«Παράξενο, όντως,
εδώ στην πρωτεύουσα της αιώνιας νιότης, του ατέλειωτου καλοκαιριού και τα λοιπά,
ο φόβος να κυριεύει και πάλι την πόλη όπως τις παλιές εκείνες μέρες, με τις μαύρες
λίστες του Χόλιγουντ, που δεν τις θυμάσαι, και τις ταραχές στο Γουάτς, που τις θυμάσαι
− εξαπλώνεται σαν αίμα μέσα σε πισίνα, ώσπου καταλαμβάνει όλο τον όγκο της ημέρας.
Και μετά ίσως εμφανίζεται κάποια παιχνιδιάρα ψυχή μ’ έναν κουβά πιράνχας, τα ρίχνει
μέσα στην πισίνα κι εκείνα αμέσως γεύονται το αίμα. Κολυμπάνε ολόγυρα ψάχνοντας
να βρουν από πού έρχεται το αίμα αλλά δεν βρίσκουν τίποτα∙ και τρελαίνονται όλο
και περισσότερο, ώσπου η τρέλα τους φτάνει σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Και σ’
εκείνο το σημείο αρχίζουν να τρώνε το ένα το άλλο».
Τόμας Πίνστον, Έμφυτο ελάττωμα
(2009),
Μετάφραση: Γιώργος Κυριαζής (εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, 2011)
9 σχόλια:
η Αθήνα που έρχεται...
Η παγωμένη σιωπή, στην οποία έχει βυθιστεί το νεοελληνικό κοινωνικό μόρφωμα απ' την περασμένη άνοιξη [οι εκλογές "συσκότισαν" για ένα διάστημα το φαινόμενο], δεν προοιωνίζεται τίποτα καλό.
Όταν η σιωπή κι ο φόβος κι η συσσωρευμένη οργή κι η απογοήτευση και οι διαψευσμένες αυταπάτες ξεσπάσουν, η ηλιόλουστη πόλη δεν θα 'ναι μόνον μία...
O φόβος κι η συσσωρευμένη οργή κι η απογοήτευση και οι διαψευσμένες αυταπάτες έχουν ξεσπάσει προ πολλού
Η μόνη ουτοπια που μπορούμε μεχρι στιγμής να πραγματώnουμε, και το πράττουμε σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε πόλη, ηλίολουστη ή συννεφιασμένη, είναι η ουτοπία της βίας.
...βία απέναντι σε αυτό που μας ακυρώνει ή
μετατόπιση πριν μας "μετατοπίσουν";
λέω...
[…]Δεν πρέπει να αγωνιζόμαστε για τις «αξίες» απέναντι στην αυξανόμενη βαρβαρότητα που εκφράζεται τόσο στην αναβίωση του δεξιού λαϊκισμού όσο και στην αγωνία του προλεταριάτου, του οποίου η αποσύνθεση δεν παράγει πλέον παρά «επικίνδυνα άτομα» .
Αλλά αυτό δεν σημαίνει να αγωνιζόμαστε από το τίποτα, ως εάν η εκούσια απόρριψη όλων των κοινοτήτων της αναφοράς ή της ίδιας της έννοιας της κοινότητας θα μπορούσε να θεμελιώσει ένα κάποιο ριζοσπαστισμό. Η αφηρημένη άρνηση των αναφορών οδηγεί συχνά σε μια στάση άβουλη και μια αυθαίρετη κατασκευής της προσωπικότητας. Συνεπώς, δεν υφίσταται ατομική συναισθηματικότητα ή υποκειμενικότητα που θα μπορούσε να εκφράσει μια επιθυμία για την κοινότητα. Αυτή η επιθυμία για την κοινότητα ήταν όμως στη βάση του αμερικανικού αντιπολεμικού κινήματος διαμαρτυρίας και στη δεκαετία του '60, στην βάση των εναλλακτικών κινήματα στη Γερμανία και την Ευρώπη στη δεκαετία του '70. Έχουμε την τάση να ξεχνάμε ότι σήμερα τα αποσαρκωμένα άτομα ταλαντεύονται ανάμεσα στα δύο άκρα του ομαδισμού, από την μία και την άλλη πλευρά της επιβεβαίωσης μιας «ατομικής ταυτότητας» που παρουσιάζεται ως η μόνη αποδεκτή ταυτότητα, διότι είναι κοινή σε όλους τους ανθρώπους . Αλλά αυτή η προοπτική μιας ταυτότητας τόσο ατομικής όσο και κοινής, είναι μια καθαρά πνευματική κατασκευή σε αυτήν την κοινωνία. "ο καθαρός διανοητής", "ο άνθρωπος χωρίς δεσμούς», «ο έντιμος άνθρωπος» είναι μερικές από τις νεκρές φιγούρες της περιόδου της αστικής εξατομίκευσης. Αν μπορούσαν να αντιπροσωπεύουν πραγματικές και κριτικές φιγούρες, είναι γιατί εκείνη την εποχή, ο ρυθμός της εξατομίκευσης και ο βαθμός της δεν ήταν ίδιος για όλους.
Μερικά άτομα, ειδικά οι διανοούμενοι, θα μπορούσε να κατασκευάσουν μια διαφορετική ταυτότητα, μια ταυτότητα προνομιακή, φέρουσα μερικές φορές κριτική. Αυτή η αυτονόμηση κάποιον ατόμων σε σχέση με τη μάζα των άλλων δεν ήταν ένα απλό αποτέλεσμα της δικής τους βούλησης, μια άμυνα σε σχέση με τον κόσμο. Αντιστοιχούσε σε μια διαδικασία εξατομίκευσης, που διέσχιζε τις διαφορετικές τάξεις της κοινωνίας. Είναι αυτό που είναι πλέον αδύνατο στην εποχή της κοινωνίας των δημοκρατικών ατόμων.[…]
Charles Sfar, Jacques Wajnsztejn
[…]Η μερικότητα της κριτικής εξηγεί ταυτόχρονα την έλλειψη ενότητας (υπάρχει πριν από την σκέψη να ενωθεί με τις άλλες) και το γεγονός ότι συνεχίζει ανεξάρτητα από την περίοδο, καθώς συμμετέχει στον κόσμο. Δεν παγώνει, σε αντίθεση με τη θεωρία που έχει μια σταθερή θέση για τον κόσμο. Δεν μπορεί να υπάρξει κριτική δραστηριότητα εάν τα άτομα, οι κοινωνικοί αγώνες, οι οικολογικές ή κοινοτικές ουτοπίες δεν προδιαγράφουν ήδη κάτι άλλο, εάν δεν είναι «θετικά» κατά κάποιο τρόπο 27 . Υπάρχουν πολλά και ορατά στοιχεία, τα οποία επιτρέπουν συγκεκριμένα, αν δεν προβλεφτεί λεπτομερώς, τουλάχιστον να αναφερθεί το Άλλο του κεφαλαίου. Το άτομο είναι κοινωνικό, αλλά οι ανθρώπινες ιδιότητές του και η χρήση που τους κάνει είναι (ή μπορεί να γίνουν) μοναδικές. Το γεγονός ότι αυτές οι ιδιότητες διαμεσολαβούνται από την κοινωνική σχέση δεν τις μειώνει όλες αναγκαστικά σε αυτή την κοινωνική σχέση. Πώς ταιριάζουν μεταξύ τους, σε ένα άτομο, οι κοινοτικές αναφορές, για παράδειγμα, μπορεί να ξεπεράσει ή να παρακάμψει τις επικρατούσες κοινωνικές δομές και να ενισχύσει την μοναδικότητά του ( βλ. για παράδειγμα, η ανθεκτικότητα μιας προ-καπιταλιστικής πρακτικής, της φιλοξενίας, κυρίως μεταξύ των ατόμων για τους οποίους η μνήμη της κοινότητας εξακολουθεί να υπάρχει).
Η «θετικότητα» των κοινοτήτων αναφοράς πηγάζει από το γεγονός ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την άρνηση οποιασδήποτε άμεσης σύνδεσης με μια αποκλειστική και μοναδική κοινότητα. […]
[…]Η τρέχουσα κρίση της καπιταλιστικής κοινωνικής σχέσης που παράγει την τάση των ατόμων προς την κοινότητα δεν μπορεί να επιλυθεί με μία απλή κίνηση προς την «ανθρώπινη κοινότητα». Κοινότητα, άτομο και κοινωνία είναι άρρηκτα συνδεδεμένα τώρα και η ελπίδα βρίσκεται σε μια κοινωνία που ενσωματώνει αυτά τα τρία συστατικά πέρα από τις αντιφάσεις τους. […]
Charles Sfar, Jacques Wajnsztejn
@ Παναγιώτη, τα κείμενα από τα οποία παραθέτεις, καλό θα ήταν να μεταφραστούν. Ποιος θα το κάνει, θα μου πεις...
Σίγουρα κάποιος που ξέρει γαλλικά και δεν είναι τσαπατσούλης … άρα εγώ την σκαπουλάρω.
@ izi και ανώνυμε/η 11:26',
η ύπαρξη της βίας είναι γεγονός αλλά πρέπει να σας προβληματίσει το ότι ποτέ στην ιστορία η βία δεν οδήγησε στην πραγμάτωση των ευγενών σκοπών, για τους οποίους την έχουν επικαλεστεί ως μέσον - την πραγμάτωση δλδ μιας ανθρωπινότερης κοινωνίας.
Δημοσίευση σχολίου