Τάξη βασιλεύει στην Αθήνα! *

Η ιστορία δεν παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία στις φανερώσεις της. Τραγωδία, φάρσα, φάρσα, τραγωδία, τραγωδία, φάρσα, τραγωδία, τραγωδία, πάει λέγοντας μέσα στην τυχαιότητα του "αιώνιου" ανταγωνισμού και τα καραβοτσακίσματα της διαλεκτικής.

 

Τόσο έντονα, τόσο γρήγορα που  δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε, κάθε φορά που ανοίγει η αυλαία, αν θα υποκλιθεί πρώτος ο επικίνδυνος κλόουν ή ο σκοτεινός κυρίαρχος.

 

Ο καιροσκοπισμός είναι, λένε, εγγενής στην πολιτική δράση και παραδόξως ολοένα πιο αποδεκτός, παρά τις δολοφονικές και καταστροφικές συνέπειες που έχει καταθέσει στην  ιστορική-κοινωνική εμπειρία. Σκοπεύει στην συστηματική απονοηματοδότηση των πολιτικών εννοιών, την θολούρα και την αποδόμηση κάθε κριτικής. Και όλα αυτά με παιδαριώδη επιχειρήματα "υπεράσπισης" αξιών, που οι ίδιες του οι πρακτικές έχουν πριν μειώσει στο ελάχιστο.

Καθώς το σκηνικό επαναλαμβάνεται αυτό που πληθαίνει είναι ο αριθμός των νεκρών. Τα  ανθρωπάκια που σέρνει η ιστορία, από τον Friedrich Ebert ως τα ανδρείκελα του θλιβερού παρόντος της νότιας βαλκανικής, συνεχίζουν να γίνονται οι πολιτικοί αυτουργοί της απαθρωπιάς του συστήματος που υπηρετούν, συνεργαζόμενοι ακόμη και με τον ίδιο τον διάβολο.

Σήμερα, εδώ, σε μια πόλη που παραπαίει από κάθε άποψη, η "νέα" ακροδεξιά, εφαρμόζει ήδη την παλιά καλή συνταγή: Η σοσιαλδημοκρατία στην κυβέρνηση και τα freikorps στους δρόμους. Αυτή είναι και πάλι η κεντρική ιδέα του σχεδίου που έχει δοκιμαστεί σε τόσες και τόσες ευρωπαϊκές μητροπόλεις.**

Να ελπίσουμε ότι η εμπειρία των δυνάμεων του μετασχηματισμού θα χρησιμεύσει να αποτραπούν τα χειρότερα που χαράζουν ήδη τον ορίζοντα.

* “Τάξη βασιλεύει στο Βερολίνο!” Ηλίθιοι δήμιοι! Η “τάξη” σας είναι χτισμένη στην άμμο."

 

Ρ.Λ , Βερολίνο 1919

-----------

Υγ Izi. Την Ρόζα Λούξεμπουργκ, μια από τις σημαντικότερες μορφές της πολιτικής στην Γερμανία των αρχών του 20ου αιώνα, την δολοφόνησαν τα "ελεύθερα τάγματα" ασφαλείας  χτυπώντας την με τα κοντάκια από τα όπλα τους, και την πέταξαν σε ένα ρέμα στο Βερολίνο στις αρχές του 1919, όταν κλήθηκαν να επιβάλουν την τάξη από την κυβέρνηση του SPD.

**στην Αθήνα βλ. σχετικά με αυτές τις "μέσες λύσεις", τον Θ.Σοφούλη, τον Σ.Βενιζέλο, τον  Γ. Παπανδρέου κτλ.

Κατηχητική Νοσταλγία, Νοσταλγική Κατήχηση

α. τι είναι και πώς κατασκευάζεται η κατηχητική νοσταλγία;

Τώρα εκτός από τους μεταφυσικούς έθνικ, έχουμε και τους χίπστερ ιδεολόγους.

Είναι προσπάθεια ακύρωσης του αναστοχασμού και του διαλόγου μας με το παρελθόν.
Ρωμαλέο εμπόδιο σε κάθε δημιουργικό οίστρο.
Εκφράζεται κυρίως μέσω της λογοτεχνίας και των θεαματικών πολιτιστικών προϊόντων.
Είναι καλλιτεχνική παγίδα. Προσοχή!

Ακατάσχετη, όχι πάντα κακογραμμένη, εξωραϊστική παράθεση παρελθόντων περιστατικών αναμνηστικής υφής, πολλές φορές στομφώδης, αβάσταχτα κοινότοπη, με υποτυπώδεις χαρακτήρες και ενοχλητικά απλοϊκές δράσεις, ανακατεμένη με συμπεράσματα και σοφίες για την ζωή.

β. πώς επιδρά και τι εξυπηρετεί η κατηχητική νοσταλγία


Επιδρά αναπαράγοντας την πνευματική-αισθητική ένδεια που μας βάλλει πλέον από παντού.

(Ιδίως από τον ακαδημαϊκό χώρο όπου, εσχάτως, θρέφει μαζικά καθηγητές με καλλιτεχνικές-ποιητικές ανησυχίες αλλά όχι μόνο από εκεί)

Δυστυχώς  φαίνεται πως όσοι επιχειρούσαν να εξευτελίσουν τον Εμπειρίκο, τον Εγγονόπουλο, την Χατζηλαζάρου, αργότερα τον Σαχτούρη, την Βακαλό, τον Καρούζο, και όσους τελικά προλάβαιναν να μετατρέψουν σε επιθεωρησιακά νούμερα, έχουν άξιους επιγόνους που γράφουν από θέση αυθεντίας λογοτεχνικά βιβλία "για τότε που ήταν όλα αθώα και γνήσια"...

Συχνά ξεκινούν με την απόλυτα ανεστραμμένη διατύπωση "δεν θέλω να πω ότι όλα τότε ήταν αθώα και γνήσια" και κατόπιν παραθέτουν διακόσιες σελίδες που υποστηρίζουν ακριβώς ότι "τότε ήταν όλα αθώα και γνήσια"..

Αυτό που μας ανατριχιάζει, είναι η βαθιά και πολυεπίπεδη εναντίωση στην ίδια την τέχνη και την ίδια την ποίηση και την ζωή, που εκκινείται από μια ακόμη βαθύτερη άγνοια των σύγχρονων πρακτικών τους.
Νεκροζώντανοι, αποξενωμένοι και ατάλαντοι, επιχειρούν να αποστεγνώσουν κάθε ερμηνευτική ικμάδα, να εμποδίσουν κάθε πειραματική προσπάθεια, να ακυρώσουν κάθε απόπειρα για παιγνιώδεις και ανατρεπτικές αναδιατυπώσεις.

Η κατηχητική νοσταλγία επικαλείται ως αυτοπροσδιοριστικό της αντίπαλο τον νεo-κυνισμό που "κυριαρχεί", ενώ στην ουσία είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος.

Ισχυρός συνδυασμός ενάντια στην ζωή, επιτίθεται στην πόλη παρέχοντας επιχειρήματα στον απαθή που νομίζει ότι κάνει επανάσταση, στον αλλοτριωμένο που θεωρεί ότι δημιουργεί ελεύθερα, στον σκλάβο που υπερασπίζεται τις "επιλογές του".
Οι απλοϊκές αφαιρέσεις της κατηχητικής νοσταλγίας διασπείρουν τη λήθη, εντείνουν τη μνησικακία, περιορίζουν τα συναισθήματα, σφυροκοπούν κάθε νόημα με θόρυβο, κάθε επιθυμία με την ακυρωτική της υπόμνηση.

Η κατηχητική νοσταλγία εναντιώνεται στην αμφιβολία και στην καλλιτεχνική δυναμική επικαλούμενη  την βεβαιότητα ενός "καλύτερου" παρελθόντος.
Συμπράττοντας έτσι από την άλλη πλευρά με τους υμνητές της αποτελεσματικότητας, της προόδου και του "καλύτερου μέλλοντος", εξυπηρετεί εξίσου την καθημερινότητα, το βάλτο της κοινοτοπίας της, τις κοινωνικές δυνάμεις και τον περιβάλλοντα πολιτισμό, που δομούν την εν γένη απαξιωτική μακαριότητα του έμμισθου ζώου και των "παραγωγικών" του "σχέσεων".

Είναι μια αν-αισθητική δόση απέναντι στην ίδια την ζωή, η οποία  παρέχεται ύπουλα και απροσδόκητα οδηγώντας τα ακυρωμένα θύματά της στο λασπωμένο βυθό μιας γλυκερής μελαγχολίας.

Ας είμαστε σε ετοιμότητα!

-------------------

η Κατηχητική Νοσταλγία δεν είναι μόνον τοπική τακτική, είναι παγκόσμια, με τρανά παραδείγματα και σε όλες τις  μεγάλες υπερδυνάμεις του  πολιτισμού.

Η εργασία ΔΕΝ παράγει κα-νέ-να πλούτο! | Μανιφέστα 24

Διόνυσος και  Πλούτος

«Η εργασία παράγει τον πλούτο των κοινωνιών»

Πρίμο: Διεθνής Χορωδία Αστών Οικονομολόγων

Σεκόντο: Ηνωμένοι Εργατιστές

«Ποτέ κανείς δεν πλούτισε δουλεύοντας»

Λαϊκή σοφία

Ενάντια στη διεθνή χορωδία με τα δεξιά πρίμα και τα αριστερά σεκόντο της, παίρνουμε σθεναρά το μέρος της λαϊκής σοφίας και διακηρύσσουμε: Η εργασία δεν παράγει κανένα πλούτο! Ούτε αυτοσκοπός της είναι η παραγωγή. Ούτε σήμερα, ούτε ποτέ. 

 

Η εργασία παράγει πράγματα. Η παραγωγή πραγμάτων δεν είναι ούτε αυτοσκοπός, ούτε πλούτος. Τα πράγματα δεν είναι πλούτος.

 

Πλούτος δεν είναι η δραστηριότητα που παράγει πράγματα.  

 

Πλούτος είναι η δραστηριότητα που ορίζει τα πράγματα, η δραστηριότητα που ορίζει ποια πράγματα έχουν ενδιαφέρον και ποια δεν έχουν, ποια έχουν αξία και ποια δεν έχουν, ποια αξίζει να παρακινήσουν τον άνθρωπο και ποια όχι.

 

Τελεία και παύλα!

Γι’ αυτό το λόγο, ούτε η παραγωγή, ούτε η κατανάλωση πραγμάτων κάνουν πλούσιοτον  άνθρωπο.

 

Πλούσιος δεν είναι εκείνος που παράγει πράγματα!  Πλούσιος δεν είναι εκείνος που καταναλώνει πράγματα! Πλούσιος δεν είναι φυσικά ούτε κι εκείνος που μαζεύει πράγματα! Κλείστε τα αφτιά σας στις ψαλμωδίες των αστών οικονομολόγων και των εργατιστών! Το συμφέρον τους είναι κοινό: Να μην αποκαλυφθεί η αληθινή φύση του πλούτου ώστε να μην αποκαλυφθεί και ο δικός τους κοινωνικός ρόλος στο παιχνίδι συγκάλυψης της αληθινής φύσης του πλούτου.

Πλούσιος είναι εκείνος που είναι σε θέση να ορίσει και να θεσμοθετήσει κοινωνικά τι έχει αξία και τι δεν έχει αξία, τι έχει ενδιαφέρον και τι δεν έχει ενδιαφέρον για τον άνθρωπο! 

 

Πλούσιος είναι εκείνος που είναι σε θέση να οργανώσει τους άλλους ώστε να εργάζονται εξυπηρετώντας το δικό του ορισμό του πλούτου, δηλαδή αυτό που εκείνος έχει ορίσει ως ενδιαφέρον και αξιόλογο για τον άνθρωπο.

Ποια «εργασιακή δύναμη» και ποιος «νόμος της αξίας» λοιπόν; Ανέκαθεν η κεντρική κοινωνική διαπάλη γινόταν και εξακολουθεί να γίνεται γύρω από τον ορισμό του πλούτου, γύρω από το τι αξίζει και τι δεν αξίζει να παρακινήσει τον άνθρωπο, και όχι γύρω από μαθηματικούς τύπους, οικονομικές παραμέτρους και λοιπά στατιστικά πυροτεχνήματα. 

 

Ανέκαθεν η κεντρική κοινωνική διαπάλη αφορούσε και εξακολουθεί να αφορά στην αποκάλυψη ή τη συγκάλυψη του κυρίαρχου κάθε φορά ορισμού του πλούτου. 

Ανέκαθεν η κεντρική κοινωνική διαπάλη κρινόταν και κρίνεται από τη διατύπωση και την ενεργοποίηση ενός νέου, βαθύτερου, πλατύτερου και αυθεντικότερου ορισμού του Λόγου για τον οποίο αξίζει να ζούμε.

Όλα τα άλλα είναι άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε.

Οι έμποροι των εθνών

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
(1851-1911)

«(..) Δεν θέλομεν διηγηθή ουδέν, όπερ να μην παρέχη ημίν αφ’ εαυτού την ύλην προς περιγραφήν του. Ο ουρανός και η απελπισία λαλούσι με αποσιωπητικά, ως είπε ποιητής τις, όστις δια τούτο ίσως και προώρως εσιώπησε...

Μην κινήτε τας μυστηριώδεις ταύτας ίνας, ας πάντες αισθάνεσθε και τον μηχανισμόν αυτών δεν κατανοείτε. Δεν είναι χορδαί κιθάρας, ή δεν ευρέθη η χειρ, ήτις θα ψαύση αυτάς, και το πλήκτρον, όπερ θα τας κρούση. Δεν είναι χορδαί κιθάρας, είναι χορδαί της καρδίας σας. Ηξεύρω, ότι ουδείς τολμά ποτε ν’ ατενίση εντός εαυτού ως εις βαθύ και απύθμενον φρέαρ, προς ό ιλλιγγιά η δράσις. Κατοπτρίζεσθε μάλλον εν τοις πράγμασι του πλησίον, και ευλόγως πράττετε. Συμβουλεύω εις πάντας την υποκρισίαν και η συμβουλή μου είναι όλως περιττή, όσο και αν σας συμβούλευον την ειλικρίνειαν, ήτις είναι όλως αδύνατος εν τω κόσμω. Αλλ’ η υποκρισία υμών είναι τόσον διαφανής, ώστε ουδ’ εαυτήν δύναται να αποκρύψη ουδέ την του ομοιοπαθούς υμών να αντικατοπτρίση.

Ζητήτε ηθικά βιβλία; Αλλά πού θα εύρητε την ηθικήν; Ουδέν άλλο είμεθα ή Ηχώ. Προτιμάτε τους φαρμακείς, τους παρασκευάζοντας υμίν προς σιτισμόν τα ιδίας υμών κακίας, τα ίδια υμών πάθη κεκοσμημένα; Προτιμάτε την εποποιΐαν των κοινωνικών βδελυρών και ασχροτήτων ή τον σατιρισμόν αυτών; Εις μάτην θέλομεν περιμένει την απάντησίν σας περί τούτου. Αύτη δεν θα είναι οριστική. Δια τούτο θέλομεν εξακολουθήσει την ειμαρμένην ημών και κοπιώδη πεζοπορίαν.

Αλλ’ αρκούντως επλανήθημεν εν τω κενώ, ας βαδίσωμεν ήδη επί του λιθοστρώτου. Ο Ιωάννης Βενδίκης (...)»

 Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Οι έμποροι των Εθνών (1882)

Σημ. HS. Τι μάστορας Θεέ μου! Γνώστης ήδη καλός του μιμητικού μηχανισμού… Και διορατικός.  Ένα από τα καλύτερα ελληνικά «ιστορικά μυθιστορήματα». Τα λόγια περιττά. Διαβάστε το!

Το Πανοπτικόν και τα βραχιόλια του

Όπως ανέφερε στις 19 του περασμένου Μάρτη η γαλλική εφημερίδα Le Figaro, ο γαλλικός όμιλος εστίασης Elior υποχρέωσε τους υπαλλήλους της στις καφετέριες MyChef κατά μήκος των ιταλικών αυτοκινητόδρομων να φορούν στη ζώνη τους ένα ηλεκτρονικό «βραχιόλι», που αρχίζει να εκπέμπει σήμα μόλις ο υπάλληλος μείνει ακίνητος παραπάνω από ενάμιση λεπτό.

Ο εκπρόσωπος της εταιρείας εξήγησε, πως το μέτρο αφορά μόνο τους υπαλλήλους της νυχτερινής βάρδιας και γίνεται «για την προστασία τους» σε περίπτωση που τους ακινητοποιήσουν ληστές. Ο ίδιος πρόσθεσε μάλιστα, ότι το μέτρο έγινε αποδεκτό από τα συνδικάτα.

Δεν φαίνεται όμως να το ασπάζονται με την ίδια προθυμία οι ίδιοι οι εργαζόμενοι: «Αυτό το ηλεκτρονικό βραχιόλι σε αναγκάζει να κινείσαι ασταμάτητα, είναι μέτρο αστυνόμευσης σε βάρος μας», δηλώνουν βαστώντας την ανωνυμία τους για το φόβο απόλυσης μιας και ως γνωστόν η δημοκρατία σταματάει έξω από την είσοδο των επιχειρήσεων.

Ηλεκτρονικό «Πανοπτικόν» λοιπόν. Όχι για τους φυλακισμένους μόνο. Το χειρότερο; Δεν αποκλείεται κάποιοι να το επικροτούν…

Ο τελευταίος Εβραίος της Βίνιτσα

Η φωτογραφία βρέθηκε στο προσωπικό άλμπουμ στρατιώτη των ειδικών "ομάδων εξόντωσης" (Einsatzgruppe), των SS. Από πίσω, το κάθαρμα είχε σημειώσει : "Ο Τελευταίος Εβραίος της Βίνιτσα"!

Η Βίνιτσα βρίσκεται στην Ουκρανία. Εκεί οι Γερμανοί στρατιώτες (Einsatzgruppe D) συνεργαζόμενοι με ντόπιους προδότες, εκτέλεσαν περίπου 30 χιλιάδες άμαχους.

Κι εδώ ο "τελευταίος", όπως μας πληροφορεί η σημείωση του ναζιστή σε αυτή την διάσημη φωτογραφία.

Αυτά υποθέτω τα γνωρίζετε. [;;;;]

Και μετά; Η Βίνιτσα σήμερα!

Χρώμα, χαμόγελο, καμπύλες.
Πόλη πορνείο.
Αυτό όμως είναι η αλήθεια της απώλειας. Δεν συμβαίνει στην Βίνιτσα, "εκεί μακριά", συμβαίνει δίπλα μας  και μέσα μας.
Οι δύο φωτογραφίες δίπλα δίπλα προκαλούν αηδία.
Δυσάρεστο αλλά ακριβές. Δεν πέρασε ούτε κλάσμα δευτερολέπτου, ούτε μια στιγμή.
Δεν υπάρχει ο Χρόνος εδώ. Είναι φανερό.
Αηδιάζουμε γιατί καταλαβαίνουμε ότι η κοινότητα του αίσχους των δύο ντοκουμέντων είναι η συναίνεση και η ενσωμάτωση. Αυτές πάλι είναι διαδικασίες.
Συμβαίνουν με μια συνέχεια.
Μέσα στην τυπικότητα της καθημερινότητας συμβαίνει η κατασκευή του λάγνου μαλάκα που ερεθίζεται με την απόλυτη υποταγή του άλλου και είναι έτοιμος να την υποστηρίξει για λογαριασμό του ισχυρού.
Το καμουφλάζ του ανθρώπινου πόνου είναι το καθημερινό μέλημα του συστήματος.
Η αποξένωση είναι αποξένωση από τον πόνο.
Ο ναζισμός νίκησε!
Το απάνθρωπο είναι εδώ.
Αυτή η πικρή παραδοχή, η επίγνωση, ίσως σημάνει την απαρχή μιας συνειδητοποίησης.
Την εκκίνηση ενός σχεδίου, μιας ενάντιας σκέψης έστω.

Ελευθερία, λέει ο Λεβινάς, είναι να γνωρίζεις ότι η ελευθερία κινδυνέυει. Αλλά γνωρίζω ή έχω συνείδηση σημαίνει , συνεχίζει, ότι έχω χρόνο να αποφύγω και να προλάβω την στιγμή του απανθρωπισμού.
 Τα προαπαιτούμενα της διηνεκούς αναβολής αυτής της προδοσίας, όπως η ανιδιοτέλεια της καλοσύνης, η επιθυμία του απολύτως Άλλου, η διάσταση της μεταφυσικής υποχωρούν κάθε φορά μπροστά  στον αυτοματισμό της οικονομίας και του τζόγου της. Των υποσχέσεων της. Ο άνθρωπος τις πιστευει τυφλα και δεν χαρίζει δευτερόλεπτο πλέον στον εαυτό του.
Σέρνεται βιαστικά, σπασμωδικά και χωρίς συναίσθηση πίσω από την ουτοπία του χρήματος. Νεκροζώντανος παραδίνεται στην απληστία. Συναινεί στην θραυσματικότητα της ζωής του και στην εξαθλιώση της κάθε του στιγμής.
Όσο δεν κατανοούμε πώς το παρελθόν καθοδηγεί το παρόν μας, θα είμαστε πεσμένοι κάτω και θα νομίζουμε πως πετάμε. Θα ζούμε στην τύχη και στην ψευτοευτυχία του τζογαδόρου.

Μόνο η συγκίνηση διαρκεί

 

Το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι  η συντήρηση του παρελθόντος,

αλλά η εκπλήρωση της παλαιάς ελπίδας...

Όταν η αυγή κοκκίνισε

Adrift! A little boat adrift!
And night is coming down!
Will no one guide a little boat
Unto the nearest town?

So Sailors say—on yesterday—
Just as the dusk was brown
One little boat gave up its strife
And gurgled down and down.

So angels say—on yesterday—
Just as the dawn was red
One little boat—o’erspent with gales—
Retrimmed its masts—redecked its sails—
And shot—exultant on!

--------------------------- 

Στα κύματα! Ένα μικρό σκαρί
Στα κύματα! Κι η νύχτα φτάνει!
Κανείς δεν θα γυρίσει ένα σκαρί
Στο κοντινότερο λιμάνι;

Και λένε οι θαλασσινοί-για χτες-
Όταν το δείλι θάμπωσε
Νικήθηκε ένα μικρό σκαρί
Και μες στα βάθη κύλησε

Και λένε οι άγγελοι -για χτες-
Όταν η αυγή κοκκίνισε
Ένα σκαρί -δαρμένο από το βοριά
Ζωντάνεψε -ξανάβαλε πανιά-
Κι ολόχαρο -τράβηξε μπρος!

Εμιλύ Ντίκινσον, μετ Ερρίκος Σοφράς
εκδ. Ροδακιό

===================================================

Σοσιαλεθναρχομπίζνες | Κρίση 20

Κωνσταντίνος Καραμανλής
(1907-1998)

« (…) Για τη βιομηχανία, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής άσκησε πολιτική κρατικοποιήσεων σε βάρος της εθνικής οικονομίας, θέτοντας υπεράνω αυτής το συμφέρον του κόμματός του και του ιδίου με τη μεγαλομανία να δημιουργήσει για τον εαυτό του εικόνα μεγάλου πολιτικού. 

Προπολεμικά στην Ελλάδα ήταν ιδιωτικές: τράπεζες, ηλεκτρισμός, τηλέφωνο, νερό, αστικές και υπεραστικές συγκοινωνίες, καθαριότητα πόλεων, άλλες υπηρεσίες και όλες οι βιομηχανίες, μέχρι και οι πολεμικές. Και ήταν αναπτυγμένες σε αξιόλογο βαθμό. Στον Πειραιά, εκτός από τις άλλες βιομηχανικές μονάδες, είχε αναπτυχθεί ναυπηγο-επισκευαστική ζώνη. Στην Στερεά Ελλάδα, στη Θεσσαλία, στη Μακεδονία και αλλού εξορύσσονταν μεταλλεύματα ως πρώτη ύλη για την μεταλλουργία που ανέπτυξε ο Μποδοσάκης. Στον Βόλο οι μηχανουργοί Αξελός και Μαλκότσης εφεύραν και κατασκεύασαν, χωρίς κρατική ενίσχυση, την πρώτη στην Ελλάδα μηχανή εσωτερικής καύσης και εφοδίαζαν με τέτοιες μηχανές τα αλιευτικά πλοιάρια. Αλλά αντί η μονάδα τους να προστατευθεί από την πολιτεία για να αναπτυχθεί, οι κυβερνήσεις την εξόντωσαν με την ελεύθερη εισαγωγή φθηνότερων.

Επίσης στο Βόλο, Νάουσα, Αθήνα και άλλες πόλεις λειτουργούσαν μεγάλες βιομηχανίες παραγωγής κασμιριών εφάμιλλων των αγγλικών. Μόνο στο Βόλο απασχολούσαν περισσότερους από 2.500 υφαντουργούς οι βιομηχανίες Παπαγεωργίου και Μορτζούκου. Οι υφαντουργίες Βόλου, Νάουσας, Αθηνών κατασκεύασαν κουβέρτες, στολές, είδη ένδυσης για τους 300 χιλιάδες πολεμιστές το 1940-41. Αρβύλες και ποικίλα άλλα είδη εκστρατείας κατασκεύασαν άλλες μονάδες. Όταν με τον πόλεμο  έβγαλαν από τις αποθήκες τα πεδινά πυροβόλα, βρέθηκαν να μην έχουν κιλλίβαντες να τα σέρνουν. Κατασκευάστηκαν σε καροτσέρικα της Λαμίας με επινοήσεις Ελλήνων αξιωματικών. (…)

Οι σιδηροβιομηχανίες Βόλου Γκλαβάνη και Σταματόπουλου κατασκεύαζαν μαζικά τις οβίδες, τις έστελναν στο πυριτιδοποιείο της Αθήνας για γόμωση και από εκεί στα μέτωπα. Μόνο η βιομηχανία Γκλαβάνη απασχολούσε 400 τορναδόρους και εφαρμοστές, που μαθήτευσαν στη Νυχτερινή Σχολή του Εμπορικού Συλλόγου Βόλου. (…)

Για τη βιομηχανία ο Καραμανλής εφάρμοσε πολιτική αντίθετη προς τις δικές του και τις ιδέες της Δεξιάς, που ανέκαθεν ήταν υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Άρχισε τις κρατικοποιήσεις από τον ηλεκτρισμό. [… και συνέχισε παίρνοντας μπάλα σχεδόν τα πάντα και διαλύοντας όλα τα παραπάνω, όπως δείχνει ο Αρσενίου. -H.S..]

Με την ανατροπή της δικτατορίας του 1974 Αμερικανοί και άρχουσα τάξη έφεραν από το Παρίσι τον Καραμανλή ως νέο πρωθυπουργό, ο οποίος ίδρυσε δικό του κόμμα, τη Νέα Δημοκρατία και γενίκευσε τις κρατικοποιήσεις, σε βαθμό να κατηγορηθεί από βιομηχάνους για ‘σοσιαλμανία’. (…)

Με τις κρατικές βιομηχανίες θεμελιώθηκε η ‘Δυναστεία των Καραμανλήδων’. Τοποθετούνται πρίγκηπες και κόμητες της Δυναστείας ως πρόεδροι και διευθυντές, ενώ προσλαμβάνονται και υπεράριθμοι υπάλληλοι. Άσχετοι κατά κανόνα οι περισσότεροι από αυτούς με το αντικείμενό τους δεν προσφέρουν γνώσεις αλλά υπηρεσία στο κόμμα. (…)

Το αποτέλεσμα της πολιτικής του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν η μεν γεωργική παραγωγή να μην ικανοποιεί πια τις ανάγκες των αγροτών και της χώρας, οπότε καλύπτονταν με αύξηση των εισαγωγών, ενώ οι κρατικοποιημένες βιομηχανίες να παράγουν χρέη. […] Με την πολιτική του κρατισμού, ο Πρωτογενής και ο Δευτερογενής κλάδος της εθνικής οικονομίας επιβάρυναν τον κρατικό προϋπολογισμό. Και η ανάγκη για τη συντήρηση αυτού του πολιτικού συστήματος, που αντί για πλεονάσματα παράγει χρέη, έφερε την ανάγκη δανείων. Και τότε βγήκε στη σκηνή ένας νέος πρωταγωνιστής: ο Ανδρέας Παπανδρέου.»

Λάζαρος Αρσενίου, Η ασκηθείσα στην Ελλάδα πολιτική μεταπολεμικά, 1950-2012,

Σύντομη αναφορά στα πεπραγμένα (εκδ. ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, 2013).

Η (όχι και τόσο) νέα σκηνή της ιστορίας.

"Οι  άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η  παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει  σα  βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών. Και όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται  σαν ν' ασχολούνται ν' ανατρέψουν τους εαυτούς τους  και τα πράγματα και να δημιουργήσουν κάτι που δεν έχει προϋπάρξει, σ' αυτές ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης  επικαλούνται φοβισμένοι τα  πνεύματα του παρελθόντος  στην υπηρεσία τους,  δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματά τους, τις στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή  αυτή, σεβάσμια μεταμφίεση και μ' αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα σκηνή της  παγκόσμιας ιστορίας."

Καρλ Μάρξ, 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, 1852