε; Ίσως επειδή γνωρίζουμε, την ποιότητα των εξαιρέσεων σε αυτό τον κανόνα κι επειδή εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι το άλας δεν έχει ακόμα μωρανθεί. -
Σημ.  HS.

 

*

 

«(...) Στο έργο μου απέφυγα μέχρι τώρα να χρησιμοποιώ τον όρο “κοινωνική κατασκευή”, διότι διαπίστωσα ότι δεν με βοηθούσε σε τίποτα. Τις λίγες φορές που αναφέρθηκα σε αυτόν, ήταν για να οριοθετηθώ απέναντί του. Πρόκειται για ένα παραχρησιμοποιημένο και συνάμα σκοτεινό όρο, που κατάντησε μόδα και κώδικας. Έτσι, ενώ σε πολλά πεδία η έννοια της “κοινωνικής κατασκευής” υπήρξε αληθινά απελευθερωτική για κάποιους, πάρα πολλούς άλλους τους έκανε αυτάρεσκους, άνετους κι ωραίους, χαλαρούς και μοδάτους υπηρέτες ενός νέου δογματισμού. (...)

Η κατάχρηση του όρου «κοινωνική κατασκευή»;

Επί τις ουσίας, αυτό που υποστηρίζουν όσοι λένε ότι το Χ αποτελεί κοινωνική κατασκευή, είναι ότι

- το Χ δεν ήταν αναπόφευκτο να υπάρξει, ή δεν ήταν αναπόφευκτο να είναι όπως είναι τώρα∙ 

- το Χ, ή το Χ όπως είναι τώρα, δεν καθορίζεται από τη φύση των πραγμάτων∙ 

- δεν είναι κάτι το μοιραίο, αλλά προήλθε ή διαμορφώθηκε από κοινωνικά γεγονότα, δυνάμεις, την ιστορία, πράγματα δηλαδή που θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά.

Αυτό που θέλουν να πουν, είναι ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως κάτι που μοιάζει αναπόφευκτο μέσα στην παρούσα κατάσταση πραγμάτων, δεν ήταν όντως αναπόφευκτο. Το ουσιαστικό ερώτημα όμως, είναι: Τι είναι αυτό που κατασκευάζεται, τι είναι αυτό που επιδέχεται κατασκευή, όταν μιλάει κανείς για “κοινωνική κατασκευή”;

Ας πάρουμε για παράδειγμα τις μετανάστριες στον Καναδά. Οι γυναίκες που μεταναστεύουν από τον τόπο τις, το κάνουν εξαιτίας συγκεκριμένων κοινωνικών συνθηκών που επικρατούν εκεί. Είναι εντελώς ανόητο να μιλάμε εν προκειμένω για “κοινωνική κατασκευή” αφού οι κοινωνικές συνθήκες, που επικρατούν τις πατρίδες τους, είναι τέτοιες που αναπόφευκτα τους γεννούν φόβο να παραμείνουν εκεί και την ελπίδα ότι μπορούν να βρουν χέρι βοήθειας κάπου αλλού. Από τη στιγμή που ο όρος “μετανάστρια” τείνει να γίνει στον Καναδά μια ταμπέλα που με κάποιο τρόπο στιγματίζει αυτές τις γυναίκες, τότε, σε αυτό το πλαίσιο, έχει πραγματικά νόημα να υποστηρίξει κανείς ότι ο στιγματισμός δεν είναι διόλου αναπόφευκτος αλλά αποτελεί κοινωνική κατασκευή, δηλαδή ότι μέσα σε αυτό το οριοθετημένο πλαίσιο και με τις ανάλογες υποδηλώσεις ο όρος “μετανάστρια” αποτελεί κοινωνική κατασκευή. (...) 

Τι μπορούμε να ονομάζουμε «κοινωνική κατασκευή»;

Γι’ αυτό πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, τι είναι αυτό που επιδέχεται κοινωνική κατασκευή και τι όχι.  Να σημειώσουμε λοιπόν, πρώτα-πρώτα, με ποιον τρόπο η θέση ότι «το Χ δεν ήταν αναπόφευκτο να υπάρξει», θέτει το γενικό πλαίσιο της συζήτησης γύρω από το κατά πόσον το Χ αποτελεί «κοινωνική κατασκευή».

Εάν οι πάντες γνωρίζουν ότι το Χ είναι το ενδεχόμενο αποτέλεσμα μιας σειράς κοινωνικών διεργασιών, τότε δεν χρησιμεύει σε τίποτα να λέμε ότι είναι “κοινωνικά κατασκευασμένο”. Οι άνθρωποι αρχίζουν να συζητούν ότι το Χ είναι “κοινωνική κατασκευή” μόνο όταν θεωρούν ότι στην παρούσα κατάσταση πραγμάτων, το Χ εκλαμβάνεται ως δεδομένο και εμφανίζεται σαν αναπόφευκτο.

Αυτή η πρόταση δεν θέτει έναν όρο για το τι είναι το ίδιο το Χ.  Θέτει τον όρο, βάσει του οποίου μπορεί να υποστηριχτεί η άποψη ότι το Χ αποτελεί κοινωνική κατασκευή. Αν δεν υπάρχει αυτός ο όρος, κανείς δεν ασχολείται για το αν το Χ είναι “κοινωνική κατασκευή”, ή τελοσπάντων ασχολείται μόνο όποιος έχει την τάση να αερολογεί.

Γι’ αυτό το λόγο, λοιπόν, δεν θα βρείτε κανένα σοβαρό βιβλίο να συζητάει ότι οι τράπεζες, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τα μπλοκ επιταγών, το χρήμα, τα δολλάρια, τα συμβόλαια, τα τελωνεία, ο βρετανικός θρόνος ή η Fed [η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ] είναι “κοινωνικές κατασκευές”. Όλα αυτά τα πράγματα ανήκουν στο πεδίο των συμβάσεων και των θεσμών, και οι πάντες γνωρίζουν ότι οι συμβάσεις και οι θεσμοί είναι αποτέλεσμα ιστορικών συμβάντων και κοινωνικών διεργασιών. Γι’ αυτό και κανείς δεν λέει ότι πρόκειται για “κοινωνικές κατασκευές”. Απεναντίας, αποτελούν μέρος αυτού που ο Τζον Σερλ αποκαλεί κοινωνική πραγματικότητα. (...)

Εφόσον λοιπόν η Fed είναι ολοφάνερα καρπός κοινωνικών διεργασιών και συμβάσεων, δηλαδή οι πάντες ξέρουν ότι δεν προέκυψε μοιραία και αναπόφευκτα,  ένα βιβλίο με τίτλο Η Fed ως κοινωνική κατασκευή δεν θα ήταν παρά μια σαχλαμάρα∙ και θα είχαμε κάθε δικαίωμα να σκεφτούμε ότι ο συγγραφέας του παίζει το χαρτί της “κοινωνική κατασκευή” απλώς και μόνο για να βγάλει παραδάκι. 

Η Οικονομία ως κοινωνική κατασκευή

Απεναντίας, όμως, μπορούμε να φανταστούμε ένα αληθινά συναρπαστικό βιβλίο με τίτλο Η Οικονομία ως κοινωνική κατασκευή. Κάθε μέρα μας πληροφορούν για τα σκαμπανεβάσματα της Οικονομίας κι εμείς αντιδρούμε με φόβο ή με ευφορία. Κι όμως, αυτό το θαυμαστό είδωλο, την Οικονομία, πολύ σπάνια το έβλεπες να φιγουράρει στις εφημερίδες πριν από 40 χρόνια. 

Για ποιο λόγο δεν αμφισβητούμε καθόλου την ιδέα “Οικονομία”; Μια χαρά μπορεί να υποστηρίξει κανείς, ότι αυτή η ιδέα, ως αναλυτικό εργαλείο, σαν ένας τρόπος για να σκεφτόμαστε τη ζωή στη βιομηχανική κοινωνία,  δεν είναι παρά μια κοινωνική κατασκευή. Προσέξτε: δεν μιλάμε για την οικονομία της Σουηδίας το έτος 2000, αλλά για το γεγονός ότι η ίδια η ιδέα της Οικονομίας, αυτή η φαινομενικά αναπόφευκτη και αναπότρεπτη ιδέα, μπορεί πράγματι να θεωρηθεί ως κοινωνική κατασκευή.

Στο μεταξύ, ένα πλάσμα ακόμα πιο τρομαχτικό την Οικονομία έχει ξεπροβάλλει μέσα από τη χρηματοοικονομική ζούγκλα. Είναι το Έλλειμμα! Πρόκειται για το μεγάλο αντιδραστικό πολιτικό σύνθημα των αρχών της δεκαετίας του 1990. Το Έλλειμμα ως κοινωνική κατασκευή θα μπορούσε να είναι ο τίτλος ενός άλλου συναρπαστικού βιβλίου. Φυσικά, το έλλειμμα γεννήθηκε μέσα από τον υπέρμετρο δανεισμό κατά την πρόσφατη ιστορία. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα. Το θέμα αυτού του βιβλίου θα είναι η κατασκευή της ιδέας του ελλείμματος. Μπορούμε να διαβλέψουμε την επιχειρηματολογία του. Η ιδέα του ελλείμματος κατασκευάστηκε σαν μια απειλή, σαν ένα στοιχείο πίεσης σε βάρος της πλειοψηφίας των ανθρώπων, ένα εργαλείο χρήσιμο για την αποκατάσταση της ηγεμονίας του κεφαλαίου και για τη συστηματική και ανελέητη αποδιάρθρωση του κοινωνικού ιστού. Κατασκευάστηκε σαν ένα τέχνασμα, χάρη στο οποίο οι φτωχοί θα αποδέχονταν οικειοθελώς να γίνουν φτωχότεροι μέχρις εξαθλίωσης.

 

Εδώ πρέπει να επιμείνω ιδιαίτερα στη δύσκολη διάκριση μεταξύ αντικειμένου και ιδέας. Η προϋπόθεση που έθεσα παραπάνω προκειμένου να χαρακτηριστεί κάτι ως «κοινωνική κατασκευή» δεν ισχύει για τα αντικείμενα (το έλλειμμα ή την οικονομία ως αντικείμενα). Είναι σαφές πως η σημερινή οικονομία και το σημερινό έλλειμμά μας δεν είναι κάτι το αναπόφευκτο, αλλά ενδεχόμενο αποτέλεσμα σωρείας ιστορικών συμβάντων. Η προϋπόθεση που έθεσα, αφορά στις ιδέες για την οικονομία και το έλλειμμα. Η ιδέα της Οικονομίας και η ιδέα του Ελλείμματος εμφανίζονται, μαζί με όλα όσα υποδηλώνουν, σαν κάτι το μοιραίο και αναπόφευκτο. (…).»

Ian Hacking, The Social Construction of What?

Harvard University Press, 1999

Ποτάμι

... για να μη χάσουν οι λέξεις τη σημασία τους...
... για όσους ταξιδεύουν στον Αχέροντα...

... για τους ζωντανούς...

...

UPDATE

Scott Asheton (16 Αυγούστου 1949 – 15 Μαρτίου 2014)

Μια αντίδραση στην τεχνολογική κατατονία

Εκπομπές HS στο Beton7 | #10

Τα καυτά ερωτήματα που συσσωρεύτηκαν από τις προηγούμενες εκπομπές, απειλούν να ανατινάξουν τα μυαλά μας! 

Κατασκευή καταστάσεων ή οικοδόμηση κινήματος;

Πειραματισμός ή πρωτοπορία;

Τέχνη ή Πολιτική;

Διαλεκτική ή Τριλεκτική;

Τρότσκι ή Τρόκκι;

Ο δρόμος για το Μάη είναι στρωμένος με χειμώνες

και οι χειμώνες με ζεστές συναντήσεις

γύρω από μια κούπα κρασί στο σταυροδρόμι.

Η Άνοιξη δεν αργεί πολύ.

Πέμπτη, 13.03.14, 5 με 7 μ.μ. από το Beton7 ArtRadio

UPDATE 18.03!  
Ανέβηκε και η εκπομπή της 13.03, 
όπου ξεκινώντας από τους StingRays
μπλέξαμε με τους καταστασιακούς ακόμα και τον Vygotsky, 
εδώ

Ο Χένριχ αποστομώνει τους καιροσκόπους

Ζούμε σε ένα κόσμο που “υπό την απειλή των όπλων", κυριολεκτικά πολλές φορές, βρισκόμαστε στην θέση που πρέπει να δώσουμε μια και μόνη απάντηση. Ζούμε σ' ένα  κόσμο γεμάτο ψευτοδιλήμματα που θέτουν κάθε λογής απατεώνες. Με τους Έλληνες ή με τους Τούρκους, με τους εργάτες ή με το κεφάλαιο,  με την ανάπτυξη ή με την οπισθοδρόμηση, με τους φτωχούς ή με τους πλούσιους, χριστιανισμός ή ισλάμ, πρόοδος ή συντήρηση, αριστερά ή δεξιά και τελικά βρέχει ή δε βρέχει;
 
Την απάντηση σε πατέρες του τυχοδιωκτισμού και τυχοδιώκτες πατέρες την δίνει ο Χένριχ. Το 1982 ή να ταν το 83, ο Χένριχ Γκλάντνεϋ ήταν δεκατεσσάρων ετών και ο πατέρας του Τζακ  γύρω στα πενήντα. Σε κάθε περίπτωση ο Χένριχ συνιστά εκ νέου “σχολή” στην διαλογική αντιμετώπιση του μικροαστικού πατερναλισμού και των λούμπεν-διανοούμενων με ανησυχίες περί ουσίας, αλήθειας, ταυτότητας, ευθύνης κτλ.

Να πως περιγράφει το κατόρθωμα του υιού ο πατέρας:

Ο Χένριχ είναι δεκατεσσάρων χρονών, συχνά μας αποφεύγει και είναι στις κακές του. Άλλες πάλι φορές είναι ανησυχητικά υπάκουος. Έχω μια υποψία πως η πρόθυμη υποχώρηση στις επιθυμίες μας και τις απαιτήσεις μας είναι κάτι σαν όπλο για να εκτοξεύει κατηγορίες εναντίον μας. (...) Τον πήγαινα με τ' αυτοκίνητο στο σχολείο  μετά από κάποια απουσία εξαιτίας αρρώστιας με πυρετό. (...)

-        Θα βρέξει απόψε

-        Βρέχει τώρα, είπα

-        Το ράδιο είπε απόψε

-        Κοίτα στο παρμπρίζ, είπα, και πες μου, βρέχει ή δεν βρέχει;

-        Εγώ σου λέω μόνο τι είπαν.

-        Επειδή το είπε το ραδιόφωνο δεν σημαίνει πως εμείς δεν πρέπει να πιστεύουμε στα μάτια μας.

-        Τα μάτια μας; Τα μάτια μας βλέπουν συχνότερα λάθος από ότι σωστά. Έχει αποδειχτεί επιστημονικά. Δεν ξέρεις τις θεωρίες που λένε πως τίποτα δεν είναι όπως μας φαίνεται; Δεν ξέρεις πως δεν υπάρχει παρελθόν, παρόν ή μέλλον παρά μονάχα στο μυαλό μας. Οι λεγόμενοι νόμοι της κίνησης δεν είναι παρά μια μεγάλη απάτη.
Ακόμη κι ένας ήχος μπορεί να ξεγελάσει το μυαλό. Επειδή δεν ακούς κανέναν ήχο , δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν ήχοι που ακόμη και τα σκυλιά δεν μπορούν να ακούσουν ποτέ. Ήχοι μεγάλης συχνότητας, που έρχονται από κάπου.

-        Βρέχει ή δεν βρέχει, ρώτησα.

-        Δεν θα ήθελα να είμαι υποχρεωμένος να αποφανθώ.

-        Κι αν κάποιος σε σημάδευε μ' ένα πιστόλι στο κεφάλι σου;

-        Ποιος εσύ;

-        Κάποιος. Ένας τύπος με καπαρντίνα και φιμέ γυαλιά. Κρατάει ένα πιστόλι στο κεφάλι σου και σου λέει: “Βρέχει ή δεν βρέχει; Όλο κι όλο που έχεις να κάνεις είναι να πεις την αλήθεια, και τότε θα πάρω το πιστόλι μου, θ ανέβω στο πρώτο αεροπλάνο και θα εξαφανιστώ”.

-        Ποια αλήθεια θέλει; Θέλει την αλήθεια κάποιου που ταξιδεύει σχεδόν με την ταχύτητα του φωτός σ' έναν άλλο γαλαξία; Θέλει την αλήθεια κάποιου που είναι σε τροχιά γύρο από άστρο νετρονίου; Ίσως αν αυτοί οι άνθρωποι μπορούσαν να μας δουν μέσα από ένα τηλεσκόπιο, να νόμιζαν πως είμαστε εξηνταπέντε πόντους ύψος και πως βρέχει χτες αντί για σήμερα.

-        Κρατάει το πιστόλι στο δικό σου κεφάλι. Θέλει τη δική σου αλήθεια.

-        Και τι ωφελεί η αλήθεια μου. Η αλήθεια μου δεν σημαίνει τίποτα. Τι θα συμβεί δηλαδή αν αυτός ο τύπος έρχεται από έναν πλανήτη διαφορετικού ηλιακού συστήματος; ¨οτι εμείς το λέμε  βροχή το λένε αυτοί σαπούνι. Ότι λέμε εμείς μήλα, το λένε βροχή. Λοιπόν τι υποτίθεται ότι θα του πω;

-        Τ' όνομά του είναι Φράνκ Τζ. Σμόλευ και είναι από το Σαιντ Λούι.

-        Θέλει να μάθει αν βρέχει τώρα τούτη ακριβώς τη στιγμή;

-        Μάλιστα, εδώ και τώρα.

-        Υπάρχει κάτι σαν το τώρα; Το τώρα έρχεται και φεύγει πριν προφτάσεις να το αναφέρεις. Πως μπορώ να πω κατηγορηματικά πως βρέχει τώρα αν το λεγόμενο “τώρα” σου γίνεται “τότε” αμέσως μόλις το προφέρω;

-        Είπες πως δεν υπάρχει παρελθόν, παρόν ή μέλλον.

-        Υπάρχει αλλά μόνο στα ρήματα

-        Η βροχή είναι ουσιαστικό. Έχουμε βροχή εδώ, σ' αυτήν ακριβώς την τοποθεσία, σε οποιονδήποτε χρόνο , μέσα στα επόμενα δύο λεπτά που θα απαντήσεις στην ερώτηση.

-        Μα πως να μιλάει κανείς για αυτήν ακριβώς την τοποθεσία ενώ βρίσκεται σ' ένα όχημα που κινείται; Αυτό είναι το πρόβλημά μας.

-        Απλώς δώσε μου μια απάντηση, εντάξει Χένριχ;

-        Το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω είναι να μαντέψω.

-        Αλλά το βλέπεις ότι βρέχει.

-        Βλέπω και τον ήλιο να κινείται στον ουρανό. Αλλά κινείται ο ήλιος ή η γη γυρίζει;

-        Δεν δέχομαι την αναλογία.

-        Είσαι λοιπόν τόσο βέβαιος πως είναι βροχή. Πως το ξέρεις πως δεν είναι θειικό οξύ από τα εργοστάσια που βρίσκονται πέρα από το ποτάμι; Πώς ξέρεις πως δεν είναι ραδιενεργός βροχή από έναν πόλεμο με την Κίνα; Θέλεις μιας απάντηση εδώ και τώρα.

-        Μπορείς να αποδείξεις εδώ και τώρα ότι αυτό το πράγμα είναι βροχή; Τι είναι βροχή εν πάση περιπτώσει;

-        Είναι αυτό το πράγμα που πέφτει από τον ουρανό και σε κάνει μούσκεμα

-        Εγώ δεν είμαι βρεγμένος. Εσύ είσαι;

-        Εντάξει, είπα, θαυμάσια.

-        Όχι σοβαρά σε ρωτάω, είσαι;

-        Εξαιρετικά, του είπα. Πέτυχες μια νίκη για την αβεβαιότητα, το τυχαίο, το χάος. Ο θρίαμβος της επιστήμης.

-        Καλά κορόιδευε εσύ τώρα.

-        Οι σοφιστές κι αυτοί που διυλίζουν τον κώνωπα χαίρονται το θρίαμβό τους.

-        Μάλιστα μπορείς να ειρωνεύεσαι όσο θέλεις. Δεν με νοιάζει.

Τι να γίνεται σήμερα, τριάντα χρόνια μετά, ο Χένριχ; 

 

Ο  ορκισμένος διώκτης του Χένριχ, ο στοιχειωμένος απατεώνας, συνεχίζει να μοιράζει ευθύνες. Τις προάλλες μας έλεγε ότι υπηρετεί το τάδε κόμμα του κοινοβουλίου νοιώθοντας, έλεγε, μια βαθιά ηθική πρόκληση και υποχρέωση. Ένα αίσθημα δικαίου κτλ.

Άλλη φορά τον πετύχαμε να σχολιάζει "κάκιστες μεταφράσεις", "μέτρια φιλμ" "άνισες" παραστάσεις και "επιμελητικές αστοχίες".  Δε σταματά να μιλάει για τις καινοτομίες, τις χαμένες ευκαιρίες για τον τόπο, την δράση, την ανάπτυξη και την δημιουργία. Tις δυ-να-τό-τη-τες. Να είμαστε ανοικτοί (με το αζημίωτο). Να πάρουμε παράδειγμα από "αυτούς" που κάνουν τα πράγματα σωστά "εκεί πέρα", λέει, ενώ ψάχνει αυτό το "εμείς" που τόσο λείπει.  Ευχήθηκε στο πατέρα Παΐσιο "όπου βρίσκεται" να έχει βρει το θεό του.  Να το ξανα σκεφτούμε, να το ξανα ξεκινήσουμε, να το ξανα χτίσουμε, να το ξαν'ανοίξουμε...

 
Ευλόγησε τα γένια του.  Κάνοντας παρατηρήσεις επί της ορθογραφίας και της ορθής σύνταξης, αναζήτησε  την ποίηση που λείπει και που επιτέλους  "θα μιλήσει στις ψυχές των ανθρώπων", σε "τούτα τα χώματα" για τα οποία είναι μάλιστα κι υπερήφανος...

Για τον Χένριχ οι έρευνες συνεχίζονται* Ο ταλαίπωρος πατέρας του διαλόγου, ο Τζακ, είναι ο αφηγητής και βασικός πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος του Ντον Ντελίλο με τίτλο “Λευκός Θόρυβος”. Ένα βιβλίο με θέμα τον θάνατο. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.

* την περίπτωση του ποιητή Christian Bök που παρουσίασε στην παρέα χτες ο Θοδωρής Χιώτης, αξίζει να την προσέξετε και φυσικά του Kurt Schwitters που είναι και μια βασική επιρρόη του (μας)

Ποτέ την Κυριακή! [αναμετάδοση]

Τέχνη και Εξορκισμός | Μανιφέστα 29

Henri Michaux (1899-1984)

 

Θα ήταν πραγματικά εξαιρετικό αν μια τέλεια αρμονία μπορούσε να προκύψει από τα γεγονότα που συμβαίνουν κάθε χρόνο. Πάντα υπάρχουν μερικά που κολλάνε στο λαιμό σου. Tα κρατάς μέσα σου. Σε πονάνε.Ένα πράγμα που μπορείς να κάνεις παρ' όλ’ αυτά είναι το εξής: εξορκισμός. Κάθε κατάσταση σημαίνει συνάρτηση. Εκατοντάδες συναρτήσεις.

 

Θα ήταν ανήκουστο αυτό το σύνολο καταστάσεων να καταλήξει σε κάτι πλήρως ικανοποιητικό ή να υπάρξει ένας άνθρωπος, οσοδήποτε ενεργητικός, που να μπορεί να αντιπαλέψει όλες αυτές τις συναρτήσεις αποτελεσματικά.Ένα πράγμα που μπορείς να κάνεις παρ' όλ’ αυτά: εξορκισμός. Εξορκισμός, μια σθεναρή αντίδραση, ένας πολιορκητικός κριός, είναι το αληθινό ποίημα του φυλακισμένου. Μέσα στον ίδιο το χώρο της οδύνης και της εμμονής, εισάγεις μια τέτοια ανάταση, τέτοια υπέροχη βία, συγκολλημένη στο σφυροκόπημα των λέξεων, που η συμφορά διαλύεται σταδιακά, αντικαθιστώμενη από μία αιθέρια δαιμονική επικράτεια-μια περιοχή θαυμάτων!  

 
Σημ. Ιζι. Αυτά από τον ποιητή Ανρί Μισώ.  Τα "αναμετέδωσε" τις προάλλες στην γιορτή για το δεύτερο τεύχος του φρμκ η "χαπίφια" συντρόφισσα Κ. Η από "το βήμα του Camp".  Τα γράφουμε και τα λέμε, και θα τα ξαναλέμε με κάθε ευκαιρία, στην προσπάθειά μας να καταστήσουμε ξεκάθαρη την υπόθεση που μας αφορά. Ο Μισώ ήταν ζωγράφος, ταξιδευτής, ιδιότυπος χιουμορίστας, τυχερός και άτυχος. Έγραψε ποιήματα. Δεν γνωρίζουμε αν "μίλησαν στις ψυχές των ανθρώπων", σίγουρα σε κάποιες  θα μίλησαν, δεν έχουμε τα στατιστικά.  Ο Ανρί Μισώ δεν είναι "άνθρωπος του έθνους μας" δεν γεννήθηκε σε "ετούτα τα χώματα".  Είναι αδελφή ψυχή και φύλακας άγγελος. Κι αυτός όπως εμείς, περιφρονούσε τις γκροτέσκες αξιολογήσεις, ασκώντας με συνέπεια την ενεργητική κριτική, την δημιουργική άρνηση απέναντι στην πραγματικότητα. Γεννήθηκε το 1899 μακριά από δω, στη Ναμύρ, στις Αρδένες.