 |
| Διόνυσος και Πλούτος |
«Η εργασία παράγει τον
πλούτο των κοινωνιών»
Πρίμο: Διεθνής Χορωδία Αστών Οικονομολόγων
Σεκόντο: Ηνωμένοι Εργατιστές
«Ποτέ κανείς δεν πλούτισε δουλεύοντας»
Λαϊκή σοφία
Ενάντια στη διεθνή χορωδία με τα δεξιά πρίμα και τα αριστερά σεκόντο της, παίρνουμε σθεναρά το μέρος της λαϊκής σοφίας και διακηρύσσουμε: Η εργασία δεν παράγει κανένα πλούτο! Ούτε αυτοσκοπός της είναι η παραγωγή. Ούτε σήμερα, ούτε ποτέ.
Η εργασία παράγει πράγματα. Η παραγωγή πραγμάτων δεν είναι ούτε
αυτοσκοπός, ούτε πλούτος. Τα πράγματα δεν είναι πλούτος.
Πλούτος δεν είναι η δραστηριότητα
που παράγει πράγματα.
Πλούτος είναι η δραστηριότητα που ορίζει τα πράγματα, η δραστηριότητα που ορίζει ποια πράγματα έχουν
ενδιαφέρον και ποια δεν έχουν, ποια έχουν αξία και ποια δεν έχουν, ποια αξίζει
να παρακινήσουν τον άνθρωπο και ποια όχι.
Τελεία και παύλα!
Γι’ αυτό το λόγο, ούτε η παραγωγή, ούτε η
κατανάλωση πραγμάτων κάνουν πλούσιοτον άνθρωπο.
Πλούσιος δεν
είναι εκείνος που παράγει πράγματα! Πλούσιος δεν είναι εκείνος που καταναλώνει πράγματα! Πλούσιος δεν είναι φυσικά ούτε κι εκείνος που μαζεύει
πράγματα! Κλείστε τα αφτιά
σας στις ψαλμωδίες των αστών οικονομολόγων και των εργατιστών! Το συμφέρον τους
είναι κοινό: Να μην αποκαλυφθεί η αληθινή φύση του πλούτου ώστε να μην
αποκαλυφθεί και ο δικός τους κοινωνικός ρόλος στο παιχνίδι συγκάλυψης της αληθινής φύσης του πλούτου.
Πλούσιος είναι εκείνος που είναι
σε θέση να ορίσει και να θεσμοθετήσει κοινωνικά
τι έχει αξία και τι δεν έχει αξία, τι
έχει ενδιαφέρον και τι δεν έχει ενδιαφέρον για τον άνθρωπο!
Πλούσιος είναι
εκείνος που είναι σε θέση να οργανώσει
τους άλλους ώστε να εργάζονται εξυπηρετώντας το δικό του ορισμό του πλούτου, δηλαδή αυτό που εκείνος έχει ορίσει ως ενδιαφέρον και αξιόλογο για τον άνθρωπο.
Ποια «εργασιακή δύναμη» και ποιος
«νόμος της αξίας» λοιπόν; Ανέκαθεν η κεντρική κοινωνική διαπάλη γινόταν και
εξακολουθεί να γίνεται γύρω από τον ορισμό του πλούτου, γύρω από το τι αξίζει
και τι δεν αξίζει να παρακινήσει τον άνθρωπο, και όχι γύρω από μαθηματικούς
τύπους, οικονομικές παραμέτρους και λοιπά στατιστικά πυροτεχνήματα.
Ανέκαθεν η
κεντρική κοινωνική διαπάλη αφορούσε και εξακολουθεί να αφορά στην αποκάλυψη ή τη
συγκάλυψη του κυρίαρχου κάθε φορά ορισμού του πλούτου.
Ανέκαθεν η κεντρική κοινωνική διαπάλη κρινόταν και κρίνεται από τη διατύπωση και την ενεργοποίηση ενός νέου, βαθύτερου, πλατύτερου και αυθεντικότερου ορισμού του Λόγου για τον οποίο αξίζει να ζούμε.
Ανέκαθεν η κεντρική κοινωνική διαπάλη κρινόταν και κρίνεται από τη διατύπωση και την ενεργοποίηση ενός νέου, βαθύτερου, πλατύτερου και αυθεντικότερου ορισμού του Λόγου για τον οποίο αξίζει να ζούμε.
Όλα τα άλλα είναι άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε.
25 σχόλια:
Dynamite
Ποτέ κανείς δεν πλούτισε δουλεύοντας ο ίδιος.
Οι αξίες καθορίζονται με την ισχύ φυσικά και όχι με την εργασία, αλλά η εργασία στηρίζει τον κόσμο των αξιών. Ο εξαναγκασμός στην παραγωγη δηλαδη.
Μιλάμε για έναν κόσμο που για να υπάρξει πρεπει να παράγει αξίες και για να παράγονται συνεχώς αξίες πρέπει το πλήθος να δεσμεύεται και να εξαναγκάζεται στην παραγωγή τους.
Ανώνυμε/η,
καλή η παρατήρηση, αλλά με την επιφύλαξη για το "πρέπει να παράγει αξίας (...) για να παράγονται συνεχώς αξίες".
Οι αξίες ποτέ δεν παράγονται με την έννοια που δίνουμε στον όρο παραγωγή, δηλ. μιας τυπικά μηχανικής-τεχνικής διαδικασίας αναπαραγωγής. Δεν υπάρχει "παραγωγή" αξιών.
Η αξία εδράζεται στην κρίσιμη ποιοτική διαφοροποίηση: κάτι είναι αξία όταν αναδεικνύεται ως ξεχωριστό και μοναδικό μέσα από τον αδιαφοροποίητο "σωρό".
Η δραστηριότητα που επιτελεί αυτή την διαφοροποίηση-ανάδειξη, δεν είναι μια παραγωγή (με τον παραπάνω τρέχοντα τεχνικό όρο). Είναι μια ελεύθερη δημιουργία.
Οι αξίες αποτελούν έργο ελεύθερης δημιουργίας. Κι έτσι δεν μπορούν να "παράγονται συνεχώς", όπως λ.χ. παράγονται τα εμπορεύματα. Μπορούν όμως (και αυτό γίνεται!) να αιχμαλωτίζουν το ενδιαφέρον και να θέτουν κόσμο στην υπηρεσία τους. Οι απλοί υπηρέτες (ή και δούλοι) αξιών δεν τις παράγουν, απλώς τις αναπαράγουν.
Πολύ ενδιαφέρον άρθρο, Γιάννη - ειδικά η κατάληξή του. Μου φαίνεται όμως ότι ο ορισμός του πλούτου μπερδεύεται εδώ με τον ορισμό της ισχύος - σαν να λέει δηλαδή ότι πλούτος είναι ό,τι μπορεί να ορίσει τι είναι πλούτος, ή, αλλιώς, πλούτο έχει όποιος δίνει τον ορισμό του πλούτου (ή των αξιών) - αυτό όμως είναι ισχύς. Θα προτιμούσα έναν ορισμό του πλούτου όπως τον όριζες εσύ, εφόσον θα είχες τον πλούτο να τον ορίσεις.
Σωστότατο. Οπότε, μιλάμε για έναν κόσμο που για να υπάρξει πρεπει να δημιουργεί αξίες και για να δημιουργούνται αξίες πρέπει το πλήθος να δεσμεύεται και να εξαναγκάζεται στην συνεχή αναπαραγωγή τους.
Ναι πολύ καλύτερα έτσι
Στράτο,
ωραία παρατήρηση! Πλούτος και ισχύς οπωσδήποτε συναρτώνται, όμως δεν ταυτίζονται. Πράγματι, εκείνο που έθεσα είναι ότι ο πλούτος είναι κάτι που ορίζουμε (ή ορίζουν άλλοι για εμάς).
Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να σπάσει η "Μαγεία" των απολιθωμένων λέξεων, θέλω δηλαδή να περάσουμε από τα ουσιαστικά στα απαρέμφατα κι από εκεί στα ρήματα: π.χ. από το θεσμός στο θεσμίζειν κι από το θεσμίζειν στο εγώ-εσύ-αυτός-εμείς-εσείς-αυτοί θεσμίζουμε.
Έτσι, πιστεύω, θα βρεθούμε στην περιοχή του Συμβολικού Λόγου, δια του οποίου πλάθονται οι πολιτισμοί και ο οποίος είναι Ρήματα Προσώπων, που δεν καταργούν τα ουσιαστικά και τ' απαρέμφατα αλλά τα ζωντανεύουν.
Πως να φύγουμε από την περιοχή του συμβολικού λόγου των ατομικών ενεργειών-υπάρχει φυσικά και η χορωδιακή εκφορά που αν την παραβλέψουμε, αν παραβλέψουμε δηλαδή το ρόλο της στο "πλάσιμο" του πολιτισμού ίσως και να "κάτσει" το κέικ.
Και εδώ που τα λέμε κάτι τέτοιο έχει συμβεί-έχει κάτσει- με το ιδεολογικό καπέλωμα που επέβαλαν αρχικά οι εν τάξη θρησκείες στον πολιτισμό. Ο χριστιανισμός συγκεκριμένα σε αμερική, ρωσία και ευρώπη.
Και η ειρωνεία είναι ότι το επέβαλε επικαλούμενος ακριβώς αυτόν τον συμβολικό λόγο.
Προσωπικότητα και εργασία, και το θαύμα της αναπαραγωγής.... του πολλαπλασιασμού. Κεντρικές αξίες του πολιτισμού του ποιμένα, του ψαρά του μαραγκού και του θαυματοποιού εργοστασιάρχη που θα μας θρέψει...
Μόνο που "εργασία" είναι η λέξη της κυρίαρχης τάξης για τον καταναγκασμο και "προσωπικότητα"
η λέξη για τον σκλάβο.
...
in god we trust πάντα!
Μετά ήρθε κι η "επανάσταση"!
Στον καπιταλιστικό κόσμο ως κεντρική αξία καθορίζεται η εργασία, και από κεί και πέρα βγαινουν ο Νόμος της αξίας, της υπεραξίας κτλ. υπολογιστικά
Αυτο που μας ενώνει είναι η ελπίδα για ένα κόσμο δίχως καταναγκασμό και εκμετάλλευση...
Επιχειρώντας μια σύνδεση με την καταπληκτική ανάρτηση του izi «Ο Τελευταίος Εβραίος της Βίνιτσα»:
[…]Εξωραΐζοντας τον σεξουαλικό τουρισμό που έχει καταδικαστεί από μια "σεξουαλική ηθική» που δεν είναι παρά μια μορφή «ελέγχου του πληθυσμού» και «καταπίεσης των επιθυμιών», ο ανθρωπολόγος S.Roux βλέπει στις συζητήσεις και τα δώρα που ανταλλάσσονται μεταξύ των πελατών του σεξουαλικού τουρισμού και τις ταϊλανδέζες μασέζ μια "διάσταση χειραφέτησης." Γι 'αυτόν υπάρχει σ’ αυτό "μια απελευθερωτική διάσταση της εργασίας του σεξ.". Επιβεβαιώνει ακόμα μια φορά ότι, το Arbeit Macht Frei ρίχνει τη σκιά του πολύ πέρα από την πύλη του Άουσβιτς.[…]
Jacques Guigou
Φοβερή σύνοψη hollow!
Παναγιώτη μπράβο, αυτά που λέει ο ανθρωπολόγος είναι το αντίθετο ακριβώς από αυτό που ονομάζει ο Hollow πλατύτερο και αυθεντικότερο ορισμό του λόγου για τον οποίο αξίζει να ζούμε και όντως "επιβεβαιώνει ακόμα μια φορά ότι, το Arbeit Macht Frei ρίχνει τη σκιά του πολύ πέρα από την πύλη του Άουσβιτς"
Κάτω η εργασία!
ΒΑΣΤΑ ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ!!!!
Σύμφωνα με τα συμπεράσματα έρευνας της UNICEF για την περίοδο 2099-2010, σε ό,τι αφορά την ΥΛΙΚΗ ΕΥΗΜΕΡΙΑ των παιδιών η Ελλάδα καταλαμβάνει την 25η θέση σε σύνολο 29 ανεπτυγμένων χωρών παγκοσμίως, ενώ το 15% του παιδικού πληθυσμού της διαβιώνει σε νοικοκυριά το εισόδημα των οποίων είναι μικρότερο από το 50% του εθνικού μέσου εισοδήματος. Πρόκειται για ποσοστό υπερδιπλάσιο από αυτό των σκανδιναβικών χωρών και της Ολλανδίας και ένα από τα μεγαλύτερα στη Δυτική Ευρώπη.
ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΟΜΩΣ στα στατιστικά στοιχεία συντελέστηκε, όταν τα παιδιά ρωτήθηκαν πόσο ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΑ είναι από τη ζωή τους: Η Ελλάδα εκτοξεύτηκε στην 5η θέση της κατάταξης, η Ισπανία ανέβηκε από τη 19η στην 3η θέση, ενώ η Ιταλία σκαρφάλωσε 7 θέσεις.
Σημαντική ΠΤΩΣΗ μετά τις απαντήσεις των παιδιών είχαν η Γερμανία και το Λουξεμβούργο, με την πρώτη να καταποντίζεται από την 6η στην 22η θέση και το δεύτερο από την 7η στη 17η θέση.
από εδώ: http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63810302
Το ερώτημα γιατί τα παιδιά των Γερμανών, που είναι υγιή και πλούσια, είναι δυστυχισμένα, σε σχέση με τα φτωχά ελληνόπουλα θέτει η γερμανική εφημερίδα WELT σχολιάζοντας την έκθεση της Unicef. Όπως λέει ο Χανς Μπερτμαν, καθηγητής του Πανεπιστημίου Humboldt του Βερολίνου, μέλος της UNICEF, τα γερμανόπουλα δηλώνουν ότι είναι λυπημένα. Η εφημερίδα αναρωτιέται πως γίνεται και τα παιδιά των Γερμανών που έχουν τα πάντα, είναι λυπημένα σε σχέση με τα παιδιά των Ελλήνων.
από εδώ: http://www.newsbeast.gr/world/arthro/517115/giati-ta-ellinopoula-einai-pio-eutuhismena-apo-ta-plousia-paidia-mas/
latin nantin fatin αυτα στοιχεία τα κρύβουμε γιατί κινδυνευουμε να μας ρίξουνε κανα "ειδικό χαράτσι ευτυχίας"!
Το προσόν της ανάρτησης είναι οτι βοηθαει το μυαλό μας να ξεκολήσει από τη πσγίδσ των οικονομίστικων ορισμών και προσεγγίσεων της κστάστασης, που μας σπρωχνουν συνέχεια να ψάχνουμε οικονομίστικες λύσεις στην κρίση.
Σωστά!
Aς θυμηθούμε μερικά πράγματα.
Για τον Μάρξ, η ''αναγκαία εργασία'' έχει μια βιολογική και μια πολιτιστική πτυχή αδιαχώριστα. Δεν σου λέει πόσες θερμίδες θέλει ο εργάτης, αλλά ότι υπάρχει και το ποσό ενέργειας που χρειάζεται για να αναπαράγει τη σωματική του ύπαρξη.
Στην ''Κριτική του Προγράμματος της Γκότα'' είναι γνωστό ότι ο Μάρξ κάνει κριτική στο ότι η εργασία παράγει το πλούτο. Υπάρχει και η γη. Επίσης, η εργασία είναι πάντοτε κοινωνική, συνδυασμένη εργασία, όπως και η κατανάλωση είναι πάντα κοινωνική κατανάλωση (Grundrisse).
O Goedelier όντας μαρξιστής δεν έχει πρόβλημα να πει ότι ακριβώς ο προσδιορισμός του ορίου αναγκαίας εργασίας-υπερεργασίας είναι ''αυθαίρετος'' ή καλύτερα αντικείμενο ιστορικής διαπάλης. Αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι πάντοτε θα υπάρχει το ''κάτω'' και το ''πάνω'' από αυτό το όριο, που ορίζουν το πλεόνασμα και την έλλειψη, την υπερισχύ και την αδυναμία. Δομικά οι δύο αυτές θέσεις (ανεστραμμένη όψη η μία της άλλης)διατηρούνται, όπου και να μπει το όριο.
Το θέμα λοιπόν είναι ποιός ιδιοποιείται τον πλούτο κλπ κλπ, όποιον και αν είναι το ιστορικό όριο. Πάντα τίθεται αυτό το ζήτημα. Ο Μάρξ έχει απολύτως ιστορικοποιήσει το θέμα του πλούτου, όταν πάλι στα Grundrisse σε γνωστό απόσπασμα (νομίζω το έχετε ανεβάσει παλιότερα) λέει πως άλλο πράγμα σήμαινε ο πλούτος στην Αρχαία Αθήνα.
Το ότι σημαίνει η επανάσταση επαναπροσδιορισμό του πλεονάσματος, της έλλειψης και του ορίου τους,.
Το θέμα είναι να επιλυθεί το πρόβλημα της επιβίωσης (να μην πεινάει κανείς) για να ανοιχτεί ελεύθερο το πεδίο της επιθυμίας. Αλλά και για το απλό αυτό θέμα της επιβίωσης και της ιδιοποίησης των όρων της ύπαρξης, χρειάζεται επανάσταση.
Όταν επιλυθεί για τον καθένα το πρόβλημα της επιβίωσης χωρίς την ανάγκη να προσφέρει κανείς τον εαυτό του σε κάποιον εκμεταλλευτή, θα θιγεί και το ίδιο το όριο. Ο σκοπός είναι βέβαια η υπέρβαση του ορίου με τρόπο που δεν επαναφέρει ένα ακόμη όριο (κακό άπειρο του Χέγκελ, από πεπερασμένο σε πεπερασμένο)
@ Ονειρμός,
μα φυσικά, οι πρώτοι εργατιστές ήταν οι συγγραφείς του Προγράμματος της Γκότα και με αυτό το Πρόγραμμα για πρότυπο χτίστηκε όλος ο εργατισμός - η ανάρτηση έκλεισε ευθύς εξαρχής το μάτι επ' αυτού.
Από εκεί και πέρα,
1. Φράσεις όπως "υπάρχει και το ποσό ενέργειας που χρειάζεται για να αναπαράγει τη σωματική του ύπαρξη", δεν λένε τίποτα απολύτως, ή μάλλον δεν λένε τίποτα περισσότερο από το ότι για να ζει κανείς ... δεν πρέπει να πεθαίνει - κι αλίμονο σ' όποιον πάει να χτίσει πάνω σε τέτοια χώματα.
2. Το ποιος ιδιοποιείται τον πλούτο ασφαλώς είναι ένα θέμα, πλην όμως δεν είναι το θέμα, διότι η ιδιοποίηση ΕΠΕΤΑΙ της παραγωγής, η οποία με τη σειρά της ΕΠΕΤΑΙ της διοργάνωσης των κοινωνικών δυνάμεων, που κι αυτή με τη σειρά της ΕΠΕΤΑΙ της κοινωνικής κατασκευής, η οποία πάλι ΕΠΕΤΑΙ της περί του "ποιοί είμαστε ως κοινωνία" διαπάλης, δηλαδή της διαπάλης γύρω από το Λόγο για τον οποίο αξίζει να ζούμε και να συμβαδίζουμε ως κοινωνικά όντα.
3. Επομένως, η επιβίωση, ως "ιδιοποίηση των όρων υπαρξης" είναι ακριβέστερα ιδιοποίηση των όρων ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗΣ, στο κέντρο των οποίων όρων, ως άξονας, βρίσκεται κάθε φορά η απάντηση στο "για ποιο Λόγο ζούμε και συνυπάρχουμε εμείς ως κοινωνία" - αυτή ακριβώς η απάντηση από την οποία εξαρτάται και διακρίνεται κάθε φορά ΑΥΤΗ Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ κοινωνία από ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ κοινωνία.
"Για ποιο Λόγο ζούμε και συνυπάρχουμε εμείς ως κοινωνία";
Αυτό το ερώτημα, ή ίσως το επιτακτικό αίτημα μιας απάντησης, το οφείλουμε στον πολιτισμό και έρευνα του είναι καθοριστική όπως επισημαίνεις για τον ορισμό του κοινωνικού πλούτου και των αξιών του.
Οι απορίες παράγουν τις αξίες.
Οι απαντήσεις την κατάρευσή τους.
@ Ιζι,
σωστότατος ... με μια μικρή διόρθωση: Οι απορίες παράγουν τις αξίες αλλά οι απαντήσεις δεν παράγουν ακριβώς την κατάρρευσή τους. Οι απαντήσεις παίρνουν τις νεογέννητες αξίες και τις βάζουν μέσα στον κύκλο της ιστορικής ζωής - στον οποίο, φυσικά, καραδοκεί ο ιστορικός θάνατος, που έρχεται τόσο πιο γρήγορα όσοοι απαντήσεις "ξεχνούν" τις απορίες που τις γέννησαν και υψώνονται, έτσι, σε τετελεσμένα και κλειστά δόγματα.
Συμφωνώ με όλους σας και σας χαιρετώ...Επειδή η θεωρία με έχει κουράσει τώρα τελευταία, και για να αποδείξω έμπρακτα ότι παραλογίζεστε (πράγμα όχι κακό, το αντίθετο) προτείνω τώρα που μάλλον θα μείνω άνεργος (πράγμα που με γεμίζει ενθουσιασμό για τις δυνατότητες που μου δίνει να ανα-προσδιορίσω το νόημα της ζωής) να με στηρίξετε με το περίσσευμά σας, αφού πρώτα ξεκαθαρίσουμε ότι δεν θα υπάρχει μεταξύ μας κάποια μισθιακή, ή άλλη εργασιακή σχέση. Χωρίς όρια λοιπόν. Και σας υπόσχομαι πως όποτε μου καπνίσει, συμφώνως προς τις ιδιοτροπίες μου και τα πάθη μου, θα σας προσφέρω αρκετά ρητορικά δημιουργήματα, ελπίζω κάποιας αξίας-μη αξίας, ή εν πάσει περιπτώσει κάποιας νοηματοδοτικο-σημασιακο-φαντασιακής "ουσίας" (μη πω αξίας και έχουμε ρίγη..)
Περιμένω προτάσεις..
@Ονειρμός
Αν και χαλάει το αποφθεγματικό ύφος:-), συμφωνώ βέβαια και έτσι είναι πιο ολοκληρωμένο.
Αυτό είναι πάντως και το πρόβλημα του επιστημονισμού που φτάνει και στις ημέρες μας.
Όλος ο πειραματισμός, η κριτική και η έρευνα προυποθέτει ένα καθολικό μοντέλο.
Οι παρατηρήσεις επί αυτού οδηγούν στα "συμπεράσματα" που είναι αυτές οι παγιωμένες αλήθειες που λές.
Δεν υπάρχει το βλέποντας (όχι μόνο μπροστά αλλά ολόγυρα) και κάνοντας.
Αυτά τα "συμπεράσματα" λειτουργούν σαν ηρεμιστικό στην πνευματική κατάσταση του ανθρώπου. Έτσι την κατ εξοχήν ανήσυχη, φουρτουνιασμένη και ασταθή θα λεγαμε υπόσταση του, την ακυρώνουν ακινητοποιώντας την.
Όταν εμφανιστούν λοιπόν οι αμφιβολίες και αρχίζουν να κλονίζουν το κλειστό οικοδόμημα, ο άνθρωπος αντιλαμβανόμενος την καταιγίδα που έρχεται, την πρωθύστερη κατάσταση του, που αποξενομένος, δειλός και κομφορμιστής πλέον δεν μπορεί να βαστήξει, σκέφτεται "εντάξει, δεν είναι έτσι, αλλά ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ?!" και αμέσως φροντίζει και κατασκευάζει την επόμενη βεβαιότητα για να κουρνιάσει εκ νέου σε καταστολή εκεί.
Και πάει έτσι συνέχεια ...
εριουτζενα δώσε το σήμα για τον έρανο...
@ Eriugena,
μα εννοείται! Ως παραλογιζόμενοι που είμαστε, θα σε στηρίξουμε, φυσικά, με τους πιο παράλογους τρόπους που μπορεί να φανταστεί άνθρωπος!
:-)
και μιιλάμε τώρα για τους "νέους σκλάβους" που διαφέρουν από τους δουλοπάροικους του Παλαιού Καθεστώτος μόνο στο ότι συνειδητοποιούν την άδικη μοίρα τους που τους καταδικάζει στη φτώχεια, ενώ παράγουν πλούτο...
αλλά ποιος Χολοσκάει;
Το Είναι ή το Έχειν, το βασικό ερώτημα. Σε μια ακραιφνώς υλιστική -και καθαρά ειδωλολατρική- εποχή, όπως η δική μας, όπου τα πάντα ορίζουν οι κατέχοντες και η μόνη αναγνωρίσιμη αξία η υλική, και όπου η μόνη "αντιπολίτευση" είναι ο ιστορικός υλισμός, ώσπερ η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, του, απρόσωπου και ανώνυμου Κεφαλαίου δηλαδή, επόμενο είναι ο πλούτος να θεωρείται η κατοχή υλικών (όχι πια) "αγαθων". Και μάλιστα χρήματος -και, πλέον, εντελώς εικονικού τίτλου, του απόλυτου νομίσματος κυριολεκτικά δηλαδή. Ακόμη και υπό αυτή τη συνθήκη όμως, η εργασία (η δημιουργική εργασία, όχι η μισθωτή δουλεία) παράγει τον άλλον πλούτο, όπως γνώση, εμπειρία, συντροφικότητα κλπ, αλλά, στο φινάλε όλα θεωρούνται εκμεταλλεύσιμες αξίες ή τίποτε από το καθεστώς του φαντάσματος της ελευθερίας. Ούτε συζήτηση βέβαια για πνευματικότητα, αγάπη του Λόγου κλπ, αυτά μόνο στα κρυφά γίνονται και με αντίτιμο την υλική φτώχεια συνήθως.
@ SUBmarina συμφωνώ - με την εξής παρατήρηση: το κείμενο αντιπαρατίθεται εξαρχής στους "αστους οικονομολόγους και εργατιστές", οπότε αναφέρεται στη μισθωτή εργασία. Δες αν θέλεις και κάποιες διευκρινήσεις που ανέβασα προχτές. Ευχαριστώ για το σχόλιο.
Δημοσίευση σχολίου