(…)
Όσο περισσότερο το σύστημα καταστρέφει τις ανθρώπινες σχέσεις, τόσο περισσότερο
ο άνθρωπος χρειάζεται να δηλώνει αλτρουιστής. Μόλις αυτός ο αλτρουισμός
προχωρήσει πέρα από το καθαρά λεκτικό επίπεδο, θα θεσμοποιηθεί και πάρα πολύ
γρήγορα θα εκτεχνικευτεί.
Επομένως,
δεν πρέπει να βλέπουμε το τεχνικό σύστημα σαν κατασκευαστή ανθρώπινων ρομπότ.
Αντίθετα, αναπτύσσει όλα αυτά που θεωρούμε βαθιά ανθρώπινα (τον πλουραλισμό,
τον αλτρουισμό, την αντισυμβατικότητα) αλλά εντελώς αφομοιωμένα μέσα
στο ίδιο το σύστημα ―δηλαδή: λειτουργούν προς όφελος του συστήματος, τού
προσφέρουν καινούργια καύσιμα και πραγματώνονται χάρη σε αυτά που έχει να
προσφέρει το σύστημα.
Έτσι
το σύστημα αφομοιώνει π.χ. την ανάγκη του παιχνιδιού, που είναι τόσο ουσιαστική
για το ανθρώπινο ον. Ο άνθρωπος θα μπορεί θαυμάσια να παίζει με όλες τις
μηχανές, που βάζει στη διάθεσή του το τεχνικό σύστημα, και αυτό το παιχνίδι θα
είναι τρομερά συναρπαστικό και θα ανανεώνεται ασταμάτητα, ακριβώς χάρη στην
Τεχνική. Παρόμοια, το τεχνικό σύστημα μάς επέτρεψε να ανακαλύψουμε και πάλι τις
εκλεπτυσμένες τεχνικές του σεξουαλικού παιχνιδιού, που όμως δεν είναι παρά
τεχνικές.
Ξέρω
πολύ καλά τι θα πείτε: Μα, εάν ο άνθρωπος μπορεί να αναπτύξει όλες τις
δυνατότητές του χάρη στην Τεχνική, τότε τι παραπάνω ζητάς; Είναι πολύ δύσκολο
να απαντήσω.
Πώς
να πω, ότι η υπερεκτεχνικευμένη σεξουαλικότητα δεν είναι έρωτας; Ότι το
παιχνίδι με διάφορες πολύπλοκες και συναρπαστικές συσκευές δεν μπορεί να
συναγωνιστεί το κρυφτό και το κυνηγητό; Ότι η φύση που ανασυνθέτει η Τεχνική,
δεν είναι Φύση; Ότι η λειτουργική αντισυμβατικότητα δεν είναι υπαρκτική
αντισυμβατικότητα; Με άλλα λόγια, ότι όλα αυτά μας κάνουν να ζούμε μέσα σε ένα
τεχνητό σύμπαν ψευδαισθήσεων και αντικατοπτρισμών;
Ζακ Ελλυλ, Το Τεχνικό Σύστημα (εκδ. Αλήστου
Μνήμης, σελ.148)
