Δευτέρα.
Άκουσα σήμερα από έναν πρόσφυγα τούτο: Βγήκαν κυνηγημένοι
σ’ ένα ελληνικό νησί. Μαγαζιά, σπίτια, πόρτες, παράθυρα, έκλεισαν όλα μονομιάς.
Αυτός με τη γυναίκα του μέσα στο κοπάδι. Το μωρό έξι μέρες να τραφεί∙ έκλαιγε,
χαλνούσε τον κόσμο. Η γυναίκα παρακαλούσε για νερό. Τέλος από ένα σπίτι τής αποκρίθηκαν:
«ένα φράγκο το ποτήρι». Και ο πατέρας συνεχίζει: «Τι να κάνω; κυρ Στράτη, έφτυσα
μέσα στο στόμα του παιδιού μου για να το ξεδιψάσω».
Γιώργος
Σεφέρης, Έξι νύχτες στην Ακρόπολη
(πρώτη γραφή 1926-1930)
(πρώτη γραφή 1926-1930)
2 σχόλια:
Έτσι κι εμείς: φτύνουμε μες στο στόμα μας μπας και ξεδιψάσουμε αγαπητοί.
@ Αnonymous, εμείς ... μάλλον όχι ... όχι ακόμα...
Δημοσίευση σχολίου