 |
αισθάνομαι την ανάγκη να ανεβάσω σε ξεχωριστή ανάρτηση, δηλαδή εδώ, τώρα, ένα σχόλιο που διάβασα στη συζήτηση της προηγούμενης ανάρτησης και μου άρεσε. Ελπίζω ο/η "Γάλα και Μπισκότα", που το έγραψε, να μη με μηνύσει για απαγωγή σκέψεων προς διευκόλυνση αλλότριας ακολασίας...
Μήπως όμως το άτομο
έφτασε πια στο σημείο
όπου εύχεται και σφοδρά ποθεί
το ίδιο
να πεθάνει,
μην αντέχοντας πια το μάταιο φορτίο
μιας ατομικότητας
πλασματικής και παραισθητικής;
έφτασε πια στο σημείο
όπου εύχεται και σφοδρά ποθεί
το ίδιο
να πεθάνει,
μην αντέχοντας πια το μάταιο φορτίο
μιας ατομικότητας
πλασματικής και παραισθητικής;
13 σχόλια:
Κι έπρεπε να πιάσει τόσο χώρο?
Εγώ αναρωτιέμαι εύχεται να πεθάνει ή εύχεται να χαθεί νεκροζώντανος (όπως είναι ΤΩΡΑ) μέσα στο πλήθος των νεκροζώντανων ατόμων και νά'χουμε κι άλλα?
Στο πλήθος προβάλλεται το μέλλον πραγματικά.
Όχι όμως το πλήθος των νεκροζώντανων τηλεορασόπληκτων, αλλά ένα πλήθος που θα αποτελείται από απολύτως ζωντανά και ενεργά άτομα, με ενεργές αναμνήσεις, με συνείδηση, με αλληλεγγύη και αλληλοκατανόηση .
...ελπίζω
Χμμ... λες?
Και πως θα αλλάξει το πλήθος των νεκροζώντανων με το πλήθος των ολοζώντανων?
Σκούρα τα βλέπω τα πράγματα αγαπητέ Σωκρατες.
Αλήθεια, δε νιώθω και πολύ καλά τελευταία...
Socrates,
κι εγώ αναρωτήθηκα, γιατί τόσο χώρο; Απάντηση δεν έλαβα. Οπότε υπόθεση έκανα. Ότι, ας πούμε, μοιάζει έτσι στημένο, η μια λέξη κάτω από την άλλη, σαν ένα άτομο - κι η κάθε λέξη μοναχή, κι όλο μαζί σαν ψηλός ψηλός καλόγερος και κόκκαλα δεν έχει. Λες;
Για τα ζώνεργα - κι όχι ζώνεκρα - πλήθη, τι να πω; Μακάρι αλλά δεν το πολυβλέπω. Όμως αυτό ψάχνουμε.
Sailor,
δοκίμασες σπανάκι;
Εις τον αφρόν, εις τον αφρόν της θάλασσας,
το άτομο,το άτομο κοιμάται,
παρακαλώ σας κύματα μη μου το εξυπνάτε.
(Όταν ξυπνάει εύχεται να πεθάνει και γκρινιάζει και μετά τι θα του πούμε;)
διαβάζω ένα καλό βιβλίο, συμμετέχω σε μια καλή κουβέντα κ ξάφνου νιώθω να ψηλαφίζω την ζωή... και πάλι αναρωτιέμαι, μήπως και αυτό είναι ένα ψέμα μια "πλασματική" αίσθηση του τι σημαίνει ζωή ; ξανατουμπαρει η σκέψη και λέω: και όμως μπορεί να είναι μια μικρή είσοδος, ένα ξύπνημα για να καταλάβω τι σημαίνει να ζω, να με βοηθήσουν να καταλάβω πως να ξεκινήσω να κάνω τα πρώτα διστακτικά βήματα. νομίζω πως το διάβασμα κ οι συζητήσεις βοηθούν, όχι κ λίγο, μα από μόνα τους δεν αρκούν και καμία φορά μας δίνουν κ την εντύπωση πως είμαστε "εεε μωρέ κ λίγο καλύτερα από τους άλλους" καθιστώντας μας έτσι σε χειρότερη μοίρα. το θέμα εν τέλει είναι τι νιώθουμε; ή ποιοι στ' αλήθεια είμαστε κ τι κάνουμε;και μηπως πράτωντας (ΤΙ; ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ;)καταφέρουμε να ξυπνήσουμε;
αργησα,δεν πιστευω να κλείσατε..νομιζω οτι βάλαμε πολλά θέματα μαζί για συζήτηση,να πω για το ένα,αν αξίζει τελικά και γιατί και για ποιούς;(εντάξει δεν είναι ένα),αξίζει πολύ αξίζει και για τα ζόμπις ακόμα,εχει πλάκα.είναι όμορφα,και τα πράγματα θα αλλάξουν
καληνύχτα
ΥΓ
..φιλιά στον ουρανό..
Σχέσεις…. Αποξενωμένες μέσα στην ατμόσφαιρα ενός παγωμένου κλίματος. Κάθε σχέση. Φιλίες(στο επίπεδο που όσο περνούν τα χρόνια, νιώθουμε να μην έχουμε κατακτήσει ), ερωτικές σχέσεις(γνωριμίες μέσω internet), σχέσεις γονιού με παιδί(χωρίς μια αγκαλιά, χωρίς ν’ ακουστεί ένα σ’ αγαπώ ). Σχέσεις ρομποτικές, αυτοματοποιημένες. Είμαστε άγνωστοι ακόμη και με αυτούς που μοιραζόμαστε χρόνια την ίδια στέγη. Άγνωστοι ακόμη και με τον ίδιο μας τον εαυτό, κυρίως με αυτόν. Η Εικόνα… Το μόνο που ζητάμε είναι η αποδοχή των άλλων και με την πρώτη απόρριψη πέφτει ο ουρανός και μας πλακώνει κι’ αν είναι και συννεφιασμένος, άστα… αυτό που πρωτίστως μας ενδιαφέρει είναι το πώς φαινόμαστε είτε έχουμε υιοθετήσει το καθωσπρέπει στυλακι είτε το χίμα. Προσπαθούμε να νιώσουμε κ να φαινόμαστε χαρούμενοι με προσποιήσεις θετικής διάθεσης, προσπαθούμε να σταματήσουμε το χρόνο σε όποια ηλικία μας ικανοποιεί διώχνοντας από πάνω μας κάθε σημάδι που ο αυτός μας προσθέτει πάνω μας, με λίγα λόγια προσπαθούμε να νιώσουμε ζωντανοί με ψεύτικους όμως τρόπους. Η τραγικότητα…... Η τραγικότητα είναι ότι όλοι μας απεχθανόμαστε την ψυχρότητα , την έλλειψη αγάπης και νοήματος κ όλες αυτές τις προσποιήσεις .τι είναι λοιπόν αυτό που μας εμποδίζει να κάνουμε κάτι; αν είναι το ατσαλάκωτο κουστούμι μας που φοβόμαστε μη τυχόν και το τσαλακώσουμε λιγάκι τότε με αυτό πεθάναμε από τώρα μόνοι μας κ με αυτό θα μας θάψουν κάποιοι άλλοι αργότερα .
Με την ελπίδα να το τσαλακώσουμε, χα! (συγγνώμη που πιάνω τόσο χώρο)
Κατανοητά όλα αυτά, αλλά λύση υπάρχει;
Ναι!
Μόνη λύση, ο υπερβατικός διαλογισμός.
Ας οραματιστούμε τον εαυτό μας σαν μια λαμπερή κι ολόδροση σταγόνα νερού στο πεντακάθαρο ποτάμι της ζωής, κι ας φανταστούμε το ταξίδι μας πέρα από το μεγάλο καταρράκτη της Τελικής Απόσυρσής μας.
Τότε, διατηρώντας σταθερή την αναπνοή μας – αούμ τατ σουάμ! -, θα διαπιστώσουμε νοερά πως στην πραγματικότητα δεν είμαστε παρά φωτεινά δίκτυα ακτίνων λαμπρότητας, που εκπέμπει το συμπαντικό Είναι προς όλες τις κατευθύνσεις.
Από τη στιγμή αυτή, η Τελική Απόσυρση θα πάψει να μας προξενεί άγχος και, αντίθετα, θα την περιμένουμε με την ηρεμία με την οποία το ρόδο περιμένει την αυγή.
Λιβάδια απεραντοσύνης θα είναι η κατοικία μας και η παραισθητική Ατομικότητα θα μας φαίνεται σαν φυλακή.
Μόνο έτσι θα επιτευχθεί η Ολική Επανασύνδεση!
Σπεύσατε.
Σίμο, αν ήξερες πόσο σε καταλαβαίνω.
Σίμο,
με οραματίστηκα όπως είπες και μ’ έπιασαν ρευματικοί πόνοι. Αν με οραματιστώ κακτάκι στη μέση της ερήμου θα πιάσει; Γιατί έχω πρόβλημα με τα πολλά νερά.
Κι εμένα πάντως δεν μου αρέσει η τελική απόσυρση και η ημερομηνία λήξης ό,τι και να γίνει. Κι επίσης,πέραν των άλλων προβλημάτων με τα πολλά νερά (λειψυδρία και προαναφερθέντες πόνοι στη μέση) και τα πολλά φώτα (όπυ και τσάμπα καίει η λάμπα, τζάμπα σε θυμάμαι) και ανεξαρτήτως απ'αυτά, σε μερικούς αρέσει που είναι άτομα,σχεδόν όσο στο ρόδο η αυγή. Ατομικότητα, δεν είναι κακό,δεν μπορούμε να μένουμε κι όλοι les tous ensemble που λέει και σε μια άλλη ελληνική ταινία.
Σούλα,
αν ήξερες πόσο σε καταλαβαίνω κι εσένα.
Τίμ,
εσένα κι αν σε καταλαβαίνω!
Δημοσίευση σχολίου