Το τυχαίο είναι αυτό που εξουσιάζει τα πάντα.
Η αναγκαιότητα απλώς έπεται. Δεν έχει την ίδια αγνότητα.
Ορισμένοι ονειρεύονται ένα σύμπαν άπειρο, άλλοι μας το παρουσιάζουν σαν πεπερασμένο στο χώρο και το χρόνο. Να μαι λοιπόν ανάμεσα σε δύο μυστήρια εξίσου αδιαπέραστα. Από την μια , η εικόνα ενός άπειρου σύμπαντος είναι αδύνατο να συλληφθεί. Από την άλλη, η ιδέα ενός σύμπαντος πεπερασμένου, που κάποια μέρα δεν θα υπάρχει πια , με ξαναβυθίζει σ' ένα μηδέν, που δεν γίνεται να φανταστεί κανείς, που με γοητεύει αλλά με τρομοκρατεί. Πηγαίνω από το ένα στο άλλο. Δεν ξέρω τι να πω.
Δίπλα στο τυχαίο είναι ο αδελφός του το μυστήριο. Ο αθεϊσμός- εν πάση περιπτώσει ο δικός μου-οδηγεί απαραίτητα στην αποδοχή του ανεξήγητου. Ολόκληρο το σύμπαν είναι ένα μυστήριο.
Εφόσον αρνούμαι την παρέμβαση ενός οργανωτή Θεού, του οποίου η δράση μου φαίνεται ακόμη πιο μυστηριώδης από το μυστήριο, δεν μου απομένει παρά να ζω σε κάποιο σκοτάδι. Το δέχομαι. Καμιά εξήγηση, ακόμη και η πιο απλή δεν μπορεί να ισχύει για τα πάντα. Ανάμεσα στα δύο μυστήρια διαλέγω το δικό μου, γιατί διαφυλάσσει τουλάχιστον την ηθική μου ελευθερία.
Μου λένε: και η επιστήμη; Δεν αναζητεί από άλλους δρόμους να υποτάξει το μυστήριο που μας περιβάλει;
Ίσως. Αλλά η επιστήμη δεν με ενδιαφέρει. Μου φαίνεται υπεροπτική, αναλυτική και επιφανειακή. Αγνοεί το όνειρο, το τυχαίο, το γέλιο, το συναίσθημα και την αντίφαση, όλα τα πράγματα που μου είναι πολύτιμα.
Η μανία μας να καταλάβουμε και κατά συνέπεια να μειώσουμε, να μετριάσουμε το μυστήριο- όλη μου τη ζωή μ 'έχουν παρενοχλήσει με ανόητες ερωτήσεις, γιατί αυτό; Γιατί εκείνο;- είναι μια από τις δυστυχίες της φύσης μας. Αν είμαστε ικανοί να παραδώσουμε το πεπρωμένο μας στο τυχαίο και να δεχτούμε δίχως λιποψυχία το μυστήριο της ζωής μας, θα μπορούσαμε να πλησιάσουμε μια κάποια ευτυχία, που θα έμοιαζε αρκετά με την αθωότητα.
Την αλήθεια να την εγκαταλείπεις ακριβώς τη στιγμή που -νομίζεις- πως την βρήκες, περιπλανήσου ξανά, δέξου το τυχαίο και το μυστήριο και μέσα σε αυτά στοχάσου τον εαυτό σου, μην είσαι δειλός, καθένας από μας τους ανθρώπους αξίζει μια ελάχιστη γαλήνη, μια κάποια ευτυχία.
Ορισμένοι ονειρεύονται ένα σύμπαν άπειρο, άλλοι μας το παρουσιάζουν σαν πεπερασμένο στο χώρο και το χρόνο. Να μαι λοιπόν ανάμεσα σε δύο μυστήρια εξίσου αδιαπέραστα. Από την μια , η εικόνα ενός άπειρου σύμπαντος είναι αδύνατο να συλληφθεί. Από την άλλη, η ιδέα ενός σύμπαντος πεπερασμένου, που κάποια μέρα δεν θα υπάρχει πια , με ξαναβυθίζει σ' ένα μηδέν, που δεν γίνεται να φανταστεί κανείς, που με γοητεύει αλλά με τρομοκρατεί. Πηγαίνω από το ένα στο άλλο. Δεν ξέρω τι να πω.
Δίπλα στο τυχαίο είναι ο αδελφός του το μυστήριο. Ο αθεϊσμός- εν πάση περιπτώσει ο δικός μου-οδηγεί απαραίτητα στην αποδοχή του ανεξήγητου. Ολόκληρο το σύμπαν είναι ένα μυστήριο.
Εφόσον αρνούμαι την παρέμβαση ενός οργανωτή Θεού, του οποίου η δράση μου φαίνεται ακόμη πιο μυστηριώδης από το μυστήριο, δεν μου απομένει παρά να ζω σε κάποιο σκοτάδι. Το δέχομαι. Καμιά εξήγηση, ακόμη και η πιο απλή δεν μπορεί να ισχύει για τα πάντα. Ανάμεσα στα δύο μυστήρια διαλέγω το δικό μου, γιατί διαφυλάσσει τουλάχιστον την ηθική μου ελευθερία.
Μου λένε: και η επιστήμη; Δεν αναζητεί από άλλους δρόμους να υποτάξει το μυστήριο που μας περιβάλει;
Ίσως. Αλλά η επιστήμη δεν με ενδιαφέρει. Μου φαίνεται υπεροπτική, αναλυτική και επιφανειακή. Αγνοεί το όνειρο, το τυχαίο, το γέλιο, το συναίσθημα και την αντίφαση, όλα τα πράγματα που μου είναι πολύτιμα.
Η μανία μας να καταλάβουμε και κατά συνέπεια να μειώσουμε, να μετριάσουμε το μυστήριο- όλη μου τη ζωή μ 'έχουν παρενοχλήσει με ανόητες ερωτήσεις, γιατί αυτό; Γιατί εκείνο;- είναι μια από τις δυστυχίες της φύσης μας. Αν είμαστε ικανοί να παραδώσουμε το πεπρωμένο μας στο τυχαίο και να δεχτούμε δίχως λιποψυχία το μυστήριο της ζωής μας, θα μπορούσαμε να πλησιάσουμε μια κάποια ευτυχία, που θα έμοιαζε αρκετά με την αθωότητα.
Την αλήθεια να την εγκαταλείπεις ακριβώς τη στιγμή που -νομίζεις- πως την βρήκες, περιπλανήσου ξανά, δέξου το τυχαίο και το μυστήριο και μέσα σε αυτά στοχάσου τον εαυτό σου, μην είσαι δειλός, καθένας από μας τους ανθρώπους αξίζει μια ελάχιστη γαλήνη, μια κάποια ευτυχία.
4 σχόλια:
Σαν να μου θυμίζει κάτι από την φιλοσοφία του Κωστα Αξελού αυτό το κειμενάκι! Πολύ καλό!
Του Κώστα Αξελού; Φτου γμτ! Κι εγώ νόμισα ότι ήταν του Κάρολου Μαρξ! ;-) :-)
Ωραίος ο Μπουνιουέλ. Όμως λιγάκι άτολμος αφού δέχεται το μυστήριο αλλά όχι το Θεό, που είναι, λέει, "πιο μυστηριώδης από το μυστήριο".
Άτολμος ο Μπουνιουέλ!
Μπα δε νομίζω.
Ο τύπος ήταν δαιμονικά τολμηρός.
Και γνώριζε και τηρούσε τους περιορισμούς που σε κρατάνε μέσα στο περιπετειώδες πεδίο του μυστήριου. Γιατί μετά από κει αρχίζει η (ευ)δαιμονική βλακεία Λάκων.
Βοήθειά μας δηλαδή...
(Tο παραπάνω που ανεβάσαμε- μη πεις, καλό! Και μπουνιουελικό!)
http://dangerfew.blogspot.gr/2010/10/blog-post_07.html
Δημοσίευση σχολίου