«(…) Μια μέρα ξεκίνησα νωρίς το πρωί μαζί με κάποιον άλλο για να στήσουμε ενέδρα και να πυροβολήσουμε φασίστες στα χαρακώματα έξω από
την Ούεσκα. Οι γραμμές μας απείχαν από των φασιστών γύρω στα 280 μέτρα. Απ’ αυτή την απόσταση
τα παλιοντούφεκά μας δεν μπορούσαν να βρουν στόχο, αν όμως μπορούσες να
πλησιάσεις τα φασιστικά χαρακώματα στα ενενήντα κάτι μέτρα τότε, με λίγη τύχη, θα
κατάφερνες να χτυπήσεις κανένα από δαύτους ανάμεσα από κάποιο κενό στα
προχώματα. Δυστυχώς, το μεταξύ μας έδαφος ήταν ένα επίπεδο χωράφι όπου δεν
έβρισκες πουθενά να καλυφθείς πέρα από κάτι λάκκους, και μάλιστα έπρεπε να
φτάσεις ώς εκεί έρποντας μέσα στη νύχτα και να γυρίσεις με το χάραμα, πριν
ξημερώσει καλά-καλά.
Τούτη τη φορά οι φασίστες δεν ξεμύτισαν και χρειάστηκε να
παραφυλάμε στο λάκκο ίσαμε που μας έπιασε το φως της μέρας. Ήμασταν κρυμμένοι μέσα
σ’ ένα χαντάκι, αλλά πίσω μας ήταν 280 μέτρα ίσωμα χωρίς κανένα σημείο να κρυφτεί
όχι άνθρωπος αλλά μήτε λαγός. Πασχίζαμε να μείνουμε ήρεμοι όταν ξαφνικά
ακούστηκε ένα μουγκρητό από τον ουρανό και συναγερμός από σφυρίχτρες στο
φασιστικό χαράκωμα. Έρχονταν δικά μας αεροπλάνα. Τότε, ένας απ’ αυτούς,
θέλοντας ίσως να μεταφέρει κάποιο μήνυμα στο αρχηγείο τους, πήδηξε έξω απ’ το
χαράκωμά τους και βάλθηκε να τρέχει κατά μήκος του προχώματος χωρίς να παίρνει
καμιά προφύλαξη. Ήταν μισοντυμένος και βαστούσε το παντελόνι του και με τα δυο του
χέρια καθώς έτρεχε.
Αρνήθηκα να πυροβολήσω αυτόν
τον άνθρωπο. Είν’ αλήθεια πως δεν είμαι δεινός σκοπευτές και το πιθανότερο
είναι πως δεν θα κατάφερνα να τον πετύχω έτσι που έτρεχε ενενήντα τόσα μέτρα
μακριά. Άλλωστε είχα το νου μου κυρίως στο να βρω την ευκαιρία να επιστρέψω στο
χαράκωμά μας τώρα που οι φασίστες είχαν στρέψει όλη τους την προσοχή στ’
αεροπλάνα. Όμως ο λόγος που δεν τον πυροβόλησα ήταν κατά βάση επειδή τον έβλεπα
να τρέχει έτσι αφύλαχτος βαστώντας τα παντελόνια του. Είχα έρθει εδώ για να
σκοτώσω ‘‘φασίστες’’, αλλά ένας άνθρωπος που τρέχει πασχίζοντας να βαστήξει τα
παντελόνια του δεν είναι ‘‘φασίστας’’, είναι απλά ένας συνάνθρωπος, όμοιος μ’
εσένα και δεν σου κάνει καρδιά να τον πυροβολήσεις.
Τι
δείχνει αυτό το περιστατικό; Όχι πολλά πράγματα, διότι είναι κάτι που συμβαίνει
και συνέβαινε πάντα σε όλους τους πολέμους.(…)»
Τζόρτζ Όργουελ, Ξανακοιτώντας τον Ισπανικό Εμφύλιο (1943)
11 σχόλια:
https://www.youtube.com/watch?v=7qjYo2hSbUY
Ευχαριστώ για το βίντεο. Και πάλι κάποιος που δεν πυροβολεί τον αδύναμο κι εκτεθειμένο εχθρό. Την ώρα που άλλοι βομβαρδίζουν άμαχους κι άλλοι ανατινάζουν παιδαρελια και περαστικούς.
Χορταστικό, με τον τρόπο του Όργουελλ! Στο βιβλίο "Στρατιώτες της Σαλαμίνας", νομίζω, αναφέρεται ένα περιστατικό ως εξής: Σε έναν αναρχικό, ανατίθεται να πάρει έναν αξιωματικό του εθνικιστικού στρατού στο δάσος και να τον εκτελέσει. Οι δύο άνδρες βαδίζουν, μπρος ο φασίστας, πίσω ο αναρχικός με το όπλο. Σε κάποιο ξέφωτο σταματούν. Ο αναρχικός σηκώνει το όπλο, πυροβολεί δυο φορές στον αέρα, γυρίζει και φεύγει. Το βιβλίο παρακολουθεί τον φασίστα μέσα στα χρόνια και πώς εκείνοι οι δύο πυροβολισμοί στο δάσος άλλαξαν τη ζωή του. Μια "χαρισμένη ζωή" αναγκαστικά βαθαίνει.
Αν είιναι έτσι, πρέπει να καταραστούμε τους Βιετκόνγκ που στόχευαν κατά προτεραιότητα νοσοκομειακά ελικόπτερα και νοσοκόμους.
Κάντε το, αν σας βαστάει!
Κανένα πρόβλημα φίλτατε LeftG?, σιγά το δύσκολο! Οποιοσδήποτε χτυπάει αληθινά νοσοκομεία και τραυματιοφορείς, διαπράττει έγκλημα πολέμου, είτε πιλοτάρει Στελθ, είτε Μιγκ.
Φίλε HollowSky,
Μόνο ο κυρίαρχος έχει την πολυτέλεια να τηρεί το fair play (που το έχει ορίισει ο ίδιος και το παραβιάζει όποτε του γουστάρει η τον συμφέρει). Ο κυριαρχούμεννος όχι. Ο κοινωνικός πόλεμος, με τη μεταφορική ή την κυριολεκτική σημασία, δεν είναι μία παρτίδα μπριτζ για κυρίους. Αμαν πια με αυτό το αριστοκρατικό και ελιτίστικο πνεύμα που σε διακατέχει. Rules, rules, rules! There are no rules except one: dominance.
ΟΧΙ αγαπητέ μου LeftG?, και πάλι όχι! Ειδάλλως δεν υπάρχει καμιά ποιοτική, δηλαδή ηθική, διαφορά μεταξύ κυρίαρχου και κυριαρχούμενου! Κι ο συγκεκριμένος κανόνας, "δεν βομβαρδίζουμε νοσοκομεία και τραυματιοφορείς", δεν έχει οριστεί από κανένα κυρίαρχο, αλλά είναι ένας κανόνας που στη βάση του, στο πνεύμα του, απηχεί τα συμφέροντα των κυριαρχούμενων διότι αυτό που ουσιαστικά λέει είναι ότι "δεν σκοτώνουμε όποιον βρίσκεται σε ΑΔΥΝΑΜΗ κατάσταση", στην κατάσταση δηλαδή που συνήθως βρίσκεται ο κυριαρχούμενος. Φοβάμαι πως σου έχει πάρει τα μυαλά ο φασισταράς ο Καρλ Σμιτ κι έχεις μασήσει στην ισχυολαγνική ανάγνωση της ιστορίας. Mind the gap φίλε, μην πέσεις τελικά μέσα!
Φίλε HollowSky,
Δεν μίλησα για βομβαρδισμό νοσοκομείων. Κάτι τέτοιο δεν έγινε και ούτε θα το προσπερνούσα αν είχε γίνει. Μίλησα για τα νοσοκομειακά ελικόπτερα και τους medics τών πεζικάριων Αμερικανών που στοχοποιούσαν οι Βιετκόνγκ επί τού πεδίου τής μάχης. Τακτική μάχης ήταν με στόχο να πέφτει το ηθικό τών Αμερικανών όταν έβλεπαν ότι ο νοσοκόμος τής διμοιρίας είχε σκοτωθεί και το ελικόπτερο που θα μπορούσε να μεταφέρει τραυυματίες είχε γίνει κομμάτια.
Και σιγά μην ανακάλυψε την έννοια τής ισχύος ο φασισταράς ο Σμιτ! Για όνομα! :-)
Τα λέμε
Αγαπητέ LeftG καμιά διαφορά δεν υπάρχει ανάμεσα στα νοσοκομεία (πολιτικά ή στρατιωτικά, ή σκετες τέντες άμεσης περίθαλψης) και τα νοσοκομειακά αυτοκίνητα ή ελικόπτερα ή πλοία με το ιατρικό και νοσοκομειακό προσωπικό τους. Το να τα χτυπάς είναι έγκλημα πολέμου. Χτυπάς αυτούς που είναι εκτός μάχης, άοπλοι κι είναι εκεί για να περιθάλψουν ανθρώπους που επίσης είναι εκτός μάχης, άοπλοι, σακατεμενοι. Δεν υπάρχει δικαιολογία, πολύ περισσότερο όταν γίνεται συνειδητά, εσκεμμένα, σχεδιασμένα! Έτσι χάνεται, εκτός των άλλων, και η ποιοτική ηθική διαφορά που θα έπρεπε να σε διακρίνει από τους κυριαρχους και τους πλανητάρχες.
Όσο για την ισχυολαγνεια, μπορεί να μην την ανακάλυψε ο ναζιστής Σμιτ αλλά κάμποσοι την έκαναν σημαία τους μέσω αυτουνού. Ας μην είσαι από δαύτους, εύχομαι.
Φίλε Hollowsky,
Ο πόλεμος είναι σαν το το τάνγκο: θέλει δύο. Τι έχουμε εδώ; Μία διαλεκτική σχέση. Όταν λοιπόν εσύ μού περιλούζεις με χημικά τις αγροτοκαλλιέργειές μου κι εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι αντίστοιχο, κάνω κάτι ανάλογο: στοχοποιώ τις δομές περίθαλψής σου.
Επαναλαμβάνω: ο κοινωνικός πόλεμος δεν είναι μία παρτίδα μπριτζ για κυρίους! Αρκετά με τις ποιοτικές ηθικές αρχές. Το μόνο ερώτημα που υπάρχει είναι αν η βία που ασκείται είναι αναγκαία, με άλλα λόγια αν είναι αποτελεσματική. Είμαι πρόθυμος να καταδικάσω την περιττή και τυφλά εκδικητική βία, όχι όμως και την αναγκαία.
Τα λέμε
Τι να πω αγαπητέ LeftG700, όπως νομίζεις.
Δημοσίευση σχολίου