Κάποιο απομεσήμερο του 1912, ο επιπόλαιος, νεαρός ακόμη, ήρωας ξεκινά από την Πλατεία Κλισύ στο Παρίσι το πολύχρονο ταξίδι του μέσα στην νύχτα.
Ο Μπαρναμπού κατατάσσεται στο στρατό για πλάκα ακολουθώντας με ενθουσιασμό ένα σύνταγμα που πέρασε μπρος από το καφενείο όπου έπινε τον καφέ του με ένα μπουμπούνα φίλο του, πιάνεται όμως "στην φάκα σαν τα ποντίκια" και όχι μόνο αυτό αλλά λίγο μετά τον προλαβαίνει και ο πόλεμος.
"Ο πόλεμος ήταν όλα όσα δεν καταλαβαίναμε" σκέφτεται πίσω από ένα δέντρο ενώ τα πρώτα βόλια των απέναντι ήδη περνούν ξυστά δίπλα του. Ήταν είκοσι ετών!
"Ο συνταγματάρχης μας η αλήθεια να λέγεται, έδειχνε αποστομωτική παλικαριά . Έκοβε βόλτες καταμεσής στο λιθόστρωτο κι έπειτα πέρα δώθε ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά, άνετος λες και περίμενε κάνα φίλο".
Ήταν λοιπόν τέρας αυτός ο συνταγματάρχης! Τώρα πια ήμουν βέβαιος, χειρότερος κι από σκυλί, δεν τον φαντάζονταν τον θάνατό του! Αντιλήφθηκα ταυτόχρονα ότι θα 'ταν κάμποσοι σαν και δαύτον στον στρατό μας, λεβέντες, κι έπειτα άλλοι τόσοι σίγουρα στον αντίκρυ στρατό. Ποιος ξέρει πόσοι; Ένα, δύο, ίσως πολλά εκατομμύρια συνολικά. Απ' την ώρα εκείνη η τρομάρα μου έγινε πανικός.
Με τέτοια υποκείμενα αυτή η σατανική βλακεία μπορούσε να βαστάξει επ' αόριστον... Γιατί να σταματήσουν; Ποτέ δεν μου φάνηκε πιο αδυσώπητη η ετυμηγορία των ανθρώπων και των πραγμάτων.
"Μην ήμουν λοιπόν ο μόνος δειλός επί γης;" συλλογιόμουνα.
Και με τι τρομάρα!...Χαμένος ανάμεσα σε δύο εκατομμύρια παλαβούς, ηρωικούς και ξέφρενους κι αρματωμένους ίσαμε τα μαλλιά; Με κράνη, δίχως κράνη, δίχως άλογα, με μοτοσυκλέτες, ουρλιάζοντας, μ' αμάξια, σφυρίζοντας, ακροβολιστές, συνωμότες, πετούμενοι, γονατιστοί, σκάβοντας λάκκους, κόβοντας λάσπη, κουτρουβαλώντας στα μονοπάτια, κροτώντας, θαμμένοι στο χώμα σάμπως σε καλύβι, για να τα αφανίσουν όλα, Γερμανία, Γαλλία και ηπείρους, ό,τι ανασαίνει, να τ΄αφανίσουν, πιο λυσσασμένοι κι από σκυλιά, λατρεύοντας τη λύσσα τους (κάτι που δεν το κάνουν τα σκυλιά), εκατό, χίλιες φορές πιο λυσσασμένοι από χίλια σκυλιά και πόσο πιο ανώμαλοι!
Ωραίοι ήμασταν! Μα την αλήθεια το μυριζόμουνα, είχα μπλεχτεί σε μια σταυροφορία της Αποκάλυψης.
Μας τσακώνει παρθένους η φρίκη όπως και η λαγνεία. Που να την φανταστώ εγώ τέτοια φρίκη αφήνοντας την πλατεία Κλισύ; Ποιος μπορούσε να προβλέψει πριν μπει πραγματικά στον πόλεμο όλα όσα χωρούσε η ηρωική και ρέμπελη βρωμοψυχή των ανθρώπων; Ήμουνα τώρα παγιδευμένος σ' αυτή την μαζική φυγή, προς τον ομαδικό φόνο, προς τη φωτιά...Έρχονταν από τα έγκατα κι ήταν πια εδώ."
Του Σελίν, Ταξίδι στην άκρη της νύχτας
στην πραγματικά απολαυστική μετάφραση-απόδοση της Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλου.
Στην σελίδα 25...
Ακολουθούν άλλες 575 σελίδες.
Στην σελίδα 25...
Ακολουθούν άλλες 575 σελίδες.
ΥΓ Izi Οι καιροί είναι μυστήριοι, με την έννοια του ότι οι βρωμόψυχοι, μοβόροι και μνησίκακοι βλάκες κι από κοντά κι οι φρενιασμένες μανάδες τους- κι αυτές αιώνια φρούτα-ξεπετιούνται από παντού, από κει, κυρίως, που δεν το περιμένεις... Όπως συνηθίζουμε χτυπάμε ακόμη ένα καμπανάκι κινδύνου και συστήνουμε αυτές τις σελίδες ως όπλα εναντίον τους.
Ίσες αποστάσεις ποτέ! Το έχουμε ξαναπεί. Κρατάμε μια και μόνη απόσταση που είναι αυτή του βεληνεκούς της ρητής μας περιφρόνησης, και αν αυτή δεν φανεί αρκετή εδώ είμαστε πάλι να βρούμε τον τρόπο.
Περιφρονούμε λοιπόν εκτός από το κάθε παραπλανημένο κουρέλι (πριν από όλα), και τους επαγγελματίες "συμπαραστάτες λαών", τους αγωνιστές της βιτρίνας και τους κυνικούς "διοργανωτές", τους ενοικιαστές μικροφωνικών, τους τυπογράφους των άθλιων μπροσούρων και τους συγγραφείς τους, τους μεταφορείς υλικού, τους πραγματικά απίθανους "γραφίστες" (αυτές τις ταλεντάρες :-), τους καριερίστες (και μελλοντικούς υποψήφιους ή μελλοντικούς διπλοθεσίτες) εθελοντές που κάνουν τα θελήματα στους παραπάνω και όλο τον έμμισθο συρφετό.
Ίσες αποστάσεις ποτέ! Το έχουμε ξαναπεί. Κρατάμε μια και μόνη απόσταση που είναι αυτή του βεληνεκούς της ρητής μας περιφρόνησης, και αν αυτή δεν φανεί αρκετή εδώ είμαστε πάλι να βρούμε τον τρόπο.
Περιφρονούμε λοιπόν εκτός από το κάθε παραπλανημένο κουρέλι (πριν από όλα), και τους επαγγελματίες "συμπαραστάτες λαών", τους αγωνιστές της βιτρίνας και τους κυνικούς "διοργανωτές", τους ενοικιαστές μικροφωνικών, τους τυπογράφους των άθλιων μπροσούρων και τους συγγραφείς τους, τους μεταφορείς υλικού, τους πραγματικά απίθανους "γραφίστες" (αυτές τις ταλεντάρες :-), τους καριερίστες (και μελλοντικούς υποψήφιους ή μελλοντικούς διπλοθεσίτες) εθελοντές που κάνουν τα θελήματα στους παραπάνω και όλο τον έμμισθο συρφετό.
Όσο για τους υπόλοιπους που θα βρεθούμε σε συλλαλητήρια ενάντια στην σημερινή πολεμική θηριωδία και την απανθρωπιά ας έχουμε το νού μας να κρατήσουμε κι εκεί αποστάσεις.
Παπαδαριό, εθνοφασίστες, διεθνιστές πατριώτες, ριζοσπάστες-τριες του δημοσίου, μαφιόζοι, σεμνοί ακαδημαϊκοί-ες καριέρας, μικηθοδωρακικα ζόμπι, λεχρίτες αυτόνομοι κούροι, επίκουροι ασφαλιστές αυτοκινήτων, ρουφιάνοι-ες κάθε είδους κτλ. τρελούτσικα της αντισημιτικής κατάντιας.
Μακρυά, η σάλτσα λερώνει!
Προβληματιζόμαστε επιτοπίως.
Έχουμε το νου μας, κόβουμε κίνηση και διερωτόμαστε.
17 σχόλια:
Φίλοι HollowSky & Izi,
Αφού έχω πια διαβάσει καθιστός κι όχι στο πόδι την «πολεμική ανάρτηση», είμαι υποχρεωμένος να συμπληρώσω αυτό που έγραψα στο σχόλιο της προηγούμενης, της μουσικής, ότι δηλαδή κατά κάποιο τρόπο ‘‘διορθώσατε’’ τη στραβοτιμονιά τής μουσικολογίας εν μέσω ορυμαγδών με το νέο ποστ. Έτσι, λοιπόν, πρέπει τώρα να πω ότι ναι μεν «δώσατε τη σωστή απάντηση», πλην όμως τη δώσατε χωρίς να μπορέσετε να υπερβείτε τους περιορισμούς που επιβάλλει η συνειδητή ή ασυνείδητη επιλογή σας για ένα διαρκείας στη μεγάλη κερκίδα τού ακραίου κέντρου, και πιο συγκεκριμένα στη θύρα τών «πεφωτισμένων» τού χώρου. Είναι μια σωστή απάντηση, αλλά σωστή τηρουμένων τών περιορισμών σας. Εξηγούμαι:
Τι προσπαθείτε να μας πείτε με το απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Σελίν; Ότι είστε εναντίον τού πολέμου; Χάρηκα πολύ, Λέφτης! Είναι σαν να μας λέτε «καλύτερα νέος, υγιής, όμορφος και πλούσιος, παρά γέρος, άρρωστος, άσχημος και φτωχός». Ξέρετε κανέναν που είναι υπέρ τού πολέμου; Ξέρετε κανέναν που ακόμα κι όταν πατάει τη σκανδάλη δεν λέει με χαμηλωμένα κάπως τα μάτια, όπως ταιριάζει σε ανθρώπους που λυπούνται και ντρέπονται επειδή κάνουν κάτι που δεν το διάλεξαν, «συγγνώμη, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή, ο μόνος τρόπος να φέρω την ειρήνη πιο κοντά ήταν να καλωσορίσω τον πόλεμο»; Δεν σας λέει τίποτε για τη μηδενική πρακτικά αξία που έχουν οι γενικόλογες διακηρύξεις κατά τού πολέμου, όταν δεν είναι ενσωματωμένες σε μια συνολική κοσμοθεώρηση (αλλά θεώρηση του υπαρκτού κόσμου, όχι τού παραδείσιου!) και, συνεπώς, όταν δεν μπορούν να επαληθευτούν και παραμένουν απλώς ωραία λόγια, δεν σας λέει τίποτε για όλα αυτά το γεγονός ότι το συγκεκριμένο βιβλίο τού Σελίν εκθειάστηκε (όχι μόνο για το αντιπολεμικό περιεχόμενό του βέβαια, αλλά πάντως και γι’ αυτό) τόσο από τον Τρότσκι, όσο και από την καθολική δεξιά, ακόμα και από τη φασιστική Action Francaise; —να μια ακόμα επιβεβαίωση της συνάντησης των δύο άκρων! ;-) Και αν όλα αυτά δεν φτάνουν για να καταλάβετε ότι τα ωραία αντιπολεμικά λόγια είναι κούφια και τα παίρνει ο άνεμος από τη στιγμή που δεν συναρθρώνονται αναπόσπαστα με έναν αντί-λόγο, θα παραμείνετε «ανυποψίαστοι κι ωραίοι» ακόμα και στην υπενθύμιση του ότι ο ίδιος άνθρωπος που στα 1932 έλεγε πως «δεν αξίζει να πεθαίνεις για μια πατρίδα» λίγα χρόνια αργότερα διακήρυσσε ότι «αξίζει να σκοτώνεις για μια ιδέα αν είναι τόσο ευγενής όσο αυτή που φιλοδοξεί να απαλλάξει την ανθρωπότητα από τη μιαρή ράτσα τών εβραίων»;
Αλλά, και πέρα από όλα αυτά. Αλήθεια, τι σημαίνει η δήλωσή σας «λέμε όχι στον πόλεμο» ως τοποθέτηση για τα όσα συμβαίνουν στη Γάζα; Θέλω να πω, στο κείμενό σας δεν υπάρχει η παραμικρή νύξη για το τι πρέπει να γίνει κατά την άποψή σας ώστε τον πόλεμο να τον διαδεχθεί η ειρήνη. Και από ό,τι φαίνεται, συνυπολογίζοντας και άλλα συμφραζόμενα του παρόντος άρθρου όπως και παλιότερων, έχετε ‘‘προεκτείνει’’ τη σκέψη τού Σελίν και το «δεν αξίζει να πεθαίνει κανείς για μια πατρίδα» το έχετε μετατρέψει στο «δεν αξίζει να έχει κανείς μια πατρίδα». Βέβαια, για τη συγκεκριμένη κατάσταση, πρακτικά αυτό καταλήγει να ισούται με το «δεν αξίζει να έχει κανείς μια πατρίδα, εκτός αν πρόκειται για την εβραϊκή πατρίδα». Αλλά, έτσι ψηλά που πετάτε στο θαυμαστό κόσμο τών ιδεών, πού να το προσέξετε αυτό... :-)
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Στην ίδια υψιπετή πλοήγηση πρέπει να αποδώσει κανείς και το γεγονός ότι το μόνο που βλέπετε από τον ‘‘καβγά’’ στην Παλαιστίνη είναι δύο που τσακώνονται και πολεμούν, πληγώνοντας τα φιλειρηνικά αισθήματά σας. Τα ιδεαλιστικά γυαλιά σας δεν μπορούν να διακρίνουν ότι ο ένας από αυτούς είναι ο καταπατητής και ο σφετεριστής και ο άλλος το θύμα του ή ότι ο πρώτος είναι ένας πάνοπλος αστακός κι ο άλλος ένα ανυπεράσπιστο σκουληκάκι τής άμμου. Ούτε σας επιτρέπουν να προσέξετε ότι το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» έχει μετατραπεί σε «25 οφθαλμούς [σ.σ.: κατά προσέγγιση] αντί οφθαλμού» κι ότι πολλοί από αυτούς τους «25 οφθαλμούς» ανήκουν σε μικρά παιδιά που έπαιζαν μπάλα ή ακόμα και σε μωρά που θήλαζαν! Τα έχει αυτά τα καλά ο υψιπετής ιδεαλισμός. Αν μη τι άλλο παρουσιάζει τα πράγματα με τα πόδια επάνω και το κεφάλι κάτω, αντί διαιρέσεως κάνει πολλαπλασιασμό και ζητάει και το βόδι από όσους δεν τους έχει απομείνει παρά αυτό ακριβώς: ένα βόδι. Έτσι, εξασφαλίζει στους πιστούς του μία καλή χώνεψη και έναν ευχάριστο ύπνο. Τι άλλο να επιθυμήσει κανείς από αυτή τη ζωή; :-)
Λείπει μόνο ένα: η πεποίθηση ότι εξασφαλίζει την καλή χώνεψη και τον ευχάριστο ύπνο ενώ ταυτόχρονα παίρνει μέρος στον καβγά υπέρ τού αδικούμενου αδύνατου και δεν κρατάει «ίσες αποστάσεις ποτέ». Αλλά κι αυτό μπορεί να εξασφαλιστεί σχετικά εύκολα. Αρκεί να πει και να ξαναπεί πως δεν κρατάει «ίσες αποστάσεις ποτέ» όσες φορές χρειάζεται μέχρι να το πιστέψει ο ίδιος.
Κατά τα άλλα, θαύμασα τα μελανά χρώματα με τα οποία ζωγραφίσατε την ‘‘πλέμπα’’. Παραλείψατε όμως να αναφέρετε ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της, επιβεβαιωμένο εξ όσων γνωρίζω και από αντικειμενικές επιστημονικές έρευνες: το πόσο αφόρητη δυσωδία αναβλύζει από τα κακά της, σε απόλυτη αντίθεση με εκείνα των οικονομικών, πολιτικών και πνευματικών ελίτ που ευωδιάζουν... :-)
Τα λέμε
ΥΓ Πρόσεξα ότι χρησιμοποιείτε έναν όρο («διεθνιστές πατριώτες») σίγουροι ότι περιγράφετε μία αντίφαση εν τοις όροις. Κολοκύθια μετά ριγάνεως. Στην πραγματικότητα ταυτολογείτε σε αφόρητο βαθμό. Πότε θα αρχίσει να σας περνάει από το μυαλό ότι ένας από τους συνώνυμους όρους τού διεθνισμού, ο οποίος μπορεί να τον αντικαταστήσει χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα είναι ο διαπατριωτισμός; Όταν θα αρχίσει να σας περνάει από το μυαλό, λέω εγώ, ότι ο όρος διεθνισμός δεν ταυτίζεται με τον κοσμοπολίτικο α-εθνισμό.
ΥΓ2 Να μην παρερμηνευτεί ο ειρωνικός (και ελπίζω αισθητικά κομψός και αποδεκτός από εσάς τους εστέτ :-) ) τόνος. Είναι αλήθεια ότι την ειρωνεία την έχω ψωμοτύρι. Δεν το κάνω όμως μόνο όταν θέλω να αντιπαρατεθώ πολεμικά. Το κάνω και όταν προσπαθώ να πω σε κάποιους ανθρώπους ότι έχουν πάρει κάποια πράγματα λάθος και βρίσκονται, όσο κι αν δεν το γνωρίζουν ή πιστεύουν το ακριβώς αντίθετο, στη λάθος πλευρά, ενώ τους χρειάζεται η δική μας. Η αιτιολογική ερμηνεία τής ειρωνείας τού παρόντος σχολίου επαφίεται στη συναισθηματική νοημοσύνη σας. ;-) :-)
ΥΓ3 Διάβασα τα διευκρινιστικά σχόλιά σας στην προηγούμενη ανάρτηση μετά το δικό μου διευκρινιστικό. Pas de problème! :-)
ΥΓ4 @HollowSky: Στην επεξήγηση κάτω από το όνομα έχει προστεθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό η διευκρίνιση ότι πλέον μιλάμε για γενιά τών 600- :-)
@ Αγαπητέ LeftG700, για να μην πνιγούμε σε καμιά κουταλιά νερό, δεν μας κάνεις λιανά τι ΑΚΡΙΒΩΣ ζητάς να κάνουμε;
ΥΓ. 600; Πού ζεις; 400 και πολλά!
:-(
Φίλε HollowSky,
Μα δεν ζητώ τίποτε! Μικρά παιδιά είσαστε; Το αντίθετο: είστε μεγαλύτεροι, πιο διαβασμένοι και με περισσότερες εμπειρίες. Θα ήταν λίγο αστείο να ζητήσω κάτι. Απλώς, καταθέσατε κάποιες σκέψεις και με αφορμή αυτές κατέθεσα κι εγώ μερικές δικές μου. Αν υπάρχει ένα ζητούμενο, αυτό έχει καθολική εφαρμογή και ως τέτοιο τίθεται εκ των πραγμάτων σε κάθε έναν που μετέχει ενός διαλόγου (άρα και σε μένα όσο και σ’ εσάς): να στέκεται για λίγο σε ό,τι του λέει ο συνομιλητής του και να εξετάζει τι και σε ποιο βαθμό αξίζει να το σκεφτεί.
Τα λέμε
@ Αγαπητέ LeftG700, μάλλον φταίει το ... πατρικό ύφος σου ("τα είπατε σωστά αλλά χωρίς να υπερβείτε τους περιορισμούς σας", κ.τ.τ.), που μας ψάρωσε. :-p
Ας μείνουμε λοιπόν στο ότι δεν μας ζητάς να κάνουμε κάτι, αλλά απλώς να ακούσουμε τι έχεις να μας πεις. ΟΚ. Όμως αν τηρούσες αυτή την ωραία αρχή που υποστηρίζεις -"να στέκεται κανείς λίγο σε ό,τι του λέει ο συνομιλητής του"-, τότε δεν θα μας έψεγες ότι και καλά "το μόνο που βλέπετε από τον ‘‘καβγά’’ στην Παλαιστίνη είναι δύο που τσακώνονται και πολεμούν" ...
... τη στιγμή που σου έχουμε ήδη πει ότι εκεί βλέπουμε "κρατικά και παρακρατικά εγκλήματα με εκατόμβες αμάχων".
Επιτέλους δηλαδή! Και στην τελική, όταν εμείς ανεβάσαμε στις 19.7 την κατ' εσένα "σε λάθος χρόνο" ανάρτηση-"στραβοτιμονιά", εσύ ανέβαζες μια ανάρτηση περί ... Δραγασάκη και Ρέντσι με ολίγον Τσίπρα! Εμπρός; Μπιπ-μπιπ-μπιπ!
Άμα βουίζει το ρημάδι!
Γι' αυτό σου λέω, το πας για πνιγμό σε μια κουταλιά νερό!
Και για να το καταλάβεις καλύτερα: αυτή εδώ η ανάρτηση με τον Σελίν, ΔΕΝ αφορά στο παλαιστινιακό αλλά στον επερχόμενο πόλεμο. Όπως και αυτή που είδες για "μουσικολογική".
Υψιπετούμε άραγε; Θα δείξει. Καμιά φορά υψιπετεί κετός πραγματικότητας εκείνος μάλλον που βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος, παρά αυτός που προσπαθεί να δεί ολόκληρο το τοπίο.
Τα λέμε.
Υπάρχει το στατιστικά εξακριβωμένο, ακριβές, σύνθημα: "κοιμάσαι πατριώτης και ξυπνάς φασίστας" που είναι μια παραλλαγή του παλιότερου "βραδιάζεις "έντεχνος" ξημερώνεις σκυλάς"
Αυτά θέλουν προσοχή.
Και ο "δια-πατριωτισμός"...φοβερό!!!
Ναι. Καλά που το πες....Από τον Αισχύλο και τους "Πέρσες" ως τον Γιόζεφ Ροτ και το "Εμβατήριο του Ραντέτσκυ" αυτός ο δια-πατριωτισμός (των χασάπηδων) είναι το θέμα μας. Μπράβο!
Σε γενικές γραμμές ισχύει αυτό που γράφει ο Χόλοου.
Το καμπανάκι χτυπάει για αυτό που έρχεται (με τρελή φόρα!) και όχι για το επίκαιρο που φανερά σε έχει φορτίσει συναισθηματικά. (Αυτός είναι και ο σκοπός του άλλωστε)
Μιλάμε από ένα σημείο και μετά και αυτό είναι μάλλον δύσκολο να γίνει κατανοητό στον ευσυγκίνητο χώρο όπου έχεις ξεστρατίσει :-)
Σημειώσαμε (αφού μπλέξαμε) πως είμαστε "ενάντια στην σημερινή πολεμική θηριωδία και την απανθρωπιά" και τα "κρατικά και παρακρατικά εγκλήματα με εκατόμβες αμάχων"
Να σαι σίγουρος ότι δεν συμφωνούμε μεταξύ άλλων ούτε με το νομοσχέδιο για τις ακτές ούτε με τις μειώσεις των συντάξεως ούτε με τα παιδάκια που υποσιτισμένα λιποθυμούν στα σχολεία ούτε, ούτε με την ανεργία και τη φτηνή μπύρα που την ακολουθεί...
Υπάρχουν δυο τρόποι σ΄ αυτόν τον κόσμο να ψοφήσει ο φτωχός, λέει ο Μπαρναμπού, είτε από την απόλυτη αδιαφορία των ομοίων του εν καιρό ειρήνης είτε από το ανθρωποκτόνο πάθος των ίδιων εν καιρό πολέμου...
Και λίγο παρακάτω υπάρχει και ο απίθανος "λόγος" που προβάρει καθηγητής Πρενσαρ (στο πρώτο μέρος του βιβλίου στην σ.85) πάνω στον Μπαρναμπού ο οποίος όμως σημειώνει
"Είχε το βίτσιο των διανοούμενων, ήταν υπερφίαλος. Ήξερε πολλά πράγματα αυτό το παιδί κι αυτά τον μπέρδευαν.Του χρειάζονταν ένα σωρό περιστροφές για να ξεσηκωθεί και να αποφασίσει" (ντιν ντιν!)
Παρ όλα αυτά ο Πρενσάρ "καλά τα έλεγε" θα παραδεχτεί ο απόβλητος ήρωας αργότερα!
Διάβασε το "Ταξίδι" του Σελίν είναι καταπληκτικό βιβλίο και έχει ευτυχήσει και στα ελληνικά από την πατριώτισσά μας την ελληνίδα, το χριστιανόπουλο μας τη δια-πατριωτική Σεσίλ.
Η λογοτεχνία του Σελίν δεν έχει καμία σχέση με τις χυδαιότητες των λιβέλων του (ναι είναι φαινόμενο που γενικά στον καλλιτεχνικό (αλλά και το φιλοσοφικό χώρο) επαναλήφθηκε στον Χάμσουν τον Ελυάρ τον Πάουντ τον Αραγκόν τον Μπρετόν, τον Μαγιακόφσκι...ένεκα η εποχή)
Το ίδιο το έργο προκά λεσε όπως κάθε καλλιτεχνικό και ποιητικό έργο απόλυτη ιδεολογική σύγχυση.*
Οπότε -θα με θυμηθείς!!!-διάβασε το! Μιλάμε για απόλαυση.
τα ξαναλέμε
*Την βράβευσή του υποστήριξαν ένας φιλομοναρχικός και ένας αναρχικός κριτικός του καιρού.
(η Ενωμένη Αριστερά και το ΚΚΓ μοίραζαν πρόσφορα στην λαϊκή αγορά πίσω από το Λούβρο:-)στο όνομα της εναντίωσης στα μηδενιστικά σκουπίδια του ιμπεριαλισμού!
σε διαφορετικές γωνίες εννοείται:-)
@ Eyeless in Gaza, ίσως να 'πρεπε. Λες να μην το ήξεραν;
Λυπάμαι που ακόμη διασκεδάζετε με ξιφομαχίες και κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε ότι εκτελούν το "Τέλος της Ιστορίας" και οι δύο πλευρές, οι "φιλισταίοι" που έχουν αναθέσει τις σήραγγες σε αμερικάνικη πολυεθνική και σκοτώνουν ωμά τα παιδιά τους και όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να ξεφύγουν.. και οι "ισραηλίτες" που επιμένουν στα πάτρια επικαιροποιώντας την Παλαιά Διαθήκη, ενώ από τύφλωση και εγωισμό δεν βλέπουν ότι ο σιωνισμός τους είναι ένα ξένο εγχείρημα που προχωράει μόνο με ιπποτικά και χιλιαστικά (δυιστικά) δεκανίκια...
Και αν δεν κάνω λάθος, σας αρέσει το "Τέλος της Ιστορίας"... τότε γιατί αντιδράτε με τον Λένιν, Στάλιν και άλλους συναφείς βρυκόλακες-θιασώτες του;
... αυτοί και τα εγχώρια κόμματά τους είναι το τελευταίο χαρτί, γι'αυτό και προσπαθούν να δείχνουν άμεμπτοι και υπεράνω πάσης υποψίας, γιατί ετοιμάζονται για την τελική διακυβέρνηση...
Με ανησυχείτε που είστε εντελώς ακίνδυνοι και στα δύσκολα επιλέγετε τη "φαιδρότητα" και θυμάστε τον "χριστιανισμό"...
Περίμενα άλλα γιατί έχω κολλήσει στο "παρελθόν", όταν κάποτε παίζαμε και συγχρόνως γνωρίζαμε, έξω από κάθε κέντρο που ήθελε ίσες και άνισες αποστάσεις...
@ Ανώνυμε 1:37΄, στα δύσκολα προτιμάμε να σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε και γι' αυτό δεν θ' ακούσεις ποτέ από εμάς σαχλαμάρες όπως ότι "οι 'φιλισταίοι' έχουν αναθέσει τις σήραγγες σε αμερικάνικη πολυεθνική" (!!!).
Γενικότερα, ούτε στο παρελθόν τρέφαμε, ούτε τώρα τρέφουμε την παραμικρή εκτίμηση για τη συνωμοσιολογία ("οι τάδε και οι δείνα εκτελούν το 'τέλος της ιστορίας'... κι οι παραδείνα ετοιμάζονται για την τελική διακυβέρνηση"), πολύ δε λιγότερο για τα περί "τέλους της ιστορίας" (μάλλον το μπερδεύεις μ' αυτό που λέγαμε "τέλος της προϊστορίας").
Μάλλον μας μπέρδεψες με άλλους...
Φίλοι HollowSky & Izi,
Το πρώτο-πράγμα που πρέπει να κάνω είναι να διαλύσω μία ακόμα παρεξήγηση: Δεν ‘‘τσίνισα’’ με την προηγούμενη ανάρτηση υποκινημένος από τη σκέψη ότι την ώρα που χάνονται καράβια εσείς αρμενίζετε με βαρκούλες. Παραδέχομαι χωρίς σούξου μούξου (εμείς τα λέμε όλα :-) ) ότι η διατύπωσή μου «λάθος ανάρτηση τη λάθος στιγμή» είναι 100% υπεύθυνη γι’ αυτό το μπέρδεμα. Η οποία, εκτός άλλων, με εμφανίζει και ως ανόητο που αγνοεί ότι η επιλογή θέματος από έναν μπλόγκερ είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων, άγνωστων στον αναγνώστη, και ως εκ τούτου δεν επιτρέπει την ασφαλή εξαγωγή τέτοιου τύπου πολιτικών συμπερασμάτων. Γράψτε λάθος λοιπόν και διαβάστε το σωστό αυτή τη φορά:
‘‘Τσίνισα’’ γιατί μέσω τού τίτλου σας συνδέσατε την ανάρτηση με τα όσα συμβαίνουν στη Γάζα. Πράγμα που με έκανε να προσλάβω το κείμενό σας ως μία υπενθύμιση του συνθήματος «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» και, συνακόλουθα, ως κάλεσμα να πυκνώσουμε τις τάξεις τών πιστών τής ομορφιάς. Εγώ όμως, με το ‘‘στραβό’’ υλιστικό μυαλό μου, έχω την πεποίθηση ότι καμία «ομορφιά» δεν μπορεί να σώσει μία έγκυο που την ‘‘ξεγεννάει’’ πριν την ώρα της το ωστικό κύμα μιας οβίδας τών 155 mm, πετώντας έξω μαζί με τα σπλάχνα της και το έμβρυο, όπως και καμία «έκρηξη αισθήσεων» δεν μπορεί να σώσει από την πολτοποιητική έκρηξη τα πιτσιρίκια που παίζουν δίτερμα. Να λοιπόν γιατί ‘‘τσίνισα’’.
Δευτερολογώντας για την πολεμική ανάρτηση τώρα, μερικές επισημάνσεις.
Δεν μου διέφυγε η φράση «ενάντια στην σημερινή πολεμική θηριωδία και την απανθρωπιά» που υπήρχε στην ανάρτησή σας, τη σημείωσα. Πρέπει όμως να παραδεχθείτε ότι τόσο η ποσοτική όσο και η ποιοτική διαφορά αυτών τών οκτώ λέξεων με τις 289 λέξεις τού Σελίν που λένε πόσο ηλίθιος και εγκληματικός σε βάρος τής ζωής είναι ο ένοπλος καβγάς δύο ή και περισσότερων (ο καβγάς per se, ανεξαρτήτως πατρίδας, χρώματος, θρησκείας και δίκαιου ή άδικου) είναι τέτοια που μπορεί να κάνει τις δικές σας λέξεις να ξεχαστούν ή να χαθούν, θαμμένες ανάμεσα σε πολλές άλλες σημειώσεις που επικρίνουν τον πόλεμο αμερόληπτα. Ποιος μπορεί να με κατηγορήσει λοιπόν επειδή αυτό που μου έμεινε ήταν η δυσθυμία για τον καβγά τών δύο που τσακώνονται; Κι αν βρισκόταν κάποιος, τι θα μου έλεγε όταν του υπενθύμιζα ότι η αναφορά σας σε «βρωμόψυχους, μοβόρους και μνησίκακους βλάκες» είναι μία αναφορά χωρίς κανέναν απολύτως προσδιορισμό, επομένως, με δεδομένο ότι «βρωμόψυχοι, μοβόροι και μνησίκακοι βλάκες» μπορούν άνετα να ανιχνευθούν ακόμα και ανάμεσα σε αγγέλους που πολεμούν δαίμονες, αυτό που αποκομίζει ο αναγνώστης είναι η καταδίκη αυτής ακριβώς τής «βρωμόψυχης, μοβόρας και μνησίκακης βλακείας», «οποθενδήποτε και αν προέρχεται»;
Κακά τα ψέματα, φίλοι μου HollowSky και izi. Και τα πιο κακά είναι αυτά που λέει κανείς στον εαυτό του. Εν προκειμένω, το ψεματάκι που είπατε στον εαυτό σας είναι ότι με αυτές τις οκτώ λεξούλες διαβήκατε με όλη τη γενναιότητα που απαιτείται τη γραμμή που ορίζει το σημείο τής ίσης απόστασης και τάχα μεροληπτήσατε. Χαμένος κόπος. Δεν την έχετε τη μεροληψία. Και δεν την έχετε, γιατί έχετε κατασταλάξει στην άποψη ότι η μεροληψία είναι ο δρόμος που οδηγεί στην κόλαση:
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Μεροληψία υπέρ μιας πατρίδας; Α πα πα! Ξυπνάς φασίστας! Μεροληψία υπέρ μιας θρησκείας; Ποτέ! Γίνεσαι σταυροφόρος σφαγέας ή ταλιμπάν εξολοθρευτής! Μεροληψία υπέρ μιας ομάδας; Δεν σφάξανε! Καταντάς χουλιγκάνος μαχαιροβγάλτης! Μεροληψία υπέρ τού Καλού; Να λείπει! Γιατί αυτό σημαίνει ότι θα εμπλακώ σε πόλεμο εναντίον τού Κακού και τότε, θέλοντας και μη, θα έρθουν κάποιες περιστάσεις που θα μοιάζω στο Τέρας! Και στο κάτω-κάτω, αφού το Καλό μόνο ο Θεός μπορεί να το ορίσει, κι αφού δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει ούτε Καλό! Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;
Έτσι, λοιπόν, ακόμα και σε αυτή την περίπτωση που η καταδίκη τής σφαγής στη Γάζα είναι πάνδημη, και όχι μόνο στην Ελλάδα, ακόμα και τώρα, το πάθος τής α-μεροληψίας σάς βγαίνει. Δεν αρκούν οκτώ λεξούλες να την κρύψουν (ούτε οι παραπανίσιες που γράψατε στα σχόλια, αφού είχε ανοίξει η συζήτηση, να τη διαψεύσουν).
Ησυχάστε όμως! (Το λέω κυρίως για τον φίλο izi που, εκτός από α-μεροληψία, έβγαλε κι ένα άγχος μη θεωρηθείτε μνημονιακοί ή τσιράκια τού κεφαλαίου.) Καθώς δεν ανήκουμε στους ‘‘σταλινικούς’’ ή ‘‘αντισταλινικούς’’ τής Αριστεράς (ή της Δεξιάς, τού Κέντρου, της Αναρχίας και πάει λέγοντας) ούτε εγώ ούτε κανείς από την παρέα μου δεν πρόκειται να σας ταυτίσει με το Κακό.
Απλώς, όπως ήδη έχω πει σε αυτή τη συζήτηση, έχετε πάρει κάποια πράγματα λάθος…
Τα λέμε
ΥΓ @HollowSky: Δεν ήταν δυνατόν να καταλάβω ότι σε αυτή την ανάρτηση δεν μιλάγατε για την Παλαιστίνη αλλά γενικά για τον «επερχόμενο πόλεμο». Στην προηγηθείσα συζήτηση (για την Παλαιστίνη) ήταν ο izi που έγραψε: «Θα ανεβάσουμε σχετική πολεμική ανάρτηση». Ένα δεύτερο: Κάθε αξιολογική κρίση μπορεί να χαρακτηριστεί ως «πατρικού ύφους» παραίνεση. Οι συζητήσεις μας είναι γεμάτες, εκατέρωθεν, από αξιολογικές κρίσεις. Εγώ, παρ’ όλο που με βολεύει ηλικιακά και, συνεπώς, θα έδινε στον ισχυρισμο μου κάποιους πόντους, δεν επικαλέστηκα ένα τέτοιο επιχείρημα. Το κάνεις εσύ;;;
ΥΓ2: @izi: Ασφαλώς και δεν εισηγούμαι τον όρο «δια-πατριωτισμός», μην καγχάζεις. Τον ανέφερα προσπαθώντας να σου δώσω να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει καμία αντίφαση στη δική σου αναφορά σε «διεθνιστές πατριώτες». Υπάρχει απλώς διαλεκτική σύνδεση. Η διαλεκτική σύνδεση, εξ ορισμού, εμπεριέχει αντιφάσεις. Δεν παύει όμως να συνιστά μία ενοποιημένη κατάσταση, ένα ενιαίο κάτι. Επιπλέον (και εδώ σού έχω άσχημα νέα): στο βαθμό που, όπως λέτε, μεροληπτείτε υπέρ τών Παλαιστινίων, σηκώνετε την Παλαιστινιακή σημαία. Δηλαδή τη σημαία μιας πατρίδας (αυτής για την οποία δεν αξίζει να πεθαίνει κανείς!). Ό,τι ακριβώς απεχθάνεστε! Πουτάνα που είναι η ζωή, έ; ;-) :-)
Το γεγονός ότι δεν έχω διαβάσει το περί ου ο λόγος βιβλίο τού Σελίν δεν οφείλεται στη στροφή που πήραν τα μυαλά του αργότερα (ως μη ‘‘σταλινικός’’ ή ‘‘αντισταλινικός’’ ποτέ δεν ασπάστηκα την παροιμία «τα στερνά τιμούν τα πρώτα»). Η μη ανάγνωσή του οφείλεται στις αναγνωστικές ανεπάρκειές μου που δεν μπόρεσα μέχρι στιγμής να υπερβώ… ;-) :-)
@ Αγαπητέ LeftG700, η εναρκτήρια λοιπόν παρεξήγηση: μα η ανάρτηση του Άρβο Παρτ δεν μιλάει για "ομορφιά", ούτε αυτή είναι το θέμα της! Μιλάει για τις αντιφάσεις μας, για ζωή και θάνατο, για την οδύνη, για τη σιωπή και τον ήχο, για τη μελέτη του εαυτού και την αλήθεια, για τα δύσκολα. Ούτε και μιλάει για "έκρηξη των αισθήσεων". Απεναντίας, μιλάει για ακούσια πενία. Μιλάει δυσκολεμένα.
Και το ίδιο το κομμάτι, αν το άκουσες, είναι κομμάτι πένθιμο -αλλά όχι μακάβριο, ούτε πσιμιστικό, ούτε και πεισιθάνατο. Είναι δυσκολεμένο.
Έχουμε πει, ότι εκείνο που θέλουμε είναι ο "τύπος ανθρώπου", που μπορεί να πάει τα πράγματα παρακάτω. Κι αυτό σημαίνει, πρωταρχικά, ότι το μπορεί ψυχικά. Όχι έχει το σθένος να αντέχει τις πτώσεις (βλ. "Κρίση, σθένος και ισχύς") και την υπομονή να δουλεύει τις απαντήσεις του (βλ. "Η μεταμορφωτική δύναμη της υπομονής") ώστε να μην ξεμένει σε αντιδράσεις απέναντι στο πραγματικό αλλά να δρα πάνω στο πραγματικό.
Όπως το βλέπω εγώ, λοιπόν, η ανάρτηση με τον Παρτ αυτά -τα δυσκολεμένα- υπενθυμίζει "εν μέσω ορυμαγδών". Τουλάχιστον αυτό θέλησα να υπενθυμίζει, σε αυτό να παραπέμπει, με αυτό να δουλέψει. Όχι βέβαια, να "σνομπάρει" την τραγωδία στη Γάζα, την Ουκρανία, ή οπουδήποτε, ούτε να σταθεί απέναντί τους "υψιπετώς"!
Το πρόβλημα, αγαπητέ Λέφτη, δεν είναι τα γεγονότα. Είναι το σθένος, που λείπει ώστε να παράξουμε ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ γεγονότα. Διότι η Ιστορία, η δράση του ανθρώπου, δεν κυλάει μονόδρομα προς το καλύτερο, αλλά πισωγυρίζει ανά πάσα στιγμή προς το χειρότερο. Κι αυτό δεν οφείλεται στα "γεγονότα", αλλά στον άνθρωπο -μιας κι επιτέλους, αυτός κάνει την ιστορία!
(συνέχεια από κάτω)
(συνέχεια)
Όσο για το δεύτερο θέμα που έβαλες, το περί του "πασιφισμού" μας, θα σου προτείνω να το σκεφτείς προς στιγμήν από την ανάποδη: Θα δεχόσουν άραγε τη μομφή ότι, επειδή δεν είσαι πασιφιστής, είσαι φιλοπόλεμος; Ότι επειδή δεν καταδικάζεις τον ίδιο τον πόλεμο, είσαι μιλιταριστής και διψάς για κρέας για κανόνια;
Σίγουρα όχι! Θα το έβρισκες χοντράδα -και είναι. Είναι χοντράδα αυτός ο τρόπος "δυαδικής" σκέψης. Μήπως όμως σ' ένα τέτοιου τύπου "χοντρή" σκέψη οφείλεται η κατάταξή μας στους "υψιπετείς πασιφιστές" επειδή δηλώσαμε την απέχθειά μας για τον πόλεμο;
Μα τούτη η απέχθεια δεν βρίσκεται, επιτέλους, στο ίδιο το βάθος της κομμουνιστικής ή αναρχικής ελπίδας για μια κοινωνία χωρίς τάξεις; Αυτή την κοινωνία δεν την ελπίζει κανείς και χωρίς πολέμους; Ως τέτοια δεν διακηρύσσεται; Αν δεν υπήρχε σε βάθος, μια ΡΙΖΙΚΗ εναντίωση στο ίδιο το γεγονός του πολέμου, τότε κανείς από τους θιασώτες της δεν θα οραματιζόταν, ούτε θα ευαγγελιζόταν, την αταξική κοινωνία ως (επίσης) μια κοινωνία χωρίς πολέμους!
Γιατί άραγε;
Λοιπόν, το να υπενθυμίσει κανείς (όπως κάναμε εμείς) τη ριζική εναντίωση στον πόλεμο σε μια ιστορική στιγμή που τον βλέπει να έρχεται -και δεν εννοούμε ότι έρχεται κανένας πόλεμος δικαίων κατά αδίκων!-, το να χτυπήσει το καμπανάκι σε αυτό δίχως μάλιστα να προχωράει σε τίποτα εκτεταμμένα πασιφιστικά λογύδρια, σε τι συνιστά "υψιπετή ιδεαλισμό" και τα υπόλοιπα που μας χρεώνεις;
Σκέψου και κάτι ακόμα: Χωρίς την ψυχική καταγραφή του πολέμου ως βάρους και αισχύνης για τον άνθρωπο, δεν θα μπορούσε ούτε θα μπορέσει ποτέ να υπάρξει το ελάχιστο "πολεμικό δίκαιο", ώστε τουλάχιστον να εξεγείρεται κανείς με τους βομβαρδισμούς αμάχων. Χωρίς αυτή την ψυχική καταγραφή, τίποτα δεν εμποδίζει το πέρασμα στον ολοκληρωτικό πόλεμο -κι αυτό, το αποδεικνύει περίτρανα η ιστορία του Ναζισμού, ο οποίος ακριβώς εργάστηκε μεθοδικά ώστε να αδρανήσουν τα αντανακλαστικά των ανθρώπων απέναντι στον πόλεμο ως φρίκη.
Με αυτά κλείνω -και οπωσδήποτε σε ευχαριστώ για το περιεχόμενο και το ύφος των σχολίων σου, που το εκτιμώ ιδιαίτερα (το "αγαπητέ" στην προσφώνηση, το εννοώ).
Φίλε HollowSky,
Να κλείσω κι εγώ από τη μεριά μου αυτόν τον ωραίο ‘‘γύρο’’ (έχω την αίσθηση ότι όλοι οι μεταξύ μας ‘‘γύροι’’ συζητήσων ήταν ωραίοι —αυτή τη γεύση άφησαν τουλάχιστον σ’ εμένα).
Ομολογώ ότι δεν μπόρεσα να διακρίνω το υποκείμενο περιεχόμενο της ‘‘μουσικής’’ ανάρτησης, όπως το περιγράφεις. Ας κριθώ και γι’ αυτό. Ίσως να το ψυχανεμιζόμουνα αν άκουγα το κομμάτι που ποστάρατε (λέω ίσως, γιατί δεν έχω τη δική σας μουσική παιδεία και εξάσκηση να βλέπετε μέσα από ήχους).
Καμία μομφή για πασιφισμό. Όπως σωστά λες, και η ουτοπία τής αταξικής κοινωνίας τι άλλο εκφράζει από τον πόθο τής διαρκούς ειρήνης; Η κριτική μου ήταν σε αυτό που κυρίως σας χαρακτηρίζει: στο φόβο τής ένταξης. Στο άγχος σας να μην εν-ταχθείτε σε κάποια τάξη πραγμάτων, επειδή θα ‘‘λερωθείτε’’. Φυσικά και θα ‘‘λερωθείτε’’! Πώς όμως θα «δράσετε πάνω στο πραγματικό», αν δεν εμπλακείτε με τη θέλησή σας σε αυτό το πραγματικό, απόφαση που συνεπάγεται ακριβώς ότι θα ‘‘λερωθείτε’’;
Δεν ξέρω ποιες είναι οι εμπειρίες σας από συζητήσεις με αριστερούς. Παρακαλώ πολύ όμως να μη θεωρήσετε ότι τα περί ιδεαλισμού που σας προσάπτω είναι μια βρισιά σε συσκευασία politically correct μετωνυμίας. Κι έπειτα, σου εξομολογούμαι ότι μία από τις ερωτήσεις που θα ήθελα να κάνω στον παππού Κάρολο αν πραγματοποιούταν η ιδέα τού Ζιν, θα ήταν η εξής:
Αγαπητέ κύριε Μαρξ, αφού η διαλεκτική είναι καθολικός νόμος κίνησης των πραγμάτων, πώς γίνεται και το μόνο που εξαιρείται είναι η ιδέα σας για τον ιστορικό υλισμό; Κι αν δεν εξαιρείται ούτε αυτή, τότε, θα είχατε την καλοσύνη να μου πείτε ποιο είναι το αντίθετο του υλισμού που συμβιώνει μαζί του σε μία ενότητα;
Και να εξομολογηθώ και το άλλο, επανερχόμενος και στο θέμα που συζητήσαμε: Δεν ξέρω αν κυριολεκτούσατε ή μιλούσατε συμβολικά όταν γράψατε γι’ αυτούς με τους οποίους θα συναντηθείτε στην πορεία υπέρ τών Παλαιστινίων. Εγώ πάντως δεν κατέβηκα. Όχι για να μη βρεθώ έστω και άθελά μου στον ίδιο χώρο με εθνίκια ή ρατσιστές. Αλλά για να μη φάω ξύλο από …δικούς μου! Βλέπεις, ως διεθνιστής, που δεν συμμερίζεται βέβαια τη γραμμή τής Χαμάς («ελεύθερη θα είναι η Παλαιστίνη όταν Εβραίου ρουθούνι δεν θα μείνει»), ήθελα να κατέβω κρατώντας στο ένα χέρι τη σημαία τής Παλαιστίνης και στο άλλο τού Ισραήλ (είναι μια ιδέα που μου έχει κολλήσει εδώ και δυο-τρία χρόνια). Δυστυχώς δεν είμαι τόσο γενναίος…
Κατά τα άλλα, ευχαριστώ για τα καλά και τιμητικά λόγια. Δεν θέλω να το παίξω έξυπνος, αλλά έχω από παλιά διαισθανθεί ότι τρέφεις (τρέφετε) καλά αισθήματα απέναντί μου, ανεξαρτήτως τών διαφωνιών μας. Και έχω επίσης διαισθανθεί ότι κι εσείς έχετε καταλάβει πως το ίδιο ακριβώς ισχύει και από τη μεριά μου (μεριά μας).
Τα λέμε
ΥΓ Παρεξηγήσεις; Χμ… Μα ένας από τους ορισμούς τού διαλόγου δεν είναι «συζήτηση προς άρση παρεξηγήσεων»; ;-) :-)
@ Αγαπητέ LeftG700, επίτρεψέ μου να σου επιστήσω την προσοχή στο ότι υπάρχουν τρία αλληλένδετα αλλά διακριτά μεταξύ τους «επίπεδα» δράσης πάνω στο πραγματικό:
Της φιλοσοφίας. Αφορά στη σύλληψη, διατύπωση και εκλέπτυνση των θεμελιακών γενικών ανθρωπολογικών αρχών, καθώς και την ιεράρχηση των συναφών με αυτές αξιών, που καθορίζουν στρατηγικά τη δράση. Π.χ. άλλη η φιλοσοφία του κομμουνιστή, άλλη του καπιταλιστή.
Της θεωρίας. Αφορά στην ανάλυση της εμπειρίας και των δεδομένων που έχουμε εμπρός μας, ούτως ώστε να προσδιοριστούν τα καταλληλότερα για τη δράση σημεία καθώς και οι τακτικοί κανόνες της. Π.χ. αλλιώς διευθετεί τη δράση μια θεωρία, που εκτιμά επικείμενη κατάρρευση του συστήματος και αλλιώς μια θεωρία που το εκτιμά ακόμα ισχυρό.
Της πρακτικής. Αφορά στην οπωσδήποτε πολύ δύσκολη «εφαρμογή» μέσα στο άμεσα πραγματικό των θεωρητικών αξιολογήσεων υπό τη σκέψη των φιλοσοφικών αξιλογήσεων. Π.χ. το να συγγραφεί μια προκήρυξη που θα λέει αυτά και όχι εκείνα, και θα μοιραστεί εκεί και όχι παρακεί, ή το να γίνουν τα απαραίτητα ώστε να διοργανωθεί μια εκδήλωση ή μια πορεία, κ.ο.κ.
(συνεχίζεται)
(συνέχεια)
Προσοχή τώρα! Δεν υπάρχει δράση πάνω στο πραγματικό που να μην κινείται και στα 3 αυτά «επίπεδα», πλην όμως η ποσόστωση καθενός επί του συνόλου ποικίλει από εποχή σε εποχή, από άτομο σε άτομο, από ομάδα σε ομάδα, κ.λπ. Π.χ. αυτό που ονομάζεται σήμερα «ακτιβισμός» σηματοδοτεί μια δράση που κινείται με 80% πρακτική, 15% θεωρία και 5% φιλοσοφία. Διάφορες γκρούπες πάλι, δρουν με 30% πρακτική, 60% θεωρία και 10% φιλοσοφία. Ή τέλος, εντός ενός σχηματισμού ή ενός ευρύτερου κινήματος, υπάρχουν κάποιοι που η δράση τους αναλύεται σε 20% πρακτική, 50% θεωρία και 30% φιλοσοφία, κ.ο.κ.
Σαν γενική πρακτική παρατήρηση, εκείνο που έχω να πω (και δεν ξέρω αν συμφωνείς ή όχι, είνει δική μου εκτίμηση ή πείρα), είναι ότι το σημερινό «κίνημα» της ευρύτερης Αριστεράς πάσχει αρκετά από έναν ακατάσχετο τακτικισμό ενώ ταυτόχρονα δείχνει να έχει στερέψει από ιδέες στο στρατηγικό επίπεδο, ή και να μην εκδηλώνει μεγάλο ενδιαφέρον γι’ αυτό, πράγμα που το καθιστά τρομερά αδύναμο απέναντι στην προπαγάνδα των κυρίαρχων ιδεών και ταυτόχρονα το οδηγεί να ρέπει προς τη «μικροπολιτική». Αυτό (που ασφαλώς έχει εξαιρέσεις) οφείλεται, βέβαια, σ’ ένα παράξενο εφησυχασμό στις θεωρητικο-φιλοσοφικές παρακαταθήκες των «παλαιών», με αποτέλεσμα η δράση του πάνω στο πραγματικό να αναλύεται κοντά στα επίπεδα που προηγουμένως ανέφερα ως προσδιοριστικά του «ακτιβισμού».
Σε κάθε περίπτωση, ένα πρέπει να έχουμε βαθιά χαραγμένο στο νου μας:
- πρακτική χωρίς θεωρία είναι ανερμάτιστος πρακτικισμός, που εξαντλείται γρήγορα και είναι υπεύθυνος για μεγάλες «απογοητεύσεις».
- θεωρία χωρίς φιλοσοφία είναι ατέρμονος αναλυτικισμός, που οδηγεί κατευθείαν στη φάση όπου «η κριτική, από εγκέφαλος του πάθους γίνεται πάθος του εγκεφάλου».
- φιλοσοφία σκέτη είναι «διανοητικισμός», που οδηγεί στους γκρεμούς της φαντασιοκοπίας.
Υπάρχει άραγε μια ιδεώδης «ποσόστωση»; Δεν ξέρω. Οπωσδήποτε, εφόσον μιλάμε για δράση πάνω στο πραγματικό, πάντοτε το ποσοστό της πρακτική θα είναι μεγαλύτερο από αυτό της θεωρίας, και αυτό της θεωρίας μεγαλύτερο από αυτό της φιλοσοφίας στη σύνολη δράση. Ωστόσο, οι διαφορές δεν πρέπει να είναι τέτοιες ώστε να κυριαρχεί ούτε ο «ακτιβισμός», ούτε ο «αναλυτικισμός», ούτε κι ο «διανοητικισμός».
Και κάτι ακόμα: Αν στο ποσοτικό επίπεδο το μεγαλύτερο μερίδιο πέφτει, όπως είπα, στην πρακτική και το μικρότερο στη φιλοσοφία, στο ποιοτικό επίπεδο -στο επίπεδο που προσδιορίζει την αξιακή ιεράρχηση- η ηγεμονία οφείλει πάντοτε να ανήκει στη φιλοσοφία, αρωγός της οποίας πρέπει να είναι η θεωρία και υπηρέτης η πρακτική.
Αυτά. Τα λέμε.
Υ.Γ. Για το τελευταίο θέμα που ανέφερες "εξομολογητικά", ακολουθώντας την προτροπή εδώ του σχολιαστή "Eyeless in Gaza" (φοβερό παλιό συγκρότημα! πού το θυμήθηκε!), θα σου πρότεινα να διαβάσεις το κείμενο ΤΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΌ ΣΚΟΤΑΔΙ, που κυκλοφόρησε ένας από την παρέα μας.
Το βρίσκεις στο περιοδικό ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ ή στο διαδίκτυο, εδώ
http://filistina.wordpress.com/2011/10/27/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BD%CE%B9%CE%B1%CE%BA%CF%8C-%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CE%AC%CE%B4%CE%B9/
Δημοσίευση σχολίου